Ciąża nie zawsze jest radością czyli o depresji w czasie ciąży

Paula

Depresja poporodowa! Ten temat przewija się teraz ciągle w mediach, zaczynam się zastanawiać czy jednym z czynników powstawania tej depresji nie jest czasami ciągła reklama owego zaburzenia.
Po porodzenie prawie każda znajoma pytałaś się o tzw „baby blues”, nie pytały czy miałam objawy tylko jak minęło, tak jakby każdy był skazany na te przykre dolegliwości.
Mi nic takiego się nie przytrafiło i chyba ciężko mi zrozumieć te zaburzenia. Ale jestem ciekawa jak inne młode mamy?

Życzę wszystkim samej radości 🙂

Anik

Tylko, że tutaj nie ma mowy o depresji poporodowej tylko o depresji w ciąży, o której nie mówi się w mediach 🙁 Też nie wiedziałabym nic na ten temat gdyby nie dotknęło mnie osobiście. Nikomu tego nie życzę.
Samemu ciężko sobie z tym poradzić, jeszcze trudniej szukać pomocy m.in. ze względu na takie podejście do tematu jak w komentarzu Pauli, że kobieta sobie to wymyśla lub z obawy, że zostanie się ocenionym.
Miałam ogromne szczęście, że udało mi się zmienić lekarza na takiego, który rozumie te problemy.
Pozdrawiam

Igusia25

Witam!jestem w 5 tygodniu ciąży i to co się ze mną dzieje już mnie powoli wykańcza.Nic w moim życiu nie układa się tak jak powinno, czyli miłość, ślub i dziecko z ukochanym mężczyzną.Mam 25 lat szczęśliwą mężatką byłam przez rok po czym mój mąż mi oświadczył, że już mnie nie kocha i odszedł.W moim życiu pojawił się Tomek. Mężczyzna czuły i opiekuńczy jak jeszcze żaden, z którym się spotykałam. Oboje mieliśmy takie samo marzenie aby mieć szczęśliwą rodzinę.Zaczęliśmy starać się o dziecko, i stało się, usłyszałam od gina ,że jestem w 4 tyg ciąży.Od tego czasu chodzę smutna,płacze, w ogóle się nie ciesze a przecież tak bardzo chciałam być mamą, a co najgorsze to to ,że już nie wiem czy chce być z ojcem dziecka.Jeszcze do niedawna mówiłam mu,że go kocham układało nam się super a teraz wręcz czuje do niego wstręt,nawet nie chce mi się z nim spotykać.Nie mam pojęcia co się stało.Wiem,że bardzo krzywdzę Tomka, on tak bardzo chciał mieć swoją rodzinę a ja mu to odebrałam.Jestem nawet gotowa poddać się aborcji, żeby on nie musiał żyć ze świadomością,że jego ukochane osoby są obok ale nie z nim.Jestem na skraju wyczerpania,nie mam apetytu nic nie jem a wiem ,że powinnam ze względu na dziecko, dziecko,które stało mi się zupełnie obojętne.Wiem,że Tomek nas kocha i że z nikim nie miałabym tak dobrze jak z nim ale we mnie coś pękło.Bardzo chciałabym wierzyć,że to tylko chwilowe ,że uda nam się stworzyć szczęśliwą rodzinę.Błagam niech mi ktoś pomoże, może jest ktoś kto przechodził przez coś podobnego,może powinnam zwrócić się o pomoc do psychologa,bo mi samej naprawdę ciężko jest to zrozumieć co mogło się stać,że z dnia na dzień mężczyzna,z którym chciałam spędzić resztę życia stał się dla mnie nikim .

RYBA

Witam wszystkie nieszczęśliwe przyszle mamy 🙂 Jak czytam wasze historie to aż mi ciarki przechodzą. Zastanawiacie się jak będzie wam ciężko jak urodzi się dziecko, że przybędzie obowiązków itd. napewno nie będzie latwo ale nie myślcie tylko o tych negatywnych stonach bycia matką, pomyślcie również o tych cudownych chwilach które Was czekają : pierwszy uśmiech, pierwsze kroczki i pierwsze slowo MAMA które uslyszycie od Waszego dzieciątka, te cudne chwile wynagrodzą Wam nieprzespane noce i trud w wychowaniu Waszych pociech. Otrzymalyście niesamowity dar którego nie potraficie docenić. Nie macie pojęcia ile par pragnie mieć dzieci a nie mogą z różnych przyczyn im jest naprawdę ciężko. IGUSIA 25 Ty przede wszystkim sie zastanów czego chcesz ! Trafil Ci sie dobry chlopak a teraz masz miec z nim dziecko i Ty sie zastanawiasz nad ABORCJA czy zdajesz sobie sprawe jak bardzo mozesz skrzwdzic swojego chlopaka i siebie ZABIJAJAC tą małą istotkę ktora rozwija się pod Twoim sercem i BARDZO CHCE ZYC !!! IGUSIA 25 musisz koniecznie szczerze porozmawic ze swoim chlopakiem on napewno Ci pomoze podtrzyma Cie na duchu i wszysto będzie dobrze. Nie myslcie tylko o sobie, pomyslcie taże o Waszych partnerach, rodzinach i dzieciątkach ktore rosnę w Waszych brzuszkach. Z calego serca zyczę Wam wszystkim powodzenia i radosci z Waszych pociech. Ja jestem mama ANIOLKA (*) ktorego stracilam ponad rok temu w 7 tc 🙁 ,strata dziecka bardzo boli zmienia czlowieka na cale zycie juz nic nie jest takie samo jak kiedys. To że tak myslicie to pewnie burza hormonow, ktora minie i będziecie mogły w pełni cieszyc sie oczekiwaniem na Wasze malenstwo, ktore napewno da Wam wiele radosci 🙂

