Ciąża

Poronienie, czyli strata dziecka…

Z powodu nadchodzącego Dnia Dziecka Nienarodzonego (15.10) postanowiłam napisać notkę o poronieniu. „W Polsce co roku spotyka ono ok. 40 000 kobiet – niezależnie od ich wieku, stanu zdrowia oraz dbałości o siebie i dziecko.” 1

Poronienie z punktu widzenia medycyny, jest wydaleniem martwego płodu ważącego mniej niż 500 gram przed 22 tygodniem ciąży.

Dla tych wszystkich kobiet, które straciły dziecko 15.10 jest dniem wyjątkowym.

Są różne rodzaje poronienia i różne jego objawy. O jakich najczęstszych objawach poronienia warto powiedzieć?

– Krwawienie lub plamienie z dróg rodnych. Mówi się, że w 30-50% przypadków – plamienie w pierwszym trymestrze nie zagraża ciąży. Natomiast powinno się taki objaw skonsultować z lekarzem;

– We wczesnej ciąży wystąpienie skurczów, które mogą objawić się pobolewaniem  w okolicy podbrzusza i okolicy krzyżowej.  Powinnaś skonsultować to z lekarzem;

– Występuje silne krwawienie! Powinnaś pojechać do szpitala;

– Odpłynięcie płynu owodniowego. Powinnaś pojechać do szpitala.

Te objawy zależą od wieku ciąży i rodzaju poronienia.

Jeżeli nie da się uratować rozwijającego maluszka, to jama macicy zostaje wyłyżeczkowana. Jest to nieprzyjemny zabieg, w którym lekarz opróżnia macicę z pozostałości po płodzie. A następnie część wyłyżeczkowanego materiału idzie do badania histopatologicznego. Po 2 tygodniach otrzymujemy wynik badania umożliwiającego poznanie przyczyn poronienia.

Po poronieniu kobieta ma prawo do przeżywania żałoby. Do opłakiwania nawet kilku tygodniowego dziecka. Tak, naprawdę, żeby pogodzić się ze stratą kobieta powinna przejść etapy żałoby. Zostały one opisane w psychologi przez Kubler-Ross.

Etapy żałoby nie muszą wystąpić w wymienionej poniżej kolejności. Ważne, żeby każdy etap został „przeżyty”, wtedy będzie można mówić o pogodzeniu się ze stratą.

1) Zaprzeczenie

2) Gniew

3) Poszukiwanie znaczenia / Nadawanie sensu

4) Depresja

5) Pogodzenie się ze stratą

Nie powinno się zapominać, że tata również ma prawo do przeżywania żałoby…

Kobietom łatwiej jest pogodzić się ze stratą, kiedy:
– Miały możliwość pożegnać się ze swoim dzieckiem;
– Jeżeli chciały, to mogły pochować swoje nie narodzone dziecko;
– Zatrzymały sobie na pamiątkę zdjęcie USG;

W trakcie każdej ciąży rozwija się nowe życie. Utracone dziecko nie pojawi się w kolejnej ciąży.
Kobiety, które straciły swoje dzieci noszą je w sercach i są one dla nich wyjątkowe.
Być może wiesz, że koleżanka poroniła… Ale nie rozmawiałyście o tym… To jest w Polsce wciąż temat tabu… Aktywnie działające Stowarzyszenie Rodziców po Poronieniu stara się przełamać je. Zaczynając walczyć o prawa pacjentek. Np. Żeby nie leży po zabiegu z kobietami, które oczekują narodzin dziecka… i nie tylko… Teraz realizują projekt „Ronić po ludzku”. Strona Stowarzyszenia:  http://www.poronienie.pl

Wszystkim mamom, które straciły swoje dzieci składam wyrazy współczucia.
__________

1 http://poronienie.pl/index.html

Wybrane dla Ciebie

412 komentarzy

  • Reply
    dorota
    25-10-2008 at 19:22

    Witam wszystkich.Nie mogę dojść do siebie po poronieniu. Miało to miejsce w Wigilie 2007, był to 21 tydzień ciąży, był chłopiec.Partner odszedł, a wskutek tych traumatycznych przeżyć zapadłam w depresję(biorę leki, chodzę na psychoterapię). Brak mi wiary w siebie, mimo to podjęłam pracę na1/2 etatu, żadne pieniądze, ale pomyślałam,że przełamię strach przed życiem i ludżmi.Moje życie stało się walką o każdy dzień, jak go przeżyć brak mi pomysłu.Potrzebuję pomocy, bo mam dla kogo żyć mam syna.

  • Reply
    iza
    30-10-2008 at 14:32

    1.10.2008. straciłam ciążę…w 28 tygodniu. To był synek. Zabrakło nam niespełna 3 miesięcy, aby wszystko skończyło się szczęśliwie. Niestety kilkakrotnie zawinął się w pępowinę…Mój Aniołek. Mam żal do losu…bo to, co miało Mu dać życie, odebrało Mu je. Gdyby nie mój mąż i 4-letni synek,nie dałabym rady. Dla nich tylko żyję. Za dwa dni Wszystkich Świętych… jak mam stanąć nad grobem własnego dzieciątka? Nie tak miało być…

  • Reply
    Kasia
    31-10-2008 at 13:06

    Witam Pani Doroto,

    Bardzo mi przykro z powodu straty dziecka. Proszę przyjąć wyrazy współczucia.
    Myślę, że jest już postęp w terapii skoro zdecydowała się Pani na pracę. Być może pomogłoby Pani spotkanie z rodzicami po stracie lub inna forma pomocy.

    Tu są podane adresy gdzie można otrzymać pomoc:
    http://www.dlaczego.org.pl/d/index.php?option=com_bookmarks&Itemid=60
    lub grupy wsparcia:
    http://poronienie.pl/grupy_wsparcia.html

    Pozdrawiam serdecznie,
    Kasia

  • Reply
    Kasia
    31-10-2008 at 13:13

    Witam Pani Izo,

    Bardzo mi przykro z powodu straty dziecka. Proszę przyjąć wyrazy współczucia.
    Być może warto pójść na spotkania rodziców po stracie, do grupy wsparcia:
    http://poronienie.pl/grupy_wsparcia.html

    Śmierć zabiera nam bliską osobę i trudno się z tym pogodzić. Natomiast 1.11 pokazujemy zapalając znicz, że pamiętamy o tych osobach, które odeszły. Myślę, że jest to ważne dla nas i dla nich, także dla Pani i Pani Aniołka.

    Pozdrawiam serdecznie,
    Kasia

  • Reply
    kasiaM
    10-11-2008 at 14:55

    mam 21 lat 3 lata temu zaszlam w pierwsza ciaze, nie cieszac sie nia dlugo bo zaledwie 4-5 tygodni w tym okresie nastapilo poronienie, trudno powiedziec co bylo tego przyczyna. minely 3 lata a ja nadal sie zastanawiam czy to chlopiec czy dziewczynka, jak by wygladalo,ile by mi radosci sprawilo. teraz zaszlam w druga ciaze i w 5 tygodniu ciazy mialam poronienie zagrozone nie wiem co bym zrobila tracac to dziecko, jest dla nie calym swiatem. nigdy nie zapomne o pierwszym dziecku i bede bardzo uwarzac zeby z drugim bylo wszystko wporzadku. nie powinnysmy sie poddawac, tylko walczyc o zyccie i pozniej zdrowie tego malego czlowieczka zyjacego pod naszym serduszkiem.

  • Reply
    justyna
    18-11-2008 at 11:48

    13 listopada dowiedzialam sie,ze mojemu dzidziusiowi nie bije serduszko. Czulam sie dobrze, poprostu mialam umowiona wizyte, a kiedy lekarz zrobil mi usg stracilam chec do zycia. Nie moglam w to uwierzyc, poszlam do drugiego lekarza ,ale niestety diagnoza sie potwierdzial. Moj Aniolek mial 8 tydodni. Teraz juz Go nie ma we mnie, ale nigdy Go nie zapomnimy z mezem. Boje sie ze sobie nie poradze z tym wszystkim.

  • Reply
    Paulina
    04-12-2008 at 08:19

    Rok temu zaszłam w ciąże. Nie do końca wierzyłam, że uda się to tak szybko, poza tym miałam bardzo trudną sytuację rodzinną, a do tego przeprowadzałam się i chorowałam na ostre zapalenie pęcherza. Do ginekologa długo nie mogłam trafić, bo przyjezdna nie znałam wszystkich darmowych lekarzy, a ci których znałam dawali mi do czekania ponad 2 miesiące. Trafiłam w końcu na prywatną wizytę w 12 tygodniu ciąży. Szłam na badanie zastanawiając się czy to nie będą bliźniaki… jakież przykre zdziwienie było, gdy okazało się, że mój płód nie żyje już od 6 tygodnia! tego się nie spodziewałam 🙁 Owszem bolał mnie brzuch, miałam bardzo mocne skurcze, ale rosły mi piersi i miałam mdłości 🙁
    Teraz po roku zaszłam znowu w ciąże. Jestem w 7 tygodniu i wczorajsze USG wykazało, że jest wszystko dobrze. Jednak cały czas pozostaje ogromny lęk przed powtórką…
    złe jest bardzo to, że rzeczywiście jest to temat TABU, że nie miałam za bardzo o tym z kim porozmawiać,a w szpitalu traktowano to jak zwykły zabieg… złe jest, że ludzie umniejszają rolę Dziecka, które ma dopiero 6 tygodni i udają, że nic się nie stało tylko dlatego, że nie było go jeszcze na zewnątrz mamy… bardzo źle…

  • Reply
    kasik
    28-12-2008 at 21:39

    Dopiero wczoraj wróciłam ze szpitala. O ciąży dowiedzieliśmy się z mężem dokładnie 16 grudnia w moje urodziny, rodzinie powiedzieliśmy w Wigilię a już II dnia świąt zaczęłam krwawić i wylądowałam na ginekologi! Pani doktor powiedziała – musimy wyczyścić te pozostałości!!! To było bardzo delikatne z jej strony!
    Nie wiem co czuję – w sumie nic bo staram się nie myśleć a tych „pocieszeń” w stylu „jesteś młoda, będziesz miała następne lub nie zdążyłaś dzidzi zobaczyć ” mam dość!!!
    A może ja chciałam właśnię tą dzidzię??? A właśnie zdążyłam pokochać!! Szkoda, że oni wszyscy nie rozumieją….

  • Reply
    evelin
    04-01-2009 at 19:35

    Witam !!!
    Ja Was rozumiem dziewczyny bez zadnych watpliwosci wiem co to jest stracic ukochane dziecko ja stracilam coreczke 3 mies temu a zyla zaledwie 2 godz y nie umiem sie z tym pogodzic w dalszym ciagu … znow zaszlam w ciaze y bardzo boje sie ze sytuacja moze sie powtorzyc ale rowniez mam nadzieje ze bedzie wszystko dobrze chociaz jest to bardzo krotki czas 🙁
    y powiem Wam ze nikt nie zrozumie matki ktora stracila dziecko a lekarze zawsze beda traktowac noworotka zmarlego lub plod jak zabawke y taka jest prawda …okropne

  • Reply
    Kasia
    05-01-2009 at 10:32

    Witam Pani Evelin,

    Bardzo Pani współczuję z powodu straty Pani ukochane dziecka.

    Mam nadzieję, że coraz rzadziej zdarza się, że personel medyczny zachowuje się nieodpowiednio w przypadku straty dziecka.

    Stowarzyszenie Rodziców po Poronieniu bardzo aktywnie działa, żeby uwrażliwić personel medyczny na aspekt poronienia i przekazać im jak powinni zachowywać się w takiej sytuacji. A także mówi o tym, co pacjentka w tym momencie czuje.

  • Reply
    Wiktoria
    28-01-2009 at 23:31

    Witam!!!
    Niestety dziś i ten problem dotknął i mnie.Właśnie dziś dowiedziałam się,że moje dzieciątko się nie rozwija,jestem w 9 tyg.ciąży i nadal to do mnie nie dochodzi,że to na co czekałam tyle czasu prysneło jak bańka mydlana,nasze wspólne marzenia.Boję się co dalej będzie,narazie wystąpiły plamienia,lekarz proponował zabieg łyżeczkowania,ale na samą myśl robi mi się nie dobrze.Dlatego postanowiłam czekać,aż dojdzie do poronienia bo niestety nie ma juz nadzieji od ostatniej wizyty u ginekologa moja dzidzia się nie rozwineła:( I nie ma już szans,boję się czy poradzimy sobie z tym wszystkim bo jak narazie ciagle mam wrazenie,że to zły sen,ale jak jutro się obudzę… to pewnie to do mnie dotrze!!!

  • Reply
    Joanna
    10-02-2009 at 12:23

    Przeszłam dokładnie to samo co ty Wiktorio dwa miesiące temu.Od ponad roku starałam się zajść w ciążę bez rezultatu.Udało się po operacji udrożnienia jajowodów i nie jestem w stanie opisać jak bardzo cieszyłam się na tę wiadomość.Niestety w 8tyg.mój lekarz powiedział,że ciąża się nie rozwija i dał mi możliwość poczekania ok. tygodnia na samoistne poronienie.Niestety po tygodniu znalazłam się w szpitalu i czekałam na wywołanie poronienia.Najgorsze było oczekiwanie,zabieg został wykonany pod narkozą i dwa dni pożniej byłam już w domu.Nie pamiętam jak przebrnełam przez święta i nowy rok,ale dziś już dopuszczam tę myśl,że może za kilka miesięcy odważę się po raz kolejny na ciąże.

  • Reply
    EDITA
    12-03-2009 at 19:53

    Tez straciłam WIELKI SKARB. Bardzo sie cieszyłam, jak odkryłam, że jestem w ciąży. Jest to moje najgorętsze pragnienie. Po zrobieniu testu ciążowego byłam w wielkiej euforii. Niestety na drugi dzień dostałam plamienia brunatne. W tym samym dniu poszłam do pani ginekolog. W sumie była to moja pierwsza wizyta. P. doktor przepisała mi lekarstwa: NOSPA, LUTEINA 50. I zaleciła by leżec w łóżku. Tak wiec zrobiłam. Ale niestety nie czułam sie dobrze. Tydzień później miałam juz skrzep i zadzwoniłam do p. doktor. P. doktor kazała mi przyjśc za dwa dni. W dniu wizyty dostałam bólu w nadbrzuszu, a potem silne krwawienie. Jak sie okazalo poronilam. Jest to dla mnie i mojego meza wielka strata. Ale wierze, że urodze jeszcze dziecko. Prosze Was KOCHANI o modlitwe w intencji mojego dzieciątka.

