Poronienie, czyli strata dziecka…

dorota

Witam wszystkich.Nie mogę dojść do siebie po poronieniu. Miało to miejsce w Wigilie 2007, był to 21 tydzień ciąży, był chłopiec.Partner odszedł, a wskutek tych traumatycznych przeżyć zapadłam w depresję(biorę leki, chodzę na psychoterapię). Brak mi wiary w siebie, mimo to podjęłam pracę na1/2 etatu, żadne pieniądze, ale pomyślałam,że przełamię strach przed życiem i ludżmi.Moje życie stało się walką o każdy dzień, jak go przeżyć brak mi pomysłu.Potrzebuję pomocy, bo mam dla kogo żyć mam syna.

kasiaM

mam 21 lat 3 lata temu zaszlam w pierwsza ciaze, nie cieszac sie nia dlugo bo zaledwie 4-5 tygodni w tym okresie nastapilo poronienie, trudno powiedziec co bylo tego przyczyna. minely 3 lata a ja nadal sie zastanawiam czy to chlopiec czy dziewczynka, jak by wygladalo,ile by mi radosci sprawilo. teraz zaszlam w druga ciaze i w 5 tygodniu ciazy mialam poronienie zagrozone nie wiem co bym zrobila tracac to dziecko, jest dla nie calym swiatem. nigdy nie zapomne o pierwszym dziecku i bede bardzo uwarzac zeby z drugim bylo wszystko wporzadku. nie powinnysmy sie poddawac, tylko walczyc o zyccie i pozniej zdrowie tego malego czlowieczka zyjacego pod naszym serduszkiem.

Paulina

Rok temu zaszłam w ciąże. Nie do końca wierzyłam, że uda się to tak szybko, poza tym miałam bardzo trudną sytuację rodzinną, a do tego przeprowadzałam się i chorowałam na ostre zapalenie pęcherza. Do ginekologa długo nie mogłam trafić, bo przyjezdna nie znałam wszystkich darmowych lekarzy, a ci których znałam dawali mi do czekania ponad 2 miesiące. Trafiłam w końcu na prywatną wizytę w 12 tygodniu ciąży. Szłam na badanie zastanawiając się czy to nie będą bliźniaki… jakież przykre zdziwienie było, gdy okazało się, że mój płód nie żyje już od 6 tygodnia! tego się nie spodziewałam 🙁 Owszem bolał mnie brzuch, miałam bardzo mocne skurcze, ale rosły mi piersi i miałam mdłości 🙁
Teraz po roku zaszłam znowu w ciąże. Jestem w 7 tygodniu i wczorajsze USG wykazało, że jest wszystko dobrze. Jednak cały czas pozostaje ogromny lęk przed powtórką…
złe jest bardzo to, że rzeczywiście jest to temat TABU, że nie miałam za bardzo o tym z kim porozmawiać,a w szpitalu traktowano to jak zwykły zabieg… złe jest, że ludzie umniejszają rolę Dziecka, które ma dopiero 6 tygodni i udają, że nic się nie stało tylko dlatego, że nie było go jeszcze na zewnątrz mamy… bardzo źle…

evelin

Witam !!!
Ja Was rozumiem dziewczyny bez zadnych watpliwosci wiem co to jest stracic ukochane dziecko ja stracilam coreczke 3 mies temu a zyla zaledwie 2 godz y nie umiem sie z tym pogodzic w dalszym ciagu … znow zaszlam w ciaze y bardzo boje sie ze sytuacja moze sie powtorzyc ale rowniez mam nadzieje ze bedzie wszystko dobrze chociaz jest to bardzo krotki czas 🙁
y powiem Wam ze nikt nie zrozumie matki ktora stracila dziecko a lekarze zawsze beda traktowac noworotka zmarlego lub plod jak zabawke y taka jest prawda …okropne

Wiktoria

Witam!!!
Niestety dziś i ten problem dotknął i mnie.Właśnie dziś dowiedziałam się,że moje dzieciątko się nie rozwija,jestem w 9 tyg.ciąży i nadal to do mnie nie dochodzi,że to na co czekałam tyle czasu prysneło jak bańka mydlana,nasze wspólne marzenia.Boję się co dalej będzie,narazie wystąpiły plamienia,lekarz proponował zabieg łyżeczkowania,ale na samą myśl robi mi się nie dobrze.Dlatego postanowiłam czekać,aż dojdzie do poronienia bo niestety nie ma juz nadzieji od ostatniej wizyty u ginekologa moja dzidzia się nie rozwineła:( I nie ma już szans,boję się czy poradzimy sobie z tym wszystkim bo jak narazie ciagle mam wrazenie,że to zły sen,ale jak jutro się obudzę… to pewnie to do mnie dotrze!!!

EDITA

Tez straciłam WIELKI SKARB. Bardzo sie cieszyłam, jak odkryłam, że jestem w ciąży. Jest to moje najgorętsze pragnienie. Po zrobieniu testu ciążowego byłam w wielkiej euforii. Niestety na drugi dzień dostałam plamienia brunatne. W tym samym dniu poszłam do pani ginekolog. W sumie była to moja pierwsza wizyta. P. doktor przepisała mi lekarstwa: NOSPA, LUTEINA 50. I zaleciła by leżec w łóżku. Tak wiec zrobiłam. Ale niestety nie czułam sie dobrze. Tydzień później miałam juz skrzep i zadzwoniłam do p. doktor. P. doktor kazała mi przyjśc za dwa dni. W dniu wizyty dostałam bólu w nadbrzuszu, a potem silne krwawienie. Jak sie okazalo poronilam. Jest to dla mnie i mojego meza wielka strata. Ale wierze, że urodze jeszcze dziecko. Prosze Was KOCHANI o modlitwe w intencji mojego dzieciątka.

ninka55

Och…jak to bardzo moze bolec…bylam w 4-5 tyg ciazy.nie przypuszczalam ze akurat nosze w sobie dzidzie.zrobilam test- pozytywny, lecz kreseczka T byla slabsza.bardzo z moim mezczyzna sie ucieszylismy ze bedziemy mieli malenstwo.test wykonalam 31 marca poniewaz spoznial mi sie okres dwa tyg i czulam taka rewolucje w moim organizmie ktorej nigdy wczesniej nie zaznalam.bylam w ciazy…tak wyszlo na tescie…ale zaraz dostalam krwawienia i bolu brzucha.wiedzialam ze na pewno nosze w sobie skarbusia bo te krwawienie tak bardzo roznilo sie od tego menstruacyjnego.okres mam dosc obfity a brzuch boli niemilosiernie.tym razem obiawy by jakby zlagodzone.szukalam pomocy.wiedzialam ze moja siostra bedac w ciazy miala krwawienia przez pierwsze 3 mies w czasie gdy wypadala jej miesiaczka.pocieszala mnie mowila zebym sie nie zamartwiala lecz wybrala do lekarza bo ona miala tak samo i mimo to urodzila dwojke zdrowych dzieci.bylam zestresowana ale nie dopuszczalam do siebie najgorszych mysli.przespalam tak noc.drugiego dnia obudzilam sie we krwi i wylatywaly ze mnie skrzepy jakby czastki tkanek.w okres tez wydalam takie czastki bo wiadomo ze ”zluszcza” sie ta blona sluzowa macicy itd ale w mniejszych ilosciach.jednak juz wiedzialam ze to nie jest prawidlowe.krwi bylo bardzo duzo a brzuch juz prawie nie bolal.i przyszlo najgorsze, zaczelam plakac w ramionach mojego mezczyzny.przechodzilam tak dzien jednak nastepnego zglosilam sie dopiero do szpitala.lekarz zaczal miec do mnie pretensje ze chcialam poronic a ja tlumaczylam ze nie jestem doswiadczona bo to moja pierwsza ciaza i moja siostra tez krwawila a ma dwojke dzieci.bylam na lekach podtrzymujacych ciaze jednak usg zrobili mi dopiero po kilku dniach( trafilam tam w czwartek 1 kwietnia a w niedziele zrobili mi dopiero usg) dzieki interwencji mojej mamy ktora sama jest pielegniarka.na usg wyszlo ze jednak doszlo do poronienia:( zostal tylko maly nierownomierny pecherzyk z ktorego dziecko juz nie mialo szans sie rozwinac:( bylam zalamana cala noc przeplakalam.bylam sama na sali…nastepnego dnia zrobili mi kolejne usg by potwierdzic diagnoze.zdolowalam sie jeszcze bardziej.pomyslalam ze mojego aniolka juz nie ma pod moim serduszkiem.nikomu nie zycze bolu matki ktora traci dziecko przy silnie rozwinietym instynkcie macierzynskim.we wtorek mialam zabieg.pytali czy chce zabrac pozostalosci po dzidzi do pochowku.podpisalam oswiadczenie ze nie…i wiem ze przyjda chwile iz bede zalowala ale przyjda tez takie ze pomysle ze dobrze zrobilam tym bardziej ze to juz nie byla dzidzia.nie chce juz do tego wracac…choc i tak nigdy nie zapomne swojego dzieciataka.dopiero sie dowiedzialam a juz je stracilam.teraz juz wiem co znaczy milosc matki do swojego dziecka.jest silniejsza jak milosc do swojego faceta.wiem, duzo osob mowi ze tak musialo byc ze we wczesnej ciazy nawet leki nie sa w stanie zapobiec poronieniu.jednak ja nigdy sie z tym nie pogodze!moja dzidzia ma na imie Aniolek i jest juz u Bozi…niech ona bedzie dla niego lepsza matka niz ja sie okazalam…gdybym chociaz wiedziala wczesniej…dala mi tyle radosci co jeszcze nikt nie byl w stanie mi dac…choc przez chwile…
ciagle modle sie za mojego Aniolka.moze brakowalo mi wlasnie Aniola stroza i teraz go mam!ale to niesprawiedliwe ze jedni maja szanse by zyc a drudzy nie. Bog daje zycie i sam je odbiera.jedno jest pewne ze i tak wszyscy sie tam znajdziemy… Aniolku mama bardzo cie kocha i choc nie miala szansy cie przytulic,od kad czula ze cie ma glaskala cie przez brzuszek i ciagle powtarzala : KOCHAM CIE! i nadal bede tak mowic.nie musisz sie o to martwic. NIECH DOBRY BOG ZA REKE CIE PROWADZI! A ZLY SEN NIGDY CIE JUZ NIE OBUDZI!!! KOCHAM CIE NAJBARDZIEJ NA SWIECIE!!! PAMIETAJ O TYM!
wszystkim mamom ktore stracily dzieciatko lub sie go spodziwaja jak i zarowno sobie zycze duzo milosci cierpliwosci i wiary.bo wiara czyni cuda!a dziecko jest najwiekszym cudem na swecie i nie ma porownania!sa to bohaterzy naszego zycia, cialem male jednak duchem wielkie!

kati71

kochane ,wiem jak to boli.byłam w 19 tyg. ciąży i to była moja 3 ciąża. dwaj synowie lat 17 i 13 czekali na to dzieciątko a ja i mąż oszaleliśmy z radości! dlaczego tak się stało, dlaczego…… pilnowałam wizyt u lekarza, brałam witaminy, byłam na bad. prenatalnych, dobrze się czułam… dlaczego to tak boli? dostaliśmy na tak krótko naszego aniołka, ale to były najpiękniejsze tygodnie. widziałam na usg jak się porusza, obraca a teraz pustka. najtrudniejsza rozmowa to ta z synami,że nie ma już dzieciątka, ze odeszło do nieba.myślałam że jestem twarda, ale moje serce posypało się całkowicie, w pył….życzę nam wszystkim dużo sił.

natalia

witajcie!!
ja tez poronilam w piatek…
10 maja zrobilam test wyszedl pozytywnie…bardzo sie ucieszylam,od razu zadzwonilamdo mojego lekarza by umowic sie na wiazyte. Umówil mnie na 22 maja
natomiast 21 maja zaczelam krwawic troszke ale kolezanki mi mowily ze to normalne wiec bytnio sie tym nie przejelam,
22 maj bardziej krwawilam ale mialm wizyte wiec lekrz mi wszstko powie
kiedy nadeszla godz 20-15 moje zycie stracilo sens okazaklo sei ze to poronienie:(
myslalam moze test sie pomylil i miesiaczka przyszla po 7 tyg…
dostalam skierowanie do szpitala tam rowniez zbadali mnie i powiedzieli ze to poronienie w nocy z dnia 22 na 23 maja mialam łyżeczkowanie:((
teraz jest 27 maj a ja nadal nie godze sie z ta mysla ze nie mam juz 8 tyg dziecka w sobie,tak bardzo juz go pokochalismy a teraz juz go nie ma:(
naj trudniej kochac jest kogos kogo juz nigdy nie ujzymy,po nocach wogole nie moge spac caly czas mysle czy to by byl chlopczyk czy dziewczyna jaki kolor oczu by mialo do kogo bylo by podobne:(
nikomu nie zycze takich ogromnych strat jak utrata takiego malego aniołka:(

xxxxxxxx

Ja tez stracilam mojego Anoilka po 9 dniach od momentu jak sie dowiedzialam ze jestem w ciazy (ok 4tyd)…..jest to tak ogromy bol…nie do opisania…jest to moja pierwsza ciaza….wylewam morze lez….nie przypuszczalam ze to tak przezyje…..jest to koszmar z ktorego nie moge sie obudzic….Boze pomoz….

ANa

Nasze dzieciątko straciliśmy 26 maja w dzień matki.Nic nie wskazywało na taką tragedie, ale gdy jechałam na wizyte coś mi mówiło że w drodze do domu bedę płakać.Na USG wyszło że nasze dzieciątko wygląda na 5 tygodniowe bez bijącego serduszka zamiast 8 tygodniowego.Lekarka dała nam nadzieje że może później zaszłam w ciąże, kazała przyjść za tydzień.Lecz ja wiedziałam że jest źle, płakałam cała droge nie wiem jak dałam rade prowadzić samochód.na kolejne USG pojechałam z mężem, niestety zarodek prawie już się wchłoną już maleństwa nie było, dostałam skierowanie do szpitala na zabieg. jak wyszłam z przychodni zaczełam ryczeć w ramionach męża widziałam jak ludzie ogladaja się za nami na ulicy. Następnego dnia szpital kolejne badanie, potwierdzenie diagnozy, wybór czekanie na samoistne poronienie czy wywołanie i łyzeczkowanie, nie miałam sił czkać chciałam jak najszybciej dojśc do siebie i starać sie o kolejny cud.Założyli żel dostałam bóli, narkoza łyżeczkowanie, na drugi dzien do domu.Ból fizyczny miną ale ciągle wracam do tego dnia matki i do mojego Aniołka.

Lila

Dobry wieczór.O tym, że zostanę mamą dowiedziałam się 9 czerwca 2009. Radość moja i męża, szczęście że za kilka miesięcy będziemy trzymać w ramionach nasze maleństwo. Pierwsza wizyta u lekarza, pierwsze zdjęcie USG naszej kropeczki.Dbałam o siebie bardzo, pojechaliśmy na urlop nad morze wypocząć.Jakie piękne były te nasze wakacje we troje:-)Codziennie dotykałam swojego brzuszka i czułam jak moja dzidzia się rozwija…niestety tylko w moich marzeniach…28 lipiec 2009-pojechaliśmy z mężem na wizytę. Pan doktor obejrzał moje wyniki-okaz zdrowia, zbadał mnie-też świetnie macica powiększona…No to teraz chodźmy obejrzeć jak maleństwo pomacha do nas rączkami i posłuchamy bicia jego serduszka…i niestety USG nie pokazało nic oprócz pustego jaja płodowego. Koszmar, negacja, złość, niedowierzanie-to tylko koszmar!Chcę się już obudzić!Nie wiem jak przeżyłam tę noc, gdyby nie mąż, który cały czas mnie wspierał, chyba umarłabym z bólu, tego psychicznego, który wżera się w podświadomość…rano szpital, usg potwierdzające fakt, że dzidziuś przestał rozwijać się gdzieś na samym początku ciąży i zabieg, przy którym na szczęście uczestniczyły przemiłe pielęgniarki i mój lekarz.To one pocieszały i dodawały mi otuchy.A potem zasnęła i…obudziłam się na sali już bez mojej kruszynki…Co czuję?Ból, pustkę, nie mogę powstrzymać łez…Zrobiłam sobie pudełeczko z pamiątką po dzidzi-zdjęcie USG, karta ciąży, znaleziona zabawka na plaży która miała przynieść szczęście…Nic już nie będzie takie samo…wiem że za kilka miesięcy będziemy starać się o następnego dzidziusia, ale tak bardzo będę się wtedy bała o wszystko…Wiem, że zawsze będę pamiętać moja kruszynkę, chociaż nie zdążyłam nawet usłyszeć bicia jej serduszka..To tak bardzo boli:-((((Pozdrawiam Was ciepło.

Kamcia

Witam poroniłam 01.05.2009r w domu , byłam 2 miesiącu ciaży to były blizniaki .Poszłam do wc czułam straszny skurcz i nagle sie stało wszystko zemnie wyszło to było coś okropnego byłam w wielkim szoku ogromny ból widziałam moje dwie fasolki tego sie nie da opisać.To była moja pierwsza ciąża nawet nie poszłam do lekarza wogóle ,wiem powinnam iść ale niemam ochoty .Czuje straszną pustke mam depresje często płacze a jak na złośc widze wszedzie male dzieci nawet jak teraz pisze mam w oczach łzy .:(

załamana

witam, trzy tygodnie temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. nie była ona planowana, ale z partneren coraz częściej rozmawialiśmy na ten temat. nigdy nie zapomnę jego błysku w oku kiedy test pokazał wynik pozytywny. po pierwszym szoku zaczęliśmy szczerze cieszyć się z ciązy, robiliśmy plany na przyszłośc. wszystko było w pożadku, dbałam o siebie, zdrowo się odżywiałam… i czekałam na wizytę u ginekologa (zapisałam się do najlepszego o jakim słyszałam). niestety po dwuch tygodniach naszej radości zauwarzyłam, że plamie. szybko znależliśmy ginekologa który jeszcze przyjmował (wszystko działo się ok 18). pani doktor zbadała mnie, zrobiła usg i okazało się, że ciąza (5tydzień) jest zagrożona 🙁
przeisała leki i kazała leżeć. szok!!! chcąc mieć jak najpewniejszą diagnozę następnego dnia umówiliśmy do innego lekarza specjalizującego się w zagrożonych ciążach. wizyta miała być ok 15. rano wszystko wyglądało dobrze- bóle praktycznie znikły, krwawienie ustało -pojawiło się światełko, że wszystko będzie dobrze. niestety ok południa wszystko zazeło się od nowa:( w drodze do lekaża zaczęłam krwawić i coraz bardziej bolał mie brzuch. w czasie wizyty okazało się, że ronię i natychmiast mam jechać do szpitala. potem pamiętam tylko ogromny bół fizyczny i psychiczny, lekarzy, krew… okazało się , że konieczny jest zabieg łyżeczkowania. kiedy obudziłam się z narkozy było już po wszystkim 🙁 minął prawi tydzień, nie mogę się pozbierać, ciągle o tym myślę. czekam na wyniki badania histopatologicznego i jeśli okaże się, że poronienie było moją winą to nie daruję sobie tego. strasznie się boję. wszystko wspominam jak jakiś koszmar, który przezyłam tylko dzięki mojemu partnerowi. zachowuje się wspaniale i za to strasznie go kocham,ale wim że dla niego to też nie jest łatwe, staram się być dla niego wsparciem ale czasami brakuje mi sił. czuję, że zawiodłm siebie i najbliższych. nigdy nie zapomnę o naszym nienarodzonym dziecku!!!

Agata

Jestem w ogromnej rozpaczy i zawalił mi się cały świat,ale tak pewnie się czują wszystkie kobiety po stracie dziecka.Ja straciłam pierwszą córeczkę 9 lat temu,przedwczesne odpłynięcie wód płodowych zakończyło się przedwczesnym porodem w 32 tygodniu.Moja Wiktoria żyła tylko 8 godzin,była to moja pierwsza ciąża i straszny koszmar,nie mogłam się pozbierać,drugą córeczkę Patrycję straciłam w 2005 roku w 24 tygodniu,przestało Jej bić serduszko,a myślałam,że będzie dobrze i znowu rozpacz.Cały czas się bałam,ale tak bardzo chciałam mieć dzidziusia,że postanowiłam spróbować,chociaż przy każdym współżyciu był strach.Minęły 4 lata,test pokazał dwie kreseczki,ale nie cieszyłam się długo,moje dzieciątko przestało się rozwijać w 6 tygodniu,ciąża obumarła,ja już do tego chyba zaczęłam się przyzwyczajać,że nie jest mi dane mieć małą kruszynkę.Nie wiem czy jeszcze spróbuje,ale jak mija trochę czasu to jest ogromne pragnienie żeby znowu być w ciąży.

Eliza

czesc dziewczyny,
jestem w 21tygodzniu ciazy, i wiem, ze to chlopiec,
o ciazy dowiedzialam sie 15wrzesnia, wiec radosc, euforia, planowanie slubu, zareczyny…wszystko jak z bajki, mial byc domek w gorach, mieslimy brac slub…no uczucie jakbym dostala gwiazdke z nieba…nie balam sie tego ze mam 21 lat, ze studiuje, powtarzalam sobie, ze bedzie dobrze ze sobie poradzimy..nazeczony oswiadczyl mi, ze ze mna nie bedzie bo jest z inna..powiedzial mi to w 5 tc…zalamalam sie, gdyby nie przyjaciele nie poradzilabym sobie…ladowalam wtedy w szpitalu kilka razy…w listo padzie spotkalam sie z nim zeby po raz ostatni omowic sprawe alimentow…i wiecie co? powiedzial mi ze jego dziewczyna jest w ciazy..rodzi miesiac po mnie…kolejne zalamanie..swieta spedzialam najgorzej jak sie dalo.. ale mialam to serduszko pod soba..dawalo mi sily…w sylwestra drugie usg i okazalo sie ze to syn…poplakalam sie bo tak bardzo chcialam chlopca.. moj brzuszek powoli nabieral ksztaltow…dzis poprostu zle sie poczulam…nie wiem jakby cos bylo nie tak…lekarz twierdzi ze moj Filip sie nie rozwija..i ze w przeciagu kilku dni \"wszystko zalatwimy\"… sama nie wiem co mam zrobic…nie wierze…nie moge sobie poradzic…ja chyba wciaz mam nadzieje…on jest dla mnie swiatem…czytam Wasze wypowiedzi… wspolczuje WAm wszystkim..to jest juz moje trzecie poronienie…pierwsze po 4tc a drugie po 5..dlatego tak sie cieszylam ze ten koszmar sie skonczyl… i teraz co…mam zapomniec…jakby nigdy nic..? mam dalej studiowac i dalej zyc…tak poprostu? musialam gdzies to napisac…bo przez gardlo nie chce mi to przejsc…tak bardzo sie boje…mialam wszytsko a teraz mam nie miec nic? Larisa…bede trzymac kciuki…i pamietaj ze jesli Ty sie bedziesz denerwowac to TwoJ Maluszek takze…mow do Niego… mi to pomagalo zwlaszcza w szpitalu. a co do innych kobiet.. kiedys nadejdzie ten dzien, ze uslyszymy \"mama\".

Ania

17 kwietnia minie rok jak straciłam swoje dziecko .. zyło we mnie ok 9 tygodni i umarło.. kiedy lekarz powiedział, ze jestem w ciąży czułam się najszczęśliwszą osobą na ziemi.. w tym samym dniu usłyszałam od chłopaka że nie chce tego dziecka i mam gu usunąć..kiedy lekarz powiedział, ze ciaża się nie rozwija ..umarło we mnie moje zycie wraz z życiem dziecka.. nie moge sie z tym pogodzić.. wczorajszy dzień zakochanych spędziłam sama na cmentarzu patrząc na aniołka ustawionego przy krzyżu..

zrospaczona

Dlaczego tak sie dzieje? Tak pragnelam tego malenstwa…

ania

Trafilam na ten blog przypadkowo…szkoda, ze nie troche wczesniej.Poronilam 25 lutego, ale prawdopodobnie plod nie rozwijal sie juz szybciej, bylam w 9 tygodniu ciązy. Od początku byly watpliwości, nie wyszły mi dwa testy ciązowe, dopiero wynik betaHCG potwierdził ciąże. Gdy zaczęly się brązowe plamienia lekarz mnie uspokajał, kazał lezeć…następnego dnia krwawiłam, trafiłam do szpitala, na szczęście opieka była dobra, chociaż może troche mało mnie informowano o wszystkim. Teraz godzę się z tym wszyskim, pomału dochodzę do siebie, ale jeszcze troche potrwa nim się zdecyduję na kolejną ciążę…na pewno będzie sporo obaw.