sengi

A ja jestem w 3 miesiacu ciąży, ojciec dziecka powiedział mi, że mnie nie kocha, kocha inną, moja mama umiera na raka, nie umiem się cieszyć z upragnionej ciąży, chciałabym zanąć i się już nie obudzić. Ojciec dziecka niby mówił, że mogę mimo wszystko na niego liczyć, ale tak nie jest, za kazdym razem gdy go o cos proszę czuję się jak nic nie znacząca rzecz, nawet mowi do mnie w 3 osobie „jadła, jest, zrobiła”… Nie ma dla mnie odrobiny szacunku a ja czuję jak z każdym dniem cała ja umieram od srodka, do tego wszystkie te mdłości, ból żołądka… Nie mam już siły, nie wiem ile jeszcze dam rade:(((

kropka

Jestem w 8tc. Kończę licencjat, mam cudownego narzeczonego (lada dzień męża), mamy niezłą sytuację finansową, mam dobrych znajomych, którzy wspierają, rodzinę która się cieszy z nowego członka rodziny – czyli „żyć nie umierać”… a ja, po prostu czuję, że „to nie jest jeszcze ten moment”… nie widzę się w roli matki, nie wiem czy będę umiała pokochać to dziecko… nie wiem czy zaakceptuję siebie po ciąży… nie wiem czy dam radę to wszystko ogarnąć. I te wszystkie „nie wiem” strasznie przesłaniają mi jakąkolwiek radość z ciąży. Dbam o siebie, jem zdrowo etc. ale robię to „mechanicznie”, a nie tak, hm… no właśnie, jak? A może ten stereotyp „matki polki”, który oglądamy w TV, czytamy w gazetach i na forach, to tylko „stereotyp”? Może to właśnie normalne, że mimo iż gdzieś w środku wiem, że sobie poradzę, to jednak teraz ogrania mnie panika przez nieznanym? No, bo to pierwsze, i do tego ciąża zagrożona, i „nie tak miało być”…. Nie moje drogie – wcale nie jesteście same w tych wszystkich odczuciach… myślę, że jest nas więcej niż się wydaje. Podrawiam wszystkie mamy – te „wydygane” jak ja, i te „pewne”… Wszystkie DAMY RADĘ… chcę w to wierzyć…

benedikte

To może ja opowiem coś o sobie…gdyż jestem w 14 tygodniu ciąży i jest to moja druga ciąża.Muszę przyznać szczerze że niestety pierwszej ciąży nie przechodziłam za bardzo szczęśliwie i to nie z takiego powodu że noszę pod sercem dzieciątko to mnie napawało szczęściem i trzymało na równych nogach jak teraz, lecz strach i moje zaburzenia dotyczące wyglądu przerażają mnie jak i pierwszej tak i w drugiej ciąży panicznie boję się przytyć lecz zdaję sobie z tego sprawę ze to normalne i mąż stale mi powtarza jak jestem piękna że dojdę z powrotem do formy i że nie mam się niczym przejmować zdaję sobie także sprawę że moim zachowaniem go strasznie męczę.Nie daję sobie nic przetłumaczyć budzę się w nocy i ciągle płacze!Moje zaburzenia psychiczne na temat wyglądu trzeba by było roztrząsać od wczesnego dzieciństwa moje przeżycia z tym związane i jakie ciosy musiałam na siebie przyjmować spowodowały takie szkody że ciężko mi się od tego uwolnić.Udaję sama przed sobą że wszystko jest ok ale naprawdę potrzebuję pomocy bo muszę wziąć się w garść bo to nie wychodzi na zdrowie przede wszystkim muszę myśleć o maleństwu ale przez tyle lat nie potrafię zaakceptować samej siebie to straszne tylu rzeczy się boję a tak nie można tak bardzo chcę się uwolnić od tego koszmaru który chodzi za mną od dzieciństwa….Mam takiego wspaniałego, ślicznego synka i kolejne wspaniałe maleństwo w drodze i gdybym miała tyle miłości do siebie co do moich dzieci byłabym w pełni szczęśliwa,przecież życie daje tyle wspaniałych możliwości.Tylko te debilizmy w mojej głowie mnie przytłaczają …..