  • Reply
    Ryba
    28-03-2009 at 00:18

    26 lipca 2008r. zrobilam test ciążowy i okazalo się że jestem w ciąży ale kreseczka na teście byla bardo slaba, mimo to bardzo cieszyliśmy sie z mężem że w końcu będziemy mieć dzidziusia . Radaość trwala bardzo krótko po dwóch dniach zaczęlam plamić i pobolewal mnie brzuch więc zadzwonilam do lekarza – diagnoza „brak pęcheżyka plodowego, podejżenie ciąży pozamacicznej ” SZOK !!!
    31 lipca trafilam do szpitala bo plamienie nasililo się. A tam badania, co drugi dzień wyniki beta HCG i szukanie pęcherzyka.
    06 sierpnia – odpust w naszej parafi „Przemienienia Pańskiego” i nadzieja że może Bóg się ulituje i zdaży sie cud i wszystko będzie dobrze z naszym dzidziusiem. Idę na badanie USG i sluszę „jest pani w ciąży wewnątrz macicznej” i wielka radość , myślalam że zdażyl sie cud, że Bóg nas wysluchal. Mąż tak bardzo się cieszyl.
    Nastepne badanie USG – diagnoza „brak plodu” i znowu lzy polaly się strumieniem. Mój lekarz już przygotowuje mnie i mojego męża do podjęcia decyzji na wykonanie zabiegu. W końcu beta HCG zaczęo spadać co oznaczalo że nasz Skarb nie żyje 🙁
    13 sierpnia – jestem przygotowywana do zabiegu podano mi tabletkę bo organizm sam nie zareagowal, pewnie dlatego że wmówilam sobie że będzie dobrze. Po dwóch godzinach dostalam strasznych bóli , podano mi narkozę i wykonano zabieg. Przez caly czas byl przy mnie mój mąż, przeżywal tragedie razem ze mną. KONIEC NADZIEJI, RADOŚCI POZOSTALA TYLKO WIELKA PUSTKA, TĘSKNOTA I OGROMNY ŻAL .
    Nie potrafię pogodzić sie ze stratą naszego dzidziusia, ciągle chce mi się plakać .Wczoraj naszlam mojego męż jak aż zanosil sie placzem on też nie może sie z tym pogodzić . Gdyby bylo wszystko dobrze nasz Aniolek może już bylby na tym świecie i w trójkę bylibyśmy bardzo szczęśliwi … a my nadal jesteśmy sami ….
    My sie chyba nigdy nie pogodzimy ze stratą naszego Aniolka 🙁

  • Reply
    ninka55
    09-04-2009 at 12:29

    Och…jak to bardzo moze bolec…bylam w 4-5 tyg ciazy.nie przypuszczalam ze akurat nosze w sobie dzidzie.zrobilam test- pozytywny, lecz kreseczka T byla slabsza.bardzo z moim mezczyzna sie ucieszylismy ze bedziemy mieli malenstwo.test wykonalam 31 marca poniewaz spoznial mi sie okres dwa tyg i czulam taka rewolucje w moim organizmie ktorej nigdy wczesniej nie zaznalam.bylam w ciazy…tak wyszlo na tescie…ale zaraz dostalam krwawienia i bolu brzucha.wiedzialam ze na pewno nosze w sobie skarbusia bo te krwawienie tak bardzo roznilo sie od tego menstruacyjnego.okres mam dosc obfity a brzuch boli niemilosiernie.tym razem obiawy by jakby zlagodzone.szukalam pomocy.wiedzialam ze moja siostra bedac w ciazy miala krwawienia przez pierwsze 3 mies w czasie gdy wypadala jej miesiaczka.pocieszala mnie mowila zebym sie nie zamartwiala lecz wybrala do lekarza bo ona miala tak samo i mimo to urodzila dwojke zdrowych dzieci.bylam zestresowana ale nie dopuszczalam do siebie najgorszych mysli.przespalam tak noc.drugiego dnia obudzilam sie we krwi i wylatywaly ze mnie skrzepy jakby czastki tkanek.w okres tez wydalam takie czastki bo wiadomo ze ”zluszcza” sie ta blona sluzowa macicy itd ale w mniejszych ilosciach.jednak juz wiedzialam ze to nie jest prawidlowe.krwi bylo bardzo duzo a brzuch juz prawie nie bolal.i przyszlo najgorsze, zaczelam plakac w ramionach mojego mezczyzny.przechodzilam tak dzien jednak nastepnego zglosilam sie dopiero do szpitala.lekarz zaczal miec do mnie pretensje ze chcialam poronic a ja tlumaczylam ze nie jestem doswiadczona bo to moja pierwsza ciaza i moja siostra tez krwawila a ma dwojke dzieci.bylam na lekach podtrzymujacych ciaze jednak usg zrobili mi dopiero po kilku dniach( trafilam tam w czwartek 1 kwietnia a w niedziele zrobili mi dopiero usg) dzieki interwencji mojej mamy ktora sama jest pielegniarka.na usg wyszlo ze jednak doszlo do poronienia:( zostal tylko maly nierownomierny pecherzyk z ktorego dziecko juz nie mialo szans sie rozwinac:( bylam zalamana cala noc przeplakalam.bylam sama na sali…nastepnego dnia zrobili mi kolejne usg by potwierdzic diagnoze.zdolowalam sie jeszcze bardziej.pomyslalam ze mojego aniolka juz nie ma pod moim serduszkiem.nikomu nie zycze bolu matki ktora traci dziecko przy silnie rozwinietym instynkcie macierzynskim.we wtorek mialam zabieg.pytali czy chce zabrac pozostalosci po dzidzi do pochowku.podpisalam oswiadczenie ze nie…i wiem ze przyjda chwile iz bede zalowala ale przyjda tez takie ze pomysle ze dobrze zrobilam tym bardziej ze to juz nie byla dzidzia.nie chce juz do tego wracac…choc i tak nigdy nie zapomne swojego dzieciataka.dopiero sie dowiedzialam a juz je stracilam.teraz juz wiem co znaczy milosc matki do swojego dziecka.jest silniejsza jak milosc do swojego faceta.wiem, duzo osob mowi ze tak musialo byc ze we wczesnej ciazy nawet leki nie sa w stanie zapobiec poronieniu.jednak ja nigdy sie z tym nie pogodze!moja dzidzia ma na imie Aniolek i jest juz u Bozi…niech ona bedzie dla niego lepsza matka niz ja sie okazalam…gdybym chociaz wiedziala wczesniej…dala mi tyle radosci co jeszcze nikt nie byl w stanie mi dac…choc przez chwile…
    ciagle modle sie za mojego Aniolka.moze brakowalo mi wlasnie Aniola stroza i teraz go mam!ale to niesprawiedliwe ze jedni maja szanse by zyc a drudzy nie. Bog daje zycie i sam je odbiera.jedno jest pewne ze i tak wszyscy sie tam znajdziemy… Aniolku mama bardzo cie kocha i choc nie miala szansy cie przytulic,od kad czula ze cie ma glaskala cie przez brzuszek i ciagle powtarzala : KOCHAM CIE! i nadal bede tak mowic.nie musisz sie o to martwic. NIECH DOBRY BOG ZA REKE CIE PROWADZI! A ZLY SEN NIGDY CIE JUZ NIE OBUDZI!!! KOCHAM CIE NAJBARDZIEJ NA SWIECIE!!! PAMIETAJ O TYM!
    wszystkim mamom ktore stracily dzieciatko lub sie go spodziwaja jak i zarowno sobie zycze duzo milosci cierpliwosci i wiary.bo wiara czyni cuda!a dziecko jest najwiekszym cudem na swecie i nie ma porownania!sa to bohaterzy naszego zycia, cialem male jednak duchem wielkie!

  • Reply
    edyta1267
    14-04-2009 at 07:26

    Ja tez niestety nie cieszyłam sie długo z tego, że znowu zostanę mamą. Po prawie 7 latach starań o drugie dzieciatko udało sie. Bylismy tak szczęśliwi, 16 stycznia zrobiłam test a dokładnie miesiąc później dowiedziałam sie, że moje dziecko niestety nie rozwija sie. Był to tak ogromny szok i tak wielki cios dla nas. Najgorsze jest to, że ja cały czas nie umiem pogodzić sie z tą ogromna stratą. Mam jednego Synka i dwa Aniołki. Mam tylko nadzieje że jeszcze nam sie uda, że moje dwa skarbusie uproszą u Boga dla swojego braciszka rodzeństwo. Kocham je bardzo i nigdy nie przestanę są to obok Mateuszka moje dwa najwieksze Skarby. Mam tylko nadzieje, że w niebie spotkały swojego dziadzia i nie są samotne bo on sie nimi opiekuje i razem czuwają nad nami.

  • Reply
    kati71
    15-04-2009 at 20:18

    kochane ,wiem jak to boli.byłam w 19 tyg. ciąży i to była moja 3 ciąża. dwaj synowie lat 17 i 13 czekali na to dzieciątko a ja i mąż oszaleliśmy z radości! dlaczego tak się stało, dlaczego…… pilnowałam wizyt u lekarza, brałam witaminy, byłam na bad. prenatalnych, dobrze się czułam… dlaczego to tak boli? dostaliśmy na tak krótko naszego aniołka, ale to były najpiękniejsze tygodnie. widziałam na usg jak się porusza, obraca a teraz pustka. najtrudniejsza rozmowa to ta z synami,że nie ma już dzieciątka, ze odeszło do nieba.myślałam że jestem twarda, ale moje serce posypało się całkowicie, w pył….życzę nam wszystkim dużo sił.

  • Reply
    ona
    27-05-2009 at 14:39

    minelo 14 dni od zabiegu… to byla moja 4 ciaza, wyczekiwana, wymodlona, wyteskniona, wymarzona…. radosc nie trwala dlugo…..
    po kilku dniach od zrobienia testu poszlam do lekarza na potwierdzenie ze jestem w ciąży, z nadzieją ze wszystko bedzie ok. na usg lekarz nie stwierdzil nieprawidlowosci, napisal tylko w opisie ze w przypadku wystapienia plamienia lub krwawienia natychmiast zglosic sie do szpitala…. niestety nie sadzilam ze to cos oznacza, ze to jest sygnal do tego bym sie zaczela niepokoic tym bardziej ze powiedzial ze wszystko jest ok… czemu lekarze nie potrafią powiedziec kobiecie ze jest cos co go niepokoi, ze dzieje sie cos nie tak?
    w nocy po badaniu dostalam krwotoku, stawilam sie w szpitalu, gdzie polozyli mnie na oddziale gin. nikt nic nie mowil…. po kilku dniach stwierdzono ze plod sie nie rozwija, ze beta HCG spadlo i ze trzeba zrobic zabieg….
    w jakim kraju zyjemy? nikogo nie obchodzi stan psychiczny kobiety po stracie, nikt sie nie zainteresuje jak pomoc kobiecie by umiala wrocic do normalnego zycia…. zeby pomyslec o kolejnej próbie…. po takich doswiadczeniach stracilam jakąkolwiek nadzieje 🙁

  • Reply
    natalia
    27-05-2009 at 15:27

    witajcie!!
    ja tez poronilam w piatek…
    10 maja zrobilam test wyszedl pozytywnie…bardzo sie ucieszylam,od razu zadzwonilamdo mojego lekarza by umowic sie na wiazyte. Umówil mnie na 22 maja
    natomiast 21 maja zaczelam krwawic troszke ale kolezanki mi mowily ze to normalne wiec bytnio sie tym nie przejelam,
    22 maj bardziej krwawilam ale mialm wizyte wiec lekrz mi wszstko powie
    kiedy nadeszla godz 20-15 moje zycie stracilo sens okazaklo sei ze to poronienie:(
    myslalam moze test sie pomylil i miesiaczka przyszla po 7 tyg…
    dostalam skierowanie do szpitala tam rowniez zbadali mnie i powiedzieli ze to poronienie w nocy z dnia 22 na 23 maja mialam łyżeczkowanie:((
    teraz jest 27 maj a ja nadal nie godze sie z ta mysla ze nie mam juz 8 tyg dziecka w sobie,tak bardzo juz go pokochalismy a teraz juz go nie ma:(
    naj trudniej kochac jest kogos kogo juz nigdy nie ujzymy,po nocach wogole nie moge spac caly czas mysle czy to by byl chlopczyk czy dziewczyna jaki kolor oczu by mialo do kogo bylo by podobne:(
    nikomu nie zycze takich ogromnych strat jak utrata takiego malego aniołka:(

  • Reply
    marzena
    10-06-2009 at 18:37

    witajcie dziewczyny. ja miałam całkiem podobna sytuacje. tyle ze donosilam ciaze do samego konca tyle ze nie byla ta ciaza taka jak powinna byc. moje dzieciatko do samego konca zylo ale niestety wogole nie rosło. przez całą ciaze czekalismy na nasz pierwszy w zyciu skarb ale niestety nasze malenstwo odeszlo od nas 30 marca 2009 roku miało potworne wady. bezczaszkowie, czyli brak pokrywy czaszki, rozczep kregosłupa, zniekształcony brzuszek i nózki, te wiadomości to wyroki do dzisiaj sie z tym nie godze chociaz mam ogromne oparcie, ale nikt nie jest w stanie oddac mi mojego syneczka, mojego najwiekszego skarbu. moje dzieciątko jest juz u Boga, teraz bedzie juz rosło, wiodło beztroskie Zycie, az kiedys znow sie spotkamy i opowiemy sobie jak to było gdy dzieliła nas tęcza, pamiętajcie dzieli nas tylko czas przyjdzie taki dzien w którym znow sie spotkamy i bedziemy miały okazje aby przytulic nasze Aniołki. to wszystko jest takie nie sprawiedliwe, Bog nam dał pociechy i zabrał ale jestem pewna że kiedyś nam to wytłumaczy musimy tylko być cierpliwi. Bog kocha nasze skarby tak samo jak my dlatego myslmy o ich stracie jak o czyms lepszym dla naszego malenstwa, Bog tez traktuje Je jak swoje dzieciatka i z pewnoscia sa otoczeni opieką, a my mamy swoich Aniołow stróżow. pamiętajcie!!! nasze maluszki zyja w naszych sercach i nigdy o nich nie zapomniemy, to one sa czescia naszego zycia i zawsze będa najważniejsi w naszych zyciach. pozdrawiam gorąco

  • Reply
    xxxxxxxx
    25-06-2009 at 19:06

    Ja tez stracilam mojego Anoilka po 9 dniach od momentu jak sie dowiedzialam ze jestem w ciazy (ok 4tyd)…..jest to tak ogromy bol…nie do opisania…jest to moja pierwsza ciaza….wylewam morze lez….nie przypuszczalam ze to tak przezyje…..jest to koszmar z ktorego nie moge sie obudzic….Boze pomoz….

  • Reply
    Konjo17
    06-07-2009 at 16:10

    Witajcie… ja straciłam swoje dzieciątko w 7 tyg ciąży dokładnie 3 lipca, teraz leżę w domu i probuję dojść do siebie ale nie jest to łatwe. Roniłam od poniedziałku aż w końcu w piątek po skurczach, które były nie do wytrzymania trafiłam do szpitala. Życie stanęło mi przed oczami…Teraz przechodzę chyba wszystkie możliwe stany emocjonalne. Muszę coś zrobić bo zwariuję. Na szczęście mam ogromne oparcie w mężu…choć strasznie się boję za 3 miesiące chcę znów sprobować.
    Pozdrawiam ciepło!

  • Reply
    ANa
    13-07-2009 at 18:35

    Nasze dzieciątko straciliśmy 26 maja w dzień matki.Nic nie wskazywało na taką tragedie, ale gdy jechałam na wizyte coś mi mówiło że w drodze do domu bedę płakać.Na USG wyszło że nasze dzieciątko wygląda na 5 tygodniowe bez bijącego serduszka zamiast 8 tygodniowego.Lekarka dała nam nadzieje że może później zaszłam w ciąże, kazała przyjść za tydzień.Lecz ja wiedziałam że jest źle, płakałam cała droge nie wiem jak dałam rade prowadzić samochód.na kolejne USG pojechałam z mężem, niestety zarodek prawie już się wchłoną już maleństwa nie było, dostałam skierowanie do szpitala na zabieg. jak wyszłam z przychodni zaczełam ryczeć w ramionach męża widziałam jak ludzie ogladaja się za nami na ulicy. Następnego dnia szpital kolejne badanie, potwierdzenie diagnozy, wybór czekanie na samoistne poronienie czy wywołanie i łyzeczkowanie, nie miałam sił czkać chciałam jak najszybciej dojśc do siebie i starać sie o kolejny cud.Założyli żel dostałam bóli, narkoza łyżeczkowanie, na drugi dzien do domu.Ból fizyczny miną ale ciągle wracam do tego dnia matki i do mojego Aniołka.

  • Reply
    Alicja
    31-07-2009 at 09:46

    Witam styczeń 2009r na wiadomość wyjazdu do Hiszpanii cieszyłam się ogromnie wyjazd z Polski w 25 marcu do tego czasu denerwowałam się a z powodu braku miesiączki myślałam że od tego zdenerwowania nie wiedziałam czy iść do ginekologa stwierdziłam, że pójde i ukazuje się że jestem w ciąży i nie pojechałam na drugi dzień miałam usg dowiadując się, że jesyem w ciąży bliźniaczej dostałam szoku gdyby nie dziewczyna mojego brata spadłabym ze schodów, bo słabo mi się zrobiło, tak bardzo się cieszyłam że zostanę podwójną mamą. Chłopak dowiadując się o ciąży bliźniaczej cieszył się wraz ze mną. Nieraz miałam dosyc tych mdłości i wymiotów że nawet po kilka razy wymiotowałam cały dzień non stop nawet gdy coś zjadłam czy coś wypiłam wszystko szło górą. Dnia 21 kwietnia pojechałam na drugie usg mówiąc lekarzowi że chudne i że mam twardy brzych to mi powiedział że nie mam się martwić. A potem 30 kwietnia wylądowałam w szpitalu z grypą żołądkową a lekarze stwierdzili, że mam salmonellę także oddzielili mnie od pacjentek. Dnia 6 maja miałam mieć ztwierdzony szew żeby utrzymać ciąże do porodu gdy poszłam na klozetke lekarz czymś mnie zdezynfekował, idąc do sali się wykąpać żeby się przygotowac to najpierw się załatwiłam i patrze leci mi kałuża niewiedziałm że mi wody płodowe odchodzą i zadzwoniłam do mamy wpadłam w panikę i powiedziała mi że mam się rozłączyć i szybko zawołać położną nacisnęłam guzik i od razu przyszły 2 położne powiedziałam co się stało wzieli mi sprawdzili i powiedziały, że wody mi odeszły. Tego samego dnia przenieśli mnie do innej sali i tam poznałam moją przyjaciółkę z którą do tej pory spotykamy się i w ten dzień jej opiwedziałam moją historię. Między 7 a 8 maja w nocy miałam skurcze. O godzinie 3 obudziłam moją przyjaciółkę, że w krzyżu mnie boli i nie może mnie przestać i także to były skurcze, położne mnie wzięły na sale porodową. Pół godziny później poprosiłam położną żeby mnie zaniosła do ubikacji bo chcę się załatwić. Wtedy położne zmieżyli mi ciśnienie i nie powiedziały mi a wtedy miałam 70 na 40, potem wysłuchali serduszka moich córeczek okazało się że postawiły sobie krzyżyk bo były zmęczone wraz ze mną. Skurcze które miałam bardziej mi się nasilały i poprosiłam położną żeby mi coś dała żeby aż tak nie bolało i tak nie dała bo się bała że będą mnie reanimować, takżę skuliłam kolana i po chwili coś poczułam i patrze że spływa mi krew a po chwili coś mi szybko wyszło wtedy położna szybko przybiegła i zadzwoniła po anastazjologa i przez słuchawke wypowidziała pierwsze poronienie więc potem wzięła mnie na klozetke gdy już usępowały skurcze błgałam położną żeby ratowała moje drugie dzieciątko a moja córeczka zatrzymała się w połowie także nie dałam rady już przeć za słaba byłam. Wokół mnie było dużo lekarzy a pielęgniarka do mnie powiedziałam a teraz pani będzię spała i pogłaskała mnie budząc się była godzina przed 6 lekarze obawiali się że nie obudzę po kilku minutach przyszła do mnie przyjaciółka ja w ryk patrze gdzie ja jestem i prosiłam żeby to nie było prawdą że już moich córeczek nie mam ;( więc później porosiłam przyjaciółkę żeby mi przyniosła telefon zadzwoniłam do chłopaka i była taka chwila że poryczałam się. Chłopak dowiadując się ode mnie że poroniłam pocieszał mnie i też płakał. Potem gdy położna miała w rękach moję dwie córeczki i poprosiłam ją żeby mi pokazała, pokazała mi zobaczyłam i pogłaskałam je. Tak że 8 maja poroniłam na wskutek że w obrębie błon płodowych miałam rozproszone nie swoiste nacieki zapalne znaczy się w moim organizmie miałam bakterie i też to powodowało że ja też mogłam odejść z tego świata ale lekarze mnie uratowali i bardzo się cieszę ale bardzo tesknie za moimi córeczkami ;( pozdrawiam…cieplutko