Madi

od poronienia/porodu mijają już 3 lata, a ja wciąż pamiętam każdy szczegół w 22 tygodniu ciąży bliźniaczej nagle dostałam małego plamienia, akurat w poczekalni usg, lekarz zbadał, chłopcy zdrowi ale rozwarcie jest wysłano mnie do szpitala Matka Polka to mordownie, nie szpital…przeżyłam koszmar, zero pomocy ze strony personelu podejrzewali bakterie zrobili jakieś płukanie i potym zaczęły się skurcze, odeszły wody po wciśnięciu alarmu jeszcze 2 godziny czekalam na lekarza… w końcu urodziłam, czułam ruchy maluszka na udzie, widziałam go był taki śliczny…ale go zabrali, drugie dziecko się urodziło, zapytali czy je ochrzcić i jakie imiona dam synkom póżniej dali mi usypiacza pamiętam, że wcale nie chciałam się budzić…
pielęgniarka powiedziała „nie rycz urodzisz jeszcze dziecko młoda jesteś” cholerna służba zdrowia powiedzieli,że dzieci urodziły się martwe a mnie się wydawało, że się rusza…
po 2 tygodniach przyszedł polecony z USC żebym się zgłosiła w celu zarejestrowania dzieci, nie wiedziałam dlaczego mnie męczą tym, nie znałam procedur, ale jak pojechałam do szpitala tam dopiero powiedziano mi, że moje dwa aniołki żyły ponad dwie godziny, walczyły o życie…
najgorsze jest to,że tylko ja, mąż i moja mama pamiętają o naszych aniołkach, nie mamy grobu, mąż zadecydował, że tak będzie lepiej…a jak szliśmy pod krzyż zapalić dwa serduszka to teściowa zapytała się ” a za kogo??” boli, że prawie wszyscy zapomnieli

Katarzyna

Witam was dziewczyny. Wiem co czujecie, bo przechodziłam to samo. Poroniłam w nocy z 14 na 15 maja 2009 roku w 8 tygodniu ciąży. Długo się nie nacieszyłam dzieckiem, bo dowiedziałam się o nim dzień wcześniej. Ale już w sierpniu zaszłam w kolejną ciąże, a że było to za szybko po poronieniu i lekarz mówił że mam ok 30% na donoszenie go to i tak nadal jestem z ciąży i termin mam na 14 maja:) tak, że już nic mojemu maleństwu nie zagraża. Życze wszystkim wam szczęścia i powodzenia.

Aga025

Kasia mysle,ze wszystkim nam przynioslas nadzieje..dziekuje Ci za to;*

Iwona13

Ja też to przeżywam, poroniłam 15 maja w 7 tyg, wciąż płaczę, nazwaliśmy go tak zabawnie Stefankiem, choć nie wiadomo czy to był chłopiec czy dziewczynka.Widziałam jego bijące serduszko na USG, a teraz już go niema a ja czuję ogromną pustkę, Panie Boże pomóż mi to przetrwać.

Evka11

Ja również poroniłam 15 maja, ale o tym, że nasz upragniony dzidziuś nie żyje dowiedziałam się 13 maja na kolejnej, sprawdzającej wizycie u ginekologa. Byłam w 20 tc nic wcześniej nie czułam, w ogóle w ciąży czułam się fantastycznie nie miałam żadnych dolegliwości. Nasze dziecko było dla nas ogromną siłą od marca w naszej rodzinie ciągle przeżywaliśmy śmierci bliskich osób. Najpierw odszedł mój brat w wieku 39 lat potem 3 tygodnie później odszedł mój ojciec. I kolejny miesiąc przyniósł nam kolejną tragedię śmierć naszego dzidziusia. Staram się być silna, myślę o naszej córeczce, tęsknie za nią, ale nie chcę też poddać się rozpaczy, pragnę mieć dziecko, więc postanowiłam, że te 3 m-ce, które mamy sobie dać, aby odpoczęła psychika, będą spokojne. Chce, żeby mój cały organizm przygotował się na kolejną ciąże, tym razem przez zbędnych stresów, bo przyznam, że od początku tego roku naprawdę nie było nam łatwo. Zaraz po powrocie do domu mąż zaczął czytać o poronieniach a ponadto w szpitalu dostaliśmy ulotki i namiar na grupę wsparcia kobiet po poronieniach. Już po tygodniu poszłam na to spotkanie, była tam też Pani psycholog. Pomogło mi to spotkanie, zauważyłam też, że ja jakoś umiem wytłumaczyć sobie stratę dziecka, nie analizuje, nie rozpamiętuje, bo to nic nie daje. Nie znaczy to jednak, że chcę zapomnieć o naszym dzidziusiu, zawsze będzie dla mnie moim pierwszym dzieckiem – córeczką Oleńką. Pokochałam ją bardzo już wtedy, kiedy zobaczyłam pierwszy raz na ekranie jej główkę, rączki, nóżki. Na usg zawsze była taka niesforna, ciągle się wierciła… Pamiętajcie dziewczyny to od nas zależy jak będziemy żyć dalej, wiadomo każda na nas chcę ponownie zajść w ciąże, i wiemy też, że będzie to dla nas teraz wielka obawa i stres, ale nie stwórzmy sobie koszmaru z życia. Bądźmy dzielne dla naszych dzieci, dla naszych mężów i dla samych siebie. Pamiętajmy, że nie tylko my cierpimy! Razem z mężem przeczytaliśmy na jednej se stron www takie motto: ” Nasze maleństwa nie odchodzą, zmieniają tylko datę swojego przyjścia” Daje Wam słowo łatwiej nam jest, bo uwierzyliśmy w to.

Nina

Witam wszystkich… Wlasnie przeczytalam wszystkie wasze przezycia zwiazane z utrata dziecka, wiem cos o tym bo sama jestem po dwoch poronieniach pierwsze w 22 tygodniu i drugie 5 tygodniu. Ja tez sobie zadaje pytanie dlaczego to sie stalo, czemu ja!!! Bo czulam sie jakby to tylko mi sie to przytrafilo! i w tym momencie kiedy czytam wasze historie czuje sie okropnie, bo myslalam tylko o sobie o tym jak cierpie, a nie pomyslalam nawet przez chwile ile jest kobiet na swiecie ktore przechodza przez to co przeszlam ja, i cierpia nawet wiecej… Nie dawno czytalam blog pewnej osoby ktora stracila 4 dzieci i to nie w pierszych tygodniach ale w koncowych tygodniach ciazy i sie nie podala!!!! 6 lat czekala na swoje upragnione dziecko i jej sie udalo… Musimy brac przyklad z kobiet tak silnych, nie mozemy sie podac. Dziewczyny kazda nastepna ciaza bedzie z jednej strony szczesciem a z drugiej horrorem, kazdego dnia bedziemy sie zastanawiac: czy serduszko bije, czy rosnie, czy do trwamy do konca. Jestem w 18 tygodniu ciazy i leze w lozko zaloznym szwem i umieram ze strachu i placze raz ze szczescia i raz z przerazenia ze znowu je moge stracic.Ale mysle ze warto, bo w dniu kiedy wezne moje malenstwo na rece
i przytule je do serduszka bedzie naj cudowniejszym dniem w moim zyciu i dla takich chwil jest warte kazde poswiecenie!!! PAMIETAJCIE O TYM ze te chwile sa bezcene… Pozdrawiam wszystkich i zycze powodzenia… PS. Chcialam dac rade jednej dziewczynie ktora stracila swoje malenstwo w 20 tyg. i pisala ze poczeka 3 miesiace i sprobuje jeszcze raz, poczekaj 6 miesiecy a nie 3, bo organizm musi dojsc do siebie, ja wiem ze pragnienie dziecka jest silniejsze od racjonalnego myslenia, ale ja tez tak zrobilam, zaszlam w ciaze po 3 miesiacach i stracilam malenstwo odrazu napoczatku ciazy, lekarz uznal ze to za wszesniej bylo… Wiec pozwol organizmowidoprowadzic sie do porzadku, i zeby tez hormony sie uregulowaly i sproboj…

Aga025

trzymajmy się! nie mozemy sie poddac..

Nina

Witaj… Nie możesz sie obwiniać, przeciesz nie wiedziałas o tym, nie miałas wpływu na to co sie stało. Wiem co czujesz, wiem jak boli utrata dziecka ktore sie juz zaczeło kochać… Nie ma słów które cie pocieszą, to po prostu trzeba przeczekac, zeby przestało bolec. U mnie minął już rok odkąd mój synek nie żyj, a jeszcze mnie boli serduszką, i nie sądze że to przejdzie, myslę że przez całe życie nie bedę mogła o tym zpomniec. Jestem teraz znowu w ciąży w 21 tygodniu ale sie strasznie boje… Może powinnaś teraz pomyśleć że znowu możesz zajść w ciąże… Ja tak zrobiłam, myślałam tylko o następnym i że tym razem będzie inaczej, ta nadzieja mnie trzymała przy życiu, bo różne myśli przychodza do głowy… Trzymaj sie mocno i nie zadreczaj się, to nie była twoja wina, czasami się tak zdarza, i niewiemy dlaczego, zdajemy sobie pytanie czemu \"ja\", czemu mnie się to zdarzyło, ale wierzmi że nie jestes sama, jest tysiące kobiet które cierpią tak jak ty i tak jak ja.

lenka

Nie wolno sie poddawac, ja mialam zabieg oczyszczania 16 czerwca, najpierw mialam jeden malenki bol, wszyscy mnie uspakajali ze tak czasem jest ze mam sie wiecej ruszac, wiec zignorowalam to, w 15 tygodniu pojawily sie plamienia tez niewielkie wiec poszlam do gina , tam tez zobaczylam malenstwo z opuszczonymi raczkami i nozkami , okazalo sie ze od 9 tygodnia babelek sie nie rozwijal , szpital narkoza dzien nasteny placz. Myslalam ze moj partner mnie nie rozumie kazal sie pozbierac tylko , ale tak zrobilam juz wrocilam do pracy, dzis usg pokazalo ze macica juz jest ok( mimo potwornego zapalenia i 4 antybiotykow). Teraz dbam o siebie jem witaminy zeby przygotowac sie do nastepnego babelka, wiem ze boli ale jedynym lekarstem na taka strate jest kolejna ciaza wiec taki jest moj plan . Robie wszystko zeby zapewnic malenstwu dobre srodowisko od rozwoju.Nie poddawajcie sie ale walczcie 😉

Aga025

az serce sie kraja jak sie to wszystko czyta..ja również nie potrafie zapomnieć o swoim syneczku…przde wszystkim nie chce zapomnieć ..od samego poczatku był w moim serduszku i na zawsze nim zostanie…od poczatku czułam się mamą,więc bardzo przezyłam jego śmierć…inaczej tego czyba nimożna nazwać..wierze jednak, że wciąż nade mna czuwa i jego duszyczce jest dobrze tam gdzie jest…zawszebęde pamietał go i kochała…

malinka

Witam,pierwszy raz poroniłam w 2004 roku byłam wtedy w 4 miesiącu, wtedy miałam łyżeczkowanie- do końca życia tego nie zapomnę:( brak mi sił… ponieważ 9 lipca zrobiłam test były 2 kreski jedna bardzo blada, powtórzyłam test i to samo, 17 lipca plamienie i do lekarza przpisał mi duphaston, wieczorem miałam brunatne plamienie i zaczełam krwawic, 18 lipca również krwawiłam, 19 lipca byłam umówiona na usg byłam pewna że już nie jestem w ciąży ale lekarz powiedział że jest pęcherzyk ciążowy i kazal brac duphaston i przyjsc za tydzien na usg, strasznie sie cieszylam chociaż troszke krwawilam, 24 lipca juz nie wogole nie krwawilam, wiec bylam spokojna i szczesliwa, 26 lipca poszlam na usg myslalam ze uslysze bicie serca mojego malenstwa a tu lekarz mowi ze ciąży nie ma… nie wiem co mam o tym myślec…

Emi

Pisałam już wcześniej poroniłam 13,05,2010
minęło już troszkę czasu – było dobrze ale od kilku dni znów wszytsko wróciło nie wiem dlaczego – jest mi smutno i bardzo tęsknię za swoim dzieckiem, Najbardziej mnie boli kiedy widzę znajomych, którzy mają przybliżony termin porodu do mojego czyli grudzień 2010, widze brzuszek który bym miała i ich szczęście – a ja mam smutek w sercu i ból.
Nie wiem jak sobie poradzić z tym wszystkim.

Nina

Witaj Emi… Niestety na to lekarstwa nie ma, daj sobie czas, odkad stracilas twoje malenstwo minelo ok 2.5 miesiaca to nie jest duzo. Ja po takim czasie lezalam jeszcze w lozku i tylko plakalam i narzekalam na zycie, nie mialam ochoty na nic. Nawet czasami przychodzily mi glupie mysli do glowy, ze najepiej to by bylo rzucic sie z mostu. Ja wiem jak serce tak mocno sciska a ty czujesz ze zaraz wybuchniesz. Naj gorsze jest jak przyjdzie grudzien i bedziesz myslala o tym ze twoj maly mogl sie urodzic… Ja to wszystko przeszlam i jeszcze raz ci powiem nie ma na to lekarstwa, musisz przezyc to. Nie obwiniaj sie! Placz i krzycz ile chcesz, bo masz do tego prawo. Jesli nie pracujesz to moze znajc sobie jakos prace zeby zajac czyms mysli. Ostatnia moja rada pomysl a nastepnym, poczekaj jeszcze miesiac i sprobuj jeszcze raz. Jak ci sie uda odrazu bedziesz miala nowy cel w zyciu. Pozdrawiam.

Nina

Bardzo mi przykro…;) Wiem co czujesz. Wiem jak to boli. A chcialabym sie zpytac jak mozna oczywiscie, dlaczego stracilas…? Bo to byly juz ciaze zaawansowane. Zawsze mowia zeby uwazac na poczatku a pozniej juz leci, ale to oczywiscie wielka bzdura. Ja swoja stracilam w 22 tygodniu i uznali ze mam nie wydolnosc szyjki macicy i teraz przy nastepnej zalozyli mi szew… Pytam dlatego bo jesli chcesz znowu sprobowac musisz wiedziec dlaczego tak sie dzieje, to wtedy z nastepna ciaza bedziesz bardziej ostrozniejsza i dasz rade.

Nina

Czesc Ewelina… Wlasnie patrzylam sie co to jest oligoasthenoteratozoospermia pisza ze to połączenie trzech ponizszych zaburzeń :
oligozoospermia – obniżona liczba plemników w ejakulacie (<20 mln/ml)
asthenozoospermia – nieprawidłowa ruchliwość plemników (<50% plemników wykazuje ruch postepowy lub<25% ruch liniowy)
teratozoospermia-nieprawidłowa budowa plemników (<30% z nich ma nieprawidłowo zbudowaną główkę)
Nie wydaje sie ciekawe, ale mysle ze da sie to wyleczyc, patrzylam na nie ktore forum i pisali ze nie ktorym sie udalo. Napewno bedziesz potrzebowala duzo sily. Dobrze by bylo jakby lekarze znalezli przyczyne, bo nie mozesz za kazdym razem zatrzynac ciaze ze strachem ze znowu sie cos stanie. Jesli masz czas szukaj informacji na forum, duzo dziewczyn pisze o roznych przypadkach, jakie badania robily to moze ty tez je porobisz, bo czasami lekarze nie kazuja wykonywac nie ktorych badan, to lepiej sobie je porobic na wlasna reke. Nie zadreczaj sie i nie wyszukuj przyczyn, ktore raczej nie powinny miec wplywu, ja tez przed poronieniem kochalam sie z mezem i on pozniej tez dlugo sie obwinial ze to przez niego. Dosc pozno chcieli cie zaszyc. Mnie zaszyli w 16 tygodniu ale nie z powodu ze szyjka sie skraca, ale dlatego ze pierwsze urodzilam w 22 tygodniu. Chcialabym ci sie zapytac, a czy na usg wychodzilo ze twoj synek jest zdrowy? Nie wiem jak w polsce, bo ja mieszkam we wloszech, a tutaj robia usg wlasnie tak kolo 20 tygodnia gdzie patrza czy maly urodzi sie zdrowy, czy nie ma tkz daowna, mierza czy ma rowne raczki, nozki, czy ma wszystkie palc, na wszystko patrzo, a w polsce te go nie ma? Bo z tego powinno wyjsc czy problemy twojego meza, maja wplyw na dziecko.
Pytalas sie czy leze, wiec raczej nie ze leze caly czas, tylko odpoczywa. Wstaje do lazienki, do kuchni, ugotuje nawet obiada i zrobie pranie. Oczywiscie ciezkich rzeczy nie podnosze. Teraz jestem w 25 tygodniu i lekarzowi wydaje sie ze wszystko jest wporzadku, to nawet mi pozwoilil wyjsc cos zjec, przyjechac sie samochodem. Pisalas ze uwazalas na siebie i oczywiscie ci wierze, ale czasmi i tak sie cos stanie i nie mamy na to wplywu. Ciezko jest kobieta ktore stracily dziecko przechodzic nastepne ciaze. Ja sie boje strasznie, mam dziwne mysli ze cos sie zaraz stanie. Zatrzynam chyba wariowac, ale mysle ze to normalne i pewnie jak sprobujesz jeszcze raz bedziesz czula to samo. Dlatego jesli chcesz jeszcze powalczyc i sprobowac odkladaj sily, bo bedziesz ich potrzebowac zeby przetrwac…
Jeszcze jedno placz! Placz ile dasz rade, potrzujesz sie wtedy lepiej… Ja probowalam sie trzymac i nie pokazywac innym ze cierpie, ale mamy do tego prawo, nie jest nam latwo zyc z mysla ze nasze dzieci nie zyja, dla nie ktorych to nawet nie bylo dziecko a dla nas to bylo cale zycie.

Nina

Przy pierwszej wydawalo sie ze wszystko jest wporzadku nawet dwa razy do polski przyjechalam sama samochodem, wszystkie badania wychodzily dobrze, az pewnego dnia poszlam na zrobienie cytologi i z tamdad wywiozla mnie karetka do szpitala zagrozeniem porodu, zadnych bòlòw, zadnego plamienia nie bylo, wiec myslalam ze sobie jaja ze mnie robia, jeszcze z tego szoku zapomnialam jak sie mowi po wlosku i tylko tam na mnie krzyczeli. W koncu po jakiejs godzinie dostalam silnego bolu i mi odeszly wody, noi moj synek sie udusil, a pozniej 7 godzin czekalam na rozwarcie i go urodzilam, niestety nie uslyszalam jego placzu, chociaz myslalam ze moze zdarzy sie cud. Lekarz wyslal mnie na wiele badan co nawet nie wiem co one ozn. po polsku ale wszystko bylo ok, u dziecka tez nie znalezli nic, wiec uznali ze mam niewydolnosc szyjki macicy. Po 3 m-cach sprobowalam znowu i stracilam w 5 tyg, przestraszylam sie ze teraz to wogole nie moge zajsc i po robilam jeszcze pare innych badan ale wychodzilo wszystko ok, wiec po 6 m-cach sprobowalam noi sie udalo, i teraz jestem w 25 tyg. Lekarz uznal ze szew zalozy przynajmniej miesiac przed tygodniami w ktorch stracilam dziecko. Dlatego bylo to w 16 tyg. Dziwie sie ze tobie tez nie zalozyli wczesniej. Mi zalozyli tylko dlatego ze mialam przedwczesny porod, a nie ze szyjka sie skraca. Bo wsumie lepiej zalozyc go przy dlugiej szyjce, a nie w ostatniej chwili, bo sam szew wywoluje skurcze, ale pozniej to przechodzi. Wspolczuje ci bardzo ze musisz widziec kobiety w ciazy, ja sie balam z domu wychodzic zeby je nie spotkac, a jak wiedzialam ze znajome sa w ciazy to czasami chcialam zeby one tez je stracily, wiem ze to okropne, ale to tak boli, a ktos kto nie stracil nigdy dziecka, i nie przechodzil trudnej ciazy nie wie co to jest. Wiec pewnie moje slowa wspolczucia nie wiele ci pomoga, ale musisz to przetrwac chociaz jest to trudne. Ktos kiedys powiedzial ze bog kiedy zrzuca ciezkie rzeczy na czlowieka, to wybiera tych silnych, pamietaj ze mamy w sobie duzo sily tylko o tym sie jeszcze nie wiem.

Nina

Mi tez tak mowili,ze jestem mloda i bede jeszcze miala dzieci,i to mnie bardzo wkurzalo, bo oni nie rozumieja ze to nie jest takie latwe. Powiem ci,ze Cie podziwiam, musisz byc bardzo silna kobieta. Przeszlas dwie straty i to dosc zaawansowane,i dalej szukasz i strasz sie o nastepnego dzidziusia, choc pewnie nie jest latwo… Mysle ze nie masz czego sie bac,ze twoj maz ma problemy z nasionem bo zaszlas w ciazy bez problemow,a podobno organizm w momencie zaplodnienia wybiera te najlepsze plemniki,a odrzuca te gorsze,a jesli cos jest nie tak to dochodzi do wczesniejszego poronienia, czyli gdzies kolo 5 do 10 tygodnia zarodek zostaje odrzucony i dostaje sie krwawien i macica sie sama czysci. Przynajmniej mi tak wytlumaczyli dlaczego stracilam drugi dziecko w 5 tygodni. A mowilas ze z twoim synkiem bylo wszystko wporzadku nie wykryli nic, a napewno robili szczegolowe badania. Mam nadzieje ze znajdziesz przyczyne i wkoncu Ci sie uda… Moj maz jest wlochem i to jedynakiem wiec wyobraz sobie jak wszyscy oczekuja pierwszego wnuka… A jesli chodzi o podszycie i skurcze, to sama nie wiem, i tego sie boje, bo slyszlam ze jakbym dostala bole i skurcze to musze szybko jechac do szpitala, bo musza zdjac szew, bo jak nie to szew moze rozwalic szyjke. Wiec nie chce myslec ze takie cos sie moze stac. Mam nadzieje ze szew jest zalozony dobrze i bedzie czymal do konca… Daj znac jak bedziesz miala wyniki. Czasami warto zapytac sie innych specjalistow co sie znaja. Trzymam za Ciebie kciuki. Pozdrawiam.

moon

Moje dziecko umarło z 3/4 sierpnia.Miało 11 tygodni.Myślałam że przez to przejdę w miarę bezboleśnie, ale teraz widzę żę nie będzie mi łatwo. Jeszcze dzisiaj w szpitalu robiłam wszystko,żeby nikt nie zobaczył jak strasznie mnie to boli, ale kiedy zostałam sama nie udało się powstrzymać łez. Czekam na noc żeby przestać myśleć i cokolwiek czuć. I wciąż się zastanawiam jak ja dam sobie z tym radę??? w tej chwili jestem zdruzgotana i nic nie jest w stanie mnie pocieszyć.