thelastone

Ciaza to chyba jedna z najgorszych rzeczy jakie moga przytrafic sie kobiecie zwlaszcza ze stracila prace, matka wyrzucila ja za to ze jest w ciazy(nie powiedziala tego prosto w oczy tylo przez wiadomosc sms…)Mezczyzna z ktorym jestem jest wyleczonym narkomanem i caly czas boje sie ze do tego wroci…Ponadto nie lubie dzieci, nie wyobrazam sobie przewijania go przez te 2-a lata, chociaz rozmawialam ze swoim chlopakiem ze on bedzie pelnil te „funcje”,ale kiedy on bedzie w pracy a ja w domu… i tak pozostaje tysiac innych sam zapach, zyganie,karmienie piersia, wyglad(wzrost wagi, jakies syfy) i sama psychika kobiety, ktora zmienia sie strasznie szybko…Naprawde na sama mysl o tym zastanawiam sie czy jestem kobieta, czy jak to mnie moj chlopak nazywa podczas naszych rozmow o dziecku nieczula bestia…Nie lubie patrzec na kobiety w ciazy, na dzieci, ktore przez kilka godzin sa ciche a przez reszte dnia dra sie w nieboglosy, przez co ani kobieta ani mezczyzna nie moga sie wyspac wiec powstaja pomiedzy nimi awantury…No i ten biust, zanim zaszlam w cize mialam D a teraz w 4 mies. nagle F boze co bedzie w 9???Pozdrawiam serdecznie dziewczyny ktore maja podobny problem do mojego i wydaje mi sie ze jedynym rozwiazanem jest cud farmaceutyki czyli relanium 5:)przemeczymy sie jeszcze przez te kilka lat i moze za te 4, 5 lat bedzie ok

Karolina

Nienawidzę tego, że jeśli już komuś się przyznam, ze moja ciąża mnie nie cieszy- słyszę teksty o pierwszych kroczkach, pierwszych „mamach”. Nie mam odwagi wprost powiedzieć, że mam w głębokim poważaniu pierwsze kroczki, ze na myśl o tym,że ktoś powie do mnie „mama”, robi mi sie słabo.
Mam kochającego i ukochanego mężą, 27 lat, finansowo nie jest dobrze, ale nie aż tak,żebyśmy z powodu dziecka mieli popłynąć.

Ale- jezu !! Tak bardzo nie chcę tej ciąży, tego dziecka, codziennie ta świadomość mi ciąży tak bardzo……. źle mi we włąsnym ciele, wszelką nową zmianę w nim postrzegam jako gwałt na mojej woli……

poco

a jak z ciąży ma się cieszyć kobieta która w swoim facecie nie ma wsparcia?Dla niego najważniejsze to kumple i piwo lub inny alkohol. Największą radość sprawia mu planowanie najbliższej imprezy z kumplami, nie pije no stop już, ale nie potrafi sobie odmówić. Jak mówię mu że niedługo będzie trzeba organizować pokój dla małej to mówi że nie mamy kasy a następnie idzie po alko. Mam jego dość i dziś dojrzałam do myśli że kończę z nim.Mam dość płakania po kontach całe szczęście pracuję i w pracy zapominam o nim o jego koleżkach oraz chorych obietnicach ostatniego razu. Przez tą całą sytuację zaczęłam nienawidzić siebie dziecka wszystkiego co mnie otacza stałam się zimna bezduszna.wszystko mnie drażni jeśli tak ma wyglądać szczęśliwe macieżyństwo to ja dziękuję wysiadam. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać czy nie oddać dziecka do adopcji po co ma się męczyć z matka taką jak ja? I niech nikt nie mówi że przyjdą dobre chwile bo nie przyjdą życie jest zbyt popieprzone aby miały przyjść.
Pozdrawiam I żadnej z was nie życzę takich myśli ani tak złego samopoczucia jak ja mam.
ps. właśnie zaczęła kopać a ja znów płaczę

Mateusz

Witam. Mam wrażenie, że trochę tutaj nie pasuję, bo jestem chyba pierwszym komentującym facetem. Moja żona jest w 6 miesiącu ciąży, jednak nadal nie jest zaakceptować swojego stanu. Początkowo myślałem, że jest w szoku spowodowanym nieplanowaną ciążą, jednak z czasem sytuacja nie ulegała poprawie. Nasza sytuacja finansowa jest dobra i przez jakiś czas z pewnością jesteśmy w stanie utrzymać się tylko z mojej pensji. Ciąża nie jest zagrożona, staram się wspierać żonę jak potrafię, jednak depresja nie mija. Uważa, że nie będzie dobrą matką, nie lubi dzieci i nie wyobraża sobie siebie w roli matki. Dodatkowo jej problemy zaczęły się odbijać na relacjach między nami – mam wrażenie, że stara się ode mnie uciekać i postrzega mnie jako winowajcę całej sytuacji. Nie mogę mieć do niej pretensji, bo wiem że przeżywa trudne chwile, ale im bardziej się oddala tym trudniej mi jej pomóc. Ponieważ w wielu powyższych komentarzach przeczytałem o takich samych wątpliwościach, jakie ma moja żona (brak miłości do dziecka, konieczność zmiany życiowych planów, zmiany w wyglądzie, niewytłumaczalny smutek, strach że będzie się złą matką itd.) pomyślałem, że lepiej Panie rozumieją, co czują przyszłe mamy w takich sytuacjach. Czy któraś z Pań potrafiła by opisać, jakiej pomocy najbardziej by oczekiwała podczas ciążowej depresji? A może któraś ma to już za sobą i chce opowiedzieć, co pomogło jej wyjść z dołka? Z góry dziękuję i trzymam kciuki za wszystkie Panie! Jesteście niezwykle dzielne.