  • Reply
    Lila
    31-07-2009 at 21:40

    Dobry wieczór.O tym, że zostanę mamą dowiedziałam się 9 czerwca 2009. Radość moja i męża, szczęście że za kilka miesięcy będziemy trzymać w ramionach nasze maleństwo. Pierwsza wizyta u lekarza, pierwsze zdjęcie USG naszej kropeczki.Dbałam o siebie bardzo, pojechaliśmy na urlop nad morze wypocząć.Jakie piękne były te nasze wakacje we troje:-)Codziennie dotykałam swojego brzuszka i czułam jak moja dzidzia się rozwija…niestety tylko w moich marzeniach…28 lipiec 2009-pojechaliśmy z mężem na wizytę. Pan doktor obejrzał moje wyniki-okaz zdrowia, zbadał mnie-też świetnie macica powiększona…No to teraz chodźmy obejrzeć jak maleństwo pomacha do nas rączkami i posłuchamy bicia jego serduszka…i niestety USG nie pokazało nic oprócz pustego jaja płodowego. Koszmar, negacja, złość, niedowierzanie-to tylko koszmar!Chcę się już obudzić!Nie wiem jak przeżyłam tę noc, gdyby nie mąż, który cały czas mnie wspierał, chyba umarłabym z bólu, tego psychicznego, który wżera się w podświadomość…rano szpital, usg potwierdzające fakt, że dzidziuś przestał rozwijać się gdzieś na samym początku ciąży i zabieg, przy którym na szczęście uczestniczyły przemiłe pielęgniarki i mój lekarz.To one pocieszały i dodawały mi otuchy.A potem zasnęła i…obudziłam się na sali już bez mojej kruszynki…Co czuję?Ból, pustkę, nie mogę powstrzymać łez…Zrobiłam sobie pudełeczko z pamiątką po dzidzi-zdjęcie USG, karta ciąży, znaleziona zabawka na plaży która miała przynieść szczęście…Nic już nie będzie takie samo…wiem że za kilka miesięcy będziemy starać się o następnego dzidziusia, ale tak bardzo będę się wtedy bała o wszystko…Wiem, że zawsze będę pamiętać moja kruszynkę, chociaż nie zdążyłam nawet usłyszeć bicia jej serduszka..To tak bardzo boli:-((((Pozdrawiam Was ciepło.

  • Reply
    agnieszka
    13-11-2009 at 14:57

    Czytając wszystkie Wasze historie, myślę, że nie ma takich słów, które byłyby odpowiednie, żeby kogokolwiek pocieszyć. W każdej z tych opowieści jest coś, co i ja przechodziłam. Ja poroniłam dwa razy. Nie chcę jednak pisać teraz o tych poronieniach. Chciałabym Wam tylko powiedzieć, że wiem, dla kobiety po poronieniu świat się zatrzymuje, wszystko przestaje mieć sens, nie wyobrażamy sobie, jak wrócimy do normalnego życia. Po drugim poronieniu, kiedy wszystko odbyło się szybko, a przede wszystkim z zaskoczenia, o 9 rano po wyjściu ze szpitala, kiedy parę godzin wcześniej byłam jeszcze w ciąży, a teraz było już po wszystkim, siedziałam w samochodzie z pustym brzuchem i myślałam – a może najlepiej byłoby teraz ze sobą skończyć? Przecież nic już dla mnie nie ma sensu. Przecież nie będę miała siły starać się o następną ciążę, przecież nie wytrzymam tego strachu, że znowu się coś stanie. Ale to był tylko moment. Ta straszna żałoba trwała mniej więcej dwa tygodnie. Powiedziałam sobie, że to nic nie da. Mąż tłumaczył mi, że to, że będziemy to rozpamiętywać, nie pomoże mi skupić się na przyszłości i na tym, żeby kolejną ciążę doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. Wiem, że dla kogoś to może brzmieć okrutnie w danym momencie, ale taka jest prawda. Nie można przez cały czas pozostawać pogrążoną w rozpaczy, bo to nie zbliża nas do rozwiązania naszego problemu, poznania przyczyny, dlaczego się tak stało. Tak, to były moje dzieci, one istniały i nic tego nie zmieni. Ale ich nie urodziłam. I tego faktu też już nic nie zmieni. Dlatego w niecały miesiąc po tym poronieniu, zaczęłam biegać do specjalistów, szukając odpowiedzi na pytanie – dlaczego. Najpierw było to takie rozpaczliwe, trochę histeryczne wołanie, niech ktoś mi wreszcie pomoże urodzić dziecko! Potem zamieniło się w spokojne systematyczne wizyty, nawet kilka w tygodniu, u kilku lekarzy, żeby poznać spojrzenie różnych specjalistów na mój problem. Miałam ze sobą gruby segregator badań, które porobiłam, część takich, których nikt mi nie zlecał, porobiłam je na własną rękę. Siadałam naprzeciwko lekarza i zmuszałam go, żeby wszystko przeglądał. Już nie rozpamiętywałam moich poprzednich ciąż, wyrzuciłam testy ciążowe, które trzymałam sobie na pamiątkę, wyrzuciłam karty ciążowe. Byłam skupiona tylko i wyłącznie przygotowaniami do mojej przyszłej ciąży. Z tych wszystkich lekarzy, wybrałam jedną panią doktor, która miałaby mnie w razie czego prowadzić. I w trzy miesiące po tym drugim poronieniu byłam znowu w ciąży, która stała się dla mnie najważniejsza. Od początku zwolnienie lekarskie, żeby dmuchać na zimne, profilaktyczne przyjmowanie wszystkiego, co się dało, a co jest bezpieczne. To jest już drugi trymestr i ciąża rozwija się prawidłowo, ostatnio oglądałam moje dziecko na ekranie, jak wierzga nóżkami:-) I mam nadzieję, że skończy się szczęśliwie. Upływa tydzień po tygodniu i wszystko jest w porządku.
    Napisałam to wszystko po to, żebyście, dziewczyny, jeśli jesteście tuż po poronieniu i wszystko wydaje Wam się takie straszne, nie poddawały się i uwierzyły, że wszystko jest przed Wami. Musicie przejść przez okres żałoby, ale nie pogrążajcie się w niej. To, że ktoś Wam mówi, żebyście się nie przejmowały, że będziecie miały jeszcze dzieci, może teraz Was drażnić. Ale taka jest właśnie prawda. Głowy do góry i do przodu. Pozdrawiam serdecznie Was wszystkie.

  • Reply
    Kamcia
    16-11-2009 at 14:22

    Witam poroniłam 01.05.2009r w domu , byłam 2 miesiącu ciaży to były blizniaki .Poszłam do wc czułam straszny skurcz i nagle sie stało wszystko zemnie wyszło to było coś okropnego byłam w wielkim szoku ogromny ból widziałam moje dwie fasolki tego sie nie da opisać.To była moja pierwsza ciąża nawet nie poszłam do lekarza wogóle ,wiem powinnam iść ale niemam ochoty .Czuje straszną pustke mam depresje często płacze a jak na złośc widze wszedzie male dzieci nawet jak teraz pisze mam w oczach łzy .:(

  • Reply
    agnieszka
    20-11-2009 at 01:26

    Witam!Na początku chciałabym powiedzieć,że jestem szczęśliwą mamą,mam cudowną 5 letnią córeczkę.Ciąża przebiegała bezproblemowo,byłam bardzo szczęśliwa.Lata szybko leciały,bardzo chciałam drugiego maluszka.I chyba za bardzo… z miesiąca na miesiąc nam nie wychodziło i tak prawie dwa lata aż do sierpnia 2008 roku.Okazało się że jestem w ciąży.Radość…która trwała nie długo.22 sierpnia (6tc) wylądowałam w szpitalu z plamieniem,niestety nie udało się tego uratować.Trzeba było zrobić zabieg wyłyżeczkowania.Tragedia.Dla mnie to było coś nie normalnego,dlaczego tak się stało,przecież przy pierwszej ciąży było wszystko ok!!!Ciężko było mi na sercu,naprawdę ciężko.Odczekaliśmy 6 miesięcy.W marcu 2009 roku ponownie zaszłam w ciążę.Znowu radość która tym razem przeplatała się z obawą,czy aby na pewno będzie wszystko w porządku.17 marca (6tc) wylądowałam w szpitalu z plamieniem.Badanie usg wykazało pęcherzyk płodowy ale nic poza tym.Diagnoza-ciąża obumarła.Kolejne załamanie,płacz i kolejny zabieg.Po tym drugim poronieniu mój lekarz gin stwierdził,że tak nie może być,żeby ronić raz za razem i zlecił mi tylko badanie toksoplazmozy które wykonałam od razu a na własną rękę zrobiłam badanie poziomu hormonów tarczycy,ponieważ dowiedziałam się,że to też jest bardzo ważne badanie gdy coś takiego się dzieje.Zmieniłam lekarza.Badania które wykonałam wyszły pozytywnie.Pozytywnie wyszedł mi nawet test ciążowy który zrobiłam w sierpniu 2009 roku.Od razu zgłosiłam się do mojego lekarza,badanie gin wyszło pozytywnie,usg wykazało pęcherzyk płodowy.Dostałam tabletki-duphaston.Kolejna wizyta u lekarza.Strach czy wszystko jest ok.Badanie usg wykazało płód,słyszałam serduszko.Ze szczęścia popłynęły mi łzy.Strach minął.Do kolejnej wizyty już nie doczekałam.Znowu pojawiło się jakieś plamienie.31 października ponownie znalazłam się w szpitalu.Dostałam silnego parcia w dole brzucha.Wszystko spłynęło do ubikacji (9tc).Nigdy tego nie zapomnę!!!Tak że,jestem po trzech zabiegach wyłyżeczkowania.Myślę,że przeżyłam w swoim życiu bardzo wiele.Chwilowo,wiem że to będzie brzydko brzmiało ale \"odechciało mi się mieć dzieci\".U lekarza jeszcze nie byłam bo minęło zaledwie 2 tygodnie ale już wiem,że czeka mnie długie leczenie i szereg badań do wykonania.Jest mi strasznie smutno i ciężko pogodzić to wszystko ale staram się tego nie okazywać.Często w nocy płaczę,tak żeby mój mąż nie widział gdyż nie chciałabym go zamartwiać.Wiem,że za każdym razem przeżywał to co raz bardziej.Tam wysoko w niebie mam 3 Aniołki o których nigdy w życiu nie zapomnę,ponieważ nie da się tego zapomnieć!!!Pozdrawiam:(

  • Reply
    załamana
    25-11-2009 at 15:41

    witam, trzy tygodnie temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. nie była ona planowana, ale z partneren coraz częściej rozmawialiśmy na ten temat. nigdy nie zapomnę jego błysku w oku kiedy test pokazał wynik pozytywny. po pierwszym szoku zaczęliśmy szczerze cieszyć się z ciązy, robiliśmy plany na przyszłośc. wszystko było w pożadku, dbałam o siebie, zdrowo się odżywiałam… i czekałam na wizytę u ginekologa (zapisałam się do najlepszego o jakim słyszałam). niestety po dwuch tygodniach naszej radości zauwarzyłam, że plamie. szybko znależliśmy ginekologa który jeszcze przyjmował (wszystko działo się ok 18). pani doktor zbadała mnie, zrobiła usg i okazało się, że ciąza (5tydzień) jest zagrożona 🙁
    przeisała leki i kazała leżeć. szok!!! chcąc mieć jak najpewniejszą diagnozę następnego dnia umówiliśmy do innego lekarza specjalizującego się w zagrożonych ciążach. wizyta miała być ok 15. rano wszystko wyglądało dobrze- bóle praktycznie znikły, krwawienie ustało -pojawiło się światełko, że wszystko będzie dobrze. niestety ok południa wszystko zazeło się od nowa:( w drodze do lekaża zaczęłam krwawić i coraz bardziej bolał mie brzuch. w czasie wizyty okazało się, że ronię i natychmiast mam jechać do szpitala. potem pamiętam tylko ogromny bół fizyczny i psychiczny, lekarzy, krew… okazało się , że konieczny jest zabieg łyżeczkowania. kiedy obudziłam się z narkozy było już po wszystkim 🙁 minął prawi tydzień, nie mogę się pozbierać, ciągle o tym myślę. czekam na wyniki badania histopatologicznego i jeśli okaże się, że poronienie było moją winą to nie daruję sobie tego. strasznie się boję. wszystko wspominam jak jakiś koszmar, który przezyłam tylko dzięki mojemu partnerowi. zachowuje się wspaniale i za to strasznie go kocham,ale wim że dla niego to też nie jest łatwe, staram się być dla niego wsparciem ale czasami brakuje mi sił. czuję, że zawiodłm siebie i najbliższych. nigdy nie zapomnę o naszym nienarodzonym dziecku!!!

  • Reply
    wiola:(
    04-12-2009 at 14:32

    Nawet nie wiem co napisac tak bardzo sie boje.2 grudnia 2009r dwa dni temu stracilam swoj najwiekszy SKARBEK na swiecie…Mieszkam w Anglii wlasnie tutaj udalo mi sie zajsc w ciaze probowalismy cztery miesiace az w koncu sie udalo.Nie potrafie nawet pisac taka wielka radosc.Stracilam moja ukochana dzidzie trafilam do szpitala mialam brazowe plamienia koniec12 tyg lekarze nie chcieli zrobic mi nawet usg bo dopiero za dwa dni.Tej samej daty juz dzwonilam po karetke zaczelo sie w domu zaczelam tracic swoje malenstwo leki przeciw bolowe … Bolalo okropnie dalej boli sama urodzilam swoje mlenstwo bez zadnych srodkow caly dzien sie meczylam ale chcialam to zrobic dla Dzidzi i dla siebie.Nie wiem narazie dlaczego to sie stalo tak bardzo tesknie czuje ogromny bol dlaczego nasz Aniolek nie mogl zostac z nami?Nigdy tego nie zrozumiem…Przeciez tak bardzo Go kochamy!

  • Reply
    Agata
    07-12-2009 at 18:36

    Jestem w ogromnej rozpaczy i zawalił mi się cały świat,ale tak pewnie się czują wszystkie kobiety po stracie dziecka.Ja straciłam pierwszą córeczkę 9 lat temu,przedwczesne odpłynięcie wód płodowych zakończyło się przedwczesnym porodem w 32 tygodniu.Moja Wiktoria żyła tylko 8 godzin,była to moja pierwsza ciąża i straszny koszmar,nie mogłam się pozbierać,drugą córeczkę Patrycję straciłam w 2005 roku w 24 tygodniu,przestało Jej bić serduszko,a myślałam,że będzie dobrze i znowu rozpacz.Cały czas się bałam,ale tak bardzo chciałam mieć dzidziusia,że postanowiłam spróbować,chociaż przy każdym współżyciu był strach.Minęły 4 lata,test pokazał dwie kreseczki,ale nie cieszyłam się długo,moje dzieciątko przestało się rozwijać w 6 tygodniu,ciąża obumarła,ja już do tego chyba zaczęłam się przyzwyczajać,że nie jest mi dane mieć małą kruszynkę.Nie wiem czy jeszcze spróbuje,ale jak mija trochę czasu to jest ogromne pragnienie żeby znowu być w ciąży.