ewelina

I nie tylko przyzwyczaić…nawet zakochać 🙂 my mieszkamy prawie w Pułtusku tj. 60 km od Warszawy. Mamy w planach wyjazd, więc może uda się gdzieś wyjechać. Mam 23 lata, mój mąż 22. Mówiąc o obserwacji cyklu mialaś na myśli mierzenie temperatury? Jeśli tak to nigdy nadzwyczajnie nie przywiązywałam wagi do aż tak szczegółowej obserwacji cyklu. Lek powiedzial mi że możemy zacząć starać się w pwżdzierniku, czyli minie cztery miesiące, tylko że z tą ostatnią ciążą udało się dopiero po sześciu miesiącach i tak sobie myślę, że to może mieć jakiś związek właśnie z nasionkami męża. Kwas foliowy biorę, oprócz tego falwit, jodid, wit a+e, wit c, selen, i przepisał mi preparat arnika heel mówi, że to na odtrucie organizmu. Biore a lek mówi, żebym się przygotowywala.Na wizycie powiedzial że podszyje mnie w 18 tyg.Też zastanawiam się, czy mam robić badania genetyczne, niemam pojęcia co robić. Lekarz zalecił mi bad hormonów i kazal wstrzymać się jeszcze dwa cykle i dopiero zrobić, a ja już miałam jechać i robić je, zgasił mój zapał i znowu ta bezczynność, miliony wątpliwości i ta cholerna niepewnośc o przyszłość czy się uda. Pisałam chyba już o tym, ża bałam się cieszyć tą drugą ciążą, gdzieś usłyszalam, że sukces ciąży w dużej mierze zależy od nastawienia psychicznego, tylko jak tu się nastawiać…..? Co do sióstr męża to zaczynam mieć wyrzuty sumienia bo zachowuję się tak jakbym przez nie straciła moje Aniołki, ale nie umiem patrzeć na nie, ich okrągłe brzuchy i szczęśliwe twarze. poprostu nie umiem……

ewelina

A boli podszycie ciąży? Bo ja chyba oszaleje ze strachu jak będę przed podszyciem… A znacie juz płeć swojego bobaska? Najgorsze jest dla mnie to że nie umiem usiedzieć w miejscu, może dlatego że zaczymam od nowa wszystko przemyślać i doszukiwać się swojej winy, ale z drugiej strony mam świadomość, że stan mojej psychiki poprawił się i myslę że to dzięki forum no i bezposredniego dialogu z Tobą, tym bardziej, że w domu nikt ze mną nie rozmawia o tym, bo wszyscy są skupieni na ciężarnych (oprócz mojego męża oczywiście). Co do obserwacji cyklu to po pierwszej ciązy wyregulował się bo wcześniej to byla jedna wielka loteria, będzie albo nie, no a teraz muszę trochę odczekać, żeby cokolwiek stwierdzić 🙂 a Ty nie martw się a zwlaszcza teraz jak już przeszłaś ten czas wiekszego ryzyka, więc myśl o tym, że już niedlugo. Miała wypalaną nadżerkę i nie mogę usiedzieć w miejscu, a miałam się oszczędzać… fakt nie dzwigam, ale przemierzam setki razy schody gora dół i boję się że mogę coś schrzanić ale myślę o tym jak zaczyna mnie boleć. Zawsze jak rozmawiamy z mężem to obiecujemy sobie, że tym razem będzie inaczej, że się uda i że będę leżała w łóżku tylko czy coś to da? Nikt, żaden lekarz nie powiedział mi że jeśli spędzę ciążę w łóżku to będzie wszystko dobrze… tylko jak można 8 miesięcy leżeć??????? w drugiej ciąży polegiwalam i nawet sporo i jakoś nic to nie dało. coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu że to przez współżycie 🙁 niewiem boję się z drugiej strony tak myslec bo to by znaczyło że zabilam swojego dzidziusia, chore są te myśli ale nie umiem sie ich pozbyć. Jak idę na cmentarz to dostaje kołomłyja myśle, że to moja wina, że moje dziecko zamiast na moich rękach to jest w ziemi, z resztę wiesz jakie myśli przychodzą do głowy… swojego czasu bylam gotowa jechać do psychologa, nie pojechałam bo zaczęlam wchodzić na takie fora i szczerze chyba psycholog by nie pomógł, bo co niby może wiedzieć o tym co czuję… a tu wszystkie przechodziłyśmy to samo więc nie ma mowy, o teoriach, głupich i niepotrzebnych slowach. boje się kolejnej ciąży, ale już chcialabym być zrobię bardzo dużo, nawet cale miesiące w łóżku…

ewelina

Mnie przy drugim synku pytala pielęgniarka, czy chce go zobaczyć i nie przestaję o tym myśleć bo powiedzialam, że nie balam się, balam się tego, że jak go zobaczę to nie bede umiała bez niego żyć i tak nie potrafię ale chyba łatwiej mi przez to przejść. Nie mnialam odwagi żeby zobaczyć mojego syneczka 🙁 pochowaliśmy obydwu ale sam mąż z rodzicami ja zostalam w szpitalu, chcialam być, ale nie chcieli żebym byla, niewiem czy to lepiej. Napewno nigdy nie przestanę myśleć o nich 🙁 i w ciąży usypiają, mogą, nie zaszkodzi na maluszka? kurcze takie to wszystko jest pokręcone… my też się wstrzymywaliśmy, ale wiesz jak to facet… to przez ten cholerny seks 🙁 moj mąż cały czas mi powtarza, że teraz jak zajdziemy to nawet mnie nie dotknie, tylko bedziemy musieli oddzielnie spać, chciałabym juz być w ciąży najlepiej niedaleko porodu, tak dlugo trzeba czekać 🙁 🙁 oszczędzaj się i dbaj o siebie teraz napewno się uda. Pozdrowienia

ewelina

No wlaśnie nie pracuję, wiem że gdybym pracowala, to inaczej to wszystko bym znosiła, ale cóż….. To ja tak mówię do swjego że jak teraz będę to nie dam mu się dotknąć i \"daję\" przyzwolenie na…….. ale mąż twierdzi, że nigdy by mi tego nie zrobił. My obydwóch Maluszków pochowaliśmy fakt, że nie byłam na pogrzebach, ale….. mam po co żyć muszę dbać o kwiaty, zapalać lampki no i modlić się. Jestem praktycznie codziennie i zawsze jak mam doła to jadę na grobek wypłaczę się i czasem jest mi lżej wiem, że mam ich blisko i tylko dla siebie, bo tylko ja z nimi rozmawiam. Gdyby dało się cofnąć czas………… byłaby najszczęśliwsza na świecie, tylko że to jest nie możliwe. Czekam z ogromną nadzieją i wiarą, że tym razem napewno się uda……… :/

ewelina

Nie wiem muszę Ci powiedzieć, że na tyle sposobow tłumaczyłam sobie te straty, że chyba coś do mnie dotarło i coś zrozumiałam, ale nadal zdarzają się nie spane noce i morza łez…. i też miałam żal do Boga, który przerodził się w żal do siebie, potem znowu tłumaczenia, że moje dzieci byly potrzebne jakiejś mamie, która zostawiła swoje dzieci i musiała odejść, chore są te myśli, ale tak właśnie sobie tlumaczyłam, potem znowu załamka dlaczego ja…. dojrzałam psychicznie i wiem że w kolejnej ciąży będę uważać na siebie jak nigdy dotąd, tak, żeby udalo się i żebym w końcu wróciła z maluszkiem do domu wierzę w to i mam ogromną nadzieję. Wczoraj przyszedl wynik męża, diagnoza ; nieprawidłowa ruchliwość plemników, ale jakoś przestałam sie bać, skoro zaszłam dwa razy w ciążę to teraz też się uda, czekam tylko na znak lekarza… Do pracy pewnie nie pójdę, bo mąż niechce żebym szła chyba jest zazdrosny i wyobraża sobie niestworzone rzeczy, więc najbliższe dwa, trzy miesiące będą się ciągnęły w nieskończoność… A Ty masz zaufanie do włoskich lekarzy, umiesz mowić po włosku? Może tamci lekarze są bardziej skrupulatni i dokładni w tym, co robia stosują jakieś inne leki w trudnych ciążach? Ty bierzesz teraz cos, jakies proszki, czy zastrzyki?

ewelina

Niemyśl w ten sposób i WIERZ ZE SIE UDA Z CAŁYCH SIŁ NO I OCZYWIŚCIE OSZCZĘDZAJ SIĘ. byłaś na tym zastrzyku? nie denerwuj się bo to napewno nic nie pomoże, a wręcz przeciwnie. musisz wierzyć że będzie wszystko dobrze! nie myśl o tym ze bedzie dobrze, musi. uda Ci się glęboko w to wierze i trzymam kciuki za Was. nie denerwuj się i dużo leż musi się udać 🙂

ewelina

Na pewno podjął taką decyzję bo chce jak najlepiej dla Ciebie i maluszka, i daje Wam duże szanse. Kurcze czemu tak jest że jedna kobiety robią wszystko normalnie seks pełną parą, normalnie pracują do ostatniego dnia i nic im nie jest gdzie jest Bóg??????????? czym sobie zasłużyłyśmy na takie cierpienia, słów brakuje…………………………….! i naprawde żadna która tego nie przeszla nie ma pojęcia co czujemy i na dodatek te pocieszenia……………….. Trzymaj się mocno i nie poddawaj się dla Twojego syneczka i nie myśl o najgorszym bo wszystko będzie dobrze ja obiecałam sobie że jak będę w ciąży i będę rwala się do jakiejś roboty to zadam sobie pytanie głupie sprzątanie czy mój maluszek… musi byc dobrze duzo leż uspokój sie to maluszek jeszcze poczeka życzę Ci z calego serca żeby udało Ci się jeszcze troszkę wytrzymać i napewno wszystko skończy się szczęśliwie tylko Ty musisz też w to wierzyć i głęboko ufac a napewno się uda.

ewelina

Odliczam dni nawet po pierwszym cyklu liczyłam kiedy będą dni płodne… a muszę czekać jeszcze trzy miesiące… potem też nie bedzie łatwo. A Ty jak sie czujesz, leżysz w łóżku? ja różnie się czuję myśle o moich synkach wyobrażam sobie jak je tule i trzymam na rękach…. to tylko marzenia 🙁 w niedziele bylismy na mszy i akurat było dwa chrzty…. całą msze widziałam jedną dzidzię trzy razy sie rozkleiłam i musialam wyjść bo nie dawałam rady, pocieszam sie tylko tym ze niedlugo znowu zaczniemy starania i ze tym razem bedzie dobrze przynajmniej ze swojej strony zrobie wszystko zeby w razie … nie miec sobie nic do zarzucenia… mój email ; [email protected] mam nadzieję ze czasem sie odezwiesz bo nikt nie rozumie tego co czuje. trzymaj się mocno i nie poddawaj się bo musi byc dobrze już dostalyśmy w kośc więc czas na nasze szczęscie! 🙂

magda 25

Cześć dziewczyny! U mnie na 90% przyczyną poronienia była opryszczka na ustach. Nawet nie wiedziałam jakie spustoszenie zostawia ten wirus. U mnie pojawiła się gdzieś ok 6tyg i skończyło się źle. Nigdy wcześniej nie miałam opryszczki a podobno w pierwszych 3 m-cach albo powoduje poronienie albo bardzo poważne zmiany rozwojowe u dziecka, to nie znaczy że w późniejszym okresie może być mniej groźny. Także jak coś się zaczyna pojawiać to lepiej od razu do lekarza po środki przeciwwirusowe.Szkoda że nie wiedziałam tego wcześniej, może wtedy to wszystko inaczej by się skończyło. Ale mimo wszystko się nie poddaje. Chwilowo nic nie robię w tym kierunku bo jestem strasznie rozregulowana hormonalnie. Ale myślę że za jakieś 3 m-ce zacznę działać. Boję się strasznie ale wiem że wszystko będzie dobrze i nie może być inaczej. Trzymam za Was wszystkie kciuki i wiem że Wam też się uda.

magda 25

Zaraz po poronieniu myślałam że im szybciej zajdę w ciąże tym ból będzie mniejszy. Założyłam, że po 3 m-cach zacznę starania. A teraz kiedy te 3m-ce minęły już tak nie myślę. Przecież nie da się zastąpić tej straconej istotki. Mam nadzieje, że przyjdzie czas na to abym była psychicznie na to przygotowana, bo chwilowo jest ciężko.

basiek

Byłam w 12 tyg. ciąży kiedy dowiedziałam się, że mojemu maleństwu przestało bić serduszko :(( dbałam o siebie bardzo, bo wiedziałam o ciąży od 2 tygodnia, ale stało się inaczej. Byłam katoliczką do chwili, gdy nosiłam w sobie moje upragnione maleństwo. Teraz wiem, że bóg nie istnieje. Pomaga tylko tym którzy nie dbają o siebie o dzieciątka które mają się urodzić, a karze tych które pragną mieć dzieci. Chyba już nie wrócę w ogóle do wiary katolickiej.
Brakuje mi naszej małej córeczki ;(( Za m-ąc bedziemy próbować znów, lekarz powiedział, że 3m-ące po zabiegu muszą minąć także więc ….
A psychicznie jestem prawie w formie, bo mam 2,5 miesięcznego pieska, któremu mamusiuję. Mam się czym zająć. Pomaga mi to, ale nie przestałam myśleć przecież o naszym Aniołku.
Pozdrawiam Was wszystkie przyszłe i obecne mamusie

Karagen

Uważam że lepiej aby doszło do poronienia niż żeby urodziło się jakieś upośledzone czy chore dziecko. Natura w ten sposób eliminuje jednostki słabsze z defektami któe nie powinny się urodzić. Zawsze tak było tylko teraz kobiety przywiązują zbyt dużą wagę do tego, nie rozumieją że pewnie dziecko miało wady genetyczne czy jakieś poważne schorzenie. Zastanócie się- czy lepiej donosić ciąże, leżeć plackiem( co to za życie w ogóle, jakim kosztem??) urodzić a potem się okazuje że dziecko jest bardzo chore i umiera albo ma np zespół downa? Ja mam akurat siostrę z tym zespołem, kocham ją ale jakie ona ma życie, jakie mają życie rodzice i my, ja i mój zdrowy brat?
Moja siostra jest niesamodzielna, wiecznie chora, upośledzona w stopbiu znacznym, żyje w innym świecie, ma do tego napady agresji, rzuca się z pięściami na nas albo np na kogoś na ulicy, czasami chce nas dusić, to nie są wcale żarty, ja uważam że moje dzieciństwo było okropne bo rodzice koncentrowali na niej swoją uwagę, gdziekolwiek wyjechaliśmy to Magda terroryzowała po jakimś czasie otoczenie, ona potrafi się przytulić a potem nagle coś jej odbije i cię okłąda pięściami… Mojej mamie wybiła dwa żeby, ciotkę uderzyła wazonem itp itd , mało tego- rzuca się na podłogę i wali głową i nic nie pomaga, dopiero leki na uspokojenie, przez tydzień jest w porządku, potem znowu ma „załamanie”.
nie wolno jej zostawić samej ze zwierzęciem czy z dzieckiem, nie wolno jej w ogóle zostawić ani na chwilę,w sklepie zrzuca towar rozgniata owoce, w domu zdziera tapety, wsyztsklie ostre przedmioty są pochowane przed nią, ale to nic nie daje, zdziera pazurami aż do krwi:/
To jest straszne, rodzice są wykończeni, mama na lekach od dawna, ojciec też nie daje rady. Magda nie potrafi prawie nic zrobić, ani się ubrać ani za bardzo umyć, mówi ale bez jakiegokolwiek sensu, jest zaborcza jeżeli np my z bratem podchodzimy do mamy to ona albo zaraz płacze albo się rzuca albo krzyczy…
Krzyki są okropne, potrafi się wydzierać bez powodu pół nocy, nic nie pomaga. jedno z rodziców musi być stale uwiązane przy niej bo zostawiona na moment moze zrobić sobie krzywdę- przecież się jej nie zwiąże. Magda ma 23 lata a jest dzieckiem, nigdy nie będzie pracować nie jest w stanie samodzielnie żyć.
kocham siostrę ale uważam z bratem że mieliśmy zniszczone dzieciństwo przez nią,a za kilka lat zajmiemy miejsce rodziców, to mnie przeraża, przecież nie oddam siostry do zakładu ale ja się jej boję chwilami bo w oczach ma coś dziwnego i bywa tak bardzo agresywna…
Nie wiem czy byłoby lepiej gdyby jej nie było gdyby się nie urodziła ale mamie zagrażało poronienie i tylko dzięki heroicznym wysiłkom lekarzy i leżeniu plackiem przez pół roku Magda przyszła na świat. Wieczne dziecko-dorosły który właściwie co ma z życia? Nic
Tak więc zastanówcie się czy nie za bardzo rozpaczacie nad tymi poronieniami… Być moze natura wyeliminowała płód który był „wadliwy”, uszkodzony i ciężko chory. CZy wolicie opłakać dziecko nienarodzone czy zyć do śmierci z dzieckiem upośledzonym,agresywnymi przy ktorym wasze życie to koszmar?? Bo niestety wiele jest ciężkich przypadków różnych chorób, nie tylko zespołu downa

Asia

Ja też zawsze tak myślałam: lepiej jeśli upośledzone, chore dziecko nie urodzi się, dojdzie wcześniej do poronienia. Po co obciążać rodzinę a szczególnie zdrowe rodzeństwo? Tak było aż do momentu kiedy mój Synek-Dawidek urodził się w 24tc i żył tylko 4 godz. Po porodzie wiedziałam, że zakażenie wewnątrzmaciczne zrobiło swoje, że Maluszek ma znikome szanse na „normalne życie”. Jednak mimo gorzkich słów prawdy anestezjolog (jeszcze na sali operacyjnej, kiedy mnie zszywali po cesarce): ” żyje ale nawet jeśli przeżyje to co to będzie za życie?” , ja modliłam się i oddałabym wszystko żeby żył, żebym mogła się nim opiekować, tulić, jeździć na rehabilitacje. Żeby kiedyś usłyszeć mamo, tato………
Teraz został mi smutek i grób na parafialnym cmentarzu.
Choć stało się to 21 czerwca wciąż nie mogę się pozbierać. Za tydzień mam wrócić do pracy (wtedy tez był przybliżony termin porodu), przeraża mnie to. Najlepiej mi w domu, samej. Kiedy wraca mąż a zwłaszcza starszy synek uśmiecham się i udaję, że wszystko jest OK., że już się pozbierałam. Nie wiem kiedy ból i poczucie winy zmaleje? Czuję się winna zaistniałej sytuacji pewnie jak większość kobiet. Bo gdybym…

zuza20

wczoraj poroniłam nad ranem.. samoistnie.. lezalam moje Dzidzi mialo 4 miesiace ja miesiac i tydzien lezalam w szpitalu bo mialam krwiaka.. ktory byl na kosmce wiec Dzidzia nie dotyczyl. Dziecko się rozwijało spokojnie. krwiak powstal po upadku bo faktycznie raz w ciazy mi sie zdazyl…w 6 tygodniu tyle ze nie wiedzialam ze go mam.. potem cokolwiek nie robilam ciazszego.nie mowie o dzwiganiu slonia.. ale cos co mialo z kg lub 2kg.. powiekszalo tego krwiaka az zaczal plamic..;( ze szpitala wypisali mnie po czterech dniach dostalam łącznie 4 zastrzyki .. nie zdazylam wejsc do domu.. i zaczelam krwawic… pojechalam do szpitala gdzie dostalam krwotoku i od juz wtedy mowili mi o zabiegu… dostawalam bo mysleli ze juz po wszystkim.. ale Dziecko bylo silne i się trzymalo..po 5 zastrzykow dziennie czasem wiecej zaleznie od sytuacji. mialam przez pierwsze 2 tygodniu krwawienie wieksze mniejsze.. czaem krwotoki.. ale wszystko schodzilo z krwiaka plakalam jak glupia bo za kazdym razem sie balam. w nastepnych dwoch tygodniach..juz mi skrzepy w kazdym tygodniu raz… przy kazdym razie miala bole skorczowe po kilka godzin.. za trzecim razem…wlasnie z soboty na niedziele od 18 czulam ze bede miala krwotok.. ale myslalam ze z krwiaka zacznie schodzic znowu i minie.. niestety przez 6 godzin mialam skrocze najpierw co 2 min co 1 min.. co pol min. co kilka sekund i krwotok .. i skrzepy.. po 6 godzinach myslalam ze znowu duzy skrzep wylatuje. ale w trakcie nie patrzalam a w basenie niee mialam juz miejsca bo tu mocz i poprzednie skrzepy… zadzwonilam po pielegniarke.. i nie swiadoma co sie stalo wydalilam z siebie plod.. po tym dostalam takiego bolu… jakby ktos mi rozpalil ogien w brzuchu..;( i wszystko wypalalo mi sie na strzepy na prhc od wewnatrz.. w porownaniu do skroczow.. to skorcze sa drobnostką.. potem mialam zabieg..;( usowali reszte z ciala mojego.okazalo sie ze ten krawiak zamiast sie wysuszac.. gnil.. i za dwa tygodnie byloby i po mnie i po dziecku bo by mi organizm zaczal gnić od srodka.;( nie moge sie pozbierac.. teraz jade na cmentarz pochowac moje Dziecko.. pożegnać się z nim.. nie wiem co dalej bedzie.. jedyna pocieszajaca sprawa ze na przyszlosc mm dobre rokowania ciazowe poniewaz poronienie bylo samoistne i szyjka acicy sama sie rozwarla i sama zamknela jak przy porodzie. nikt nie ingerowal. wspolczuje Wam wszystkim.. to jest tragedia.. nie wiem woole co moge tu napisac.. nie wiem jak wyrazic uczucia.. nic niee wiem.. czuje sie taka pusta.. doslownie i w przenosni… trzymajcie za mnie kciuki.. ;(

basiek22

Dziś mijają 4 lata kiedy poroniłam. Łzy same ciśną się do oczu. Pomodlę
się za moją małą duszyczkę i za kobiety, które świadomie zabijają swe dzieci. O życiu i śmierci decyduje Bóg.

iwona

ja tez straciłam aniołka w kwietniu tego roku byłam w 9 tyg a serduszko przestało bic w 6 tyg.Dzisiaj jestem w 10 tyg ciazy chodze co 2 tyg na us narazie jest wszysko w porzadku ,choc mam maleńkiego krwiaczka ale nie krwawie musze sie oszczedzac.Mam 39 lat to jest moja 6 ciaza pierwsza ciaze straciłam w 25 tyg ciazy był to chłopczyk druga ciaze donosiłam do 30 tyg ciazy tez chłopczyk zyje ma teraz 19 lat z trzecia ciaza było ok bez problemu donosiłam z piata ciaza miłam problemy od poczatku krwawienia .zakładany szewek ale donosiłam a o dalszych losach juz napisalam mimo wieku i ze mam juz 3 dzieci o ta ciaze boje sie najwiecej

iwona

Witam, wszystkie dziewczyny! Mnie zycie również nie oszczędza. Poroniłam juz dwukrotnie 19 stycznia w 12 tygodniu i 30 września w 10 tygodniu. Czuje się bezsilna…… Nie mogę sobie tego poukładać przeciez oboje z mezem mamy juz jedno zdrowe dziecko.
Lekarz stwierdził, że po pierwszym okresie od zabiegu spokojnie możemy zacząć się starać. Nie wiem czy powinniśmy. Fizycznie podobno wystarczy miesiąć, a psychicznie czuje że mam dość siły by spróbować.
Czytając wasze wpisy zadna nie pisze jakie konsekwencje niesie za sobą zajście w ciąże. Ja straciłam już trzecią pracę i nie wiem co dalej. Zero tolerancji. Niedosyć że przezywam kolejna stratę to muszę jeszcze usmiechać się i starać zabłysnąc przed kolejnym przyszłym pracodawcą. Masakra!!!!

Beata

Witajcie…
Ja wiem,że zwykle ból po stracie mija…
U mnie niestety tak się nie stało…nie umiem się pogodzić z utratą wymarzonego dziecka..12 lutego 2003 r straciłam swoja kruszynkę po trwającej 16 tygodni zdrowej ciąży.Mojemu Aniołkowi przestało bić serduszko.Szpital,zabieg…szok….
Mój związek nie przetrwał,poniekąd z mojej winy.Popadłam w depresję,przestałam jeść,zaczęłam palić.Pracuję po 12 godzin dziennie i nie umiem ukoić bólu…Dlaczego los zabiera nam marzenia??

iwona

Oczywiście , że bol nigdy nie minie. Zawsze będziemy pamiętać nasze aniołki nawet jeśli minie 50 lat. Ja przy pierwszej ciazy nie zdawalam sobie sprawy , że można stracić dzidzie. Urodziłam slicznego chłopca w terminie. Zawsze pragnęlam miec dwójkę dzieci. Zabraliśmy się z mezem do pracy i po roku zaszłam w ciaże. Niestety szczęście się dwróciła, ciągłe plamienia niepewność stres tabletki podtrzymujace. Nie udało sie w 12 tygodniu koniec!!! Wiara że to tylko przypadek i nie moja wina spowodowaly, że spróbowaliśmy jeszcze raz. Udało się!!! Niesamowite szczeście!!! Wszystko było ok oprócz mojego samopoczucia. Wydawało mi się że to normalne w ciąży. Poszłam do lekarza po jakieś witaminy , a ona mnie odrazu do szpitala. 10,5 tygodnia kolejna tragedia!!! Nie mam siły. Pragne drugiego dziecka i czemu nie mogę?? Nikt nie potrafi mi na to pytanie odpowiedzieć.

IWONA

Witam! Ja straciłam moją maleńką OLIWIĘ w 21 tygodniu.Żyła tylko godzinkę.Pożegnałam ją najlepiej jak umiałam, jak mama.Kiedyś napiszę więcej, teraz jeszcze nie jestem w stanie pisać o szczegółach. Jedno co mogę napisać to NIE PODDAWAJCIE SIĘ, JA SAMA TEŻ SIĘ NIE PODDAM ZA PÓŁ ROKU BĘDĘ PRÓBOWAĆ I WIEM, ŻE MÓJ ANIOŁECZEK BĘDZIE MNIE WSPIERAŁ TAM Z GÓRY!!!!!!