już mama

Witam wszystkich komentujacych. Ja już jestem po rozwiązaniu, ale wiem co czujecie. Od zawsze lubiłam dzieci i wiedziałam, że w przyszłości będę chciała mieć swoje, może nawet nie jedno. Zawsze powtarzałam sobie, że chcę urodzić zanim skończę 27 lat – i udało się, mam 25. Mąż od dawna mówił, że chce mieć dzieci, więc postanowiliśmy, że po ślubie, żeby było po kolei. No i w ten sposób, pewno razu pół roku po ślubie postanowiliśmy spróbować. No i cóż, okazało się że ten raz wystarczył. Jak się dowiedziałam to nie wiedziałam czy płakać czy się cieszyć. Przed zajściem w ciążę prowadziłam dość rozrywkowe życie, co weekend spotykałam się ze znajomymi w pubie, zrobiła się z nas taka mała społeczność. Lubiłam takie życie, zwłaszcza że jestem osobą społeczną, która potrzebuje ciągłego towarzystwa, nigdy nie lubiłam być sama. Więc wiadomość o ciąży mnie mocno zaskoczyła. Najgorsze było to, że nie sądziłam, że ten jeden raz wystarczy. Myślałam sobie, że powinno nam to dłużej zejść to wtedy bym się bardziej cieszyła. Okres ciąży wyobrażałam sobie jako piękny i cukierkowy, gdzie mój mąż będzie wniebowzięty skakał koło mnie i z niecierpliwością będzie wyczekiwał potomka. Ale życie moje wyobrażenie zweryfikowało :/ Ja przestałam wychodzić w weekendy bo nie potrafiłam długo usiedzieć, a poza tym każde wyjście kończyło się rozmowami o mojej ciąży co zaczęło mnie męczyć. Ale najgorsze było to, że mąż jak wychodził z kolegami to ja dostawałam szału. Zazdrościłam mu i oczekiwałam, że skoro chciał mieć dziecko to powinien ze mną siedzieć i „cierpieć”, bo skoro ja nie mogę wyjść to on też nie powinien. Niezliczona ilośc przepłakanych nocy i kłótni. Były tygodnie kiedy było wspaniale pomijając fizjologiczne aspekty ciążowe, ale ja i tak nie potrafiłam się tak do końca cieszyć z tej ciąży. A najgorsze, że to mnie bardzo denerwowało i miałam do siebie pretensje, bo wszyscy w koło miałam wrażenie cieszą się bardziej niż ja. Teściowe wręcz oszaleli, co przyprawiało mnie o ból głowy, ze strachu o będzie po urodzeniu. Jak teściowa dotykała mnie po brzuchu to modliłam się żeby mała nie kopała, żeby nie dać teściowej tej radości. Teraz już jestem mamą prawie trzymiesięcznej córki i nadal czasami mam wrażenie, że są we mnie dwie osoby. Cieszę się z córki i kocham ją, jednak tęsknię za swoim życiem „przed”. Z koleżankami już nie spotykam się tak często, bo one mają lepsze rzeczy do roboty. Nadal mam żal i pretensje do męża jak gdzieś wychodzi z kolegami, co wcale nie zdarza się czesto. On sam mnie zachęca żebym wyszła wieczorem do pubu, ale jakaś część mnie podpowiada, że tak się nie zachowuje matka i to powoduje że czuję się nieszczęśliwa. Jak pojechaliśmy pierwszy raz na zakupy bez małej to nawet miałam wyrzuty sumienia, że za nią nie tęsknię, a jedyne o co się martwiłam, to czy teściowa jej za dużo nie nosi bo potem będzie mi płakała, żeby ją ponosić :/ Macierzyństwo nie jest łatwe i trzeba się przystosować do życia na nowo. Wiem, że juz nigdy nie będzie tak jak było przedtem, ale fajnie zostać rano przywitaną uśmiechem od ucha do ucha swojego maluszka 🙂 A te stany depresyjne w ciąży pewnie w dużej mierze są spowodowane burzą hormonów. A do Mateusza: myślę, że nie jesteś w stanie pomóc swojej żonie doraźnie, ale nawet pomimo, że ona się oddala bądź przy niej. Niech wie, że może na ciebie liczyć jeśli będzie miała taką potrzebę. Teraz TY musisz być dla niej w każdej sytuacji. Ona musi czuć, że ma wsparcie, pomimo, że może okazywać że wcale jej na tobie nie zależy. Mam nadzieję, że po porodzie wszystko się zmieni, i życie Wam stanie na głowie w pozytywnym tego slowa znaczeniu.