  • Reply
    larisa
    08-01-2010 at 15:00

    witam jestem w 6 tygodniu ciazy
    wczoraj zauwazylam brazowe plamienia bylo tego nie wiele i zaraz ustaly dzisiaj poraz pierwszy bylam u lekarza gin
    stwierdzil ze plod nie rozwija sie tak jak powinien
    dla mi dwa tygodnie przez ktore mam lezec w lozku
    zrobilam wszystkie badania wyniki odbiore w czwartek
    mam nadzieje ze to tylko pomylka poniewaz mialam ostatn okres 26 listopada lekarz twierdzi ze plod ma wiecej niz miesiac poniewaz gniazdko jest rozszerzone a plod nie rosnie
    bede sie modlila tylko to mi pozostalo i nadzieja

  • Reply
    Eliza
    12-01-2010 at 15:44

    czesc dziewczyny,
    jestem w 21tygodzniu ciazy, i wiem, ze to chlopiec,
    o ciazy dowiedzialam sie 15wrzesnia, wiec radosc, euforia, planowanie slubu, zareczyny…wszystko jak z bajki, mial byc domek w gorach, mieslimy brac slub…no uczucie jakbym dostala gwiazdke z nieba…nie balam sie tego ze mam 21 lat, ze studiuje, powtarzalam sobie, ze bedzie dobrze ze sobie poradzimy..nazeczony oswiadczyl mi, ze ze mna nie bedzie bo jest z inna..powiedzial mi to w 5 tc…zalamalam sie, gdyby nie przyjaciele nie poradzilabym sobie…ladowalam wtedy w szpitalu kilka razy…w listo padzie spotkalam sie z nim zeby po raz ostatni omowic sprawe alimentow…i wiecie co? powiedzial mi ze jego dziewczyna jest w ciazy..rodzi miesiac po mnie…kolejne zalamanie..swieta spedzialam najgorzej jak sie dalo.. ale mialam to serduszko pod soba..dawalo mi sily…w sylwestra drugie usg i okazalo sie ze to syn…poplakalam sie bo tak bardzo chcialam chlopca.. moj brzuszek powoli nabieral ksztaltow…dzis poprostu zle sie poczulam…nie wiem jakby cos bylo nie tak…lekarz twierdzi ze moj Filip sie nie rozwija..i ze w przeciagu kilku dni \"wszystko zalatwimy\"… sama nie wiem co mam zrobic…nie wierze…nie moge sobie poradzic…ja chyba wciaz mam nadzieje…on jest dla mnie swiatem…czytam Wasze wypowiedzi… wspolczuje WAm wszystkim..to jest juz moje trzecie poronienie…pierwsze po 4tc a drugie po 5..dlatego tak sie cieszylam ze ten koszmar sie skonczyl… i teraz co…mam zapomniec…jakby nigdy nic..? mam dalej studiowac i dalej zyc…tak poprostu? musialam gdzies to napisac…bo przez gardlo nie chce mi to przejsc…tak bardzo sie boje…mialam wszytsko a teraz mam nie miec nic? Larisa…bede trzymac kciuki…i pamietaj ze jesli Ty sie bedziesz denerwowac to TwoJ Maluszek takze…mow do Niego… mi to pomagalo zwlaszcza w szpitalu. a co do innych kobiet.. kiedys nadejdzie ten dzien, ze uslyszymy \"mama\".

  • Reply
    agusia
    13-01-2010 at 12:17

    ja właśnie straciłam swojego drugiego synka 6,01,2010 byłam w 24 tygodniu ciazy w tym momęcie nie wiem co ze soba robic jest mi zle myślałam ze w tym tygodniu mozna uratować dzieciatko staram sie nie płakać ale to mi nie wychodzi zastanawiam sie co ze mną jest nie tak czy czegos nie dopilnowałam czy nie zaniedbałam a może tak miało być moze ja nie powinnam miec dzieci

  • Reply
    Ania
    15-02-2010 at 10:32

    17 kwietnia minie rok jak straciłam swoje dziecko .. zyło we mnie ok 9 tygodni i umarło.. kiedy lekarz powiedział, ze jestem w ciąży czułam się najszczęśliwszą osobą na ziemi.. w tym samym dniu usłyszałam od chłopaka że nie chce tego dziecka i mam gu usunąć..kiedy lekarz powiedział, ze ciaża się nie rozwija ..umarło we mnie moje zycie wraz z życiem dziecka.. nie moge sie z tym pogodzić.. wczorajszy dzień zakochanych spędziłam sama na cmentarzu patrząc na aniołka ustawionego przy krzyżu..

  • Reply
    jola
    17-02-2010 at 16:02

    ja straciłam swoją córeczkę w 21 tygodniu ciąży 19.12.2009. Mam synka ma 3 latka.Wszyscy mówią masz dla kogo życ musisz sie pozbierać.A mi jest bardzo źle.

  • Reply
    zrospaczona
    18-02-2010 at 18:31

    Dlaczego tak sie dzieje? Tak pragnelam tego malenstwa…

  • Reply
    następna
    12-03-2010 at 23:30

    Witam, zdziwiona jestem, że jast nas tak wiele. Myslałam, że to tylko mi się to przytrafia. A prytrafiło się 2 razy. Za pierwszym poroniłam w 11 tyg.ciązy. nie mogłam sie otrząsnąć bardzo długo, potem urodziłam wymodlonego synka, i znów trzecią ciĄŻE poroniłam w 8 tyg.w zeszłym roku. Oba poronienia-przyczyna nieznana i wyłyżeczkowanie. ból zawsze będzie, ilekroć widzę jakiegoś maluszka zastanawiam się czy moje dziecko byłoby dziewczynką czy chłopcem. Oczy miałoby niebieskie czy brazowe.Ale wiem że trzeba dźwigać swój krzyż i zaprzec się i próbować dalej. I będę próbować mimo wszystko, Kiedyś i tak je spotkam. Trzeba sobie przebaczyć, tak sobie, bo często my same siebie winimy, bo może coś nie zrobiłyśmy, przeoczyłysmy itp. i co jest jesze ważne: trzeba dać imiona swoim aniołkom i prosić Pana Boga o siłę i wytrwanie w takim cierpieniu. Pa

  • Reply
    ania
    17-03-2010 at 15:52

    Trafilam na ten blog przypadkowo…szkoda, ze nie troche wczesniej.Poronilam 25 lutego, ale prawdopodobnie plod nie rozwijal sie juz szybciej, bylam w 9 tygodniu ciązy. Od początku byly watpliwości, nie wyszły mi dwa testy ciązowe, dopiero wynik betaHCG potwierdził ciąże. Gdy zaczęly się brązowe plamienia lekarz mnie uspokajał, kazał lezeć…następnego dnia krwawiłam, trafiłam do szpitala, na szczęście opieka była dobra, chociaż może troche mało mnie informowano o wszystkim. Teraz godzę się z tym wszyskim, pomału dochodzę do siebie, ale jeszcze troche potrwa nim się zdecyduję na kolejną ciążę…na pewno będzie sporo obaw.

  • Reply
    justi
    21-03-2010 at 20:52

    Wszystkim nam kobietom trudno jest pogodzic sie z utrata dziecka…nawet jesli byl to dopiero zalazek.Bol i rozpacz minie owszem ale z czasem lecz juz na zawsze pozostanie w naszym sercu pamiec.Pisze bo,stracilam synka w 31tc.Nie bede opisywala szczegolow,powiem tylko tyle ze dzidzius byl zdrowy.Minelo 6 lat,duzo sie wydarzylo w moim zyciu…teraz jestem w ciazy obecnie 18tydz,najprawdopodobniej bedzie chlopiec.Wszystko jest wporzadku,lecz tak naprawde bardzo sie boje.Ulozylam swoje zycie na nowo i jestem szczesliwa,wszystko wydaje sie tak jakby inne takie „normalne”. Jestem dobrej mysli, i wierze w to, ze nic nie dzieje sie bez przyczyny, pogodzilam sie z utrata,gdyz jestem przekonania ze tak musialo byc,to mi bylo przeznaczone. Wszystkim zycze powodzenia!

  • Reply
    Madi
    30-03-2010 at 04:26

    od poronienia/porodu mijają już 3 lata, a ja wciąż pamiętam każdy szczegół w 22 tygodniu ciąży bliźniaczej nagle dostałam małego plamienia, akurat w poczekalni usg, lekarz zbadał, chłopcy zdrowi ale rozwarcie jest wysłano mnie do szpitala Matka Polka to mordownie, nie szpital…przeżyłam koszmar, zero pomocy ze strony personelu podejrzewali bakterie zrobili jakieś płukanie i potym zaczęły się skurcze, odeszły wody po wciśnięciu alarmu jeszcze 2 godziny czekalam na lekarza… w końcu urodziłam, czułam ruchy maluszka na udzie, widziałam go był taki śliczny…ale go zabrali, drugie dziecko się urodziło, zapytali czy je ochrzcić i jakie imiona dam synkom póżniej dali mi usypiacza pamiętam, że wcale nie chciałam się budzić…
    pielęgniarka powiedziała „nie rycz urodzisz jeszcze dziecko młoda jesteś” cholerna służba zdrowia powiedzieli,że dzieci urodziły się martwe a mnie się wydawało, że się rusza…
    po 2 tygodniach przyszedł polecony z USC żebym się zgłosiła w celu zarejestrowania dzieci, nie wiedziałam dlaczego mnie męczą tym, nie znałam procedur, ale jak pojechałam do szpitala tam dopiero powiedziano mi, że moje dwa aniołki żyły ponad dwie godziny, walczyły o życie…
    najgorsze jest to,że tylko ja, mąż i moja mama pamiętają o naszych aniołkach, nie mamy grobu, mąż zadecydował, że tak będzie lepiej…a jak szliśmy pod krzyż zapalić dwa serduszka to teściowa zapytała się ” a za kogo??” boli, że prawie wszyscy zapomnieli

  • Reply
    Aga025
    02-04-2010 at 13:57

    Urodziłam swojego Bartusia w 20 tygodniu ciąży 26 listopada 2009r. Ciąża prawidłowa do ostatnich dwóch dni..dzidziuś rozwijał się prawidłowo…dwa dni przed porodem dowiedziałam się, że to chłopiec..Pani doktor ze łzami w oczach powiedziała mi, że mam 50% szans na donoszenie ciąży, a mały ma zero szans jeśli urodzi się w 20 tyg…oczywiście bezwzględne leżenie, nawet do toalety przez dwa dni nie mogłam chodzić..dziecko zaczęło się cofać, rozwarcie zmniejszać…oczywiście szczęście w sercu,że jest lepiej…ciagle byłam podłączona do kroplówek rozkurczowych…przerwali podawać tylko na chwile…wtedy zaczęła się akcja porodowa…urodziłam sama na sali..położne nawet nie zdążyły przybiec…sama odebrałam poród..trzmałam przez chwilę swojego szkraba…miał tak duzo czarnych włosków i był juz taki duży, 14 cm, 283g…reszte pamietam jak przez mgłe…sala zabiegowa, ginekolodzy, anestezjolog, juz nie czułam żadnego bólu..prosiłam tylko o uśpienie… 16 kwietnia powinnam terminowo urodzić…ta data zbliża się nieuchronnie a ja nie potrafie sobie poradzić ze śmiercią mojego dziecka…nie było dnia, w którym bym nie płakała…nie potrafię patrzeć na kobiety w ciąży, których pełno wokoło mnie…mimo,że zyczę im wszystkiego co najlepsze…mimo,ze pragne kolejnej ciazy to boje sie..cholernie sie boje…Trzymam kciuki za wszystkie kobiety, które podnoszą się z tego i postanawiają zacząć od nowa…

  • Reply
    Katarzyna
    26-04-2010 at 12:31

    Witam was dziewczyny. Wiem co czujecie, bo przechodziłam to samo. Poroniłam w nocy z 14 na 15 maja 2009 roku w 8 tygodniu ciąży. Długo się nie nacieszyłam dzieckiem, bo dowiedziałam się o nim dzień wcześniej. Ale już w sierpniu zaszłam w kolejną ciąże, a że było to za szybko po poronieniu i lekarz mówił że mam ok 30% na donoszenie go to i tak nadal jestem z ciąży i termin mam na 14 maja:) tak, że już nic mojemu maleństwu nie zagraża. Życze wszystkim wam szczęścia i powodzenia.

  • Reply
    agnieszka
    26-04-2010 at 15:02

    witam przezywam to samo co wy w sobote poronilam swoje 11tygodniowe dzieciatko caly czas teraz placze nie moge w to uwierzyc gdyz dwie poprzednie ciaze 10 i 12 lat przebiegaly bez problemow tak sie cieszylismy ze bedzie dzidzius czulam w sercu ze bylby to synus czuje wielka pustke i smutek pozdrawiam was goraco

  • Reply
    Aga025
    28-04-2010 at 22:19

    Kasia mysle,ze wszystkim nam przynioslas nadzieje..dziekuje Ci za to;*

  • Reply
    Ruda
    11-05-2010 at 10:04

    Dwa lata temu też poroniłam. W 5 tygodniu, choć dla mnie nie ma znaczenia, że nasz Aniołek był taki malutki. Pokochałam Go całym sercem, więc kiedy w szpitalu straciłam Naszego Skarbka, bardzo ciężko to przeżyłam. w zasadzie to jeszcze pół roku temu na wieść o ciążach znajomych czy koleżanek po prostu wpadałm w furię i histerię. Tym bardziej było to trudne, że od jakiegoś czasu staraliśmy się z mężem kolejny raz o Dzidzie. W lutym całkiem sobie odpuściłam, zeszło ze mnie ciśnienie, parcie na dziecko. Skoro nie mogę Go mieć to nie. Nic na siłę. Poczułam ulgę, spokój i wolność. Teraz prawdopodobnie znów jestem w ciąży, taka przewrotność 🙂 ale cały czas pamiętamy z mężem o naszym Maciusiu ( bo tak nazwaliśmy naszego Aniołka )i z wiarą połączoną ze strachem oczekujemy na rozwój nowej sytuacji 🙂 Życzę i Wam, by kiedyś uśmiechnęło się do Was szczeście i wyczekane Maleństwo!!

  • Reply
    Iwona13
    18-05-2010 at 08:47

    Ja też to przeżywam, poroniłam 15 maja w 7 tyg, wciąż płaczę, nazwaliśmy go tak zabawnie Stefankiem, choć nie wiadomo czy to był chłopiec czy dziewczynka.Widziałam jego bijące serduszko na USG, a teraz już go niema a ja czuję ogromną pustkę, Panie Boże pomóż mi to przetrwać.

  • Reply
    Emi
    18-05-2010 at 20:05

    ja 13.05.2010 straciłam 10tygodniową fasolkę – brak akcji serca:(
    masakra! Jedyne pocieszające w tym wszystkim to ludzie którzy pracują w szpitalu na Madalińskiego – cudowni – lekarz przed samym zabiegiem utulił mnie i powiedział – \"kochana będziesz miała jeszcze dzieci i wiem ze jest Ci ciężko\"!! było to bardzo miłe – wszystkie siostry i pielęgniarki cudne – pomoc psychologa dostałam natychmiast. teraz jestem na zwolnieniu i staram się jakoś dojść do siebie – jest ciężko wpadam w histerie – ale wspiera mnie mąż rodzina i przyjaciele.

  • Reply
    Evka11
    28-05-2010 at 18:39

    Ja również poroniłam 15 maja, ale o tym, że nasz upragniony dzidziuś nie żyje dowiedziałam się 13 maja na kolejnej, sprawdzającej wizycie u ginekologa. Byłam w 20 tc nic wcześniej nie czułam, w ogóle w ciąży czułam się fantastycznie nie miałam żadnych dolegliwości. Nasze dziecko było dla nas ogromną siłą od marca w naszej rodzinie ciągle przeżywaliśmy śmierci bliskich osób. Najpierw odszedł mój brat w wieku 39 lat potem 3 tygodnie później odszedł mój ojciec. I kolejny miesiąc przyniósł nam kolejną tragedię śmierć naszego dzidziusia. Staram się być silna, myślę o naszej córeczce, tęsknie za nią, ale nie chcę też poddać się rozpaczy, pragnę mieć dziecko, więc postanowiłam, że te 3 m-ce, które mamy sobie dać, aby odpoczęła psychika, będą spokojne. Chce, żeby mój cały organizm przygotował się na kolejną ciąże, tym razem przez zbędnych stresów, bo przyznam, że od początku tego roku naprawdę nie było nam łatwo. Zaraz po powrocie do domu mąż zaczął czytać o poronieniach a ponadto w szpitalu dostaliśmy ulotki i namiar na grupę wsparcia kobiet po poronieniach. Już po tygodniu poszłam na to spotkanie, była tam też Pani psycholog. Pomogło mi to spotkanie, zauważyłam też, że ja jakoś umiem wytłumaczyć sobie stratę dziecka, nie analizuje, nie rozpamiętuje, bo to nic nie daje. Nie znaczy to jednak, że chcę zapomnieć o naszym dzidziusiu, zawsze będzie dla mnie moim pierwszym dzieckiem – córeczką Oleńką. Pokochałam ją bardzo już wtedy, kiedy zobaczyłam pierwszy raz na ekranie jej główkę, rączki, nóżki. Na usg zawsze była taka niesforna, ciągle się wierciła… Pamiętajcie dziewczyny to od nas zależy jak będziemy żyć dalej, wiadomo każda na nas chcę ponownie zajść w ciąże, i wiemy też, że będzie to dla nas teraz wielka obawa i stres, ale nie stwórzmy sobie koszmaru z życia. Bądźmy dzielne dla naszych dzieci, dla naszych mężów i dla samych siebie. Pamiętajmy, że nie tylko my cierpimy! Razem z mężem przeczytaliśmy na jednej se stron www takie motto: ” Nasze maleństwa nie odchodzą, zmieniają tylko datę swojego przyjścia” Daje Wam słowo łatwiej nam jest, bo uwierzyliśmy w to.