Ali

Hej dziewczyny,

W tym tygodniu stracilam swoja pierwsza ciaze, 6 tydzien. Fizycznie nie czuje sie bardzo zle, ale lekarz nie zalecil interwencji chirurgicznej wiec mam czekac az wszystko stanie sie naturalnie. Wiem ze tak jest lepiej dla mojego organizmu ale nie wiem jak mam dojsc do siebie majac plamienia przez nastepne 3 tygodnie. Nie spodziewalam sie ze moze byc tak ciezko szczerze mowiac. Nie potrafie myslec o niczym innym i nie wyobrazam sobie powrotu do pracy w przyszlym tygodniu.
Czytajac Wasze historie przeraza mnie jak wiele kobiet przechodzi przez poronienie wiecej niz raz. Podziwiam wszystkie kobiety ktore znajduja sile zeby mimo wszystko probowac dalej. Z jednej strony chcialabym miec dziecko juz za chwile zeby jakos wypelnic ta pustke a z drugiej wiem ze bede klebkiem nerwow w nastepnej ciazy.
Pozdrawiam goraco i trzymam kciuki za Wasze malenstwa!

Ewelinka

Ja zaczęłam plamić wieczorem w niedzielę 14 listopada(10 tc) w poniedziałek od razu pojechaliśmy z mężem do lekarza,który wysłał nas do szpitala. Myślałam, że wszystko będzie dobrze, żartowaliśmy… byliśmy pewni, że to nic groźnego… a tu wyrok maluszkowi nie bije serduszko:( w nocy zaczęły się skurcze i obfite krwawienie rano na potwierdzeniu diagnozy juz nie wiele z naszego maluszka zostało we mnie, później zabieg i powrót do domu, jest mi ciężko, ale wiem, że nawet gdyby maluszek przeżył byłby ciężko chory i myślę że tam u Pana Boga jest mu lepiej,tak lepiej dla niego i dla nas że nie musimy patrzeć na jego cierpienie… pozostała w sercu miłość i tylko pustka.
KOCHAM CIE MOJA MAŁA PEREŁKO:*

bozenasz

Dokładnie 2 tygodnie temu urodziłam martwego synka w 20 tygodniu ciąży.Ciąża była od początku zagrożona, przez pierwsze 3 miesiace mialam silne skurcze dwa razy lezalam w szpitalu.Jednak po uplywie 13 tygodnia wszystko sie uspokoiło aż do 24 listopada kiedy dostałam silnych skurczy, w szpitalu zrobiono mi usg i moj aniolek jeszcze zyl, bilo mu serduszko, machał rączkami ale niestety nie udalo sie zatrzymac akcji porodowej…nie wiem dlaczego tak sie stalo, nie potrafie sie z tym pogodzic wszedzie widze mojego maluszka…

kasiaa

Witam, wszystkie cierpiące ale silne kobiety. Moja histaria rownież jest przykra,mam jedno sliczne dziecko, kolejne próby niestety sie nie powiodły. Całkiem niedawno straciła kolejnego aniołka we wrześniu. Dziś zrobiłam test wyszedł pozytywnie. Nie wiem czy się bać czy cieszyć, przeciez to dopiero dwa miesiące od poronienia.Ostatni normalny okres miałam 29 października, następny bardzo dziwny bo bardzo krótki i słaby 30 listopada. Czuje sie dobrze. Jeszcze nikomu nie powiedziałam do lekarza boje sie iść bo pamiętam jak bardzo bolało jak mówili mi przy poprzednich ciazach że coś jest nie tak. Strasznie sie boje bo to za wcześnie, nie planowane nie przygotowane.Narazie odliczam kazdy dzień.

ilona

witam jestem tu po raz pierwszy chcialam wam opisac moja chistorie.mam 3 dzieci tu na ziemi i trzy aniołki jeden ma naimie igor urodził sie martwy w 17 tyd miał 170 gram.nigdy nie zapomne uczucia kiedy zrobiło mi sie tak pusto w brzuchu jak by nikogo tam nie było.pojechałam do lekarza mimo ze wszyscy mi mówili że panikuje.nie pomyliłam się Dzidzia leżała bezwładnie i krótka diagnoza brak akcji serca.wsiadłam do samochodu i nie wiem jak dotarłam do domu rano miałam zjawić sie w szpitalu.dali mi leki i tak przeleżałam 24 godz .pamietam ze przyszła do mnie psycholog i zapytała mi sie jak sadze co urodze!!! głupie babsko.po tym pytaniu rozpadłam sie do konca.synka urodziłam rano nastepnego dnia sama na łużku lekarz stwierdził ze jeszcze nie rodze i tak mnie zostawili.był mały i siny.żałuje ze nie odważyłam sie go wziaść na ręke.potem zabieg i pustka .Załatwianie pogrzebu nikt mi nie pomógł.nie mogłam liczyć na męża stwierdził ze bachora nie chciał.Zaczełam szukać odpowiedzi dłaczego?nie interesowało mnie nic tylko odpowiedż.okazało sie że odkleiło mi sie łożysko przez wirus cmv.złapałam strasznego doła i prubowałam sobie odebrać życie.uratowała mnie mama.mimo ze mój mąż nie chciał więcej dzieci ja poztawiłam na swoim poroniłam jeszcze raz i puzniej zaszłam w ciąże jestem w 27 tyg.przeszłam wszystkie badania jakie są możliwe.nadal sie boje strach jest tak wielki ze jak dziecko troche sie nie rusza to jade do szpitala.modle sie aby nie zwariowac do konca ciąży.nie mam wsparcia u meża ale najważniejsze ze może sie uda.Czasem strach jest tak silny ze zapiera dech.mysle ze każda z nas co raz straciła dziecko to zna to uczucie.pisze to bo musze komuś to powiedzieć a nie mam komu bo nikt z mojej rodziny ani ze znajomych tego nie przeszedł ,i nie rozumieją mojego strachu.czuje sie wtedy ze tylko ja to przeszłam i nadal przechodze idąc co tydzień na cmentarz.smutek nie mija a żal i ból wracają co jakiś czasz jak sztorm na morzu.życie po stracie dziecka trwa ale już nigdy nie będzie tak beztroskie jak dawniej.a kolejna ciąża to już nie jest oczekiwanie na nowe zycie tylko pasmo stracu przeplatane odrobiną nadzieji.odliczaniem do konca.dziekuje ze mogłam wam to powiedziec jak bardzo kocham swoje dzieci i jak sie boje o mojego nienarodzonego synka Tymona .mam nadziejie ze usłysze jego płacz

kasia

ja niestety też to przeżyłam…… choć nie wiem czy tak to można nazwać. to było moje pierwsze dziecko na które tak strasznie czekałam. byłam w 9 tyg ciązy, przez ten cały czas sprawdzałam dzień po dniu w internecie jak wyglądają kolejne tygodnie ciązy i wyobrażałam sobie że moje dziecko dziś już ma np wykształcone rączki, paluszki, że już wiadomo czy jest chłopcem czy dziewczynką- choć jeszcze tego nie widać… i nagle pierwsze usg i wyrok ciąza martwa, nie wiem jak żyć jak myśleć o czym kolwiek , jak zacząć nowy dzień wiedząc że jego tam już nie ma , jak mieć siłę wstać z łóżka, jak wyjść z domu iść do pracy…wszyscy mówią że czas goi rany ale czy zawsze…

Agu

Witam was kochane!
Czytam posty i leją mi się łzy:( Ja straciłam mojego kochanego synka miesiąc temu. Mam 23 lata…Byłam w 34 tygodniu ciąży. Cały czas czułam się świetnie, synuś kopał mnie w brzuszku, wyniki badań idealne, ciśnienie jak w książce… Pewnej soboty przestał się ruszać, pobiegłam do szpitala się uspokoić, upewnić że wszystko jest wporządku.. ale już było za późno – lekarze stwierdzili całkowite odklejenie się łożyska. Przyczyny nie znam do dziś, usłyszałam tylko „tak się zdarza”, „przypadek jeden na milion”. Tak strasznie kochałam mojego synka, był moją nadzieją na lepsze jutro i odszedł:(
Minął miesiąc i nadal nie jestem w stanie opisać co czuje, nie chce mi się żyć, wszystko straciło sens, czuje się jakby nigdy już miało nie być uśmiechu na mojej twarzy.
To było najwspanialsze 8 miesięcy mojego życia z Tobą pod serduszkiem Synku [*]

nika

Cześć dziewczyny! Ja poroniłam 2 miejsiące temu, bardzo chciałam tego dziecka, mam 33 lata i to była moja pierwsza próba. Wiem bardzo późno zaczęczał się starać o dzidziusia, ale to ze wzgledu na mojego młodszego chłopaka, który nie był na to gotów aż do teraz. Cieszyłam się ciążą tydzień, najcudowniejszy tydzień mojego życia ,aż do momentu kiedy zaczęłam plamić… Potem tylko strach, pozostawiona sama, właściwie z chłopakiem, który jest cudowny i niesamowicie mnie wspierał, ale oddalona od najbliżych, rodziny i przyjaciół. Mieszkam na Wyspach od 5 lat, ale nie mam tu żadnych przyjaciól na życie, jest koleżanka, ale ona jakoś nie znalazła czasu dla mnie kiedy tego najbardziej potrzebowałam. Wizyta u lekarza, który przepisał paracetamol w razie silnych bólów i ostrzegł, że jeśli plamienie przejdzie w obfite krwawienie to znaczy, że poroniłam. Anglia – to miejsce mnie czasami dobija, nie miałam możliwości, pujścia do ginekologa tylko rozmowa z GP, nie dokońca ufałam lekarzowi ogólnemu, więc podpierałam się informacjami z różych forum internetowych, i żywiłam się nadzieją, że to może być miesiączka. Niestety po tygodniu plamienia silny skórcz i obfite krwawienie. Zostałam tego dnia w łóżku, ale ból był coraz silnieszy, musiałam zadzwonić po chłopaka, pojechaliśmy do GP, przyjęli mnie od razu. Bardzo sympatyczna pani doktor, wypisała mi skierownie na skan następnego dnia rano. Ból minął krwanienie trochę sie zmiejszyło. Ale skan pokazał, że nie ma ciąży w miejscu gdzie powinna być, tylko widać coś w jajowodzie. Diagnoza: podejrzenie ciąży pozamacicznej, Młoda lekarka tłumaczyła, że jeżeli badania krwi wskażą że poziom chormonów znacznie wzrośnie przez nast. 48h to podejrzenia się potwierdzą. Byłam przerażona, jak to operacja! usówanie jajowodu!, to jakiś szok. Osiem godzin czekania w szpitalu, nic nie udowodniło. Miałam wrócić za 2 dni. Nic już mnie nie bolało, czułam sie dobrze fizycznie ale psychicznie to byłam bardzo przerażona i niespokojna, ale coś trzymało mnie przy nadziei, naiwnej nadzei, że ja nadal jestem w ciąży, jakby te diagnozy, które usłyszałam w obcym języku nie trafiały do mnie tak bardzo dosłownie jakby to było po polsku. Kojący, współczujący i opiekuńczy głos wszystkich pielęgniarek, położnych i lekarek zdawał się przesłaniać całą prawdę. Po drugim badaniu krwi, usłyszałam już przez telefon, że to było poprostu poronienie, żadnych wyjaśnień, zostałam pozostawiona sama sobie, bez żadnego wytłumaczenia. Mój chłopak tracił powoli cierpliwość widząc mnie zapłakaną, kolejną godzinę, kolejny dzień, usłyszałam wtedy, że jestem niedojrzała i nie przygotowana do tego by być matką, ponieważ 1/4 kobiet spotyka się z poronieniem i ja miałam się na tą ewntualność przygotować a nie teraz leżeć w łóżku i płakać. To było straszne jakby mi ktoś sztylet wbił w samo serce, jakby mnie ktoś dobił – okropnie bolało. Moje serce było rozdarte w strzępy. Jak niby mniałam się przygotować na poronienie, niech mi ktoś powie jak można się na to przygotować!!! Te słowa strasznie mnie zraniły, to wciąż okropnie boli, nie mam jak tego z siebie wyrzucić, nie mam tu nikogo, czuję się tak okropnie samotna. Długie godziny rozmów z moją starszą siostrą przyniosły niesamowitą ulgę, ale nie zastąpią prawdziwej rozmowy z kimś kto jest tu blisko. Chce mi się krzyczeć, ale mam związane gardło. Chiałam się rozstać z moim chłopakiem w tym okornym dla mnie czasie, ale w rezultacie długich wspólnych rozmów przetrwaliśmy tą próbę, jesteśmy sobie jeszcze bliżsi niż kiedykolwiek, ja zrozumiałam, że on to też przeżywał na swój sposób, a on zrozumiał, jak bardzo mnie to dotknęło, i teraz kiedy zdarzy mi się płakać na myśl o straconym dzidziusiu, to on zawsze pyta: Co kochanie znowu sobie myślisz o tym co się stało? i dodaje: \\&quot;Płacz kochanie, będzie ci lżej\\&quot;… Czekam na okres zostało 4 dni, może to tym razem się uda…Boję się…Ale też bardzo tego chce…

ciężko żyć

Ja też straciłam ciążę ponad miesiąc temu, w 8 tyg. Bardzo długo staraliśmy się i szczęście nie trwało długo. Nie mogę znieść myśli ze niektóre kobiety nie dbają o swoje dzieci, a maja ich piatkę albo czwórkę, a ja chce mieć chociaż jedno i nic. Jestem katoliczką, ale po łyżeczkowaniu przestałam się modlić, bo modliłam się codziennie i jakoś mnie nikt nie wysłuchał. Po ok 2 tygodniach stwierdziłam że może tak miało być, przecież zawsze mówiłam że wole nie mieć dzieci niz urodzić chore (nie mogłabym znieść cierpienia dziecka). Więc zaczęłam się znowu modlic ale nie chodzę do kościoła, chyba za wcześnie jeszcze. Przenika mnie codzien strach że to może się powtórzyć. Najpierw bałam się że nie uda mi się zajść w ciążę, teraz że ja stracę znowu. Jak tu żyć?

gosia

Do Nika.
Mnie też mąż kiedyś powiedzał, ze nie nadaję się na matkę i ,że jestem za młoda. Teraz mam 25lat. wtedy miałam 23. Bolało i to bardzo. Zadana rana w serce. Zabliźni się ale zostanie.

karolina

Witam wszystkie cierpiace Panie. Tule Was mocno…Kiedy dowiedzielismy sie z mezem, ze bedziemy miec dziecko, bylam szczesliwsza niz kiedykolwiek. W 9 tyg ciazy na USG wyszlo, ze plod zatrzymal sie na 6 tyg i dalej sie rozwinal. Na drugi dzien trafilam do szpitala, a najgorsze bylo dla mnie, ze musialam podpisac zgode na usuniecie mojego dziecka. Tabletki nie dzialaly, wiec musialam miec wylyzeczkowanie. Dla pielegniarek byl to tylko maly plod, dla mnie moje dziecko. Nie mam nawet zdjec po nim, nie oddali mi. Kazdy mowi, ze jestem mloda, moge miec pare innych dzieci, ale ja chcialam mojego Aniolka, zdarzylam go pokochac. Nie da sie zastapic. Minelo prawie dwa miesiace, a ja wciaz mysle jakiej plci by bylo, jak by wygladalo, smialo sie, plakalo, dorastalo. Zawsze bede za nim tesknic i nigdy o nim nie zapomne…

Kasia23

to był 6 tydzien

MAGDA

Witam ja straciłam MOJE dziecko w 6 tygodniu.Nigdy nie sądziłam że można takie maleństwo tak pokochać.Nie mogę sobie sama ze sobą poradzić cały czas o NIM myślę , płaczę oczywiscie mam oparcie w mężu ale nie mogę słuchać takich tekstów jesteś młoda , będziecie jeszcze mieli dzieci… ale TEGO dzidzia juz nie ma .Współczuje wszystkim kobietom które straciły swoje dzieci bo jak ktoś tego nie przeżył to nie wie co to znaczy

jola

Witam,
ja również straciłam moje maleństwo. W ósmym tygodniu na USG widziałam moje 19 mm szczęście i bijące serduszko, niestety na USG – w 12 tygodniu – okazało się że rozwój mojego dziecka zatrzymał się w ósmym tygodniu, zaraz po badaniu USG… Zabieg łyżeczkowania miałam 13 maja 2011, był to najgorszy dzień w moim życiu. Nigdy nie spodziewałabym się że to może spotkać właśnie mnie, to maleństwo było dla nas największym szczęściem i bardzo oczekiwane. Strasznie to przeżywam i zastanawiam się co zrobiłam źle? Wiem jedno, że misiące ciąży były najcudowniejszym czasem w moim życiu, szkoda że tak krótko trwały…
Cały czas zastanawiam się co mogło zaszkodzić mojemu maleństwu, czy to badanie USG w 8 tygodniu ciąży mogło być przyczyną obumarcia płodu ?

Pozdrawiam,
j.

gosik

Witam.
Ja straciłam 3 dzieciontka. Pierwsze aniołka w 2009 roku był to 5 tydz ciąży, drugiego w 2010 w 9tyg i największą stratę jaką przeżyłam to strata mojej kochanej córeczki straciłam ją pewnego dnia maja w 22 tyg żyła zaledwie 3 godz. Ból jest niesamowity … ciężko jest sobie poradzić z tym wszystkim …

Dorota

Witam wszystkie mamy ktore stracily swoje skarby. Ja poronilam w 13 tygodniu, ale dziecko nie rozwijalo sie od 8 tygodnia. Przyczyna: wada chromosonala. Nie ma wiekszego bolu niz strata wlasnego dziecka. Po pierwszej miesiaczce od poronienia znowu bylam w ciazy, szok i strach… Dzis jestem w 24 tygodniu, Synek kopie mnie teraz jak pisze. Jeszcze sie nie urodzil a juz go wszyscy kochaja. Jak na razie wszystko jest wporzadku dzieki Bogu, byle tak dalej.

smutna

witajcie…nigdy o tym nie mowilam..mam 24 lata..swoje dziecko stracilam w 3 tygodniu ciąży..wiem ze to byla drobinka..ale juz pokochalam to malenstwo..wiadomość o ciazy mialabyc prezentem dla mojego ukochanego na jego urodziny..po stracie dlugo nie chcialam mu o tym powiedziec..w koncu sie odwarzylam…w piatek 14.07.2011 na swiecie pojawilo by sie Nasze malenstwo…bol jest okropny..nie umiem dalej zyc…

emi

Ja również poroniłam w czerwcu, to był 6tc. Staraliśmy się pół roku o ten skarb, a potem krwotok, wizyta u lekarza, zlecenie robienia bhcg i duphaston 3×2 tabletki. Pierwsze hhcg wyszło 4130, a następne już tylko 330. Pojechałam do szpitala i stwierdzili, że nastąpiło poronienie samoistne. Było mi bardzo ciężko, na sali leżałam z dziewczyną do porodu i słuchałam bicia serduszka jej dziecka.Cieszyłam się, że z jej dzidzią wszystko ok,ale chciałam mieć swoją. Mam już 4 letniego synka,ale ogromnie pragnę drugiego maleństwa. Czekamy teraz aż minie 3 miesiące,bo boję się wcześniej próbować. Nigdy nie myślałam, że coś takiego mnie spotka.Ja również mam dość pocieszeń, ze jestem młoda, urodze jeszcze kolejne dzieci,ale to nie będzie już TO dziecko:( Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to tak boli, dopiero jak sama to przeżyłam. Byłam zła na Boga, że dał mi to dziecko a potem je zabrał,ale potem pomyślałam, że przecież modliłam się o zdrowe dziecko, więc może właśnie Bóg mnie wysłuchał, zabrał to maleństwo do siebie, żebym ja mogła urodzić zdrowe dziecko. Tydzień temu byliśmy z mężem w szpitalu u jego siostry, 2 dni wcześniej urodziła córeczkę. Wyszliśmy ze szpitala strasznie przybici, ja się popłakałam a mąż wstrzymywał łzy. Teraz mamy jechać do nich do domu, boję się tej wizyty. Z tym bólem jesteśmy sami, nasi rodzice o niczym nie wiedzą, nie zdążyliśmy im powiedzieć o ciąży,to po co mówić o tak ogromnej stracie. Wiem, że to bardzo przeżywacie, mnie również jest bardzo cięzko, teraz byłabym w 11tc 🙁 Ale muszę wierzyć, że będzie jeszcze dobrze. U mnie na cmentarzu jest zrobiony grób dla dzieci zmarłych przed narodzeniem, więc jak jest mi bardzo smutno to idę tam i zapalam znicza. Wczoraj kiedy byłam na cmentarzu na chwilkę wyszło słonko, choć cały czas było zachmurzone. Ja wierzę, że to był znak od mojej dzidzi, że wszystko będzie dobrze. Dzisiaj dostałam okres, pierwszy po poronieniu, więc jest jest jakaś nadzieja, mój organizm wraca na dobre tory. Ściskam Was wszystkie kochane mamy Aniołkow :*** – emi

emi

Malinka tak strasznie mi przykro 🙁 Ja czekam jeszcze półtora miesiąca (czyli łacznie 3 miesiące). Początkiem września idę jeszcze do gina na cytologię i ogólne badanie kontrolne i zaczynamy starania, choć strasznie się boję. Ściskam Cię mocno :*

Kaśka28

Cześć
Bardzo współczuję wszystkim Mamom. Czytając wpisy popłakałam się. Ja też mam 2 lub 3 Aniołki. Dwoje moich dzieci umarło zaraz po minięciu 3 miesiąca ciąży. Dosłownie w tym samym dniu. Po pierwszym poronieniu myślałam, że ja tego nie przeżyję. Tak bardzo pragnęłam Maluszka. Bardzo Go pokochałam. A lekarz w szpitalu poklepał mnie po ramieniu i powiedział coś w stylu \\\\&amp;quot;zrobimy miejsce na następne\\\\&amp;quot;. Porażka. Pracowałam w żłobku i przez miesiąc po zabiegu byłam na zwolnieniu lekarskim. Nie potrafiłam wrócić do pracy. Myślałam nawet żeby zrezygnować z pracy. Dzięki mojemu mężowi pozbierałam się, ale długo jeszcze płakałam. lekarz prowadzący stwierdził, że mu przykro i że czasem się tak zdarza. Nie zainteresował go fakt, że 24-latka zupełnie zdrowa straciła dziecko. Za drugim razem byłam już pod opieką zupełnie innego lekarza. Po zrobieniu szeregu badań zaszłam w ciążę. Brałam sporo leków, bo okazało się, że mam ZA MAŁO HORMONÓW! i nie ma szans żeby utrzymać ciążę bez leków. Poroniłam. Dlaczego? Odpowiedź pojawiła się w wyniku badania histopatologicznego. Rozwinęło się dziadostwo na łożysku i Maluszek nie był odpowiednio odżywiany. Po sporej walce mojego męża o moją psychikę, o pozytywne myślenie spróbowaliśmy jeszcze raz. Ja powiedziałam, że jeśli teraz się nie uda, to ja już więcej próbować nie będę. Dalej pod opieką mojego lekarza zaszłam w ciąże. Może dziwnie to zabrzmi, ale jeszcze przed terminem miesiączki wiedziałam, ze jestem w ciąży. Wyszedł test ciążowy. Mo mąż miał przeczucie. Wizyta u lekarza, który zrobił usg-pęcherzyk był. Beta-HCG nie wyszła. Ale na wszelki wypadek dostałam zwolnienie z pracy i termin wizyty za 2 tygodnie. W dzień miesiączki-niewielkie krwawienie. Ale nie traciłam nadziei. Dzień przed wizytą badanie. Beta wysoka. Szczęśliwa poszłam na wizytę. Maluch się rozwija. Wszystko ok, ale wygląda na to, że była ciąża bliźniacza i że jeden maluch umarł. A ja głupia wychodząc z gabinetu zamiast się cieszyć, że moja córcia rośnie – płakałam, że straciłam jeszcze jedno maleństwo. Dziś Madzia rośnie jak na drożdżach. Jest świetną dziewczynka i starszą siostrą. Bardzo kocha swoją 2 miesięczną siostrzyczkę. A Mała też nie zostaje dłużna tej miłości. A rodzice są najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Tylko żal w sercu został, że gdyby pierwszy lekarz zlecił badanie poziomu hormonów to może miałabym o jednego Aniołka mniej. Kocham Was wszystkie moje Maluchy. A Aniołkom dziękuję za opiekę nad Córeczkami. :*

Przepraszam za przydługi wpis, ale mnie on bardzo pomógł a może i innym się przyda…