Kamaja

@Mateusz – Twoja żona ma dużo szczęścia, że jesteś tak otwarty i gotowy jej pomóc. Nie wiem czy moje rady Ci pomogą, ale wydaje mi się, że rozumiem co przeżywa. Twoja żona jest silną, autonomiczną kobietą lubiącą mieć kontrolę nad otoczeniem. Prawdopodobnie przeraża ją wyobrażenie o dziecku jako o osobie, która „bez zaproszenia” stała się nagle ważniejsza od niej, determinuje jej wszystkie działania, wręcz sprawuje nad nią kontrolę i podporządkowuje swoim potrzebom. No cóż z moich doświadczeń wynika, że jest w tym dużo racji…nawet Twoje ciało przestaje należeć tylko do Ciebie.
Jak możesz pomóc:
– powiedz jej i pokazuj, że jest dla Ciebie ważna, że jej potrzeby NIE są dla Ciebie mniej znaczące niż potrzeby dziecka
– zapewniaj o swoim wsparciu i gotowości do aktywnego udzielania się w opiece nad dzieckiem, tak aby mogła mieć czas dla siebie
– podawaj pozytywne przykłady ludzi, którzy mają dzieci i jednocześnie realizują swoje życiowe pasje i plany
– wreszcie przypominaj, że ta sytuacja nie będzie trwała wiecznie – razem dacie radę

Jeżeli sytuacja będzie trwała, może warto udać się do specjalisty, ale nie z tekstem „coś jest z Tobą nie tak, musisz się leczyć” – tylko „spróbujmy, może psycholog będzie wiedział jak sprawić żebyś poczuła się lepiej”

„Będę złą matką”…Będziesz najlepszą jaką ma Twoje dziecko i tak będzie Cię kochało.

Pozdrawiam serdecznie i życzę, żeby Pana żonie i Panu rodzicielstwo zaczęło dawać radość i satysfakcję.

elata

Jestem w trzeciej ciazy. Ciezko powiedziec czy ja chcialam czy nie chcialam ale kiedy tylko patrzylam na male dziecko to tesknilam za takim malenstwem. Niestety kiedy sie dowiedzialam, ze jestem w kolejnej ciazy rozplakalam sie mowiac sama do siebie, ze nie teraz. Mam kochajacego meza i wspanialego syna oraz corke, niedawno przeprowadzilismy sie na swoje mieszkanie tak naprawde niczego nam nie brakuje. Dobija mnie jednak fakt, ze siedze z dziecmi caly czas w domu, moj maz pracuje do pozna. Jestem zmeczona wszystko jest na mojej glowie i nawet nie mam czasu odpoczac ani choc troche czasu dla siebie. Zaczynam byc zla matka gdyz wiecznie sie denerwuje,placze i krzycze na moje dzieci. Nie mam ochoty sie z nimi bawic i wogole spedzac z nimi czas mam dosc wiecznego tlumaczenia i wogole wszystkiego jestem zmeczona siedzeniem w domu od 4 lat i zajmowaniem sie dziecmi. Mam tylko nadzieje, ze jest to tylko chwilowe i, ze wkrotce wroci wszystko do normalnosci. Zastanawiam sie rowniez nad pojsciem do psychologa moze on mi cos pomoze.

ar

Najbardziej bliska jest mi wypowiedź Pana Mateusza i ostatnia wypowiedź Ann, nigdy nie chciałam mieć dzieci, zawsze cieszyło mnie życie i praca zawodowa, w moich planach nie było macierzyństwa, ale kariere zawodową. Ciąża sama w sobie nie jest straszna, masz poczucie, że nosisz małego człowieczka i to jest ok. Natomiast reszta jest dla mnie straszna. W pracy moją ciąże traktowano jako objaw mojej niepełosprawności (jak ktoś skrytykuje, że kobiety jak tylko dowiaduja się o ciaży idą na zwolnienie, to zapraszam do mojego urzedu, nie istnieje takie coś jak aktwizacja kobiet w ciąży, psychicznie znosiłam to do 7 miesiaca, później juz nie wytrzymałam i poszłam na zwolnienie), w domu jestem zniechęcona do wszystkiego. Brak pracy pogrążył mnie i cały czas jestem smutna, cały czas płacze, nie chce mi się nic robić, nawet podnieśc z łóżka i ubrać się. Tak jak Ann, też słyszę wszedzie, że powinnam przytyć max 12 kg, a co zrobić jak ja w 7 miesiący mam już kilka kilogramów więcej? moje piersi nie przypominaja piersi tylko jakies baniaki, mój cellulit tak samo jak u Ann jest wszedzie widoczny, jak nigdy dotad, nawet pojawił się na rekach i łydkach, jestem tak gruba, jak nigdy. Mam wrażenie, że moje ciało jest wielkie w porównaniu do maleńskiego brzuszka. Moje ręcę są wielkie, tłuste i nabite, czuje się wielka i nieatrakcyjna, wstydzę się swojego ciała! Straciłam poczuce własnej wartosci, czuje się jakbym była jakaś ograniczona, a myśl o rocznym urlopie w samotności, cały czas w czterech scianach doprowadza mnie do płaczu. Jestem człowiekiem, który do normalnego funkcjonowania potrzebuje innych ludzi, bo ja uwielbiam rozmawac i przebywac w towarzystwie innych osób. Pan Mateusz napisał, ze jego żona izoluje się od niego, swietnie to rozumiem, ja mam tak samo, u mnie działa mechanizm taki: skoro cały dzień jestem sama, to fakt, ze mąż wraca do domu o 19-20 nie cieszy mnie w ogóle. Jesli jestem całymi dniami sama, to nie potrzebuje jego obecnosci na 3 godziny, bo zaraz i tak położy sie spac.