  • Reply
    magda 25
    29-05-2010 at 08:33

    Cześć dziewczyny! Jestem tu nowa. Też mam za sobą poronienie 18.05, ale już tydzień wcześniej lekarz powiedział że nie ma akcji serca po kilku dniach kolejne usg ale niestety ten koszmarny scenariusz się potwierdził.gdzieś 5 dni przed tym wszystkim zaczęłam plamić a w ten koszmarny dzień dostałam krwotoku. Jak pojechałam do szpitala to z marszu szłam na zabieg czyszczenia macicy. i już myślałam że ten koszmar się już skończył ale chyba jeszcze nie. Wczoraj po 16 dostałam zawiadomienie ze szpitala że muszę się zgłosić do szpitala na dalsze leczenie a z tego co wiem musiał wyjść nieprawidłowy wynik histopatologiczny. Nikt mi nie chce nic powiedzieć bo jest weekend i muszę czekać do poniedziałku. Normalnie jeden koszmar za drugim. Bardzo się boje. Dlaczego życie tak strasznie nas doświadcza

  • Reply
    Nina
    17-06-2010 at 14:14

    Witam wszystkich… Wlasnie przeczytalam wszystkie wasze przezycia zwiazane z utrata dziecka, wiem cos o tym bo sama jestem po dwoch poronieniach pierwsze w 22 tygodniu i drugie 5 tygodniu. Ja tez sobie zadaje pytanie dlaczego to sie stalo, czemu ja!!! Bo czulam sie jakby to tylko mi sie to przytrafilo! i w tym momencie kiedy czytam wasze historie czuje sie okropnie, bo myslalam tylko o sobie o tym jak cierpie, a nie pomyslalam nawet przez chwile ile jest kobiet na swiecie ktore przechodza przez to co przeszlam ja, i cierpia nawet wiecej… Nie dawno czytalam blog pewnej osoby ktora stracila 4 dzieci i to nie w pierszych tygodniach ale w koncowych tygodniach ciazy i sie nie podala!!!! 6 lat czekala na swoje upragnione dziecko i jej sie udalo… Musimy brac przyklad z kobiet tak silnych, nie mozemy sie podac. Dziewczyny kazda nastepna ciaza bedzie z jednej strony szczesciem a z drugiej horrorem, kazdego dnia bedziemy sie zastanawiac: czy serduszko bije, czy rosnie, czy do trwamy do konca. Jestem w 18 tygodniu ciazy i leze w lozko zaloznym szwem i umieram ze strachu i placze raz ze szczescia i raz z przerazenia ze znowu je moge stracic.Ale mysle ze warto, bo w dniu kiedy wezne moje malenstwo na rece
    i przytule je do serduszka bedzie naj cudowniejszym dniem w moim zyciu i dla takich chwil jest warte kazde poswiecenie!!! PAMIETAJCIE O TYM ze te chwile sa bezcene… Pozdrawiam wszystkich i zycze powodzenia… PS. Chcialam dac rade jednej dziewczynie ktora stracila swoje malenstwo w 20 tyg. i pisala ze poczeka 3 miesiace i sprobuje jeszcze raz, poczekaj 6 miesiecy a nie 3, bo organizm musi dojsc do siebie, ja wiem ze pragnienie dziecka jest silniejsze od racjonalnego myslenia, ale ja tez tak zrobilam, zaszlam w ciaze po 3 miesiacach i stracilam malenstwo odrazu napoczatku ciazy, lekarz uznal ze to za wszesniej bylo… Wiec pozwol organizmowidoprowadzic sie do porzadku, i zeby tez hormony sie uregulowaly i sproboj…

  • Reply
    karola
    20-06-2010 at 19:40

    bardzo wam wszystkim współczuje dziewczyny

  • Reply
    Aga025
    25-06-2010 at 21:07

    trzymajmy się! nie mozemy sie poddac..

  • Reply
    magda
    02-07-2010 at 12:49

    witajcie ja właśnie wróciłam ze szpitala byłam w 16 tygodniu ciąży gdy dostałam plamienia pojechałam do szpitala i tam zostałam po zrobieniu przez lekarza badania USG przeżyłam koszmar dowiedziałam się że dla mojego maleństwa od 12 tygodnia ciąży nie bije serduszko zrobili mi zabieg oczyszczenia macicy a ja obwiniam się że to prze ze mnie to była dziewczynka nie mogę się z tym pogodzić

  • Reply
    Nina
    07-07-2010 at 09:21

    Witaj… Nie możesz sie obwiniać, przeciesz nie wiedziałas o tym, nie miałas wpływu na to co sie stało. Wiem co czujesz, wiem jak boli utrata dziecka ktore sie juz zaczeło kochać… Nie ma słów które cie pocieszą, to po prostu trzeba przeczekac, zeby przestało bolec. U mnie minął już rok odkąd mój synek nie żyj, a jeszcze mnie boli serduszką, i nie sądze że to przejdzie, myslę że przez całe życie nie bedę mogła o tym zpomniec. Jestem teraz znowu w ciąży w 21 tygodniu ale sie strasznie boje… Może powinnaś teraz pomyśleć że znowu możesz zajść w ciąże… Ja tak zrobiłam, myślałam tylko o następnym i że tym razem będzie inaczej, ta nadzieja mnie trzymała przy życiu, bo różne myśli przychodza do głowy… Trzymaj sie mocno i nie zadreczaj się, to nie była twoja wina, czasami się tak zdarza, i niewiemy dlaczego, zdajemy sobie pytanie czemu \"ja\", czemu mnie się to zdarzyło, ale wierzmi że nie jestes sama, jest tysiące kobiet które cierpią tak jak ty i tak jak ja.

  • Reply
    Gosia
    12-07-2010 at 09:19

    Witajcie,
    czytając te wszystkie historie nie wiem czy szukam pocieszenia dla siebie czy poprostu wyjaśnienia tego co się stało. Jest mi lżej gdy wiem, że nie tylko mnie to dotknęło i jednak jeszcze raz można spróbować i się uda.
    W sobotę wróciłam ze szpitala. Nie ma już z nami naszej kruszyny. Pamiętam jak dowiedziałam się z początkiem czerwca że jesteśmy w ciąży. Mój narzeczony oszalał z radości bo tak bardzo chciał tego maleństwa. Życie całkowicie się zmieniło zaczęliśmy tak wiele planować. Pojawiły się bóle podbrzusza ale mój lekarz powiedział, że nie należy się martwić. Brałam progesteron i ból ustał. Dbałam o siebie choć mówi się że ciąża to nie choroba, więc próbowałam żyć nadal normalnie.
    Kolejne USG , chwilę trwało ale maleństwo pokazało się na ekranie i jego serduszko też. Znowu ogromna radość i szczęście….
    10 tydz kolejne kontrolne badanie i wtedy nastąpiła chwila prawdy – nie ma serduszka. Natychmiast skierowanie do szpitala- moja połówka w nocy wracał do domu by przejść to ze mną. Rano szpital badania i wywołanie poronienia i zabieg. Okazało się, że maleństwo już po 7 tyg przestalo się rozwijać. Niewiele pamiętam z tego dnia- może to że przemiła opieka medyczna. Mogliśmy to wszystko razem przejść ,towarzyszył mi do końca mimo , że godziny odwiedzin już dawno minęły. W sobotę powrót do domu. Staram się ogarnąć niesttey bezsilność jest mocniejsza. Nie chce mi się wychodzić z domu, rozmawiać z ludźmi. Czuję się taka pusta. Widzę, że moje kochanie też to bardzo przeżywa – jednak mam nadzieję, że z czasem się pozbieramy i będzie dobrze a może nawet lepiej. Jedno wiem napewno jak znowu się uda to będę na siebie bardzo uważać.
    Może macie jakieś rady jak to przejść

  • Reply
    lenka
    12-07-2010 at 15:16

    Nie wolno sie poddawac, ja mialam zabieg oczyszczania 16 czerwca, najpierw mialam jeden malenki bol, wszyscy mnie uspakajali ze tak czasem jest ze mam sie wiecej ruszac, wiec zignorowalam to, w 15 tygodniu pojawily sie plamienia tez niewielkie wiec poszlam do gina , tam tez zobaczylam malenstwo z opuszczonymi raczkami i nozkami , okazalo sie ze od 9 tygodnia babelek sie nie rozwijal , szpital narkoza dzien nasteny placz. Myslalam ze moj partner mnie nie rozumie kazal sie pozbierac tylko , ale tak zrobilam juz wrocilam do pracy, dzis usg pokazalo ze macica juz jest ok( mimo potwornego zapalenia i 4 antybiotykow). Teraz dbam o siebie jem witaminy zeby przygotowac sie do nastepnego babelka, wiem ze boli ale jedynym lekarstem na taka strate jest kolejna ciaza wiec taki jest moj plan . Robie wszystko zeby zapewnic malenstwu dobre srodowisko od rozwoju.Nie poddawajcie sie ale walczcie 😉

  • Reply
    Nina
    12-07-2010 at 21:09

    Czy mam za was kciuki… Bedzie dobrze…

  • Reply
    Aga025
    13-07-2010 at 21:35

    az serce sie kraja jak sie to wszystko czyta..ja również nie potrafie zapomnieć o swoim syneczku…przde wszystkim nie chce zapomnieć ..od samego poczatku był w moim serduszku i na zawsze nim zostanie…od poczatku czułam się mamą,więc bardzo przezyłam jego śmierć…inaczej tego czyba nimożna nazwać..wierze jednak, że wciąż nade mna czuwa i jego duszyczce jest dobrze tam gdzie jest…zawszebęde pamietał go i kochała…

  • Reply
    Julita
    16-07-2010 at 22:54

    Za kazdym razem jak wchodze na ten blog to widze nowe wpisy w tym temacie. Tak bardzo mi przykro z powodu Waszych aniolkow. Ja coprawda nie stracilam nigdy dziecka, ale jak czytam Wasze opowiadania to lzy mi leca. Chcialabym przytulic kazda z Was i dodac otuchy. Na pewno nie da sie zapomniec o tych aniolkach. Czesto kobiety obwiniaja siebie pyatjac co zrobily zle. Nic nie zrobilyscie zle. Powiem z wlasnego doswiadczenia ze stworzenie czlowieka to nie jest latwa sprawa. Kazdy kto widzi kobiete w ciazy to widzi ja tylko zewnetrznie czyli jej wielki brzuszek, a nikt nie wie co naprawde dzieje sie w ciele kobiety. Mnostow zmian ktore prowadza do tego ze rodzi sie czlowiek. Malutka istota. To jest niesamowite. Nie obwiniajcie sie o utrate dziecka. To jest naprawde wielka droga ktora musi przejsc ta mala fasolka zeby stac sie czlowiekiem.
    Jestem z Wami calym sercem. Wierze ze nastepne Wasze dzieciatka urodza sie zdrowe i silne i dadza Wam wiele radosci. Nie poddawajcie sie i probujcie. Usmiechajcie sie jak najczesciej i badzcie szczesliwe, a Wasze nastepne dzieciatka na pewno skorzystaja z tej Waszej radosci.

  • Reply
    malinka
    27-07-2010 at 14:25

    Witam,pierwszy raz poroniłam w 2004 roku byłam wtedy w 4 miesiącu, wtedy miałam łyżeczkowanie- do końca życia tego nie zapomnę:( brak mi sił… ponieważ 9 lipca zrobiłam test były 2 kreski jedna bardzo blada, powtórzyłam test i to samo, 17 lipca plamienie i do lekarza przpisał mi duphaston, wieczorem miałam brunatne plamienie i zaczełam krwawic, 18 lipca również krwawiłam, 19 lipca byłam umówiona na usg byłam pewna że już nie jestem w ciąży ale lekarz powiedział że jest pęcherzyk ciążowy i kazal brac duphaston i przyjsc za tydzien na usg, strasznie sie cieszylam chociaż troszke krwawilam, 24 lipca juz nie wogole nie krwawilam, wiec bylam spokojna i szczesliwa, 26 lipca poszlam na usg myslalam ze uslysze bicie serca mojego malenstwa a tu lekarz mowi ze ciąży nie ma… nie wiem co mam o tym myślec…

  • Reply
    malinka
    27-07-2010 at 14:37

    Zapomniałam dodac nie miałam łyżeczkowania ponieważ lekarz na usg stwierdził że nie potrzeba, i że to mogła byc ciąza mnoga:(

  • Reply
    Emi
    27-07-2010 at 17:45

    Pisałam już wcześniej poroniłam 13,05,2010
    minęło już troszkę czasu – było dobrze ale od kilku dni znów wszytsko wróciło nie wiem dlaczego – jest mi smutno i bardzo tęsknię za swoim dzieckiem, Najbardziej mnie boli kiedy widzę znajomych, którzy mają przybliżony termin porodu do mojego czyli grudzień 2010, widze brzuszek który bym miała i ich szczęście – a ja mam smutek w sercu i ból.
    Nie wiem jak sobie poradzić z tym wszystkim.

  • Reply
    Nina
    29-07-2010 at 08:29

    Witam… Czasami tak jest ze widac pecherzyk, i daje nam to wielka nadzieje ze wszystko bedzie dobrze, ja tez tak mialam jak poronilam w 5 tygodniu, chociaz krwawilam to i tak wierzylam ze moze zdarzy sie cud i mojemu dziecku sie uda. Wychodzi ze krwawilas 6 dni to w tym czasie moglo sie wszystko wydarzyc. Mi lekarz powiedzial ze jesli dziecko da rade to przezyje a jak nie to nie, nie bylo to mile uslyszec bo bardzo go chcialam, ale czasami prawda jest bolesna. Ja tez nie mialam lyzeczkowania, macica sie sama wyczyscila, wiec moze lepiej bo nie musiala byc interwencja lekarzy i nie narusza ci nic. Nie podawaj sie poczekaj 3 miesiace i sprobuj jeszcze raz, ja tak zrobilam i jestem znowu w ciazy w 6 miesiacu, mam nadzieje ze tym razem nic sie nie stanie mojemu malenstwu i tobie tez to zycze…

  • Reply
    Nina
    29-07-2010 at 08:40

    Witaj Emi… Niestety na to lekarstwa nie ma, daj sobie czas, odkad stracilas twoje malenstwo minelo ok 2.5 miesiaca to nie jest duzo. Ja po takim czasie lezalam jeszcze w lozku i tylko plakalam i narzekalam na zycie, nie mialam ochoty na nic. Nawet czasami przychodzily mi glupie mysli do glowy, ze najepiej to by bylo rzucic sie z mostu. Ja wiem jak serce tak mocno sciska a ty czujesz ze zaraz wybuchniesz. Naj gorsze jest jak przyjdzie grudzien i bedziesz myslala o tym ze twoj maly mogl sie urodzic… Ja to wszystko przeszlam i jeszcze raz ci powiem nie ma na to lekarstwa, musisz przezyc to. Nie obwiniaj sie! Placz i krzycz ile chcesz, bo masz do tego prawo. Jesli nie pracujesz to moze znajc sobie jakos prace zeby zajac czyms mysli. Ostatnia moja rada pomysl a nastepnym, poczekaj jeszcze miesiac i sprobuj jeszcze raz. Jak ci sie uda odrazu bedziesz miala nowy cel w zyciu. Pozdrawiam.

  • Reply
    ewelina
    29-07-2010 at 20:35

    Witam Wszystkich… gdyby nie takie fora niewiem co byłoby ze mną… Mam za soba dwa poronienia pierwsze 29.04.2009 to był 21 tydz. ciąży i drugie 20 tydz 14.06.2010 jestem zalamana nie przestaję myśleć o moich synkach i boję się o przyszlośc, boję się że nie dam mojemu mężowi szczęścia- maleńkiego dzidziusia. staram się ogarnąc ale średnio mi to wychodzi zaczynam dopiero bad a moje myśli krążą wokół moich Aniołeczków. Może sama stwarzam sobie sytuację ale z Mateuszkiem moim pierwszym Skarbkiem byłam w równej ciąży z kuzynką mojego męża i zawsze gdy przyjadą serce mi pęka z bólu bo patrzę na jej córeczkę i myślę że moj synek powinien już taki być a tym czasem niema Go 🙁 z ostatnią ciążą bylam też równo z siostrą męża obie miałyśmy termin na listopada, ona ma brzuszek a ja niespane noce i całe morze łez niewiem co będzie jak urodzi… planowałyśmy chrzciny na Swięta Bożegonarodzenia… więc te Swięta nie będą najszczęśliwsze. Pragnę zajśc w ciążę ale taką żeby donosić moje małe Serduszko żeby tulić i mieć dla kogo żyć modlę się o Maluszka ale chyba brakuje mi wiary i sił na to, żeby mieć nadzieję na szczęśliwe zakonczenie tak po prostu żeby byc szczęśliwą mamą. boję się i niewiem co mam robić mój gin mówi żebysmy w pażdzierniku zaczęli starania a mnie paraliżuje na sama myśl, bo trzeci raz tego nie przeżyję

  • Reply
    Nina
    29-07-2010 at 23:01

    Bardzo mi przykro…;) Wiem co czujesz. Wiem jak to boli. A chcialabym sie zpytac jak mozna oczywiscie, dlaczego stracilas…? Bo to byly juz ciaze zaawansowane. Zawsze mowia zeby uwazac na poczatku a pozniej juz leci, ale to oczywiscie wielka bzdura. Ja swoja stracilam w 22 tygodniu i uznali ze mam nie wydolnosc szyjki macicy i teraz przy nastepnej zalozyli mi szew… Pytam dlatego bo jesli chcesz znowu sprobowac musisz wiedziec dlaczego tak sie dzieje, to wtedy z nastepna ciaza bedziesz bardziej ostrozniejsza i dasz rade.