Gina39

Witam. Mam 2 wspaniałych synów(+10.09.2011r.W 12tc) Pierwszy raz poroniłam-po prostu czułam ze będę miała córeczkę Tylko żal w sercu został!!! trudno mi się odnaleźć: dla mnie jest i zawsze będzie moim trzecim dzieckiem kochanym Aniołkiem! rozpoczęła swe życie we mnie i we mnie je zakończyła nigdy mojej Ani nie zapomnę…Nie ma większego bólu niż strata własnego dziecka- pozdrawiam

Magda20

Witam.Wróciłam właśnie od lekarza, dowiedziałam się dzisiaj, ze nie utrzymam ciąży..Jest 20%,że utrzymam..:( nie wiem jak sobie z tym poradzić, dlatego tutaj zaglądłam.jestem dopiero w 4 tygodniu a już pokochałam, odmieniło by moje życie pojawienie się małej istotki, której pragnę już od 2 lat.Mam dopiero 20 lat,ale bardzo chce dziecko,Jak wy sobie dajecie rade?

paula

Aniołkowa Mamusia

Mam 43 lata i jestem mamą dwóch dorosłych córeczek. Pierwszy raz poroniłam w wieku 17-tu lat, po dwóch latach urodziłam zdrową córeczkę, chociaż w 12-tym tygodniu zaczęłam mocno krwawić leki na podtrzymanie poskutkowały. Minęło 8 lat i kolejna ciąża, córeczkę urodziłam w 28-ym tygodniu i ważyła 1kg, dzięki opaczności córeczka wyrosła na piękną dziewczynę. Dziewiątego sierpnia 2011 zrobiłam sobie test ciążowy, wynik pozytywny, dwie kreseczki w piorunującym tempie,różne uczucia typu, co dalej- ciąża w tym wieku. 18 sierpień wizyta u gin. potwierdzenie ciąży, usg i widok bijącego serduszka- radość, kontrola 15-tego września. To był miesiąc pełen szczęścia i nadziei , zdrowy tryb życia, spacery , dieta bogata w witaminy( malinki. winogrona, warzywa prosto z ogrodu itp) plany na przyszłość związane z Naszą kruszynką. Nadszedł, czas kolejnego badania, już nie mogłam się doczekać widoku mojej perełki a tu koszmar widok mojej kruszynki spoczywającej w kąciku bez bijącego serduszka. Ból po utracie mojej kruszynki jest podwojony, ponieważ wrócił ból z przed 27-tu lat, choć wtedy było łatwiej ponieważ byłam nastolatką i żyła we mnie nadzieja że zostanę jeszcze mamą, teraz świadomie zajść w kolejną ciąże jest za późno. Ból , tęsknota i beznadzieja jest nie do wytrzymania ,największe ukojenie odnajduje w mężu, to on mnie wspiera i daje poczucie że serduszka naszych aniołków biją w nas. Wiem że muszę przestać płakać i pozwolić im odejść do świata gdzie będą szczęśliwe, a my musimy żyć dla naszych córeczek. Idąc na spacer spoglądam w niebo i ze łzami w oczach wyszukuje najładniejszych obłoczków na których bawią się moje Aniołki, żyjąc nadzieją że wraz z mężem gdy przyjdzie czas do Nich dołączymy. Walczcie o swoje maleństwa i domagajcie się od swoich lekarzy profesjonalnej opieki, bez względu na wiek ból jest ogromny, mój lekarz chyba sobie odpuścił a ja nie wierzyłam że coś złego może się stać i teraz nie mogę sobie tego darować że przy pierwszej wizycie nie domagałam się szczególnej opieki . Proszę o parę słów wsparcia bo łzy się leją a psychika kompletnie siada, nie jem ponieważ ubzdurałam sobie że nie mam kogo karmić i nie mogę patrzeć na to wszystko co starałam się dać mojemu szczęściu!!!! Pozdrawiam

Ewela

Witam . Czytajac Wasze wpisy wszystko wrócilo (…)Boli jak jasna cholera .Poronilam w 7tc 26.09.2011 Strach przed kolejną ciąż …

Życie straciło sens .

Paula

Ja tez stracilam 27 wrzesnia 2011 w 8 tygodniu ciazy .Niestety nawet nie slyszalam bicia serca Naszego Aniolka..Do tej pory jest mi ciezko .Wnet zaczynamy znowu staranka ,moj M czeka razem ze mna,odliczamy dwa miesiace. Dzieki niemu wierze ze kolejny raz nie musi sie tak okropnie skonczyc!!! Mam duzo wsparcia ze strony rodziny a to tez jest wazne .Wierze w to ze Bog bedzie czuwal nad naszym ANIOLKIEM i ze wspomoze nas przy kolejnej probie ! Juz dosc sie w zyciu wycierpialysmy ! Powodzen dla wszystkich mamusiek na tej stronce.
P.S Nie traccie wiary !

eli

Witam wszystkie cierpiące mamy:( tak szukałam pewnej informacji i otworzyła mi się strona przeczytałam wszystko i zalewam się łzami. ja nie wiem co to jest za ból mam 14 miesięcznego syna i nie wyobrażam sobie życia bez niego! bardzo wszystkim mamą współczuje,bo strata dziecka to strata cząstki siebie! pozdrawiam

Kasia

Witam
Przeczytam tą stronę i czuje ze jednak nie zwariowałam. Pierwsza ciąże straciłam w 14 tygodniu bezczaszkowiec. Koszmar w szpitalu banda studentów przy badaniu bo ciekawy przypadek.Ja płacze proszę żeby męża wpuścili a oni ze nie wolno takie maja przepisy.Druga ciąża przebiegała bez problemów,czułam się rewelacyjnie dbałam o siebie zachowywałam się czasem histerycznie robiąc milion badań na wszelki wypadek. I kiedy pozwoliłam na dopuszczenie do siebie myśli ze jest dobrze i ze mogę kupić coś dla synka był to początek 8 miesiąca. Kiedy poszłam na zwykłe usg okazało się ze coś nie tak, szpital, zabieg kordocentezy. A potem koszmar pani dziecko będzie roślina o ile przeżyje itp słyszałam od lekarzy. Rodziłam bez znieczulenie bez ktg bo po co jak i tak umrze itp. Mój syn Kubuś żył miesiąc zmarł w domu w swoim łóżeczku. Staram się żyć dalej ale nic mnie nie cieszy, kłócę się z mężem który uważa ze powinnam żyć dalej cieszyć się ze mam jego. Jak widzę sąsiadki z wózkami a w tym samym czasie byłyśmy w ciąży wyć mi się chce. Tak bardzo chce mieć dziecko jestem zdrowa mąż tez a jednak coś się dzieje.Lekarze rozkładają ręce każą próbować ewentualnie usuwać. Teściowa gada o adopcji, bo po co próbować jak to nic nie daje.Meczy mnie udawanie ze jakoś sobie radze jak w środku czuje się jakbym umarła.

bombelek8

Witam, mam juz synka 4 lata, od 3 lat staralismy się z mężem o drugie dziecko, mialam 3 inseminacje i nic.Odpuscilam i w pazdzierniku okazalo sie ze jestem w ciąży ale 24.11 serce przestalo bic to był 9 tc. Nie daje rady, boje się że juz nie uda mi się zajść w ciążę.

ewqqq

Witam
Poroniłam 3 razy wszystkie będąc w 7 tygodniu, diagnoza „puste jajo płodowe”. Zaczęło się wszystko od 2006 roku, i tak rok po roku traciłam moje perełki. Oczywiście po drugim poronieniu wizyta w Klinice Leczenia Bezpłodności, i gdy znaleźli „niby” przyczynę moich poronień, ogromna nadzieja że tym razem się uda…a jednak się nie udało 🙁 Dałam już sobie spokój ze staraniem o dziecko, nie chciałam znów tego wszystkiego przechodzić. Jednak natrafiłam na bardzo dobrego lekarza, który po zapoznaniu się z moją historią i sprawdzeniu wszystkich wyników badań (a było ich sporo), kazał zrobić jeszcze kilka i dzięki nim wyszło że to cytomegalia. Wydawałoby się że to podstawowe badanie które trzeba wykonać po stracie ciąży, jednak mi go nie zlecili w klinice. Gdy już wyleczyłam cytomegalię mogliśmy starać się o dziecko. Udało się nam zajść w ciąże dopiero po 1.5 roku starań, iiiiiiii JEST mam zdrową córeczkę która teraz ma 10 miesięcy i jest moim wyczekanym, najukochańszym cudem świata….ciąża od początku była zagrożona, musiałam leżeć i bardzo na siebie uważać. Całą ciąże plamiłam i to mnie doprowadzało do szału. Strasznie się bałam o moją córeczkę że też ją stracę, do 39 tc ciągły stres. Ale opłacało sie przez to wszystko przejść…
Czasem myślę o moich trzech aniołkach, i zastanawiam się jakby wyglądały moje dzieci. Może to dziwne ale widzę je w mojej córeczce…………..

Patka

Witam wszystkie Aniołkowe Mamy
23 października straciłam swoje dwie córeczki w 21/22 tygodniu ciąży ;( staraliśmy się (leczyliśmy się) o Nasze Skarby ponad dwa lata, toczyliśmy bardzo długą walkę aby zobaczyć w końcu dwie upragnione kreseczki…a szczęście tylko chwilę trwało ;( Nasza jedna Córcia walczyła dzielnie o życie przez 2h15min, druga zmarła jeszcze w brzuszku. Obie urodziłam naturalnie, nawet nie pamiętam już tego bólu fizycznego teraz pozostał tylko koszmar i pytanie jak żyć dalej bez swoich Skarbów?? 🙁
Przyczyną tej tragedii było silne zakażenie wewnątrzmaciczne które prawdopodobnie pojawiło się po przeziębieniu które załapałam na 10 dni przed poronieniem w życiu nie przepuszczałabym że przez taką błahostkę może wydarzyć się taka tragedia 🙁 Od tamtego momentu jestem cały czas na tabletkach uspokajających, ale czy one mi w czymkolwiek pomagają? sama nie wiem 🙁 Na razie z nikim nie utrzymuje kontaktu, kompletnie się odizolowałam od społeczeństwa po prostu tak mało osób wie co przechodzimy i tak mało nas rozumie dlatego wolę być z tym wszystkim sama. Mam nadzieję że przyjdzie taki czas kiedy będę mogła podnieść głowę i bez potoku łez mówić o Swoich Wspaniałych Córeczkach…póki co wiem że jeszcze nie jestem na to gotowa. Przed nami ciężki okres-święta, które będą bardzo uciążliwym i strasznym przeżyciem 🙁
Mimo że czas mija to ból pozostaje taki sam, czasami mam wrażenie że z dnia na dzień jest znacznie gorzej, ale wiem że muszę być silna aby w kwietniu stanąć na nogi i być gotowa na kolejną walkę o maleństwo- mam wielką nadzieję że tym razem uda nam się donosić szczęśliwie ciążę i urodzić zdrową dzidzie, ale tym będę przejmować się nieco później najpierw przecież muszę zajść w ciążę o którą tak ciężko 🙁
Każdej z Was i oczywiście sobie życzę więcej wiary w siebie i nadziei aby nas nie opuszczała….
zapalam światełka dla wszystkich Aniołków [*][*][*]-> pamiętajcie że mamusie bardzo Was Kochają!

Patka

Jeżeli któraś z Was miałaby ochotę popisać o tym co się wydarzyło to chętnie będę korespondować. Razem może łatwiej będzie przejść przez ten ciężki czas który nas czeka i raźniej będzie się czekać na dalsze starania i oczekiwania na maleństwa….
To mój nr gg 10292153 jak macie ochotę to po prostu piszcie…sama tego potrzebuje a nie mam osoby z którą mogłabym o tym porozmawiać, mimo że mam kochanego męża to rozmowa o tym co się wydarzyło potwornie boli, łatwiej przychodzi pisanie….

Patka

Cześć Teresko, wysłałam Ci maila….
Mocno Cię przytulam ;(

Patka

Aniu strasznie mi przykro z powodu straty Twojej Córeczki 🙁 [*]specjalne światełko dla Twojego Aniołka…. Rozumiem co czujesz co przeżywasz, sama niedawno straciłam dwie Córeczki- też nic nie zapowiadało takiej tragedii… Jedyne co mogę napisać jeżeli masz ochotę z kimś podzielić się Twoimi smutkami to służę wirtualnym ramieniem… Ostatnio przekonałam się, ze pisząc z kimś kto przeżywa to samo łatwiej jest przejść przez ten okropny czas smutku i rozpaczy, dlatego jeżeli tylko masz ochotę i chęci to napisz [email protected]. Nie chcę Cię zostawiać z tym bólem, bo wiem jakie przychodzą czarne scenariusze do głowy dlatego jeżeli czujesz potrzebę to napisz na pewno odpiszę… Z pewnością nigdy nie zapomnimy o tym co się wydarzyło, Nasze Dzieci na zawsze pozostaną w naszych sercach. To co teraz napiszę może Ci się wydać nierealne, ale z czasem będziemy musiały nauczyć się z tym ciężarem żyć a pomocą w tych ciężkich chwilach może być kontakt właśnie z innymi Kobietami które przeżywają to samo, pamiętaj że nas jest wielu i nie jesteś z tym sama… Płacz jeśli masz na to ochotę to przynosi chociaż chwilowe ukojenie. Pomimo że od śmierci Moich Córeczek mija 8 tygodni to w dalszym ciągu codziennie płaczę i zadaję to samo pytanie dlaczego?? a na to pytanie niestety brak odpowiedzi… Trzymaj się na ile to możliwe… Przytulam Cię mocno 🙁 I pamiętaj jesteś Mamą! a Twoja Córeczka cały czas jest przy Tobie…

Patka

Czytając Wasze wpisy to co wydarzyło się 8 tygodni nagle stanęło mi przed oczami 🙁 Tak chciałabym móc Was wszystkie przytulić, pocieszyć ale wiem że żadne słowa nie są w stanie ukoić bólu, który już do końca życia będzie nam towarzyszyć 🙁
Wiem że się powtarzam, ale we wcześniejszych wpisach dodałam swój nr gg i swojego maila jeżeli któraś z Was miała by ochotę wymienić się tym okrutnym doświadczeniem to służę pomocą. Razem łatwiej znieść to cierpienie…. ;(
[*] światełko dla kolejnego Aniołeczka…

evik91

tak smutno ,tak zle ciagle tylko pytanie : DLACZEGO i zero odpowiedzi w glowie….. mojej coreczce dalam na imie Liwia ,niech Aniolki sie nia opiekuja i kochaja tak jak ja mocno chcialam tutaj na ziemi:(

Patka

Evik91 nie mów ani nie myśl w ten sposób… To co się wydarzyło nie jest Twoją winą… Bóg tak widocznie zadecydował, zabierając Nasze Maleństwa do siebie… Teraz musimy wierzyć w to że to cierpienie zostanie nam kiedyś wynagrodzone i nadejdzie jeszcze ten moment w którym będziemy chociaż po części spełnione i szczęśliwe…
Mi też przed wcześnie odeszły wody jednej Córeczki i między innymi to było przyczyną jej śmierci, dodatkowo była obwinięta pępowiną i dostało się do niej zakażenie, drugiej Córci nie udało się uratować- urodziłam ją pierwszą- żyła ale tylko 2godzinki i 15 minut, dzielnie walczyła o życie a ja nie mogłam w żaden sposób jej pomóc 🙁 i w dalszym ciągu obwiniam siebie za to co się wydarzyło 🙁
Dlatego też postanowiłam udzielać się na tego typu forum, traktuje to jako terapię dla mej duszy…pisząc z innymi rozumiem, ze nie jestem sama z tym problem, że nie tylko ja tak cierpię, ból jest ogromny- bardzo często nie do zniesienia ale kontakt z drugą osobą która przeżyła stratę Dziecka bardzo pomaga… Nie zamykaj się w sobie, pozwól innym sobie pomóc…
Życie jest okrutne- tak właśnie nam się teraz wydaje, ale pamiętajmy mamy w niebie wspaniałe Aniołeczki, które nas kochają swoimi serduszkami i potrzebują nas tutaj na ziemi, widocznie mamy jakieś zadanie do wykonania, Bóg ma dla nas plan-zawierzmy mu… Tylko czas dzieli nas od spotkania z Naszymi Dziećmi, kiedyś się z nimi spotkamy i znowu staniemy się prawdziwą rodziną taką o której marzyłyśmy…

kama

Witam dziewczyny! Mam 20 lat. Byłam w 12 tyg. ciąży (moja pierwsza). W środę dowiedziałam się ze mojemu maleństwu nie bije serduszko…nie moglam w to uwierzyć! Tydzień wcześniej byłam w szpiatlu z powodu krwawienia. Wypuścili mnie po czterech dniach twierdzac ze wszystko jest w porządku. Sama widziałam na usg bijące serduszko (byłam wtedy w 12 tyg.). W środę miałam kolejną comiesięczną wizytę. Lekarz bardzo długo przyglądał się ekranowi usg, wiedziałam ze cos jest nie tak… Po chwili powiedział, że serduszko nie bije… Spytał czy chcę zdjęcie…nie chciałam… teraz bardzo żałuje…na tym usg moje malenstwo mialo dokladnie widoczne juz rączki,nóżki, główkę, brzuszek. Przed wczoraj miałam zabieg łyżeczkowania, poprzedzony założeniem tabletki wywołującą poronienie. Czułam się strasznie, mialam skurcze, na koncu gdy wystapiło krwawienie miałam rozwarcie tak jak przy porodzie zdrowego dzidziusia…było mi tak przykro ze to wszystko zakonczy sie zabiegiem który usunie ze mnie moje malenstwo… Dzis fizycznie czuje się swietnie…za to psychicznie…cos strasznego. Tak już je kochaliśmy z moim chlopakiem, czułam już rosnący brzuszek, cieszyłam się z każdego nieprzyjemnego objawu ciąży, tłumacząc sobie ze to tylko objaw dobrze rozwijającej się ciąży… Tak mi zle… Najgorsze ze nie wiem co sie stalo z cialkiem naszego malenstwa… Teraz tak bardzo chcialabym byc znowu w ciazy…boje się, ze to sie powtorzy… trzymajcie się cieplo dziewczyny!

Tereska

Kochane tak mi przykro z powodu Waszych strat…z powodu śmierci Waszych Dzieciątek,wiem co czujecie bo tez to przeszłam i przezywam.Życie jest takie niesprawiedliwe i brutalne:(
Patka ma rację,pisanie z kimś o swoich myślach,emocjach bardzo pomaga dlatego też wszystkie Aniołkowe Mamy,które potrzebują wsparcia i mają ochotę zapraszam do pisania [email protected]. Patka to jest najlepsza terapia dla naszych serc i dusz…Wszystkie Aniołkowe Mamy łączmy się w bólu,żalu,złości,poczuciu niesprawiedliwości – razem będzie nam łatwiej nauczyć się żyć z naszymi tragediami…

Ann

Evik91 my braliśmy ślub 19listopada a Bóg odebrał naszą córeczkę 2 tyg później ;( Obwiniam cały czas Boga za to że dał nam się cieszyć oczekiwaniem 7mcy na naszą kruszynkę a potem ją od tak sobie zabrał, siebie że może źle o siebie dbałam, że musiałam gdzieś popełnić błąd i Lekarza który za późno podjął decyzje o cesarce, gdyby zrobił wcześniej może Lenka by żyła…

Patka

kochane nie obwiniajcie siebie za to co się wydarzyło to nie jest Wasza wina…. Nie mam pojęcia jak mam Was pocieszyć… Chce tylko abyście wiedziały że to forum po coś powstało aby pomagać innym abyśmy dodawali sobie nawzajem siły, proszę Kochane łączmy się w swoim bólu, dzielmy się cierpieniami a będzie nam chociaż odrobinę lżej a zobaczycie za jakiś czas założymy inne forum na którym będziemy opisywać swoje ciążowe przeżycia- te szczęśliwe rzecz jasna (sama jeszcze w to nie wierzę, ale czuję że muszę Was pocieszyć bo serce mi pęka z tej bezradności wobec życia)…. Jest ciężko i na pewno nie będzie łatwo, ale nie traćmy wiary…proszę…im więcej nadziei na forum tym większe prawdopodobieństwo odzyskania równowagi psychicznej (bynajmniej tak myślę)
Teresko Ty moja wspaniała terapeutko, moje lekarstwo na złe dni dziękuję za to że nasze Aniołki doprowadziły do naszego wirtualnego spotkania :*

Patka

Dziewczyny nigdy nie zrozumiemy Woli Boga i zapewne nigdy się z tym nie pogodzimy ;( nawet nie pisze Wam, że będzie dobrze bo tego niestety żadna z nas nie wie…. Ja o moje Córeczki starałam się bardzo długo, leczyliśmy się razem z mężem ponad dwa lata, potem najwspanialsze 21/22 tygodni, nigdy nie zapomnę tego cudownego czasu… Mijają dwa miesiące jak Zuzi i Laury nie ma w moim brzuszku ale coraz częściej czuje ich obecność, bardzo nam pomagają, mimo że wciąż płaczę i nie mogę tego zrozumieć, ale to jest właśnie nasz krzyż który musimy podnieść i nieść go dalej…nie mamy innego wyjścia ;(

Patka

myślicie, że w niebie Nasze Aniołki też dostana jakieś prezenty? A może dzisiaj Bóg zrobi nam niespodziankę i pozwoli Naszym Dzieciom przyjść do nas podczas snu?? Tak bardzo tego potrzebuję ;( Tak strasznie tęsknie Robaczki za Wami 🙁 Zuziu i Lauro mamusia i tatuś bardzo Was Kochają…cały czas czekamy na Was 🙁

[*][*][*] Światełka dla wszystkich Aniołków!

Wesołych Świąt…chociaż wiem, ze wcale takie nie będą 🙁

gocha

Witam Wszystkich. Jestem tu pierwszy raz i bardzo żałuję że nie wiedziałam o tej stronie wcześniej pewnie byłoby mi łatwiej. Prawie rok temu przeżyłam to samo co Wy. Jest to coś czego nie da się nikomu opowiedzieć. Nie da się tego wyrzucić z siebie choć nieraz miałam ochotę się komuś wygadać to naprawdę się nie da. Pomogła mi jedynie rozmowa z Bogiem i mnóstwo przemyśleń.Niektórzy mówią\"uważaj na siebie\" jak już wiedzą że jesteś w ciąży. Myślę że co ma być to i tak będzie.Mam wspaniałego 4letniego synka , gdy zaszłam w ciążę nawet o tym nie wiedziałam czułam się normalnie, żadnych dziwnych zachcianek i przede wszystkim bardzo ciężko pracowałam.Muszę się przyznać że codziennie modliłam się o to pierwsze dzieciątko do Ojca Świętego (już po Jego śmierci )i wiem że to był cud.3,5 roku później czułam że coś się zmienia .NIGDY nie leci mi krew z nosa i za pierwszym i drugim razem gdy zaszłam w ciąże tak właśnie reagowałam krwawieniem z nosa. bardzo się cieszyłam jak zrobiłam test i zobaczyłam 2 kreski. Mąż wyszedł po zakupy a wrócił z ogromnym bukietem kwiatów. Nawet synek bardzo się ucieszył.To było tuz po Nowym Roku 2011(najgorszy rok w moim życiu) ciesze się ze już się kończy. był marzec a ja w 11 a w zasadzie 14 tyg ciąży (jak się później dowiedziałam). Wyjechałam na drugi koniec Polski do rodziców na Swieta mąż wyjechał (pracuje za granica) i wtedy poroniłam po 2 dniach pobytu u rodziców. Masakra.Szczęście w nieszczęściu że nie w pociągu bo nie wiem co by się stało ze mną i małym tym bardziej ze jechalismy nocnym pociagiem. Probowałam udawać przed wszystkimi że tak miało być.Ale cała noc chyba płakałam w poduszkę cieszyłam się że chociaż mam to drugie maleństwo koło siebie. Bardzo brakowało mi wtedy męża a rodziców i rodzeństwa nie chciałam tym obarczać i to tym bardziej na Swięta. Dziś już prawie po roku jakoś się trzymam choć jest ciężko cały czas, tym bardziej że koleżanka urodziła dzieciatko w tym czasie ,kiedy jej powiedzialam ze bede miec swoje. Widzimy sie prawie codziennie serce sie kraje ale cieszę się że ona ma zdrowego maluszka a ja się pocieszam że kiedys też bede mieć drugie może 3:). Mam 8ro rodzeństwa, mąż 10ro a ja mam tylko 1 synka troche mi smutno ale nie załamuje sie. Zyczę Wszystkim dużo wiary a napewno się uda. Trzymajcię się Kobietki .Trzymam kciuki za nas wszystkie. Powodzenia.