asia

witam.
Mam tez problem z depresja ciazowa..11 tydzien ciazy…Bylam z kims 12 lat pozniej zostawilam go bo nie czulam milosci …mam z nim 2 synkow.
Poznalam nowego partnera znalismy sie juz wczesniej…zaszlam bardzo szybko wciaze..mialam inne plany….czuje ze umieram ..do tego jego rodzina i moja nas nie wspiera.Mamy problemy finasowe…on bardzo mnie kocha jednak ja ciagle jestem zla na niego..zamknelam sie w sobie…i nie wiem gdzie jest to uczucie…pogubilam sie strasznie tez myslalm o aborcjii..

iwus224

Witam, jestem w 18 tyg ciąży, jest to moja druga ciąża. Bardzo chciałam mieć drugie dziecko,biorąc pod uwagę że pierwszym dzieckiem zajmowałam i zajmuje się sama,choć mój synek dał mi w kość. Na pomoc męża nie mogłam liczyć, gdyż on wiecznie jest zmęczony po pracy i domu nic nie robi. W końcu dało mi się namówić męża na drugie dziecko, ale teraz nie potrafię się z tego cieszyć. Czy przyczyną tego może być fakt, że na mojego męża wsparcie nie mogę liczyć i jestem sama z wieloma problemami i obowiązkami życia codziennego. Z mężem rozmawiałam nie raz na temat tego ale niestety on udaje że nie rozumie o co mi chodzi i odwraca kota ogonem, że jaki to on pokrzywdzony bo nie ma sexu. Zastanawiam się czy nie lepiej by było gdybym sama wychowywała dzieci 🙁

Magda

Witaj SandraMiK
Ja również jestem w ciąży tylko że już w 5 miesiącu. Pracuje, choć nie w pełnym wymiarze godzinowym (pełny u mnie to 12h). Nie mam umowy o prace. mam umowę zlecenie. Na taką umowę puki nie widać to ktoś cię może zatrudnić bez problemu. Gorzej jak będziesz już w ciąży zaawansowanej, bo każdy będzie się bał o twoje zdrowie. Jeśli znajdziesz prace która nie będzie ciążka i nie będzie szkodziła twojemu zdrowiu i zdrowiu twojego dziecka to pracuj jak najdłużej będziesz chciała i dasz radę. Ja np. jestem kelnerką w małej pizzerii gdzie nie ma zbyt dużego ruchu dzięki czemu mogę trochę posiedzieć i odpocząć. Później żeby mieć ubezpieczenie zdrowotne możesz zapisać się do tzw. pośredniaka. Po porodzie zawsze możesz pójść na początku do domu samotnej matki albo może masz jakąś koleżankę która by Cię przygarnęła na jakiś czas. Sądzę, że jak dziecko się urodzi i twoi rodzice je zobaczą to szybko zmiękną i Ci pomogą. Mój tata też długo był na mnie zły że zaszłam w pierwszą ciąże (ta jest druga). Długo się do mnie nie odzywał a jak już się odezwał to tylko dlatego że musiał. Jak dziecko się urodziło i zobaczył swojego wnuka to wszystko się zmieniło. Serducho mu zmiękło i zaczęło układać się coraz lepiej pomimo to że dziecko było nie ślubne, a tato jest katolikiem wierzącym i praktykującym 🙂
Zobaczysz wszystko na pewno się ułoży
pozdrawiam Magda