  • Reply
    ewelina
    01-08-2010 at 12:33

    Nino uważalam na siebie… może za mało…:( poroniłam trzy dni po wizycie u gin powiedział mi że jest pięknie, szyjka bardzo ładnie trzyma może współżycie zaszkodziło tylko że to było nie do środka. bylismy z mężem na bad. nasionek okazało się że ma oligoasthenozoospermie czyt o tym i zalamałam się 🙁 w środę idę na wizytę. jak straciłam drugiego synka pierwsza myśl pragnę być w ciązy ale takiej żeby urodzić i wrócić z dzidziusiem do domu, żeby nie płakac na widok dzieci albo kobiet w ciąży 🙁 lekarz powiedział mi że mnial mnie podszyć po powrocie z urlopu, ale niestety nie zdążył… bralam duphaston, acard, zastrzyki z fraxipariny i naprawdę się oszczędzalam po tych wynikach męża myślę, że nasze dzieci były może za słabe do dalszego rozwoju, niewiem, szczerze mówiąć odchodze od zmyslów i boję się. mam też krew rh- mąż rh+ ale twierdzą że konfliktu niemamy do tego mam jeszcze jakieś przeciwciała odpornościowe antyD niewiem boje się o wszystko i we wszystkim probuję znależć przyczynę, męczę lekarza żeby mi mowił jakie bad mam robić. Ufalam strasznie temu lekarzowi, bo pierwsza ciąże prowadził lek, który kompletnie niewie co ma robić gdy przypadek jest troch bardziej skomplikowany… A Tobie w którym tyg założyli szew? jak zrobią podszycie to zawsze trzeba leżeć w łóżku? jak teraz Twoja ciąża? który to tydz? Zyczę Ci aby się udało- teraz NAPEWNO SIE UDA gorące pozdrowienia

  • Reply
    Nina
    01-08-2010 at 14:13

    Czesc Ewelina… Wlasnie patrzylam sie co to jest oligoasthenoteratozoospermia pisza ze to połączenie trzech ponizszych zaburzeń :
    oligozoospermia – obniżona liczba plemników w ejakulacie (<20 mln/ml)
    asthenozoospermia – nieprawidłowa ruchliwość plemników (<50% plemników wykazuje ruch postepowy lub<25% ruch liniowy)
    teratozoospermia-nieprawidłowa budowa plemników (<30% z nich ma nieprawidłowo zbudowaną główkę)
    Nie wydaje sie ciekawe, ale mysle ze da sie to wyleczyc, patrzylam na nie ktore forum i pisali ze nie ktorym sie udalo. Napewno bedziesz potrzebowala duzo sily. Dobrze by bylo jakby lekarze znalezli przyczyne, bo nie mozesz za kazdym razem zatrzynac ciaze ze strachem ze znowu sie cos stanie. Jesli masz czas szukaj informacji na forum, duzo dziewczyn pisze o roznych przypadkach, jakie badania robily to moze ty tez je porobisz, bo czasami lekarze nie kazuja wykonywac nie ktorych badan, to lepiej sobie je porobic na wlasna reke. Nie zadreczaj sie i nie wyszukuj przyczyn, ktore raczej nie powinny miec wplywu, ja tez przed poronieniem kochalam sie z mezem i on pozniej tez dlugo sie obwinial ze to przez niego. Dosc pozno chcieli cie zaszyc. Mnie zaszyli w 16 tygodniu ale nie z powodu ze szyjka sie skraca, ale dlatego ze pierwsze urodzilam w 22 tygodniu. Chcialabym ci sie zapytac, a czy na usg wychodzilo ze twoj synek jest zdrowy? Nie wiem jak w polsce, bo ja mieszkam we wloszech, a tutaj robia usg wlasnie tak kolo 20 tygodnia gdzie patrza czy maly urodzi sie zdrowy, czy nie ma tkz daowna, mierza czy ma rowne raczki, nozki, czy ma wszystkie palc, na wszystko patrzo, a w polsce te go nie ma? Bo z tego powinno wyjsc czy problemy twojego meza, maja wplyw na dziecko.
    Pytalas sie czy leze, wiec raczej nie ze leze caly czas, tylko odpoczywa. Wstaje do lazienki, do kuchni, ugotuje nawet obiada i zrobie pranie. Oczywiscie ciezkich rzeczy nie podnosze. Teraz jestem w 25 tygodniu i lekarzowi wydaje sie ze wszystko jest wporzadku, to nawet mi pozwoilil wyjsc cos zjec, przyjechac sie samochodem. Pisalas ze uwazalas na siebie i oczywiscie ci wierze, ale czasmi i tak sie cos stanie i nie mamy na to wplywu. Ciezko jest kobieta ktore stracily dziecko przechodzic nastepne ciaze. Ja sie boje strasznie, mam dziwne mysli ze cos sie zaraz stanie. Zatrzynam chyba wariowac, ale mysle ze to normalne i pewnie jak sprobujesz jeszcze raz bedziesz czula to samo. Dlatego jesli chcesz jeszcze powalczyc i sprobowac odkladaj sily, bo bedziesz ich potrzebowac zeby przetrwac…
    Jeszcze jedno placz! Placz ile dasz rade, potrzujesz sie wtedy lepiej… Ja probowalam sie trzymac i nie pokazywac innym ze cierpie, ale mamy do tego prawo, nie jest nam latwo zyc z mysla ze nasze dzieci nie zyja, dla nie ktorych to nawet nie bylo dziecko a dla nas to bylo cale zycie.

  • Reply
    ewelina
    01-08-2010 at 16:47

    mi lekarz robił takie bad – spr czy maluszek ma rączki nóżki i fałdkę na karczku więc Ty mialaś może bardziej pracyzyjne te bad. co do badań to wlaśnie mój lek jest ok pod tym względem bo zlecil mi długo przed ciążą hormony, wirusy i niektore zakażne. myślałam żeby zrobić genetyczne, ale zobaczę co mi powie. mój drugi synek byl zdrowy nie mial żadnych widocznych wad, za to mój pierwszy dzidziuś mial rozczep buzi i calego podniebienia niewiem czy to ma jakies znaczenie i czy mogę odnieść ten fakt do wynikow męża. wiesz nie mam nikogo komu moglabym się wyplakać, więc jak czuję taką potrzebę to wchodzę na takie fora i łzy same lecą, ciężko mi jest bo mieszkam u męża razem z teściami i obie jego siostry są w ciąży, ze starszą miałyśmy spotkać się na porodowce, ona ma brzuch a mi serce rozrywa, jak wiem że ona ma przyjechać to biorę pr uspokajające, ale niestety nie pomagaja. chyba moj lekarz nieda się zwariować bo ja bym wszystkie badania jakie robią w najciemniejszych laboratoriach polski, tylko czy to pomoze…? czyt różne fora to dziewczyny nie wiedzialy ze robi sie tarczyce różyczke, toxo,a ja to wszystko mam i wszystko jest ok. jesli mogę Cię zapytac to od czego zaczeły sie Twoje straty- jakieś skurcze, czy plamienia? bo ja w obydwu miałam odrazu skurcze i rozwarcie. pamietam jak lekarz mowił mi w tej drugiej ciąży zebym się nie bala bo nadchodzi tydzien w ktorym stracilam pierwsza ciaze no i,,,,,,,,,,,,, 🙁 a Ty robilas jakieś wnikliwsze bad? czemu lekarz nie podszyl Cie wczesniej?

  • Reply
    Nina
    01-08-2010 at 21:23

    Przy pierwszej wydawalo sie ze wszystko jest wporzadku nawet dwa razy do polski przyjechalam sama samochodem, wszystkie badania wychodzily dobrze, az pewnego dnia poszlam na zrobienie cytologi i z tamdad wywiozla mnie karetka do szpitala zagrozeniem porodu, zadnych bòlòw, zadnego plamienia nie bylo, wiec myslalam ze sobie jaja ze mnie robia, jeszcze z tego szoku zapomnialam jak sie mowi po wlosku i tylko tam na mnie krzyczeli. W koncu po jakiejs godzinie dostalam silnego bolu i mi odeszly wody, noi moj synek sie udusil, a pozniej 7 godzin czekalam na rozwarcie i go urodzilam, niestety nie uslyszalam jego placzu, chociaz myslalam ze moze zdarzy sie cud. Lekarz wyslal mnie na wiele badan co nawet nie wiem co one ozn. po polsku ale wszystko bylo ok, u dziecka tez nie znalezli nic, wiec uznali ze mam niewydolnosc szyjki macicy. Po 3 m-cach sprobowalam znowu i stracilam w 5 tyg, przestraszylam sie ze teraz to wogole nie moge zajsc i po robilam jeszcze pare innych badan ale wychodzilo wszystko ok, wiec po 6 m-cach sprobowalam noi sie udalo, i teraz jestem w 25 tyg. Lekarz uznal ze szew zalozy przynajmniej miesiac przed tygodniami w ktorch stracilam dziecko. Dlatego bylo to w 16 tyg. Dziwie sie ze tobie tez nie zalozyli wczesniej. Mi zalozyli tylko dlatego ze mialam przedwczesny porod, a nie ze szyjka sie skraca. Bo wsumie lepiej zalozyc go przy dlugiej szyjce, a nie w ostatniej chwili, bo sam szew wywoluje skurcze, ale pozniej to przechodzi. Wspolczuje ci bardzo ze musisz widziec kobiety w ciazy, ja sie balam z domu wychodzic zeby je nie spotkac, a jak wiedzialam ze znajome sa w ciazy to czasami chcialam zeby one tez je stracily, wiem ze to okropne, ale to tak boli, a ktos kto nie stracil nigdy dziecka, i nie przechodzil trudnej ciazy nie wie co to jest. Wiec pewnie moje slowa wspolczucia nie wiele ci pomoga, ale musisz to przetrwac chociaz jest to trudne. Ktos kiedys powiedzial ze bog kiedy zrzuca ciezkie rzeczy na czlowieka, to wybiera tych silnych, pamietaj ze mamy w sobie duzo sily tylko o tym sie jeszcze nie wiem.

  • Reply
    ewelina
    02-08-2010 at 19:34

    Też mam takie głupie mysli i czasem chciałabym żeby stracila moze przez chwile wiedziała jak ja się czuję, ale to tylko chwilowe mysli… powtarzam sobie że muszę mysleć o swojej przyszłości, moich dzieciach i jest mi lżej, tylko trochę boli jak wszyscy udają że nic się nie stało, jakbym nie była w tych ciążach i nie straciła moich Aniołków:( to jest naprawdę bardzo przykre. Wiesz mylisz się że Twoje pocieszenia nic dla mnie nie znaczą, docierają do mnie dlatego że Ty tez przez to przeszłaś i to nie są puste słowa typu jeszcze będziecie mnieli, bo jesteście młodzi, ktore slyszałam od teściowej i jej córek. Dlatego wchodzę na takie fora, bo tu znajduję duzo róznych historii ktore zakończyly się tak samo. Widzisz boję się że u mnie to nie bedzie kwestia szyjki a wlasnie masionek męża czekamy na ostatni wynik i umieram ze strachu:( a Ty masz męża włocha, czy tak poprostu wyjechaliście? czyt. wczoraj o kobiecie gin ponoć specjalistka od poronień więc zobaczę co powie mi teraz ten moj… a jeśli by mnie podszył i dostałabym skurczy to co wtedy? skurczy chyba nie idzie zatrzymać?

  • Reply
    Nina
    03-08-2010 at 18:51

    Mi tez tak mowili,ze jestem mloda i bede jeszcze miala dzieci,i to mnie bardzo wkurzalo, bo oni nie rozumieja ze to nie jest takie latwe. Powiem ci,ze Cie podziwiam, musisz byc bardzo silna kobieta. Przeszlas dwie straty i to dosc zaawansowane,i dalej szukasz i strasz sie o nastepnego dzidziusia, choc pewnie nie jest latwo… Mysle ze nie masz czego sie bac,ze twoj maz ma problemy z nasionem bo zaszlas w ciazy bez problemow,a podobno organizm w momencie zaplodnienia wybiera te najlepsze plemniki,a odrzuca te gorsze,a jesli cos jest nie tak to dochodzi do wczesniejszego poronienia, czyli gdzies kolo 5 do 10 tygodnia zarodek zostaje odrzucony i dostaje sie krwawien i macica sie sama czysci. Przynajmniej mi tak wytlumaczyli dlaczego stracilam drugi dziecko w 5 tygodni. A mowilas ze z twoim synkiem bylo wszystko wporzadku nie wykryli nic, a napewno robili szczegolowe badania. Mam nadzieje ze znajdziesz przyczyne i wkoncu Ci sie uda… Moj maz jest wlochem i to jedynakiem wiec wyobraz sobie jak wszyscy oczekuja pierwszego wnuka… A jesli chodzi o podszycie i skurcze, to sama nie wiem, i tego sie boje, bo slyszlam ze jakbym dostala bole i skurcze to musze szybko jechac do szpitala, bo musza zdjac szew, bo jak nie to szew moze rozwalic szyjke. Wiec nie chce myslec ze takie cos sie moze stac. Mam nadzieje ze szew jest zalozony dobrze i bedzie czymal do konca… Daj znac jak bedziesz miala wyniki. Czasami warto zapytac sie innych specjalistow co sie znaja. Trzymam za Ciebie kciuki. Pozdrawiam.

  • Reply
    ewelina
    04-08-2010 at 20:59

    byłam dziś u tego lek. na temat nasionek nie powiedział nic, bo myślę iz nie zna się na tym… ale nie wyslał nas do androloga, czekamy na aktualny wynik badań. Masz dużo racji co do prawidłowości z zaplodnieniem, mądrze to brzmi i naprawdę pociesza 🙂 jak dostałam wynik i wiszłam na blog to przeczytalam, że przy takim schorzeniu zajście w ciąże to cud, a ja przecież zaszlam i to dwa razy fakt w pierwszą po roku, a w drugą po po siedmiu miesiącach więc jakieś nieprawidlowości są. Ale tak jak mowisz nie mam zamiaru się poddawać i będę walczyć, wierzyć i modlić się… moj gin powiedzial że jak będę w ciąży to podszyje mnie w 18 tyg ciąży. zalecił mi dużo witamin, trochę specyfików no i przygotowuje mnie. A Ty nie myś o najgorszym, bo teraz musi być dobrze i napewno będzie. nie wyobrazam sobie żeby być z obcokrajowcem, szczerze to ja u teściów w domu czuję się jakbym była wśrod gluchych i niemych, nikt oprocz męża nie rozumie tego co czuję. Jak przyjeżdżają jego siostry (obie sa w ciąży) to nawet nie schodzę jeść, bo juz nie jestem w ciąży………. i właśnie te dni są najtrudniejsze, są piekielnie trudne, nawet już nie mam czym płakać….. Trzymaj się cieplo i nie martw na zapas, bo jak się ma czarne mysli to można je przyciągnąć, więc głowa do góry, żadnych zmartwień, duzo uśmiechu a napewno się uda. 🙂

  • Reply
    moon
    05-08-2010 at 20:02

    Moje dziecko umarło z 3/4 sierpnia.Miało 11 tygodni.Myślałam że przez to przejdę w miarę bezboleśnie, ale teraz widzę żę nie będzie mi łatwo. Jeszcze dzisiaj w szpitalu robiłam wszystko,żeby nikt nie zobaczył jak strasznie mnie to boli, ale kiedy zostałam sama nie udało się powstrzymać łez. Czekam na noc żeby przestać myśleć i cokolwiek czuć. I wciąż się zastanawiam jak ja dam sobie z tym radę??? w tej chwili jestem zdruzgotana i nic nie jest w stanie mnie pocieszyć.