Ewelina

Czytam dziewczyny Wasze posty i serce mi pęka z żalu..Jest mi tak ciężko..Mój synuś odszedł w wigilię tego roku..ciąża była donoszona, byłam 3 dni po terminie porodu, wszystkie wyniki badań książkowe a ja czułam się całą ciążę fantastycznie..nic nie wskazywało na tak tragicznie zakończenie!!do szpitala trafiłam z bólami porodowymi tam podłączono mi ktg..pozniej usg – wiedziałam, że coś jest nie tak – mina ordynatora i słowa – „proszę pani nie bije serduszko..”….ciagle miałam nadzieję, że się obudzę z tego koszmaru i znów będzie wigilia..musiałam sama urodzic naszego Jasia..tłumaczono mi, że dla mego dobra poród naturalny jest najlepszym rozwiązaniem..myślałam, że rzucę się na nich z pięściami..ale już po wiedziałam, że mieli racje..bo mimo całego bólu, gdy położyli mi dziecko na brzuchu poczułam ulgę..dzieki wspaniałemu personelowi mogliśmy godnie pożegnac naszego skarbka..pogrzebik odbył sie w środę – 28.12.2011 – obiecałam sobie, że będę silna i byłam..i nadal się staram..to nie tak miało byc – mielismy wrócic we trójke..w domu wszystko na nas czekało..łóżeczko, pokoik, ubranka..wszystko jesscze stoi jak stało..nie mam siły aby zacząc to ogarniac i schowac…Przyczyna śmierci dziecka nie została ustalona – nie był owiniety pepowiną, sekcja zwłok nic nie wykazała, czekamy na wyniki badania łożyska..tak po prostu miało byc..serduszko przestało bic..tego żalu i niemocy nic nie jest w stanie ukoic..chcialabym miec kiedys dziecko ale po tym co przeszlam boje się..Jestem z Wami dziewczyny..

ewa

Witam ja swoja coreczke stracilam 24paziernika to byl 35tc nigdy nie myslalam ze cos takiego mnie spotka poprzednie ciaze bez zadnch prolemow.Z ta ciaza bylo wszysko wpozadku jadac do szpitala dalj myslalam ze bedzie wszysko dobrze nagle w szpitalu usg nic mi nie powiedzieli,za chwile inny lekarz zrobil koljne uslyszlam wtedy \"dziecka juz niema ratujemy ciebie\"wszystko mi jedno bylo!!!Okazalo sie przedwczesne oddzielenie lozyska.W badanie lozyska bez zmian patologicznych.Sekcja zwlok malenkij nic nie wykazala.A ja musze zyc z tym dalej i nie moge sobiez tym poradzic.

Kasia

Nie umiem sie pogodzic ze starta 🙁 nie chce mi sie wstawac z łóżka nic dla mnie nie ma sensu…… boje sie wyjsc na miasto bo wszystko sie zawsze wiązalo z zakupami dla mojej Amelki :(:( a teraz??!!! bym chciala zeby to byl jakis sen….taka bylam szczesliwa i wszystko peklo w jednej chwili :(:( dlaczego ja musze przez to przechodzic ??!!! nic mnie nie cieszy …..to moje gg 10987332 jesli któras ma ochote pogadac odezwijcie sie :(:(

Kasia

Anaris powiem ci ze bedzie to dla ciebie starszne…..:(:( ja moja niunie mialam w brzuszku przez 7 miesiecy 🙁 bardzo sie z nia zżyłam tak bardzo mi jej brakuje:(dla matki jest to taki ból nie do opisania….:(:(nikomu nie życze zeby takie cos przechodzil….. a wiesz co to byla za przyczyna ???4 miesiac to juz sporo:(:( ja czekam na wyniki w przyszlym tygodniu moze juz beda…. z jednej strony chcem wiedziec z drugiej sie strasznie boje…:(:(:( wszystko bylo w porzadku az do 18 grudnia 🙁 nie wiem co dalej robic….. bo wszsytko bylo zwiazane z Amelka :(:( mam pustke…. wspólczuje Ci nie rozumiem dlaczego my???!!!!! 🙁

Patka

przeraża mnie coraz większa liczba wpisów 🙁
Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe?? 🙁
Chciałabym Was wszystkie przytulić, ukoić choć odrobinę Wasze serca i swoje… dla mnie też wszystko straciło sens, nic już nie jest takie jak dawniej i nigdy już takie nie będzie 🙁
Teraz możemy jedynie zastanawiać się nad tym co kupimy naszym Aniołkom i położymy na ich grobek….to straszne 🙁
Czas mija ale nie wierzę w to że leczy rany 🙁 Codziennie mam ten sam problem- nie potrafię spać, myślę o Córeczkach…o tych wyczekanych i tak nagle odebranych 🙁

Irula

Witajcie 😉 Zaczęłam poszukiwać odpowiedzi na pytanie \"dlaczego\" i trafiłam na to forum. To pytanie zadaję sobie od 23 listopada 2011 r. , ale mimo znalezienia odpowiedzi – pocieszenia, to ono wraca. Rozumiem Was doskonale. Choć nasza Kruszyna miała 7 tygodni, zdążyliśmy zżyć się z nią ;(
To prawda, że czas nie leczy ran, one będą zawsze ;( Czasem życie będzie je na nowo rozdrapywać – tak na chwilę – a jednak. Dzisiaj moja znajoma urodziła synka, zadzwoniła aby podzielić się tą radością; cieszę się razem z nią, ale zarazem jest mi bardzo smutno.
ściskam Was Wszystkie 😉

Patka

Kasiu masz rację tak już jest, mi też wydaję się że z dnia na dzień jest coraz gorzej 🙁 czy to się kiedyś zmieni?? trudno jest nam Kobietom które straciły swoje Dzieci odpowiedzieć na to pytanie, może z czasem dostaniemy jakąś odpowiedź….
ale pamiętajmy, że tylko czas dzieli nas od spotkania z Naszymi Pociechami i nadejdzie ta chwila kiedy spotkamy się z nimi i będziemy je tulić, całować i powtarzać jak je Kochamy i jak bardzo nam ich brakowało… czas-okropny czas 🙁

evik91

14 grudnia 2011 poronilam w 20 tygodniu byla to dziewczynka ,20cm szczescia ktora ostatnimi tygodniami bardzo kopała co mnie jaka przyszla mame wzruszalo do lez a zaczelo sie wszystko od odejscia wód ,szybko szpital badanie i odpowiedz lekarza: nieprzetrzyma pani ciazy! przykro mi ! to bylo jak cios w serce! urodzilam na lozku szpitalnym trzymajac meza za reke…:( w ostatnich chwilach dzidzia najbardziej sie wiercila jak juz wod nie mialo obok siebie czula ze cos sie dzieje zlego:( widzialam ja dosc dlugo byla taka kruszynka miala male stopki i uszka nosek po tacie i najedzony brzuszek niestety nie umiala oddychac i jej serduszko przestalo bic !:( nie umiem sie pozbierać do dzis 🙁

wszyscy mowia ze mloda ze to pewnie nie moj czas byl by dziecko miec ale do h….co ma czas do tego to los mogl sprawic zebym nie mogla zajsc w ta ciaze a nie zajsc i stracic ja:(
pzyczyna bylo jak na wyniku pisze zapalenie i martwica na lozysku niewiem co to znaczy dopiero lekarz mi wytlumaczy skad to sie wzielo:(

Ann

Dziewczyny byłyście może u psychologa? Mi dzisiaj moj gin powiedział że widzi że mam depresje bo usłyszał od pielęgniarki że się rozpłakałam gdy się rejestrowałam w przychodni i zapytano mnie czy jestem w ciąży a później u niego na wizycie i z kilka razy mi radził żebym porozmawiała z psychologiem bo to na pewno mi pomoże 🙁
Mam wrażenie że wszyscy zapomnieli już o mojej córce i nie chcą o niej rozmawiać 🙁 teściowa kręci głową gdy mówię że jadę na cmentarz do Lenki, mój mąż zaczyna się denerwować gdy widzi że znów płacze więc gdy jestem sama lub gdy wszyscy w domu śpią mogę dopiero dać upust uczuciom 🙁
Jeszcze dowiedziałam się że moja kuzynka w piątek urodziła zdrową córeczkę. Nasza malutka miała być młodsza od niej o półtora miesiąca i miały się razem bawić. Teraz gdy zawsze będę widzieć jej dziewczynkę będę miała moją Lenkę przed oczami. Nie wiem jak to wytrzymam ;(

Irula

Ann, ostatnio mój mąż też zdenerwował się, gdy znowu rozkleiłam się; do tej pory starał się przytulić, uspokoić, ale ostatnio już nie wytrzymał i powiedział, że ma dosyć płaczu i rozmowy o poronieniu, po czym wyszedł z pokoju.Wówczas powiedziałam jemu, że muszę o tym rozmawiać, że co jakiś czas ten ból nasila się i nie mam na to wpływu… zrozumiał , znowu mnie przytulił…
Jak dzisiaj, prawie dwa miesiące po stracie naszego Maluszka, pomyślę, to przez pierwsze tygodnie dużo rozmawialiśmy – wiele to nam dało. Ann: psycholog czasami może być pomocny; warto o tym rozmawiać , o tej złości, bólu; jak ktoś, np. lekarz gin poleca jakiegoś psychologa to skorzystaj i sama stwierdź, czy taki słuchacz Tobie odpowiada, jak tak to warto!!! Myślę, że nikt w tym momencie nie zapomina o Waszej Lence; ona na zawsze będzie częścią Waszego życia i jeżeli osoby trzecie tego nie rozumieją, to powiedz im co czujesz – masz do tego prawo.Ściskam.

Irula

Kasia, masz rację- życie jest okrutne i w takich sytuacjach zupełnie niezrozumiałe. Tak naprawdę mamy dwa wyjścia: załamać się lub żyć dalej. My straciliśmy naszego Maluszka w 7. tygodniu, Wy znacznie później. Wiem, że Ta strata boli i to bardzo, rozrywa od środka. Przykro mi :(( Żadne słowa pociechy nie ukoją Twojego bólu. Żyj dla Amelki; kiedy było mi tak bardzo trudno, włączała się myśl, że Nasz Maluch nie chciałby, abym była cały czas smutna, nie wiem dlaczego, ale wtedy miałam wrażenie, że Jemu też jest ciężko. Czasem nadal płaczę…nie ukrywam, że serce boli, jednak czas działa na korzyść.Wierzę, że będzie lepiej. Tak trudno w takim momencie zaufać Bogu, ale On mi pomógł wyjść z tej opresji i pomaga codziennie, i ufam, że Ciebie też nie opuści. Z modlitwą Irula

Irula

Kasia, mam nadzieję, że u Ciebie troszkę lepiej. 3mam kciuki. Pozdrawiam

Kasia

hejka Irula 🙁 dzis wrocilam bo narzyczony zabral mnie z domu na caly weekend….zebym sie troszke oderawala niby bylo fajnie…. ale w mysli mialam Amelke …:(:( boje sie srody… bo wyniki:(:( z jednej strony chcem wiedziec a z drugiej taki starch….:(:(:(trudno zaufac Boguu 🙁 ale modle sie ….Patka………..my sie wszystkie rozumiemy bo przez to przeszlysmy:(:( to takie trudne….. nie znamy siee z reala ale duzo mi pomagacie DZIEKUJE:*:*:*:*trzymajcie sie:*

Irula

Jak wielka siła tkwi w rodzicielstwie, że tak bardzo i tak prędko jesteśmy w stanie pokochać Nasze maleństwa, niezależnie od tygodnia ciąży. Czyżby na tym polegała bezwarunkowa miłość?

Klaudia, wierzę Tobie, że tak bardzo odczuwacie stratę Malucha; zawsze i długo a nawet nieskończenie będzie go brakować. Ważna jest pamięć, jakby nie patrzeć zawsze będą częścią naszej historii. Kiedyś pomyślałam „dobrze, że nasz Aniołek był z nami, choć tak krótko”, on zaistniał i stanowi część naszej biografii.Wiedziałaś jak zachować się przed córką i potrafiłaś wyjaśnić jej sytuację tak, aby była w stanie ją zrozumieć; czasami tak lepiej 😉

Kasia1329: dzięki za słowa otuchy, zrozumienia; one są bardzo ważne, zwłaszcza jak najtrudniejsze chwile przed Rodzicami. Nie wiem jak u innych forumowiczek, ale my próbujemy ponownie, aby móc cieszyć się małym szczęściem, któremu także i my możemy tak wiele ofiarować. Jednak nie ukrywam, że oczekiwanie na kolejny cud narodzin niesie z sobą wiele wątpliwości, lęków, często zupełnie nieuzasadnionych. Niech Nasze Aniołki dają nam siłę do podejmowania nowych decyzji. Spokojnej nocki 😉

Irula

Kasia, jesteśmy wsparciem dla siebie nawzajem; podobne przeżycia, emocje dają siłę albo chociaż próbkę siły. Cieszę się, że wszystkie możemy siebie wzajemnie wspierać. Pragnienie macierzyństwa jest czymś tak naturalnym, wpisanym w naszą psychikę; ono będzie w nas niezależnie ok okoliczności przed jakimi postawi nas życie. Jednak same musimy dokonać oceny, kiedy zmierzyć się z nowym oczekiwaniem, bo przecież ono samo w sobie jest trudne. Już za dwa dni poznacie powód tych przykrych wydarzeń; mam nadzieję, że ten wynik pozwoli ustrzec Was przed wszelkimi lękami.

Życzę Wam Wszystkim dużo wewnętrznej siły, budującej energii pochodzącej czy to od bliskiej osoby, czy Boga czy też od pozytywnych ludzi, których będziecie spotykać na Waszej drodze. Ściskam 😉

ania_sz

Ile Was tu jest… nie znamy się w ogóle a coś nas łączy coś niesamowitego… Myślałam, że dotyczy to tylko mnie, oglądam się wokół i widzę tyle szczęśliwych matek, które nie zdają sobie sprawy z tego jakim darem jest dziecko…
Nasz ślub odbył się we wrześniu 2011 później krótka podróż wszystko szło pomyślnie, w październiku dokładnie 19.10.2011 w moje urodziny i na 4 lata razem postanowiliśmy, że chcemy mieć dziecko… Mam 22 lata jestem młodą i chyba zdrową kobietą… Właśnie w 3 tygodniu chciałam już by już potwierdzili moją ciążę, ale podobno było za wcześnie… Pani doktor powiedziała właśnie tak: jest pani młoda i zdrowa będzie wszystko w porządku… i dokładnie za tydzień w 4 tyg. krwawienie a w nocy straszny ból brzucha… Trafiłam do szpitala pierwszy raz w życiu… Obok mnie leżały dwie kobiety obie miały ciąże zagrożone ale \"miały\"… Ja już nie… Poronienie samoistne bez czyszczenia… Poczekaliśmy miesiąc, a za dwa znowu tylko, że już w prawie w 3 tyg… Znowu to samo…
Mama nadzieje, że kiedyś my wszystkie napiszemy tu na tym forum, że udało się, mamy swój cud a może już nie jeden, przede wszystkim po to by wspierać kobiety, które wiedzą co to wszystko znaczy…
POWODZENIA !!! I musimy wierzyć, że wiara i nadzieja nam w tym pomogą!

Irula

Patka, dzięki za wiad. o Nowennie Pompejańskiej – szczerze powiem, że nawet nie wiedziałam, że taka istnieje, ale już poczytałam i wiem, na czym polega. Jeszcze kilka tygodni temu systematycznie zawierzaliśmy się św. Ricie a ostatnio też wzdychamy do Jana Pawła II.
U nas też nie było aż tak łatwo z zajściem w ciąże; jak w końcu udało się, to długo nie cieszyliśmy się naszym Maleństwem. Może tak miało być? Tylko czemu to miało służyć? Czasami pewne elementy naszej życiowej układanki dają jakiś obraz po dłuższym czasie -hmm, zupełnie jak w puzzlach… na pewno każda z nas dojdzie do swojej osobistej prawdy 😉

Kasia, wiem, że to czekanie na wynik jest męczące; jednak powiedz sama, czy masz jakikolwiek wpływ na to, co będzie w opisie wyniku? Nie masz. Więc nie martw się, proszę 😉
Odwiedziny na cmentarzu potrafią działać jak balsam; bynajmniej tak działają na mnie; dwa tyg. po stracie dziecka poszłam na cmentarz i na grobie dziecka z rodziny postawiłam dwa znicze, jeden z nich był dla Naszego Malucha – taki symboliczny, aczkolwiek bardzo ważny; ten gest dał mi garść spokoju w tych najtrudniejszych momentach. Wiesz, nie jestem tego pewna, ale przypuszczam, że Waszej Amelce jest dobrze (podobnie jak pozostałym Aniołkom); ona jest już bezpieczna i na pewno swoją duchową obecnością Was wspiera.

Dziewczyny, jesteście silne, bo potraficie mówić o swoich uczuciach a w ten sposób na pewno dajecie siłę tym, którzy tylko zajrzą na ten blog w poszukiwaniu siły, sensu…
Dzięki,że jesteście 😉

Aneta

Witam wszystkie Mamusie Aniołków,
Kochane Dziewczyny, wiem co czujecie, niestety… Choć od odejścia mojego Aniołka minęło już sporo czasu (20 marca minął 2 lata), to jednak ból nadal pozostał ogromny.. Na początku było strasznie, później troszkę ochłonęłam, ale do tej pory tęsknię i płaczę gdy tylko o tym pomyślę…
Moja historia jest raczej nietypowa, chociaż zdażają się takie przypadki. Byłam w ciąży bliźniaczej,nie muszę pisać jak bardzo cieszyliśmy się z mężem na to podwójne szczęście! Jednak od samego początku ciąża była zagrożona. Od pierwszego dnia kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, musiałam leżeć i przyjmować leki na podtrzymanie, gdyż do końca 3 miesiąca miałam krwawienia. Jednak mimo wszystkich przeciwności, chłopcy prawidłowo się rozwijali, czułam ich ruchy i z czasem wszystko się unormowało:) Tym bardzij niewiarygodne wydało nam się to, co powiedział lekarz na jednym z kontrolnych USG: serce jednego z chłopców przestało bić.. To był 28 tydzień ciąży..Od razu trafiłam do szpitala, leżałam tydzień na podtrzymaniu, ze świadomością, że jeden z moich cudów, jest już Aniołkiem a drugi walczy o życie… Po tygodniu lekarzom nie udało się już podtrzymywać ciąży i 20.03.2010 urodzili się moi chłopcy: Oliwierek (martwy synek urodził się pierwszy naturalnie..) a dopiero później przez cc Oskarek, który nie potrafił jeszcze samodzielnie oddychać i po reanimacji trafił od razu na intensywną terapię. Było to dla mnie traumatyczne przeżycie, równiez z powodu oziębłości i obojetności lekarzy, dla których był to poprostu kolejny przypadek, a dla nas, koniec świata… Przeżyliśmy śmierć i pogrzeb własnego dziecka.. Nie załamałam się jednak tylko z powodu Oskarka, dla którego musiałam być silna, długo walczyliśmy o jego życie i zdrowie, ale było warto. Dziś jest zdrowym i wesołym chłopcem, który niedługo skończy 2 latka. Jednak patrząc na niego zawsze będę myślała o Oliwierku, który pozostanie naszym pierwszym ukochanym synkiem [*] Ściskam wszystkich Rodziców, którzy stracili swoich Aniołków, musimy wierzyć, że wszystko w życiu ma jakiś sens i żyć dalej, bo jeszcze wiele dobrego przed nami.

Aneta

Kasiu, daj znać czy wyniki coś wyjaśniły. Ja wczoraj dopiero po takim czasie odebrałam swoje, przeżycie okropne, także rozumiem co czujesz.. Ja ze swoich niewiele wyczytałam, nic mi one nie wyjaśniły, ale czekam jeszcze na wizytę u lekarza, może on odcyzta się w nich jakiejś bardziej konkretnej przyczyny. Pozdrawiam

Aneta

Dziękuje Patka, to prawda nasze historie są podobne, ale tak jak piszesz mam synka, który jest teraz dla mnie całym światem,miłość którą wcześniej dzieliliśmy na dwoje dzieci skumulowała się na nim. A to pozwoliło przetrwać te najtrudniejsze chwile. Tym bardziej podziwiam Ciebie i inne dziewczyny, które nie poddają się i walczą o swoje szczęście. Mimo wszystko ból i żal nigdy nie znikną, zwłaszcza jak patrzę na synka i zastanawiam się jaki byłby jego braciszek, czy byliby podobni, czy bawiliby się razem? Na początku martwiłam się też o synka, jak będzie sobie radził dorastając, bliźnięta łaczy pewna więź i one się do tego przyzwyczajają od początku. Ściskam Was wszystkie, modlę się i trzymam mooooocno kciuki, za Was, za wasze starania o maluszki i o to by każda z nas mogła jak najszybciej tulić w ramionach zdrowe dziciątko!

Irula

Witajcie, dobrze, że jesteście 😉
Ostatnie tygodnie trzymałam się nawet dobrze… do wczoraj, do spotkania rodzinnego, do czasu, gdy rozmowa przeszła tylko na dzieci… Jak wróciłam do domu to dopiero dałam upust moim emocjom. Dlaczego tak reaguje??? Też tak czasem macie?

Patka

oj Kochane jestem całym serduszkiem z Wami!
wiem jak to strasznie boli i chyba już zawsze tak będzie 🙁 wspomnienia jak bumerang cały czas powracają ;(
Trzymajcie się Kochaniutkie
Walczmy o swoje szczęście, tylko tyle nam pozostało…

Ann

Dzisiaj odebrałam wyniki sekcji… Malutka była zdrowa. Wszystko przez odklejenie się tego cholernego łożyska…
To niesprawiedliwe, zrozumiałabym może decyzje Boga jak by Lenusia była chora, wtedy bym sobie tłumaczyła że może tak lepiej bo y nie cierpiała. Ale moja córeczka była zdrowa, więc czemu Bóg mi ją odebrał? Czemu pozwolił żeby to co miało ją trzymać przy życiu, odżywiać odebrało jej życie? Czemu sprawił że lekarze w szpitalu nie podjeli wcześniej decyzji o porodzie? Czemu my tutaj wszystkie jesteśmy matkami bez dzieci? CZEMU??? Gdzieś na forum przeczytałam wypowiedź pewnej dziewczyny że drugie imię Boga to szatan. Może coś w tym jest…

Ann

Kasiu, tak mialam napisane. Brak przyczyn zgonu po stronie płodu. Odklejenie się łożyska.
Najgorszy jest fakt że myślimy że jak jesteśmy w szpitalu to nic nam nie grozi, że lekarze się nami, naszymi maleństwami w brzuszku się zaopiekują ale to g..prawda 🙁 może jakbym zadzwoniła wcześniej do męża, może jakbyśmy dali coś w rękę to by wcześniej zareagowali i przeprowadzili cesarke a nie czekali na bog wie co. Może wtdy bym już tulila w ramiona swoje dziecko a nie zapalała światełka na jego grobie 🙁 To tak bolii 🙁

Mija już 6tyg odkąd nie ma cię z nami kruszynko 🙁

Ann

Mi pielęgniarka powiedziała tylko że bardzo dobrze że sekcja wykazała że córeczka była zdrowa bo to oznacza że nastepny dzidziuś będzie zdrowy. Tylko że ja nie chcę następnego tylko te co odeszło 🙁 U mnie na protokole pisze rozpoznanie kliniczne: C I, P I Hbd 28 przedwczesne odklejenie łożyska. … niestwierdzono obecności wad wrodzonych , Brak przyczyny po stronie płodu… Też nie było żadnej daty porodu.
A w badaniu histo jakieś cyfry i medyczne i łacińsie nazwy

Ann

Dziękuję Kasiu, dziękuję wszystkim aniołkowym mamom za te forum bo tak naprawdę nikt z nami nie chce lub nie umie rozmawiać o tym co się stało i co czujemy. Tutaj wszystkie to przeżyłyśmy i możemy o tym mówić.
Są takie dni kiedy czuję się dobrze i takie gdy dopada mnie taki dół że cały dzień mam spłakany. Najgorzej jest wieczorem gdy póbuję zasnąć. Wtedy malutka najbardziej psociła i dawała o sobie znać. Wtedy oboje trzymaliśmy ręce na brzuszku gładziliśmy go i mówiliśmy do Lenki. Mąż ostatnio powiedział mi że do późna gdy ja już czasem spałam on trzymał na nim ręce,głaskał i opowiadał szeptem do brzuszka rózne historie a mała jakby go słuchała i pukała od środka. Czasami jak na to patrzyłam to aż płakałam ze szczęścia i już nie mogłam się doczekać dni gdy będziemy juz razem we trójkę
Teraz jest taka przerażająca pustka. Teraz wszystko do mnie wraca, cały pobyt w szpitalu, pogrzeb.. Wiecie co, casami czuję bulgotanie w brzuchu, jakieś mrowienie i łapię się na tym że moja ręka automatycznie kieruje tam rękę i myślę sobie moje kochane malenstwo, zaraz potem przychodzi otrzeźwienie że Lenki nie ma…
W niektóre dni jest lepiej w niektóre pamięć i ból daje o sobie znać…
Czy to kiedyś minie? Czy kiedyś będę mogła myśleć o mojej córce i o tym co się stało bez żalu i tęsknoty? Czy będzie mi dane jeszcze trzymać własne maleństwo na rękach i usłyszeć słowo Mama? Nie wiem, już niczego nigdy nie będę pewna…

Kasia

Hejka kochane :*:* ANN tez tak mam jeden dzien potrafie jakos sie podniesc z łozka na drugi dzien leze do poludnia i nic nie ma sensu dla mnie:(:( najgorsze sa wieczory tak jak mowisz gdy sie klade do łozka taka pustka……. cisza!!!! :(:(:(zawsze pukala tak bardzo tesknie za nia :(:( jeszcze nie wiem co to za przyczyna….i znowu w kropce do pozniedzialku:(ajjjj jak ja bym chciala zeby to byl zły sen….:/czemu my musimy tak cierpiec???dlaczego nie mozemy byc szczęśliwe??
tak naprwde chyba nigdy sie nie pogodze z tym co mnie spotkało:(najgorsze wciaz przede mna termin porodu:( moje urodziny gdzie mialam byc juz ze swoja corcia 🙁 a wszystko pękło nie ma jej:(:(:( Dzień dziecka zamiast zabawek to tylko nam pozostaje isc na cmentarz zapalic znicz…… dzien mamy :(:( nie powie mi mamo:(:(:( wszystko wraca ….SZPITAL PORÓD a pozniej ta CISZA!!!!!:(:(:(:(pisze i płacze PATKAzebys wiedziala nawet złemu wrogowi tego nie zycze:(za co nas takie cos spotkało ??!!! wszyscy staraja sie jakos zyc robia to co zawsze a ja nie umiem!a jak kochana staracie sie juz o dzidziusia??wogole pracujesz czy siedzisz w domku….bo ja jak narazie siedze w domku na macierzynskim skróconym 🙁 trzymajcie sie kochane dajecie mi bardzo duże wsparcie:*:* buzaiki:*:*

Niunia

Zapomniałam jeszce napisać że kiedy dostałam plamień i lekarz kazała mi leżec to akurat zbieglo sie to z 1 rocznica smierci papieza JP II i jak nigdy choc jestem katoliczką nie doznałam takiego pragnienia zeby isc do koscioła sie pomodlic do niego. (po slubie bylismy z mezem na błogosławieństwie młodych par w Watykanie ktore dawał nam sam JP II i wtedy odkryłam ze jest/ był on wielki. Po wielkiej awanturze w domu udało mi sie przekonac bliskich ze ja nie moge lerzec ja musze isc do koscioła na 21.37 a była to sobota. I poszłam w raz z mężem i rodzicami i modliłam sie z całych sił aby pozwolił zebym donosiła i urodziła śliczną coreczke/nie ukrywałam ze moim marzeniem jest nosić i urodzic córke. Imie już mialam wybrane od dawna. Módlcie sie do JP II on ma wielką moc!!!!!