Lin

Ja bardzo chciałam mieć dziecko ze swoim chłopakiem. Teraz jestem w 9 tygodniu ciąży i nic mnie nie cieszy!! Podobnie jak wiele z Was obawiam się o wygląd dodatkowo sprawę utrudnia fakt, iż podczas ciąży wykryto u mnie niedoczynność tarczycy. Już przed zajściem w ciąże przybrałam na wadze a teraz…będzie tylko gorzej. Ciąża jest zagrożona i już leżałam w szpitalu a teraz średnio kilka razy w miesiącu chodzę od lekarza do lekarza. Mój chłopak niby się stara ale mam wrażenie, że dba bardziej o siebie i swoje dobre samopoczucie niż myśli o moim. Myślę, też że ma dość tego, że jak nie wymiotuje to gorączkuje i wcale nie chce mu się po pracy wracać do domu w którym pewnie sobie nie może odpocząć..tylko, ja przechodzę sama przez to i jestem już tym mocno zmęczona. Chciałabym funkcjonować normalnie! Zawsze byłam kreatywna i jak miałam chwilę wolną umiałam ją wykorzystać teraz..nic mi się nie chce. Mam wrażenie, że nie dbam o to co jem poza tym ciągle mam mdłości i niemal dzień w dzień stan podgorączkowy, który mnie rozbija totalnie. nie czytam poradników, nie interesuje mnie to czy coś mogę czy nie mogę(za wyjątkiem alkoholu i papierosów). Mam wrażenie, że wszytko co miałam straciłam, teraz mi nie zależy na niczym. Nie umiem myśleć o tym co będzie jak się urodzi..mam wstręt do tych myśli..nie mogę patrzeć na kobiety w zaawansowanej ciąży, odwracam wzrok jak widzę niemowlę czy małe dziecko. Nie przypuszczałam, że tak będzie ale jest i naprawdę ciężko mi się z tym pogodzić nie umiem się odnaleźć i cieszyć z innych rzeczy. Znajomi mam wrażenie nie biorą na poważnie tego co mówię i jak większość z Was słyszę o tym, że jak się urodzi to wszytko się zmieni. Zmieni na pewno, tylko obawiam się, że będzie zdecydowanie gorzej.

Pozdrawiam wszystkie dziewczyny

izula

Hej wam 🙂 ja obecnie jestem w 8 miesiącu , generalnie przez cala ciąże miałam zmienne nastroje i podejście do tego stanu. Na poczatku był szok poplatany z radością i smutkiem.. Z moim partnerem spotykalam się dość krótko i szybko nastapila tzw wpadka, pomyslalam ok, tak ma być, wczesniej miałam męża z którym się rozwiodlam, z nim straciłam dziecko i cos we mnie pękło.. W dużej mierze to zmieniło moje nastawienie do niego.. Eh malo ważne.. Poznalam obecnego partnera, wszystko w zasadzie super, od razu poczulam ze chce by był ojcem moich dzieci.. Nie wiem czemu tak czulam bo z późniejszych opowieści o nim to niezly lekkoduch i szaleniec był 🙂 i trochę mu to zostało.. Nie zawsze czuje się bezpiecznie.. Byliśmy razem za granica, on tam juz od lat, ja bardzo krótko, zdecydowalam wrócić do polski bo tu czuje się lepiej, znam język umiem się zorganizować.. Przez cały czas jest ze mną , choć nie zawsze fizycznie.. Generalnie nie powinnam narzekac , dba o mnie na tyle na ile potrafi, ale mi czasem malo czasem za dużo, wkurza mnie jak go nie ma..czuje się taka samotna, mam do niego pretensje, ale o tym nie mowie bo wiem ze są bez podstawne i tak w kółko.. Nir pracuje juz od roku, nie mam wiec ani grosza swoich pieniędzy co tez mnie doprowadza do furii bo zawsze miałam swoje 🙂 on mi nie wypomina ale ja swoje myślę, jak mogłam doprowadzić do takiej sytuacji.. Mam sama do siebie pretensje.. Teraz ciągle czuje napięcie ze trzeba jeszcze milion rzeczy kupić, ze nie będę umiała się dobrze zając dzieckiem, ze nie będę mieć pokarmu, a nie chce tych sztucznych mieszanek, nie wiem czy szczepić i jak.. I jeszcze często jestem z tym wszystkim sama bo on za granica. Mama czasem do mnie dzwoni ale w zasadzie ona ma juz swój świat, jak jej mowie ze plakalam dziś cały dzień to ona ‚ mój boże ty tak nie rob bo to dziecko będzie Płaczliwe’ no szlak mnie trafia!!! Nie będę tego tłumić.. Będę właśnie wyc jak bawół … Do tego jeszcze nienawidzę patrzeć na to co dzieje się z ciałem… Jakiś czas temu miałam fajna figurę na która zapracowalam ćwiczeniami, a teraz wygladam jak słoń, ramiona które zawsze były moja zmorą SA teraz masywne, tłuste, pokryte celulitem, nogi galaretka.. Czasem staram się ćwiczyć ale większości nie mam ochoty, bo zwyczajnie mi ciężko.. Poza tym żadnego efektu nie zobacze.. I tak na kolejnym badaniu waga wskaże więcej.. Wiem, ze jak urodze to muszę się wziąć za siebie i wrócić do formy ale ja chce juz.. Nie chce na to juz patrzeć.. Poza tym niewiem jak ja to wszystko ogarne czasowo., chciałabym mieć tez trochę tego czasu dla siebie, ale z drugiej strony znam swój charakter i będę flaki wypruwac by wszystkim było dobrze a niekoniecznie mi.. AZ w końcu się zbuntuje i pokaże pazury.. To wszystko jest takie zagmatwana.. Ale jak byłam wczoraj na badaniach i widziałam taka mała twarzyczke która ssie swojego palucha to poczulam taka radość i wzruszenie i chyba miłość.. Mam obawy i lęki, czasem nie chce mi się żyć, nie chce być juz w tej ciąży ale gdzieś tam głęboko wierze ze muszę dac rade.. I tego Wam wszystkim kochane życzę 🙂