  • Reply
    Nina
    06-08-2010 at 08:56

    Mysle ze ginekolog powinien sie znac na nasionkach, ale moze bardziej jest zaniepokojony tym ze obydwie ciaze urodzilas kolo 20 tygodnia, bo w koncu musialy byc skurcze, bo inaczej nie dojdzie do przedwczesnego porodu, zakazenia ci nie wykazalo, wiec pewnie taki nasz urok. Moze tak bardzo chcemy nasze malenstwa ze przychodza wczesniej. Ze swojego doswiadczenia wiem ze najlepiej odczekac 6 miesiace, czyli u ciebie bedzie to cos kolo grudnia i zatrzac probowac, przez te miesiace bierz kwas foliowy. Kontroluj swoj okres to bedzie ci latwiej zajsc w ciaze, jak bedziesz znala dokladne dni plodne, jak tak robilam i za kazdym razem zachodzilam. Wiec jak dobrze pojdzie w styczniu zobaczysz dwie upragnione kreseczki. Ale do tego czasu trzymaj sie mocna, bo wiem ze nie jest latwo. Nie przejmuj sie siostrami twojego meza, nie ktore osoby nie umieja zachowac sie w takich sytuacjach i moze nawet niechca ale i tak rania innych. Jak macie szanse to moze wyjechalibyscie na jakies wakacje, tak zeby troche odychnoc od tego wszystkiego. A wogole to jesli mozna zapytac to ile masz lat? i w ktorej czesci Polski mieszkasz? Ja jak ci mowilam to mieszkam we wloszech nie daleko Wenecji, a do wlochow mozna sie przyzwyczaic:P

  • Reply
    ewelina
    06-08-2010 at 19:18

    I nie tylko przyzwyczaić…nawet zakochać 🙂 my mieszkamy prawie w Pułtusku tj. 60 km od Warszawy. Mamy w planach wyjazd, więc może uda się gdzieś wyjechać. Mam 23 lata, mój mąż 22. Mówiąc o obserwacji cyklu mialaś na myśli mierzenie temperatury? Jeśli tak to nigdy nadzwyczajnie nie przywiązywałam wagi do aż tak szczegółowej obserwacji cyklu. Lek powiedzial mi że możemy zacząć starać się w pwżdzierniku, czyli minie cztery miesiące, tylko że z tą ostatnią ciążą udało się dopiero po sześciu miesiącach i tak sobie myślę, że to może mieć jakiś związek właśnie z nasionkami męża. Kwas foliowy biorę, oprócz tego falwit, jodid, wit a+e, wit c, selen, i przepisał mi preparat arnika heel mówi, że to na odtrucie organizmu. Biore a lek mówi, żebym się przygotowywala.Na wizycie powiedzial że podszyje mnie w 18 tyg.Też zastanawiam się, czy mam robić badania genetyczne, niemam pojęcia co robić. Lekarz zalecił mi bad hormonów i kazal wstrzymać się jeszcze dwa cykle i dopiero zrobić, a ja już miałam jechać i robić je, zgasił mój zapał i znowu ta bezczynność, miliony wątpliwości i ta cholerna niepewnośc o przyszłość czy się uda. Pisałam chyba już o tym, ża bałam się cieszyć tą drugą ciążą, gdzieś usłyszalam, że sukces ciąży w dużej mierze zależy od nastawienia psychicznego, tylko jak tu się nastawiać…..? Co do sióstr męża to zaczynam mieć wyrzuty sumienia bo zachowuję się tak jakbym przez nie straciła moje Aniołki, ale nie umiem patrzeć na nie, ich okrągłe brzuchy i szczęśliwe twarze. poprostu nie umiem……

  • Reply
    Nina
    07-08-2010 at 11:29

    Moja historia z nim byla strasznie zakrecona hehe, ale wlosi tak latwo nie daja za wygrana. Ja mam 25 lat,a on 35 ale zachowuje sie gorzej niz piecialetnie dziecko. Ja w polsce mieszkalam kolo Krakowa.
    Nie chodzilo mi o mierzeniu temperatury,tylko o wyznaczeniu dnia owulacji, ktory wychodzi dwa tygodnie przed spodziewana miesiaczka. Wiec jesli twoja miesiaczka bedzie regularna, to bedziesz mogla sobie obliczyc dzien w ktorym powinna byc owulacja, i przed i po dnie owulacji ja probowalam, bo nigdy nie wiadomo czy dokladnie sie wyliczylo dzien owulacj hehe:). Moja taktyka byla taka i za kazdym razem sie udawalo. Nie zamartwiaj sie napewno sie uda, i nie mysl o najgorszym, bo nasze glowy to potrafia wymyslac nie samowite historie. Jeszcze jedna rada, przestan wchodzic na forum gdzie pisza o roznych problemach bo jak sie zatrznie czytac wszystkie te historie to dopiero mozna zwariowac,bo sie ma uczucie ze wszystko to ma zwiazek z nami. A jesli chodzi o przechodzenie ciazy,to niby mowia zeby byc spokojnym, nie zamartwiac sie, ale w naszych przypadkach sie tak nie da, ja to dopiero jestem klebkiem nerwow i tez na poczatku balam sie cieszyc, bo myslalam ze znowu strace moje malenstwo. Wiec sa dni dobre i zle. Masz prawo nie cieszyc sie ze szczescia innych w koncu jeszcze boli cie ze twojego synka nie ma, i nie martw sie to jest normalna rzecz, a w twoim przypadku to jest jeszcze gorzej bo ciagle widzisz kobiety w ciazy, przez to cie podziwiam. Wierze ze dasz rady. Pozdrawiam serdecznie…

  • Reply
    ewelina
    07-08-2010 at 15:17

    A boli podszycie ciąży? Bo ja chyba oszaleje ze strachu jak będę przed podszyciem… A znacie juz płeć swojego bobaska? Najgorsze jest dla mnie to że nie umiem usiedzieć w miejscu, może dlatego że zaczymam od nowa wszystko przemyślać i doszukiwać się swojej winy, ale z drugiej strony mam świadomość, że stan mojej psychiki poprawił się i myslę że to dzięki forum no i bezposredniego dialogu z Tobą, tym bardziej, że w domu nikt ze mną nie rozmawia o tym, bo wszyscy są skupieni na ciężarnych (oprócz mojego męża oczywiście). Co do obserwacji cyklu to po pierwszej ciązy wyregulował się bo wcześniej to byla jedna wielka loteria, będzie albo nie, no a teraz muszę trochę odczekać, żeby cokolwiek stwierdzić 🙂 a Ty nie martw się a zwlaszcza teraz jak już przeszłaś ten czas wiekszego ryzyka, więc myśl o tym, że już niedlugo. Miała wypalaną nadżerkę i nie mogę usiedzieć w miejscu, a miałam się oszczędzać… fakt nie dzwigam, ale przemierzam setki razy schody gora dół i boję się że mogę coś schrzanić ale myślę o tym jak zaczyna mnie boleć. Zawsze jak rozmawiamy z mężem to obiecujemy sobie, że tym razem będzie inaczej, że się uda i że będę leżała w łóżku tylko czy coś to da? Nikt, żaden lekarz nie powiedział mi że jeśli spędzę ciążę w łóżku to będzie wszystko dobrze… tylko jak można 8 miesięcy leżeć??????? w drugiej ciąży polegiwalam i nawet sporo i jakoś nic to nie dało. coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu że to przez współżycie 🙁 niewiem boję się z drugiej strony tak myslec bo to by znaczyło że zabilam swojego dzidziusia, chore są te myśli ale nie umiem sie ich pozbyć. Jak idę na cmentarz to dostaje kołomłyja myśle, że to moja wina, że moje dziecko zamiast na moich rękach to jest w ziemi, z resztę wiesz jakie myśli przychodzą do głowy… swojego czasu bylam gotowa jechać do psychologa, nie pojechałam bo zaczęlam wchodzić na takie fora i szczerze chyba psycholog by nie pomógł, bo co niby może wiedzieć o tym co czuję… a tu wszystkie przechodziłyśmy to samo więc nie ma mowy, o teoriach, głupich i niepotrzebnych slowach. boje się kolejnej ciąży, ale już chcialabym być zrobię bardzo dużo, nawet cale miesiące w łóżku…

  • Reply
    Nina
    07-08-2010 at 22:41

    Podszycie nie boli,bo cie uspia,obudzisz sie po wszystkim. Ja nawet nie czuje ze cos mam w srodku. Bede miala chlopczyka,przy pierwszej tez byl chlopczyk. Ja tez nie umiem usiedziec na miejscu,wszedzie mnie pelna,i dlatego tez mam teraz problem siedziec w domu i caly czas w lozku. Ale i tak wstaje i robie wszystko sama gotuje, sprzatam, jak czuje ze mi twardnieje brzuch to ide sobie odpoczac… Przelezalam tylko miesiac w lozku, pozniej doktor pozwolil mi na wiecej. We wtorek mam wizyte wiec sie dowiem czy nie skrocila mi sie szyjka… Czy lezenie daje cos? Napewno pomaga,ale tez duzo pomaga podszycie,albo swiadomosc ze to ci pomoze,chociaz i tak watpliwosci pozostana. Jesli chodzi o wspolzycie,to w nastepnej ciazy musisz o tym zapomniec,ja od 6,5 miesiaca co nie robie nic hehe,ale da sie wytrzmac,najgorzej przezywa to moj maz hehe. Podobna orgazm wywoluje skurcze,dlatego nie mozna nic robic… A ty pochowalas swoje dzieci? Bo mi powiedzieli ze do 22 tygodnia jest to poronienie,a nie porod,a po drugie moj synek urodzil sie martwy. Nawet mi go nie chcieli pokazac tylko ja ich poprosilam,ze chce zobaczyc go. Byl taki malutki,ale byl sliczny bo byl moj:) Zobaczysz ze czas szybko minie i nie dlugo juz napiszesz mi ze znowu jestes w ciazy, czego ci zycze z calego serca…:)

  • Reply
    ewelina
    07-08-2010 at 23:13

    Mnie przy drugim synku pytala pielęgniarka, czy chce go zobaczyć i nie przestaję o tym myśleć bo powiedzialam, że nie balam się, balam się tego, że jak go zobaczę to nie bede umiała bez niego żyć i tak nie potrafię ale chyba łatwiej mi przez to przejść. Nie mnialam odwagi żeby zobaczyć mojego syneczka 🙁 pochowaliśmy obydwu ale sam mąż z rodzicami ja zostalam w szpitalu, chcialam być, ale nie chcieli żebym byla, niewiem czy to lepiej. Napewno nigdy nie przestanę myśleć o nich 🙁 i w ciąży usypiają, mogą, nie zaszkodzi na maluszka? kurcze takie to wszystko jest pokręcone… my też się wstrzymywaliśmy, ale wiesz jak to facet… to przez ten cholerny seks 🙁 moj mąż cały czas mi powtarza, że teraz jak zajdziemy to nawet mnie nie dotknie, tylko bedziemy musieli oddzielnie spać, chciałabym juz być w ciąży najlepiej niedaleko porodu, tak dlugo trzeba czekać 🙁 🙁 oszczędzaj się i dbaj o siebie teraz napewno się uda. Pozdrowienia

  • Reply
    Nina
    09-08-2010 at 17:57

    Ja sie ciesze ze moglam go zobaczyc, slyszalam ze nie ktore kobiety nawet robily zdjecia,ja raczej bym sie na to nie odwazyla. Ja niestety nie moglam go pochowac,ale moze lepiej,bo sam pogrzeb, pozniej jego grob, bardzo by mnie bolal, a tak to wiem ze moj synek jest w moim serduszku i to mi wystarcza. To wszystko wogole jest trudne, i kazda z nas przezywa to inaczej,chociaz bol jest zawsze ten sam. A z facetami to trudno jest,oni to maja problemy wyczymac bez…., ale w naszych przypadkach musza sie poswiecic. Moj to czasami zartuje ze pojdzie z inna hehe, ale co moge zrobic;) Wiem ze oczekiwanie na nastepne wydaje sie takie dlugie, mi to wogole dni nie chcialy leciec, ciagnely sie tak strasznie, mialam szczescie ze po 3 miesiacach po poronieniu znalalam prace to mi lecial szybciej ten czas. A ty pracujesz? Bo znalezienie nowej pracy podnioslo by cie na duchu, nowi ludzie, nowe rzeczy. Wytrzymasz juz nie dlugo ci zostalo, mysl teraz o sobie i o tym ze juz nie dlugo znowu bedziesz w ciazy i tym razem ci sie uda.

  • Reply
    ewelina
    09-08-2010 at 19:57

    No wlaśnie nie pracuję, wiem że gdybym pracowala, to inaczej to wszystko bym znosiła, ale cóż….. To ja tak mówię do swjego że jak teraz będę to nie dam mu się dotknąć i \"daję\" przyzwolenie na…….. ale mąż twierdzi, że nigdy by mi tego nie zrobił. My obydwóch Maluszków pochowaliśmy fakt, że nie byłam na pogrzebach, ale….. mam po co żyć muszę dbać o kwiaty, zapalać lampki no i modlić się. Jestem praktycznie codziennie i zawsze jak mam doła to jadę na grobek wypłaczę się i czasem jest mi lżej wiem, że mam ich blisko i tylko dla siebie, bo tylko ja z nimi rozmawiam. Gdyby dało się cofnąć czas………… byłaby najszczęśliwsza na świecie, tylko że to jest nie możliwe. Czekam z ogromną nadzieją i wiarą, że tym razem napewno się uda……… :/

  • Reply
    Nina
    10-08-2010 at 09:22

    A jak bys poszukala pracy, napewno w Polsce nie jest latwo z praca i zarobki kiepskie, ale tylko po to zeby zmienic klimat, otoczenie. Nie martw sie tym razem jak bedziesz w ciazy to nie dasz sie mu, a on nie bedzie mial nic do gadania, bedziesz tylko myslala o twojim dzidziusiu. Podziwiam cie ze jeszcze masz sile wierzyc i modlic sie, ja bardzo przezylam smierc mojego synka i prawie zwotpilam w Boga, bylam bardzo zla na niego, bo ja co wierzylam tak bardzo w niego, i tak sie modlilam zeby mi go nie odbieral a on i tak go zabral i tak ciezko mi bylo zrozumiec dlaczego. Teraz nie mam do niego zalu, ale przestalam sie modlic, chociaz i tak powiem czasami zdrowaske jak sie boje, ale to chyba z przyzwyczajenia, bo mam malutka nadzieje ze moze on naprawde jest i mi pomoze… Ale jak mowilam kazda z nas jest inna i naczej cierpi i reaguje na to wszystko… Gdyby dalo sie cofnac czas to dzisiaj bylo by wszystko inaczej, a moze nie, a moze i tak wszystko by sie wydarzylo! To jest wielka nie wiadoma… Ja wierze ze uda ci sie, pomsyl ze ja juz jestem w 26 tygodniu, co naprawde nie wierzylam ze mi sie uda, a jeszcze tym bardziej ze ostatnio dosc miala stresujacy miesiac i ruchliwy, bo to znajomi przyjechali, to sprzatanie, to nie mam nikogo i musze sama wyprac, wyprasowac… Ja ci zycze szczerze, zeby ci sie udalo, i zebys byla szczesliwa, wierzmi ze chyba mozna byc szczesliwa, moze sie uda, bo oczywiscie zawsze jest ta nie pewnosc, ale wierzmy mocno ze my tez zaslugujemy na to zeby byc szczesliwymi…

  • Reply
    ewelina
    10-08-2010 at 12:55

    Nie wiem muszę Ci powiedzieć, że na tyle sposobow tłumaczyłam sobie te straty, że chyba coś do mnie dotarło i coś zrozumiałam, ale nadal zdarzają się nie spane noce i morza łez…. i też miałam żal do Boga, który przerodził się w żal do siebie, potem znowu tłumaczenia, że moje dzieci byly potrzebne jakiejś mamie, która zostawiła swoje dzieci i musiała odejść, chore są te myśli, ale tak właśnie sobie tlumaczyłam, potem znowu załamka dlaczego ja…. dojrzałam psychicznie i wiem że w kolejnej ciąży będę uważać na siebie jak nigdy dotąd, tak, żeby udalo się i żebym w końcu wróciła z maluszkiem do domu wierzę w to i mam ogromną nadzieję. Wczoraj przyszedl wynik męża, diagnoza ; nieprawidłowa ruchliwość plemników, ale jakoś przestałam sie bać, skoro zaszłam dwa razy w ciążę to teraz też się uda, czekam tylko na znak lekarza… Do pracy pewnie nie pójdę, bo mąż niechce żebym szła chyba jest zazdrosny i wyobraża sobie niestworzone rzeczy, więc najbliższe dwa, trzy miesiące będą się ciągnęły w nieskończoność… A Ty masz zaufanie do włoskich lekarzy, umiesz mowić po włosku? Może tamci lekarze są bardziej skrupulatni i dokładni w tym, co robia stosują jakieś inne leki w trudnych ciążach? Ty bierzesz teraz cos, jakies proszki, czy zastrzyki?

