O laktacji nigdy za mało czyli rzecz o publicznym karmieniu piersią

Dzisiaj napiszę o karmieniu piersią w miejscach publicznych. Inspiracją do tego wpisu jest notka z bloga KoralowaMama pt. „Pieniacze„. Tytułowymi pieniaczami są osoby, których widok karmiącej piersią kobiety przyprawia o odrazę.

A teraz przyjrzyjmy się jak to się wszystko zaczyna…

W szpitalu na oddziale położniczym mamy non stop do czynienia z kobiecymi piersiami. Świeżo upieczone mamy od razu po porodzie wykazują chęć karmienia piersią. To początek laktacji i droga bywa wyboista. Stąd spotykamy na sali mamy, które odciągają mleko z piersi. Próbują na tysiąc pięcet sposobów przystawić dziecko i nikogo to nie dziwi. Wszak oddziały położnicze są pełne osób odwiedzających. Czy ktoś by się ośmielił wtedy coś powiedzieć mamie karmiącej piersią? Natomiast gdy mama karmiąca piersią wyjdzie już  ze szpitala do domu. A z domu na świeże powietrze i zacznie karmić piersią na ławce w parku, w centrum handlowym, to już różnie bywa.

Może spotkać Pana, który orzeknie, że obrzydliwe jest karmienie piersią. Tak jak na rysunku:

Bądź mama karmiąca zostanie wyproszona z centrum handlowego:

To jest przykre.

Powstały nawet gadżety dla mamy karmiącej w miejscach publicznych. Np. pelerynki do karmienia. Oczywiście mamy z reguły same kombinują tak, aby akt przystawienia dziecka był jak najkrótszy i najdyskretniejszy. A sama pierś jest chwilę widoczna. Czasami cała sytuacja odbywa się pod chustą bądź szalem czy też dużą pieluszką. Tak by nikt nie widział. Natomiast zawsze znajdzie się ktoś kto uzna, że karmienie piersią jest niestosowne.

Poniżej cytat z bloga Koralowej Mamy:

 Do rzeczy.

Wiele osób pisze o tym, że nie po to idą do restauracji, żeby być narażonym (sic!) na obrzydliwe widoki. Że spacerując po centrum handlowym nie chcą oglądać cudzych, brzydkich piersi. Że takie rzeczy to, proszę pań, w domu.

Bo na zewnątrz to ma być ładnie.

O piersiach już pisałam. Są duże, małe, krzywe, miękkie, twarde, obwisłe i sterczące. Nie wiem czy zwracaliście uwagę na to, jak różnią się uszy u ludzi. Od ślicznych, różowych uszek dziecięcych po rozciągnięte, blade, porośnięte włoskami uszy staruszków. I wyobraźcie sobie teraz, że jakiś pieniacz w internecie pisze, że nie po to płaci pieniądze w restauracji, żeby mu przy stoliku obok siadał jakiś staruszek z wiotkimi, owłosionymi uszami. Bo jego to brzydzi i on nie może jeść, jak patrzy na te uszy.Wyobraźcie sobie, że wypraszają z restauracji niepełnosprawną osobę. Albo mówią jej, żeby poszła jeść w kącie sali, bo goście sobie nie życzą jej obecności. Bo się brzydzą.

Kobieta, matka – nadal jest własnością publiczną. Można ją obrażać, komentować jej ciało, dawać jej złote rady „niech odciągnie mleko i nakarmi dziecko z butelki jak już musi!”, albo po prostu zamykać w domu. Bo po co łazi z bachorem po mieście i świeci cyckami? A bachor wyje i nieprzyjemnie ciamka! Kobietę można krytykować, zwracać jej uwagę, oceniać. Jej piersi karmiące są „nabrzmiałymi wymionami” – tu, w Polsce, gdzie w co drugim kościele wisi wizerunek Marii Lactans.

Cytat pochodzi z bloga KolarowaMama.