Kasia

🙁 kolejny dzien minał a mi jest srasznie zle:( smutno mam takiego doła !!!! NIUNIA bardzo sie ciesze ze masz córeczke zdrowa po takich przejsciach….:)mam nadzieje ze ja bede szczsliwa mama 🙁 w sumie jestem mama juz ….ale nie moge nawet mojej kruszynki przytulisc :(:( nigdy nie uslysze od Amelki Kocham cie mamo 🙁 staram sie jakos zyc ale nie jest to proste z reszta wy wiecie kochane…..IRULA dziekuje i tez CI życze siły :*:* zadaje sobie pytanie czy ja jeszcze bede szczesliwa???:(:( pozdrawiam Wszystkie dziewczyny:*PATKA a co tam kochana u Ciebie???jak sobie radzisz????

Kasia

Hejka dziewczyny:* dzis mam starszny dzien wstalam i od rana płacze:(:( nie wiem tak mi jest zle…..:( tak tesknie za moja corcia:( dzis ide do lekarza z wynikami ciekawe czy cos odczyta …..licze na to ze tak bo jak nie to bede miala tylko w glowie skoro moja Amelcia byla zdrowa to co sie stalo??????????????!!!!!!!!!!!! chcialabym byc szczesliwa:( czy to tak duzo miec rodzine:(trzymajcie sie kochanee:*:*

Kasia

hejka nie pisalam bo nie mialam sily:(:( bylam u lekarza i nic sie kuzwa nie dowidzialam ………. nie znam przyczyny wiem ze byla Amelka zdrowa ale co dalej??????:(:(:( nawet mnie nie zbadal a minelo 6 tyg. powiedzial ze3 nie ma potrzeby hyyyy w marcu wysle mnie i narzyczonego na badania genetyczne nie wiem czemu dopiero w marcu:/ nie bede tyle czekac wiec ide prywatnie do Pani Ginekolog moze ona mi pomoze 🙁 naprowadzi na odpowiednia droge bo ja nie wiem co dalej:(:( kazal mi nie zachodzic w ciaze przez pól roku , rok czasu ale jeszcze jak pojde prywatnie to sie zapytam czy trezba tyle czekac :(:( skoro Amelka byla zdrowa…..mam do Was pytanie czy umialyscie po pierwszej miesiaczce odroznic dni plodne OWULACJE?? bo z moich ustalen mialam miesiaczke 19 stycznia do 26 stycznia i jakos nie zauwazylam zebym miala jakis sluz :/ nie wiem moze za bardzo panikuje bo juz czarne mysli8 mam …………:(:( wczoraj bylam u coreczki na cmentarzu ….troszke lezej mi na serduszku ale to jest chwilowe zaraz zamienia sie w PŁACZ 🙁 wczoraj kolezanke widzialam ona szósty miesiac to tak boli jak sie patrze ze ja bym miala jeszce wiekszy o wiele brzuszek i na dniach bym rodzila:(:(:( ajjjj odpiszcie kochane pozdrawiam wszystkie mamy…..:*:*:* A sluchajcie a wy kiedy zaczynacie starania o rodzenstwo dla swoich aniołkow??:( papapa

Ann

Dzisiaj mija 2 miesiące od odejścia mojego aniołka 🙁

grazyna

witam drogie panie czytajac to co sie w waszym zyciu dzieje jest straszne dla mnie osoby 3 a co dopiero dla was matek!!!!!!!! to jest bardzo niesprawiedliwe ze ludzie z rodzin patologicznych maja dzieci i o nich nie dbaja a tacy ludzie ktorzy czekaja na to mlutkie a zarazem WIELKIE szczescie doczekac sie nie moga i przezywaja koszmar… jestem mloda kobieta mezatka i razem z mezem zdecydowalismy ze zaczniemy sie starac o szczescie jakim jest mala dziecinka ale jak czytam wasze wypowiedzi to sie strasznie boje bo nie wiem czy ja bym sobie z tym poradzila i bym przezyla utrate chodz wiem ze w mezu i w rodzinie mam wielkie oparcie. 3mam za was kciuki kochane

Irula

Witajcie, troszkę mnie nie było. Wracam ze smutnymi wieściami. Nic wcześniej nie pisałam, bo czekałam do pierwszej wizyty u gin. Byłam w 8. tyg.ciąży; tym razem dzidziuś miał się jak najlepiej, ale wybrał sobie złą lokalizację – niestety jajowód nie jest najlepszym miejscem na rozwój. Wczoraj wróciłam ze szpitala. Jest mi źle. Ogólnie nawet 3mam się, ale czasem lecą krokodyle łzy.
to pech czy przeznaczenie? Czuje się jak spadochroniarz wyrzucony z samolotu i nie widzący, w którą stronę ma iść… Pomóżcie, bo boję się, że lód, po którym stąpam pęknie…

Kasia

Patka co tam kochana u Ciebie???nic sie nie odzywasz pisze do Ciebie na gg i nie wiem czy dochodza wiadomosci:( odezwij sie buziaki

Irula

Kasia, dzięki za pociechę. Niestety czasami ciąże pozamaciczne zdarzają się… Dzisiaj już mi lepiej; cieszę się, że mój M. też wraca do normalności.
Kasia,jesteś silną kobietą. Działasz, szukasz. Zobacz, zdecydowałaś się na wizytę u pryw. gin. Jakby nie patrzeć, nie poddałaś się. Daj znać, jakie rokowania wysnuła Pani gin.

Tak sobie myślę, jeśli taki scenariusz był nam pisany, to byłoby miło, aby z niego narodziło się jakieś dobro. Jakie? Pewnie czas pokaże. Na pewno strata dziecka jest (oraz świadomość niepłodności) próbą dla związku, sprawdzianem z miłości. W tym całym zamieszaniu cisną się na usta słowa podziękowania wobec Niebios za siłę płynącą m.in. z naszego bycia razem.
Jak Wasi partnerzy reagują w tak ciężkiej próbie?
Pozdrawiam

Ann

Dziewczyny, nie mam już sił… tak bardzo boli serce 🙁 Za tydzień miałam mieć termin porodu, miałam trzymać córeczkę w ramionach, Tak bardzo mi jej brakuje…
Dzisiaj mija 71 dni odkąd odeszłaś kochanie…

Irula

Ann, 3maj się dzielnie. Wiem, że serce boli. Wiem też, że sobie poradzisz. Wirtualnie przytulam 😉

Kasia

Hejka kochane ja codziennie walcze sama z soba:(:( teraz w niedziele bym miala termin porodu 🙁 kur….. mam ochote krzyczec płacze ….. nie umiem sie pogodzic :(:(tak bardzo mi jej brakujee…..ANN to bysmy w sumie razem byly sczęsliwymi mamusiami a tak …..jestesmy aniołkowymi mamami :(:(:( ajjj serce pęka….. nie ma dnia nocy zebym nie płakala a jak sie juz posklejam to z powrotem płacze :(nie potrafie sobie wytlumaczyc czemu moja coreczka do cholery to byl 32 tydz. bylo wszystko w porzadku i odeszla:(:( jestem nieszczesliwa 🙁 wszystko czeka na moja niunie nie umiem tego wyniesc z pokoju jakos czuje sie bezpiecznie nie umiem tego wytlumaczyc ……….bylam u lekarza prywatnie ale mnie nie przyjeła bo nawet prywatnie trzeba sie rejstrowac wiec wizyte mam na 14 marca ;/;/;/ i znowu musze czekac :(pozdrawiam Was wszystkie :*:*:*

Irula

Kasia,u mnie nawet nieźle. Zdałam sobie sprawę, że żyję dzięki interwencji lekarza. Wiem, że naszego Malucha już nie ma,jest mi z tego powodu przykro, jednak świadomość ŻYCIA pozwala mi względnie funkcjonować. Na wiele spraw jest jeszcze za wcześnie, ale oboje z M. zastanawiamy się nad adopcją. 3maj się dzielnie, bo warto żyć 😉
Miłej niedzieli

Kasia

Hejka Malwinka86 kochana to ty przeszlas przez to samo co ja :(:(:( tez w 32 tygodniu ciazy przestalam swoja niunie czuc 🙁 nie ruszała sie gdy pojechalam do lekarza stwoierdzili ze nie bije serduszko …… minely dwa miesiace bo 24 grudnia stałam na cmentarzu zegnałam swoja malutka:(:( pamietam jak mi to powiedzial lekarz byl krzyk płacz…. do domu spakowali mnie i do szpitala tam jeszce robili usg do poki piaty raz sie nie polozyłam liczyłam kochana na cud ze sie obudzi…..cala noc buadzilam ja płakalam na drugi dzien jeszce raz usg nic z tego Amelka sie juz nie obudziła…:(:( wywolywanie porodu w nocy przyszla na swiat ale tez jej nie uslyszalam tylko swoj płacz pozniej taka pustka tak mi jej brakuje 🙁 w niedziele minal termin porodu jutro mam urodziny mialy byc to najpiekniejsze urodziny miala juz byc ze mna:(:( a wszystko peklo….. ale ci z sekcji zwłok wyszlo??? bo ja nie wiem co bylo przyczyna???i to wlasnie mnie dreczy :(:( robilas jakies badania po tym wszystkim??lekarz tyle ci zalecil czasu zeby sie starac o dzieciatko??odezwij sie czekam Patka kochana co tam u Ciebie???jak tam zdrówko???? Irula co tam kochana u Ciebie?? cos tu nikt nie siedzi 🙁 buziaki :*:*

emi

Dziewczyny bardzo Wam współczuję, wiem co przeżywacie. Ja moje słoneczko straciłam 14.06.2011r, to był 6tc. Dostałam silnego krwotoku i wszystko ze mnie chlupnęło do toalety 🙁 Staraliśmy się z mężem pół roku, a cieszyliśmy się zaledwie 2 tygodnie. Mamy już synka, w marcu skończy 5 lat, ale serce mi pęka, bo widzę jak bardzo mu brakuje rodzeństwa. Pisząc ten post chcę Wam dodać wiary, że będzie dobrze. Wiem, że trudno w to uwierzyć, sama w to nie wierzyłam, ale po poronieniu ogromnie chciałam znowu być w ciąży, mimo tego potwornego strachu udało się. Teraz kończe 16tc, jest to ciąża bliźniacza (zawsze marzyłam o bliźniakach) i narazie jest wszystko w porządku, mam nadzieję, że tak pozostanie. Oczywiście cały czas pamiętam o moim aniołku, 18 lutego minął termin porodu. Bardzo mi Go brakuje,ale teraz bardzo pomaga mi to, że mam pod sercem moje ukochane kruszynki. Nigdy nie zapomnę o moim dzieciątku w niebie, ale wiem, że Ono cały czas czuwa nad swoim ziemskim rodzeństwem. Kiedyś opowiem moim dzieciom, że mają swojego Aniołka w niebie. Rozumiem Wasz ból, tak bardzo rozrywający od środka, to poczucie niesprawiedliwości, ale mimo tego, że teraz jest tak ciężko uwierzcie, że jeszcze będziecie szczęsliwymi rodzicami ziemskcih dzieci – tego z całego serca Wam życzę :*

Kasia

aha u mnie tak samo wszystkie wyniki wyszły w porzadku ja i malutka zdrowe 🙁 ale co sie stalo???!! chciałabym sie dowiedziec nie umeim sie z tym pogodzic:( a powiedz ty mi kochana to żadnych sobie badan nie robilas po porodzie??a jak sie teraz czujesz??bo u mnie mineły dwa miesiace ponad a dalej walcze sama z soba:(:( lekarz ile czasu ci zalecił przed staraniem o dziecko??? Patka co tam kochana u ciebie slychac???cos rzadko bywasz na iternecie:( odezwij sie :*:*:* Irula co tam u ciebie???zastanawiacie sie nad adopcja a dlaczego nie macie szans aby sie starac?? wytlumacz katarzynie:) caluje mocno

malwina86

Kasia,
nie robiłam żadnych dodatkowych badań. po miesiącu od porodu, byłam na kontroli. lekarz mówił że wszystko się goi w szybkim tempie (nie byłam nigdzie nacinana, może dlatego)
nie zalecał innych badań, powiedział że o dzidziusia można już po 3 cyklach się starać (po 3 miesiączkach) ale ja nie byłam jeszcze gotowa.
kobiety nie mają zazwyczaj badań po pierwszym poronieniu. jeśli sytuacja się powtarza, to wtedy są robione specjalistyczne testy, podające przyczynę nie donoszenia ciąż.
u mnie mija 8 miesiąc od straty, od stycznia staramy się z mężem o dzidzie, na razie nic się nie dzieje ;(

kropek

witam was, kochane dziewczyny, zaglądam tu czasem, od mojego poronienia w 10tc mineło 2 lata, niestety nie mogę zajść w ciążę- przyczyn brak. z całego serce ślę do was pozdrowienia, łącząc się w bólu zwłaszcza z tymi z was, które straciły dziecko w tak zaawansowanej ciąży, napewno jest to nieporównywalne ze stratą ciąży taką jak moja, choć każdy ból jest bólem. myślę że przyczyn czasami nie da się odnaleźć, wiem że pewnie macie etap szukania ich, ale niestety czasami tak poprostu jest, pamiętajcie,że to nie wasza wina, tak poprostu się zdarza, trafiłyśmy na to forum, bo należymy do grona tych które niestety utraciły swoje maleństwa, nie obwiniajcie się o nic, ja miałam etap że obwiniałam się, że mogłam postąpić inaczej, analizowałam każdy dzień swojej ciązy- ale to okazało się bezsensu, pamiętajcie że nie jesteście same, choć moze w waszym środowisku większość nie rozumie waszego bólu. teraz patrzę na życie szerzej, choć łatwo nie jest niestety. pozdrawiam

Justi

Witam wiem co czujecie sama straciłam córeczkę;-((( dokładnie 3.02.2008 był to początek 6 miesiąca ale bóg istnieje wiem że jest tam szczęśliwa z bogiem mogłam umrzeć bo szło mi zakażenie sepsa i mało brakowałoby żebym była na tamtym świecie rozumiem wasz ból bo ja do tej pory nie mogę o niej zapomnieć noszę ja w serduszku ale mam dla kogo żyć mam prawie 7 letnia córeczkę i dla niej żyję tylko jestem z wami ja wierzę w boga i jestem katoliczką i bóg istnieje bo gdyby nie istniał to czy bym przeżyła?? Mój stan był krytyczny a jednak bóg nie dopuścił do tego żeby ta pierwsza moja córeczka mnie straciła bo sama ja wychowuję więc głowa do góry wiem co czujecie ale najgorsze co może być to się poddać pozdrawiam was wszystkie matki serdecznie:-))))

Aelises

witam,
W 2005r. Urodziłam pierwszego syna, w 2007 drugiego.chłopcy są zdrowi i wspaniali… W 2010r. Poroniłam w 10tc – puste jajo płodowe. A właśnie teraz, w tej chwili leżę w szpitalu – w 8 tc już po 2 różnych USG, że serce dziecka nie bije. Zażądałam jeszcze jednego badania USG – w poniedziałek,więc cały weekend… I nawet już się pogodziła że stratą… Nie mogę jednak zaznać spokoju w obliczu pytania, co się stanie z moim dzieckiem? Popłynie do kanalizacji? Lekarze zabiorą? Jak to godnie przeżyć? Pomóżcie…

Ann

Prymulko, wiele z nas, mam po stracie, zastanawia się jak to możliwe że potrafimy dalej funkcjonować. Widać, ze człowiek może naprawdę wiele znieść. Więcej niż by pomyślał wcześniej 🙁
Cały czas zadaje sobie pytanie: Dlaczego? Dlaczego ja? Dlaczego moja córeczka? Niestety nikt nie może mi odpowiedzieć 🙁 Czasami mam żal do Boga, że tej czy tamtej kobiecie dał maluszka a przecież ona ma już dwojkę, bądź nie ma męża itp. Zaraz łapię się na tym o czym myślę, bo żadnej przyszłej mamie nie życzę takiej tragedii.
Ciężko jest, naprawdę ciężko. Wciąż czasami mam wrażenie że czuję jej kopniaczki. Ja tylko czekam do czerwca, robię potrzebne badania i zaczynamy z mężem starania. Tylko ta myśl pomaga mi się całkowicie nie załamać. Ta myśl i nadzieja, że moja córka będzie miała ziemskie rodzeństwo…
Przepraszam że tak chaotycznie dziewczyny. Pozdrawiam

Prymulko kochana musisz sobie dać czas, aż będziesz gotowa żeby postarać się o siostrzyczkę lub braciszka dla swojego aniołka. Niestety strach będzie nam już towarzyszył zawsze. Też się boję. Drugi raz tego nie przeżyję ale mam nadzieję że dane nam będą zdrowe maleństwa 🙂 3maj się kochana mocno

prymulka

Dziękuję Ann za słowa otuchy. Mam pytanie do Was, czy po tym jak już etap ciągłego płaczu miną miałyście cos takiego jak wściekłość na męza??? ja własnie cos takiego przeżywam. Jestem 2 tyg i 4 dni po zabiegu i mam wrażenie że mój maż doszedł całkowicie do siebie. Mało tego, mam wrażenie,że gdyby nie zalecenia lekarza, to on już chciałby być blisko ze mną bo ciągle daje mi jakieś aluzje, co doprowadza mnie do złości. Jestem wściekła na niego,jak można tak szybko przejsć do normalności?!Dzisiaj miałam ochotę sie spakować i go zostawić.Nie wiem co się ze mna dzieje, przeciez wiem,że on też cierpi i że był i jest dla mnie ogromnym wsparciem.Wczoraj pierwszy raz od poronienia strasznie się pokłóciliśmy. I tak dzis sobie myslę,ze może to,ze straciłam ciązę jest jakims sygnałem,ze nie nadajemy się na rodziców,że kazde dziecko będzie z nami nieszczęsliwe?? Mielismy wczesniej wiele trudnych chwil, ale myslałam,ze sie docieramy w małżeństwie.Teraz sama nie wiem, straciłam coś co myślałam polepszy nasze relacje, cos co nada sens i radośc codzienności. Teraz jest mi wszystko jedno.Nie poznaję siebie, nie wiem czy chce mieć jeszcze dziecko z moim męzem. Czy to normalne? Czy Wy tez miałyście takie chwile zwątpienia,że już nie bedzie nigdy dobrze miedzy Wami i Waszymi męzami po utracie dzidziusia?

ula

Ja w 8 tygodniu ciaży dowiedziłam się że urodzą mi się bliżnięta . bardzo się wszyscy cieszyliśmy . dziś byłabym w 21 tygodniu ale niestety 5 dni temu w nocy z niedzieli na poniedziałek urodziłam Kacperka i krystiana . sptarsznie za nimi tesknie cierpie bo to moje pierwsze dzieci tak bardzo czekaliśmy na nich . do porodu nie wiedzialam jaka jest plec moj maz chcial synka i corke rodzice 2 wnuczki a ja od poczatku mowielam ze bede miala dwuch cudownych synow. dzis minelo 3 dniu od pogrzebu jest mi ciezko placze gdy tylko nikt nie wiedzi . tak strasznie tesnie za kopniakami od synkow na dziendobry za wypinaniem sie chlopcow . Nigdy nie wyobrazalam sobie jak cierpi serce matki a dzis juz wiem i gdyby nie rodzina sensu zycia nie widac . Lacze sie z wami dziewczyny serce i miloscia za nasze dzieci .