Jadźka

Witam,
Mam 27 lat i jestem w 22 tygodniu ciąży. Wiem, że może to zabrzmieć irracjonalnie, ale zaszłam w ciążę żeby uszczęśliwić swojego męża. Do 24 roku życia nie chciałam wychodzić za mąż, a myśli o dzieciach w ogóle nie gościły w mojej głowie. A potem Go poznałam i się zakochałam jak głupia;)Równo rok po ślubie zaczął bardzo nalegać na dziecko, śliczną istotę podobną do mamy. Uległam, żeby dać mu szczęście. Nie sądziłam zresztą, że uda się od razu po odstawieniu antykoncepcji. Przed ciążą pracowałam na 1,5 etatu, cały czas w ruchu, z jednej pracy do drugiej + życie towarzyskie. Pierwsze cztery miesiące pracowałam tak samo intensywnie, mimo mdłości od rana do nocy i zasypiania w każdym możliwym miejscu. Byłam jednak dumna, że daję radę. Lubię, gdy coś się non stop wokół mnie dzieje. Moja sytuacja w jednym miejscu pracy uległa jednak zmianie i mąż wymógł przerwanie również pracy w tym drugim. Ma cztery siostry i wszystkie w 4-5 miesiącu już nie pracowały tylko celebrowały swój stan. Znowu uległam, choć mama- lekarz, mówiła- „nie rób tego, bo nie wytrzymasz w domu, znam Cię”. Nie posłuchałam, od miesiąca siedzę w domu, od tygodnia nie mam ochoty z niego wyjść. Ubieranie się, mycie, wykonywanie tych wszystkich czynności wokół siebie to katorga. Po co? Dla kogo? Mąż pracuje, gdy wraca z pracy idzie na budowę naszego domu, choć na razie nic się tam nie dzieje- czekamy na przypływ gotówki;) Mam wrażenie, że woli to łażenie po działce od pobycia ze mną. Przestałam być dla niego atrakcyjna, ostatnio niby w żartach powiedział: „Myślałem, że dalej będziesz szczupła, że tylko brzuszek Ci wyskoczy, a tu tyłek Ci urósł i cała robisz się taka jakaś większa”. Nawet nie wie, jak bardzo zabolały mnie jego słowa. I tak czuję się jak wielki słoń, jestem wysoka, a teraz w dodatku robię się gruba. Na razie jeszcze nie ma tragedii, przytyłam ok. 8 kg, ale przecież to nie koniec przybierania na wadze. Wszystkie moje koleżanki pracują, większość to singielki, są w zupełnie innym punkcie życia. Gdy mówię im, że coś jest nie tak, nie czuję się sobą itp., kwitują :” o co Ci chodzi, każda z nas chciałaby sobie w domu posiedzieć i się ponudzić”. Wsparcia z ich strony nie mam. Mama, która martwi się moim stanem, każe mi tworzyć plany dnia, żebym się zaktywizowała. A ja nie mam na to siły ani ochoty. Są dni kiedy leżę w łóżku i rozmyślam, że nic już nie będzie takie samo, że chciałam inaczej, że zawsze byłam silna, a przez ostatni czas tyle razy uległam. Pozwoliłam, by ktoś inny zaprogramował moje życie. Czuję nieopisaną niemoc. Moje życie i ciało zmieniają się trochę wbrew mnie, a jednocześnie za moim przyzwoleniem. Tak źle psychicznie nie czułam się nigdy wcześniej w życiu. Próbowałam rozmawiać o moim stanie z mężem, ale nic dobrego z tego nie wyszło. Każda taka rozmowa kończy się jego wyrzutami w moją stronę, że jak ja mogę mu to robić, jak mogę być nieszczęśliwa z powodu NASZEGO dziecka?! Więcej czasu też nie będzie ze mną spędzał bo ma swoje obowiązki, trawa sama się nie skosi itd. Muszę pogodzić się z myślą, że zostałam z tym wszystkim sama. I sama też się pocieszam- ciąża nie trwa przecież wiecznie. Już niedługo znowu coś będzie się działo, a nawet duuużo więcej;)Dziękuję za miejsce do wylania tej całej zalegającej we mnie żółci, nawet gdyby nikomu nie chciało się czytać tej przydługiej wypowiedzi;)