isabela

pozdrawiam wszystkie mamy ktore stracily malenstwo jak ja

kocham Cię ANIOŁKU

Jestem szczęśliwą mamą dwóch synków, jeden ma 4 lata, drugi pół roku. Pierwsza ciąza przeszła bez problemu, do samego końca było ok, rodzilam około 5-6 godzin ale poród był kleszczowy, mały po porodzie się nie ruszał, był niedotleniony, na szczęście po kilku minutach wszystko było już dobrze 10 pt w dziesiątej minucie. Na drugą ciążę zdecydowaliśmy się z mężem po dwóch latach. Zmienilam lekarza na innego niż w pierwszej ciąży ( i to był błąd ) na wizyty kazał mi przychodzić co półtora tygodnia i za każdym razem robił mi usg dopochwowe. Do 7 tyg było dobrze, ciążą rozwijała sue prawidłowo. Po dwóch dniach od wizyty i kolejnym badaniu usg do pochwowym dostałam plamienia i lekkie skorcze. Pojechałam do szpitala i okazało się, ze mojemu Aniołkowi przestało bić serduszko….. Po trzech dniach badań i lezeniu w szpitalu bez jedzenia i na kroplowkach miałam jak oni to nazywają zabieg wylyzeczkowania. Wyciąganie pozostałości jak to jedną z pielęgniarek powiedziała. Dla mnie to strata dziecka a dla nich to normalne. Potraktowali mnie jak jakiegoś odmieńca i ich słowa ” niech się pani nie przejmuje”. Wyszłam z domu z dzieciątkiem w brzuszku a wróciłam sama…… Jak się później dowiedziałam, lekarz który robił mi usg tak często, najprawdopobnie prześwietlił mi ciążę i wszystko pękło….. Po około pół roku zaszlam w trzecią ciążę, od początku byłam na tabletkach podtrzymujacych, na szczęście już z innym sprawdzonym lekarzem. Od 30 tyg miałam skorcze, dawka została zwiekszona. W 39 tyg miałam 2 cm rozwarcia. W 41 tygodniu pojechałam do szpitala ze skorczami co 10 minut i plamieniami. Lekaz, który mnie badał na izbie przyjęć twierdził, ze rozwarcia nie ma i kazał mi do domu jechać, ale ja się uparlam i zostalam. Po dwóch godzinach zbadała mnie lekarka i było już 5 cm rozwarcia, skorcze co 10 min, glowka parla ale nic. Wzięli mnie na obserwacje ponieważ za każdym razem gdy miałam skorcz małemu tętno spadało…. Dali mi kroplówkę na wywołanie porodu. Przy ostatnim skurczu brzuch zrobił mi się jak balon i wszystko ucichlo……. cisza….. Nie bylo słychać ani tętna ani ruchów….. Tu chciałam podziękować lekarzom za szybką reakcje, zawieźli mnie na salę operacyjną i miałam cesarke. Uratowali mojego szkraba. Wody były zielone i chyba za długo czekali:-( Jestem szczęśliwą żoną i mamusią dwóch wspaniałych synków, ale zawsze w mojej pamięci zostanie mój Aniołek, którego często opłakuje i wierzę i dziękuję Bogu, ze się nim opiekuje. Teraz od jakiegoś czasu miewam sny o stracie dzieciątka i budze się zlana potem 🙁 Mam oparcie w moich chlopakach ale w pamięci i serduszku ZAWSZE ZOSTANIESZ MÓJ ANIOŁKU. Kocham Cię – mama :-*

karolina

stracilam mojego maluszka 2 tygodnie temu myslalam ze to byl 12 tydzien lekarz na skierowaniu na zabieg wpisal 9 i 6 wiek plodu choc wiem ze to nie mozliwe moj nazyczony pracuje zagranica i wiem kiedy moglam zajsc w ciaze w kazdym razie anilek umarl. wszystko bylo okropne w naszym kraju tyle sie mowi o godnych porodach itd ale poronic niestety nie mozna w ten sposob 🙁 do szpitala trafilam wieczorem jak po popoludniowej wizycie na usg okazalo sie ze dzidzia nie zyje po przyjeciu na oddzial dlugo lekarz nie mial czasu sie mna zajac a gdy to nastapilo potwierdzil brak tetna podal dopochwowo jakis lek i zostawiono mnie samej sobie z okropnym bolem psychicznym i fizycznym do rana na sali z 2 paniami w zaawansowanej ciazy 🙁 nawet nie potrafie nazawac co czolam ale pewnie wiekszosc z was wie teraz po przejsciu roznego rodzaju emocji staram sie dojsc do siebie mialm rozne momenty ale na dzien dzisiejszy wierze ze moj aniolek do mnie wroci kiedy bog stwierdzi ze jest na to odpowiedni czas czekam na ciebie kochanie i juz jestem twoja mamusia. ciezko mi najbardziej dlatego ze calej rodzinie udalo sie tak szybko pogodzic zapomniec i zaczynaja zle reagowac na moj przedluzajacy sie smutek. ps tydzien temu poszlam na grob do mojej babci ktorej tez nie znalm i zapalilam swieczke dla mojego szymusia i postawilam bukiecik konwali . moja mam mowila ze to bedzie chlopiec i nazywala go szymus 🙁

prymulka

Myślałam,że już tu nie będę zaglądać, i jestem i widzę jak wiele z Nas traci ciążę. U mnie dziś mija 2 miesiące od zabiegu w szpitalu ale ja dalej nie pogodziłam się ze stratą mojego dziecka w 10tc. mam dobre dni ale też bardzo złe. Np przychodzę z pracy i zaczynam nagle plakać. Próbowałam wykorzystać rady w internecie pt „jak pogodzić się ze stratą dziecka” ale chyba nie działa, próbowałam napisać list pożegnalny do mojego dziecka, ale napisałam tam ,ze nie chcę się z nim żegnać,ze chcę cierpieć. Czy Wy też tak miałyście ???? Czy 2 mc po wszystkim byłyście juz pogodzone,żyłyscie normalnie???Boję się,że niszczę powoli siebie Czy Któraś z Was też przechodzi badź przechodziła takie stany ale dała sobie radę bez leków?

niuniu

Mija kolejny dzień od dnia zabiegu usunięcia ciąży. To przykre, co teraz napiszę, ale prawdziwe – dlaczego moja rodzona matka nie może uszanować mojej żałoby??? Skoro tak to odczuwam i chcę ją przeżyć godnie i w spokoju – dlaczego jest mi wytykane, że po czymś takim nie powinno się jej nosić? Teściowa dopiero po paru dniach napisała suchego sms – jak się czujesz? Ale tylko i wyłącznie dlatego, bo wypomniałam to mojemu mężowi, że w dniu kiedy powróciłam z zabiegu mój pierwszy synuś był u teściowej, i ta przy przyprowadzeniu dziecka weszła tylko na parter do klatki, a nie potrafiła wejść na górę do mnie choć na moment i chociaż współczuć??? Bo sklep był ważniejszy???? Gdy odpisałam jej szczerze – jak bardzo chce mi pęknąć serce z żalu – nie odpisała nic! Wy też tak miałyście????
Moje koleżanki bardziej to rozumieją niż moje najbliższe osoby! Szczególnie matka, która sama przed moimi narodzinami poroniła a po moich urodzinach poddała się aborcji! DLACZEGO?

Ann

Karolino bardzo mi przykro. Światełko dla okruszka (*)

Niuniu dziwi mnie to że to właśnie kobiety i zazwyczaj te które mają już dzieci potrafią takie rzeczy mówić 🙁 Ja kiedyś usłyszałam że nie wiem co tzn kochać dziecko bo nigdy je nie przytuliłam i nie opiekowałam się nim. Nie wiem jak to u was jest ale z mojej strony to raczej mężczyźni mają więcej taktu :/ Ludzie niestety nie rozumieją naszej tragedii i może starają nas pocieszyć ale nie zdają sobie sprawy że nas bardziej ranią 🙁
Może twoja mama chce ci pokazać że mimo wszystko trzeba dalej żyć? Nie wiem kochana, tak sobie myślę głośno 🙁

Ann

Niunia , ktoś mi kiedyś zadał takie same pytanie po moim śnie 🙂 W moim śnie moja córeczka miała 5-6 latek i pokazywała mi coś paluszkiem żebym to zobaczyła i powiedziała że wszystko będzie dobrze. Chwilę potem śniło mi się że wracam ze szpitala do domu z maleńką dziewczynką.

Kilka tygodni po pogrzebie w nocy czułam jakby malutkie paluszki delikatnie głaskały mnie po ręce…

Wczoraj minęło pół roku odkąd moja Lenka jest aniołkiem 🙁

agnieszka

Ja straciłam moje kochane dziecko w 12 tyg.miałam plamienie-pojechałam do szpitala-lekarz powiedział -serce nie bije.bardzo kocham moją ANIELKĘ(16.VI.12)-mojego aniołka który jest w niebie-tak bardzo chciałam tej dzidzki-niestety nie było mi dane mieć ją przy sobie.Wierzę żę Bóg się opiekuje moją dzidzką i że kiedys bedzie mi dane spotkać się z nią.

Asia

Dziewczyny, strasznie mi przykro ze was to spotkalo. Sama teraz jestem w ciazy wysokiego ryzyka u lek o chlopcow- blizniaki towarzyszy mi caly czas.

Z tego powodu naczytalam sie juz bardzo duzo literatury medycznej i przy wczesnych poronieniach ( 1 trymestr) na prawde niewiele da sie zrobic. Zarodek jest za slaby lub uszkodzony i nic na to nie poradzimy. Dochodzi do naturalnej selekcji.
Jesli jednak macie za soba wiecej niz jedno poronienie robcie badania! Jesli jest przyczyna to moze uda sie zapobiec tragedii na przyszlosc? Ja jestem od poczatku ciazy na heparynie drobnoczasteczkowej bo blizniaki podarowaly mi zator zyly glownej.
Trzeba sie badac bo czesto jest jakas przyczyna i mozna zapobiec.
TO NA PRAWDE NIE WASZA WINA!

andzela

Ja straciłam swojego aniołka w 12tyg. teraz w listopadzie by miał 2 latka. chodziła co tydzień do lekarza ponieważ co tydzień robił mi badania krwi itp, dziwne dla mnie było to że badał mnie tylko raz jak poszłam upewnić się czy na pewno jestem w ciąży, później chodziłam co tydzień do lekarza i pytałam dlaczego mnie nie bada twierdził że nie widzi przyczyn aby badać.Aż nadszedł ten dzień poszłam na USG lekarz nie chciał mi powiedzieć co jest wysłałm mnie do swojego ginekologa ten stwierdził po długim ciągnieciu go za język że mam torbiela i dał skierowanie do szpitala tam oczywiście z 1,5 godziny przeprowadzania wywiadu, badania itp… wieczorem przyszedł jakiś młody lekarz stwierdził że mam niby raka szyjki macicy dla mnie szok miałam wtedy 21 lat….lekarz kolejnego dnia stwierdził że dziecko już od jakiegoś czasu suię nie rozwija oczywiście narkoza, łyżeczkowanie…nie chiałam nikogo widzieć z nikim rozmawiać chciałąm zostać sama …. mineło ponad półtora roku a ja nadal nie mogę sobie poradzić, mojego narzeczonego bratu urodził się synek co wizyta tego maleństwa mam totalną depresję. od dłuższego czasu rozważam założenie spirali poprostu nie chce m mieć juz dziecka może tyle że nie chce ale boje się znów je utarcic…

Lafi

Witam was serdecznie.
Też straciłam swoją kruszynke w 9 tc 4.03.2012, w szpitalu miałam opieke dobrą, wsparcie, teraz jestem w 14 tc,z dzidzią wszystko dobrze, ale obawy pozostają, każde pójście to ubikacji… rozmumiecie. czuje ze będzie wszystko ok ale strach jest. Aga podobnie mamy:)
pozdrawiam

Ann

hej dziewczyny, znam ten strach o maluszka. Nam mamom po stracie będzie towarzyszył przez cały czas. U mnie również zaczął się 14 tydzień 🙂

prymulka

Zazdroszczę Wam dziewczyny i gratuluję.Mam nadzieje,ze będzie wszystko dobrze. Ja dziś miałam mieć termin (tak sobie obliczyłam sama)niestety w marcu 2012 poroniłam.Myślałam,że już się pogodziłam ze wszystkim,ale dziś też dostałam smsa od koleżanki ( zaszłyśmy w ciążę w tym samym czasie)i ona wczoraj urodziła dzidziusia a Ja czuję się taka nieszczęśliwa. Ona ma dziecko a ja nie. Na dodatek nie mogę się zacząć starać z powodu pracy.I muszę czekać do lipca. A mam juz 32 lata. Trzymajcie się i dbajcie o siebie.

Kindzi

ja też się czuję nieszczęśliwa…poroniłam ponad pół roku temu a to wciąż boli…
wszystko to opisuję u siebie na http://calywielkiswiat.wordpress.com/

Renata

Ja rowniez stracilam dwoje dzieci w szostym i piatym miesiacu ciazy…tragednia..teraz boje sie zachodzic ponownie mimo ze uplynelo juz kilka lat od tego zdarzenia…ale trauma pozostala nadal…

ola

Witam wszystkie mamusie aniolkow, 9 maja urodzilam moja piekna kruszynke niestety byl to 22 tydzien nie przezyla, idac do lekarza nawet nie myslalam ze taki koszmar mi sie przytrafi. O dzidzie staralismy sie bardzo dlugo az w koncu udalo sie , byl to nasz prezent pod choinke bo wtedy byla poczeta, po wizycie w klinice okazalo sie ze tak ,ze jest, ze serduszko bije, bylam najszczesliwsza osoba chociaz nadal sie martwilam czy oby napewno wszystko jest ok, pierwsze trzy miesiace balam sie strasznie, i przechodzilam z potwornym bolem migrenowym i mdlosciami ale i cieszylam sie ze bedziemy mieli nasza upragniona istotke wiec nic nie mialo wiekszego znaczenia. Do lekarza chodzilam z kazda doleglowiscia, ktora mnie niepokoila. Na 9 maja umowilam sie do lekarza bo mialam wysypke , ktora nie znikala, zadne przepisane wczesniej mascie nie pomagaly, rano przed samym pojsciem mialam uplawy, ktore nie wskazywaly na nic tak dramatycznego poniewaz byly przezroczyste tak jakbym nie trzymala moczu i tak tez myslalam, podczas wizyty powiedzialam lekarzowi o wszystkich dolegliwosiach, zbadala mi brzuch i stwierdzila ze plyn nadal jest ale da mi skierowanie do szpitala bo trzeba to zbadac bardziej szczegolowo, za nim trafilam do szpitala dostalam krwawienia to bylo cos okropnego, nie wiedzialam dlaczego i co bedzie dalej. Po pol godzinie trafilam do szpitala, pani doktor zbadala serce dzidzi i jeszcze bilo, ucieszylam sie i pomyslalam ze wszystko bedziek ok, powiedziala ze musi mnie jeszcze zbadac, po badaniu powiedziala ze jej przykro, nie wiedzialam o co jej chodzi a ona ze akcja porodowa sie zaczela i ze musze urodzic moja mala Nikole, i czy chce ja miec w ramionach jezeli bedzie zyla do momentu kiedy odejdzie. Nie mogla m uwierzyc co ona do mnie mowi, to co nie , bede miala mojej corki? Po pieciu godzinach urodzilam malenka Nikolke powiedzieli ze nie zyje, podali mi ja na rece a ja poczulam Jej dwa ostatnie westchniecia, mialam ja w ramionach i nie chcialam jej oddac chcialam zeby z nami zostala, i tez tak jest mojego aniolka dusza ulotnila sie jak byla w moich ramionach a Jej prochy mamy w domu, jest z nami pod inna postacia. Minely dwa miesiace i osiem dni jest mi ciezko jak kazdej mamie po stracie dziecka, jakos sobie radze bo musze dla mojego meza, on to tez bardzo przezywa tylko tak jak kazdy mezczyzna nie okazuje tego, jest mu ciezko jak widzi mnie placzaca ale ja mu mowie ze potrzebuje tego. Jest ciezko przetrwac czas po stracie ale kazdy musi przejsc to na wlasny sposob, ja wrocilam do pracy bylo okropnie kiedy pewnego dnia ktos zapytala sie, jak czuje sie moje dziecko, nie wiedzial o mojej tragedii. Tak bardzo kochamy CieNikolko przysnij mi sie chcociaz tyle bede miala radosci.
Bym mogla pisac bez konca i podzielic sie smutkiem z osobami , ktore mnie rozumnieja, bo jest latwiej,
U mnie stwierdzili ze mialam GBS jest mi nawet ciezej wiedzac ze mozna bylo temu zapobiedz.

blumhen

witam!ja straciłam swoje dzieciątko w 15 tygodniu ciąży 24 września akurat w drugą rocznice ślubu i jeszcze nie wiem dlaczego bo czekam na wyniki badań. Najgorsze jest to że usg genetyczne które robiłam 10 dni przed tym jak odeszły mi wody w nocy jak połozyłam się spać było w porzadku wszystko, dziecko ruchliwe bardzo, szyjak zamknięta,itd.Pochowalismy naszego aniołka mimo że nie wiedzielismy jeszcze co będzie, na odczucie moje miał być chłopczyk i dalismy mu na imię Adaś.Dlaczego to tak strasznie boli. Dlaczego te wody mi odeszły…

Kazara

Witam wszystkie mamy! Moja historia jes podobna do wielu tu opisanych dlugo staralismy sie z mezem o dzidzie po leczeniu nareszcie na tescie 2 kreseczki i ogromna radosc az do usg w 7 tygodniu lekaz nie mogl znalezc pecherzyka mimo ze bthcg roslo po 2 tygodniqch okazalo sie ze jest pecherzyk ale serduszk nie bilo 🙁 musialam miec zabieg ktory niemilo wspominam jednak udalo mi sie po 3 m zajsc w kolejna ciaze urodzilam sliczna coreczke jednak strach przed kazdym usg ogromny po roku chcielismy miec kolejna pocieche udalo sie sie szybk zajsc w ciaze jednak jak zobaczylam 2 kreseczki na tescie ohromny strach czy bedzie ok i po 2 dnach szczescia czekania na umowiana wizyte zaczelam krwawic tafilam do innego lekaza bo moj byl na urlopie powiedzial ze albo poroniene albo ciaza pozamaciczna wiec szpital tam trafilam na nieludzki oddzial izby przyjec gdzie nikt nic nien chcial powedziec okazal sie ze mialam ciaze pozamaciczna moje malenstwo zylo i roslo ale w jajowodzie ktory mogl peknac co skonczypo by sie tragiczne dla mnie wiec nie moglo rosnac i mimo ze niedawn urodzilam druga corczke to ciagle mam w swiadomosci ze to rosnace dziecko mojego aniolka musieli usunac mimo ze zylo bo zabilo by mne latwiej bylo mi gdy poronilam mowilam sobie tudno poprostu umarl bog tak chcial ale zabic rosnace dziecko bo wybralo zle miejsce w moim brzuchu jest czyms strasznym i nie do opisania. Ale trzeba byc silnym dla ppociech ktore mam i bardziej je kocham b cala milsc do joe narodzony h moich aniolkow przelewam na nie. Trzymajcie sie dziewczyny i pamietajcie ze nasze Aniolki w niebiei maja lepiej niz tu na ziem mimo ze nam jest gorzej a kiedyc bedzimy z nimi razem

katiusza

Witam
Czytam Wasze historie i wciąż szukam nowych, odwiedzam nowe strony…w poszukiwaniu ukojenia. W sierpniu 2012 z narzeczonym będąc na wakacjach oboje uznaliśmy, że chcielibyśmy mieć dziecko…to było piękne chcemy i robimy…niestety okazało się, że nie jest łatwo…pół roku i nic…w lutym postanowiliśmy wziąć ślub w czerwcu. W kwietniu okazało się że jestem w ciąży. Cieszyłam się jak dziecko, choć nie manifestowałam tego wszem i wobec, ale po takim czasie nareszcie się udało.Odstawiłam wszystkie przygotowania do ślubu i wesela na drugi plan 15 czerwca wielki dzień, wszyscy goście już wiedzieli bo to już 3 miesiąc…12 czerwca zauważyłam że plamię – była godzina 22 z minutami, natychmiast pojechaliśmy do szpitala…okazało się, że serce przestało bić ( tydzień wcześniej) Personel w szpitalu ok…ale co z tego…w czwartek zabieg, w piątek mnie wypuścili…w sobotę wesele. Okazuje się, że jestem bardzo silną kobietą, bo wzięłam ten ślub i „bawiłam” się na swoim weselu do 3 rano. Idealnie weszłam w rolę zbuntowanej, obrażonej i wypierającej ze świadomości to co się stało…Mój związek z kochającym mężczyzną został wystawiony na wielką próbę… zaczęłam popijać, wróciłam do palenia papierosów, ciągłe kłótnie i płacz. Ciągłe udawanie – w pracy tylko część osób wiedziała,przed całą resztą grałam jak gdyby nigdy nic…dzisiaj jest o niebo lepiej, pogodziłam się już chyba z tą stratą…ale to nie znaczy że zapomniałam…będąc w ciąży miałam owe skurcze w plecach i brzuchu, a tydzień przed poronieniem powiedziałam do męża że czuję się jakbym nie była w ciąży – nie chciało mi się wymiotować, zachciało mi się pomalować, nie chciało mi się spać…ale skąd mogłam wiedzieć to była moja pierwsza ciąża:( gdybym tylko wiedziała że coś jest nie tek…może udało by się coś zrobić…ale nie wiedziałam, myślałam że tak ma być, pod koniec 3 miesiąca ponoć ustępują te dolegliwości. Strasznie boję się kolejnej ciąży…kolejnego rozczarowania…Jeszcze okazało się że mam chore zatoki…co odwlecze decyzję o staraniu o kolejne dziecko…Boże jak bardzo podziwiam Was moje kochane, te które mają tyle prób i porażek za sobą…bardzo trzymam kciuki Was wszystkie

Justka

Kochany Antosiu minęły 2 tygodnie jak nie ma Cię z nami.
Kochany Syneczku Czy znałbyś moje imię, gdybym spotkała Cie w Niebie?
Byłoby tak samo, gdybym spotkała Cie w Niebie?
Muszę być silna i iść dalej,
Bo wiem, że nie mogę zostać tu w Niebie.
Czy wziąłbyś mnie za rękę, gdybym spotkała Cie w Niebie?
Czy pomógłbyś mi wstać, gdybym spotkała Cie w Niebie?
Znajdę moją drogę przez noc i dzień,
Bo wiem, że nie mogę zostać tu w Niebie.
Nigdy nie sądziłam że może spotkać mnie coś takiego.Poroniłam w 5 tygodniu ciąży i wiem że to był chłopczyk czułam to od początku.Zawalił się świat i wiem, że już nigdy nie będzie tak samo.Nie chcę i chyba jeszcze nie potrafię opisać mojej historii. Mieszkam w Anglii i mam prośbę bardzo bym chciała założyc jakąś grupę wsparcia dla dziewczyn po poronieniu tutaj w Angli ,może już taka gdzieś istnieje. Bardzo proszę o kontakt jeśli ktoś wie coś na ten temat albo chciałby dołączyć i pomóc bo narazie nie wiem jak się za to zabrać.

Ania

Witajcie Dziewczyny, ja również ogromnie cierpię, tydzień temu poroniłam drugą ciążę. Żyć mi się nie chcę, tak bardzo pragnęłam tego dzieciątka. Mąż mnie wspiera ale chce zapomnieć, nie chce o tym mówić, a ja tracę wiarę, że będzie dobrze, tyle się modliłam, dlaczego tak sie stało, obecnie czuje złość i smutek na przemian, boję się co będzie dalej nie chce żebyśmy byli sami, tak bardzo chce urodzić DZieciątko podobne do mojego Męża, wiem jak tego też pragnie. Pozostają nam teraz badania genetyczne, muszę je zrobić, żeby nigdy to się juz nie powtórzyło, czy Wy robiłyście badania kariotypu? Pozdrawiam Was serdecznie i łączę się z Wami w bólu:*

Nata

Witam, mam 23 lata. Poraniłam 3 razy. Pierwszy raz w 4 tygodniu( była to wpadka), drugi raz w 23 tygodniu ostatni raz (tydzień temu)- 12 tydzień. Za każdym razem przeżywam to bardziej. Pierwsza ciąża była wynikiem lekkomyślności i nie wiedziałam że jestem/byłam w ciąży do póki nie znalazłam się w szpitalu. 2gi i 3ci raz był planowany. Druga ciąża pojawiła się nawet szybko i nie myślałam, że może się źle skończyć. Wtedy jeszcze pracowałam. Gdy poroniłam rzuciła się w wir pracy. znalazłam dwie inne roboty. Robiłam wszystko żeby nie myśleć, zapomnieć. Czasami zapominałam.. zapominałam też jeść. Dzięki narzeczonemu jakoś doszła do siebie. O trzecią ciąże staraliśmy się ponad pół roku. Gdy w końcu się udało, od razu zrezygnowałam z pracy. Dużo odpoczywałam, dbałam o siebie. Teraz jestem pod opieką psychoterapeuty i nie chce więcej próbować. Kolejnej straty nie przeżyję.

Katarzyna Eulenfeld

Witam, to była moja 3 ciąża. Mam dwoje nastoletnich dzieci (16 i 14) i chociaż to dzieciątko było nie planowane ale bardzo chciane. Nie dane było mi się nią długo nacieszyć. W dniu, w którym lekarka miała potwierdzić ciążę zaczęłam plamić. Przez dwa tyg od tego czasu brałam Duphaston. Niestety dwa dni temu dostałam krwotoku. W szpitalu po usg lekarka stwierdziła poronienie. Tylko 8 tyg. dane Nam było się cieszyć. W szpitalu usłyszałam tylko: Tak bywa, jest już po wszystkim. Tak mi ciężko, czuję się taka pusta w środku. Wiem, że muszę być silna dla pozostałej dwójki. Szczególnie że w tym roku straciły też ojca.

justek

05.11.2017 stracilam moje malenstwo. Bylo to poronienie zatrzymane, dzien wczesniej bylam rutynowej wizycie i podczas usg okazalo sie, ze serduszko juz nie bije. To byl dla mnie szok bo czulam sie dobrze i nawet przez mysl mi nie przeszlo, ze cos jest nie tak. Nastepnego dnia wieczorem zaczelam plamic, trafilam na oddzial gdzie potwierdzilo sie a w nocy poronilam. Trafilam do pobliskiego, nieduzego szpitala i chcialam tutaj pochwalic szpital i personel, zostalam tam potraktowana z szacunkiem, personel byl bardzo mily i troskliwy, polozono mnie na pustej sali a nie z kobietami w ciazy czy czekajacymi na inne zabiegi. Ronilam po ludzku.