  • Reply
    Nina
    10-08-2010 at 18:06

    Wlasnie wrocilam od lekarza i boje sie jak nie wiem, bo szyjka skrocila mi sie z 38 do 22mm, nie zbyt byl zadowolony, a nawet widac bylo zebyl przerazony, chociaz staral sie mowic spokojnie, zeby mnie nie wystraszyc. Ale wiem ze nie jest dobrze i pewnie nie donosze do konca, bo juz dzisiaj mi kazal isc na zaszczyk ktory przyspieszy rozwoj pluc mojego synka, wiec nie jest za ciekawie. Lekarz uwaza ze wszystko sie czyma na szwie, jesli szew popusci to dojdzie do porodu, mam teraz lezec caly czas zadnego wychodzenia, i jezdzenia samochodem, tylko ubikacja i lozka, ale tak sie przestraszylam ze teraz to sie nigdzie nie rusze…:( Lekow duzo mi nie zalecil, mam brac tylko witaminy i buscopan czyli cos takiego jak nospa, tak mi sie przynajmniej wydaje… Wloski umiem na tyle zeby sie dogadac i zrozumiec… Czy mam zaufanie, ja nikomu nie ufam, ale nie znam sie na tych rzeczach i musze suchac lekarzy, ale widze ze sie martwi, i stara zebym przynajmniej donosila do 32 tygodnia, chociaz mi jeszcze duzo brakuje, bo to dopiero moj 26 tydzien. Boze moj ja nie wiem czy to przezyje jesli zwnowu moj synek umrze… Ja chyba nie mam tyle sily i wiary co ty…:(

  • Reply
    ewelina
    11-08-2010 at 11:53

    Niemyśl w ten sposób i WIERZ ZE SIE UDA Z CAŁYCH SIŁ NO I OCZYWIŚCIE OSZCZĘDZAJ SIĘ. byłaś na tym zastrzyku? nie denerwuj się bo to napewno nic nie pomoże, a wręcz przeciwnie. musisz wierzyć że będzie wszystko dobrze! nie myśl o tym ze bedzie dobrze, musi. uda Ci się glęboko w to wierze i trzymam kciuki za Was. nie denerwuj się i dużo leż musi się udać 🙂

  • Reply
    Nina
    11-08-2010 at 20:21

    Dzisiaj bylam na nastepnym zastrzyku, mam nadzieje ze to pomoze, moze i nawet dobrze ze lekarz mysli naprzod, jakby sie cos mialo stac. Twoj tez tak powinien zrobic, bo mogl juz wczesniej zalozyc ci szew, ale zawsze czlowiek dowiaduje sie po fakcie, i ciagle sie uczymy na bledach, tylko ze pozniej te bledy strasznie bola. Dziekuje za pocieszenie, bardzo go poczebuje teraz, bo juz mi sie wydawalo ze jest lepiej a tu wyskoczylo mi znowu zagrozenie, jest trudno przejsc ciaze osoba ktore wiedza ze moga ja stracic, ja to przechodze teraz, a ty tez bedziesz miala to samo, mam nadzieje ze uczymam z toba kontakt, bo chce bardzo wiedziec jak tobie pojdzie i oczywiscie wierze ze ci sie uda, bede cie wspierala tak jak ty wspierasz mnie..:) A sama wiesz jak to z lezeniem jest wydaje ci sie ze dobrze sie czujesz i pozwalasz sobie na wiecej, teraz to wiem ze musze, bo naprawde sie przestraszylam. Ale tak wierzylam ze tym razem bedzie inaczej. My to mamy przerobane…! Ale co sie nierobi zeby miec swojego dzidziusia przy serduszku:) Jeszcze raz dziekuje ci ze jestes…:)

  • Reply
    ewelina
    11-08-2010 at 22:53

    Na pewno podjął taką decyzję bo chce jak najlepiej dla Ciebie i maluszka, i daje Wam duże szanse. Kurcze czemu tak jest że jedna kobiety robią wszystko normalnie seks pełną parą, normalnie pracują do ostatniego dnia i nic im nie jest gdzie jest Bóg??????????? czym sobie zasłużyłyśmy na takie cierpienia, słów brakuje…………………………….! i naprawde żadna która tego nie przeszla nie ma pojęcia co czujemy i na dodatek te pocieszenia……………….. Trzymaj się mocno i nie poddawaj się dla Twojego syneczka i nie myśl o najgorszym bo wszystko będzie dobrze ja obiecałam sobie że jak będę w ciąży i będę rwala się do jakiejś roboty to zadam sobie pytanie głupie sprzątanie czy mój maluszek… musi byc dobrze duzo leż uspokój sie to maluszek jeszcze poczeka życzę Ci z calego serca żeby udało Ci się jeszcze troszkę wytrzymać i napewno wszystko skończy się szczęśliwie tylko Ty musisz też w to wierzyć i głęboko ufac a napewno się uda.

  • Reply
    Nina
    12-08-2010 at 11:22

    Ja tez sobie zadaje czesto pytanie dlaczego inni nie maja problemow i moga wszystko robic, a my mamy tyle problemow… Moze to jest jakas proba zeslana od Boga, a kiedy to przejdziemy bedziemy bardziej silniejsze, ale ta droga jest dluga i nie latwa. A ty jak sie czujesz? Napewno nie jest ci latwo i te bezczynne oczekiwanie… Bo mysle ze czujesz sie tak jak ja kiedy liczylam dni i miesiace zeby znowu sprobowac. Mam nadzieje ze czymasz sie, chociaz nie jest latwo. Ja tez tak mowilam ze jak bede w ciazy to nawet 9 miesiacy przeleze, ale pozniej wszystko jest inaczej. Wiesz ze kiedy tak sie lezy bezczynnie to myslisz o wszystkim i to zawsze o najgorszym… Chcialabym zapomniec ze stracilam moje dzieci i myslec ze to moja pierwsza ciaza! Pierwsza ciaza byla idealna bez stresow, nerwow, wydawalo mi sie ze moge wszystko robic, myslalam ze przejde przeznia jak wszystkie kobiety bez problemowo… Chcialam ci sie zapytac czy nie dalabysmi twojego emiala, bo nie wiem czy na tym blogu mozna tak duzo pisac, moze tez inne osoby chca napisac o swoich problemach, a tak to zajmujemy caly blok. Oczywiscie jesli chcesz, ale chcialabym czasami dowiedziec sie jak ci tam leci i czy wszystko u ciebie w porzadku…

  • Reply
    ewelina
    12-08-2010 at 14:28

    Odliczam dni nawet po pierwszym cyklu liczyłam kiedy będą dni płodne… a muszę czekać jeszcze trzy miesiące… potem też nie bedzie łatwo. A Ty jak sie czujesz, leżysz w łóżku? ja różnie się czuję myśle o moich synkach wyobrażam sobie jak je tule i trzymam na rękach…. to tylko marzenia 🙁 w niedziele bylismy na mszy i akurat było dwa chrzty…. całą msze widziałam jedną dzidzię trzy razy sie rozkleiłam i musialam wyjść bo nie dawałam rady, pocieszam sie tylko tym ze niedlugo znowu zaczniemy starania i ze tym razem bedzie dobrze przynajmniej ze swojej strony zrobie wszystko zeby w razie … nie miec sobie nic do zarzucenia… mój email ; [email protected] mam nadzieję ze czasem sie odezwiesz bo nikt nie rozumie tego co czuje. trzymaj się mocno i nie poddawaj się bo musi byc dobrze już dostalyśmy w kośc więc czas na nasze szczęscie! 🙂

  • Reply
    Nina
    12-08-2010 at 17:05

    Teraz bede pisala do ciebie na emial…

  • Reply
    magda 25
    17-08-2010 at 11:33

    Cześć dziewczyny! U mnie na 90% przyczyną poronienia była opryszczka na ustach. Nawet nie wiedziałam jakie spustoszenie zostawia ten wirus. U mnie pojawiła się gdzieś ok 6tyg i skończyło się źle. Nigdy wcześniej nie miałam opryszczki a podobno w pierwszych 3 m-cach albo powoduje poronienie albo bardzo poważne zmiany rozwojowe u dziecka, to nie znaczy że w późniejszym okresie może być mniej groźny. Także jak coś się zaczyna pojawiać to lepiej od razu do lekarza po środki przeciwwirusowe.Szkoda że nie wiedziałam tego wcześniej, może wtedy to wszystko inaczej by się skończyło. Ale mimo wszystko się nie poddaje. Chwilowo nic nie robię w tym kierunku bo jestem strasznie rozregulowana hormonalnie. Ale myślę że za jakieś 3 m-ce zacznę działać. Boję się strasznie ale wiem że wszystko będzie dobrze i nie może być inaczej. Trzymam za Was wszystkie kciuki i wiem że Wam też się uda.

  • Reply
    Nina
    18-08-2010 at 16:18

    Naprawde po opryszczce na ustach, moze dojsc do poronienia. Boze ile bakteri, wirusow jest teraz na swiecie ktore moga spowodowac strate dziecka. Czasami lepiej nie znac wszystkich chorob jakie moga wystepowac w ciazy, bo wtedy zylo by sie w ciaglym strachu, ze to moze nam sie przytrafic. Przykro mi ze to przytrafilo sie tobie, ale nie martw sie bedzie dobrze. Jest tu na blogu wiele dziewczyn ktore sie boja strasznie, i czekaja na nastepne proby zajscia w ciazy. Bedzie dobrze. Ja tez trzymam kciuku za wszystkie dziewczyny…

  • Reply
    magda 25
    25-08-2010 at 08:37

    Zaraz po poronieniu myślałam że im szybciej zajdę w ciąże tym ból będzie mniejszy. Założyłam, że po 3 m-cach zacznę starania. A teraz kiedy te 3m-ce minęły już tak nie myślę. Przecież nie da się zastąpić tej straconej istotki. Mam nadzieje, że przyjdzie czas na to abym była psychicznie na to przygotowana, bo chwilowo jest ciężko.

  • Reply
    gośka
    25-08-2010 at 16:04

    Witam Was Dziewczyny!!!.Jestem tu po raz pierwszy i czuję że muszę się z Wami podzielić moją wielką stratą(teraz wiem że nie jestem sama a tak myślałam…).Pierwszą ciążę przeżyłam bez żadnych problemów urodziłam Synka przez cesarskie cięcie powód wysokie ciśnienie ale wszystko ok, o drugą ciąże po cc lekarze kazali mi odczekać trzy lata ja poczekałam pięć i jakie było moje zdziwienie gdy w lutym tego roku ujrzałam na teście moje upragnione dwie kreseczki byłam taka szczęśliwa…, wszystko było ok, ciśnienie w normie wyniki rewelacyjne, dwa usg wszystko w porządku widziałam moją Dzidzię jak wierzga rączkami i nóżkami, serduszko bije więc nie było powodu do zmartwień.A jednak 31 lipca trafiłam do szpitala powód podwyższone ciśnienie zrobiono mi ktg serduszko biło nie tak jak powinno,następnie zrobiono usg i diagnoza uogólniony obrzęk dzidzi, woda w osierdziu, wodobrzusze itd…, byłam załamana, kolejny szpital i brak dobrych wieści.Dnia 3 sierpnia moja Kochana Córeczka odchodzi, umiera we mnie a ja nie mogę nic zrobić,był to 28 tydzień ciąży i moja ósma rocznica ślubu – jestem załamana tak bardzo Ją pokochałam czułam jej ruchy i nie mogę sobie wybaczyć że do końca wszystko było ok a tu taka tragedia…, urodziłam mojego Aniołka 6 sierpnia siłami natury i przeżyłam ten ból jeszcze raz gdy zamiast płaczu Dziecka na porodówce usłyszano mój przerazliwy krzyk i rozpacz DLACZEGO?????.Dziś minęły prawie trzy tygodnie od tej tragedii a ja dalej nie mogę w to uwierzyć i choć każdy mi mówi że mam dla kogo żyć że mam synka to jednak ból i rozpacz jest i pozostanie do końca mych dni….Dziewczyny bardzo Wam wszystkim współczuję bo wiem co przeżyłyście ale w jedno wierzę ze kiedyś nam wszystkim zaświeci słońce i tego wam i sobie życzę!!!.Pozdrawiam Was wszystkie serdecznie.
    \"LUDZIE MARZĄ O ANIOŁACH JA MIAŁAM SZCZĘŚCIE TRZYMAĆ JEDNEGO W RAMIONACH\"

  • Reply
    basiek
    02-09-2010 at 11:11

    Byłam w 12 tyg. ciąży kiedy dowiedziałam się, że mojemu maleństwu przestało bić serduszko :(( dbałam o siebie bardzo, bo wiedziałam o ciąży od 2 tygodnia, ale stało się inaczej. Byłam katoliczką do chwili, gdy nosiłam w sobie moje upragnione maleństwo. Teraz wiem, że bóg nie istnieje. Pomaga tylko tym którzy nie dbają o siebie o dzieciątka które mają się urodzić, a karze tych które pragną mieć dzieci. Chyba już nie wrócę w ogóle do wiary katolickiej.
    Brakuje mi naszej małej córeczki ;(( Za m-ąc bedziemy próbować znów, lekarz powiedział, że 3m-ące po zabiegu muszą minąć także więc ….
    A psychicznie jestem prawie w formie, bo mam 2,5 miesięcznego pieska, któremu mamusiuję. Mam się czym zająć. Pomaga mi to, ale nie przestałam myśleć przecież o naszym Aniołku.
    Pozdrawiam Was wszystkie przyszłe i obecne mamusie

  • Reply
    magda 25
    06-09-2010 at 14:30

    Wiesz co ja podchodzę do tego trochę inaczej, nie przestałam wierzyć. Wytłumaczyłam to sobie w taki sposób, że jeśli to maleństwo miałoby urodzić się upośledzone i jeśli miałabym patrzeć na jego cierpienie do końca życia to zdecydowanie lepiej, że stało się właśnie tak. mimo że minęło 3,5 miesiąca to nadal jest mi źle i normalnie „kobiety w ciąży działają mi na nerwy i wyć mi się chcę jak widzę taką z brzuchem” ale wiary w to nie mieszam, wiem że następnym razem będzie już dobrze i moje modlitwy zostaną wysłuchane. Nie można za całe zło świata winić Boga. Mi lekarz kazał odczekać przynajmniej pół roku zanim znowu spróbuje, żeby organizm doszedł do siebie. Dziewczyny uda nam się zobaczycie, trzymam za Was wszystkie kciuki

  • Reply
    Karagen
    06-09-2010 at 22:37

    Uważam że lepiej aby doszło do poronienia niż żeby urodziło się jakieś upośledzone czy chore dziecko. Natura w ten sposób eliminuje jednostki słabsze z defektami któe nie powinny się urodzić. Zawsze tak było tylko teraz kobiety przywiązują zbyt dużą wagę do tego, nie rozumieją że pewnie dziecko miało wady genetyczne czy jakieś poważne schorzenie. Zastanócie się- czy lepiej donosić ciąże, leżeć plackiem( co to za życie w ogóle, jakim kosztem??) urodzić a potem się okazuje że dziecko jest bardzo chore i umiera albo ma np zespół downa? Ja mam akurat siostrę z tym zespołem, kocham ją ale jakie ona ma życie, jakie mają życie rodzice i my, ja i mój zdrowy brat?
    Moja siostra jest niesamodzielna, wiecznie chora, upośledzona w stopbiu znacznym, żyje w innym świecie, ma do tego napady agresji, rzuca się z pięściami na nas albo np na kogoś na ulicy, czasami chce nas dusić, to nie są wcale żarty, ja uważam że moje dzieciństwo było okropne bo rodzice koncentrowali na niej swoją uwagę, gdziekolwiek wyjechaliśmy to Magda terroryzowała po jakimś czasie otoczenie, ona potrafi się przytulić a potem nagle coś jej odbije i cię okłąda pięściami… Mojej mamie wybiła dwa żeby, ciotkę uderzyła wazonem itp itd , mało tego- rzuca się na podłogę i wali głową i nic nie pomaga, dopiero leki na uspokojenie, przez tydzień jest w porządku, potem znowu ma „załamanie”.
    nie wolno jej zostawić samej ze zwierzęciem czy z dzieckiem, nie wolno jej w ogóle zostawić ani na chwilę,w sklepie zrzuca towar rozgniata owoce, w domu zdziera tapety, wsyztsklie ostre przedmioty są pochowane przed nią, ale to nic nie daje, zdziera pazurami aż do krwi:/
    To jest straszne, rodzice są wykończeni, mama na lekach od dawna, ojciec też nie daje rady. Magda nie potrafi prawie nic zrobić, ani się ubrać ani za bardzo umyć, mówi ale bez jakiegokolwiek sensu, jest zaborcza jeżeli np my z bratem podchodzimy do mamy to ona albo zaraz płacze albo się rzuca albo krzyczy…
    Krzyki są okropne, potrafi się wydzierać bez powodu pół nocy, nic nie pomaga. jedno z rodziców musi być stale uwiązane przy niej bo zostawiona na moment moze zrobić sobie krzywdę- przecież się jej nie zwiąże. Magda ma 23 lata a jest dzieckiem, nigdy nie będzie pracować nie jest w stanie samodzielnie żyć.
    kocham siostrę ale uważam z bratem że mieliśmy zniszczone dzieciństwo przez nią,a za kilka lat zajmiemy miejsce rodziców, to mnie przeraża, przecież nie oddam siostry do zakładu ale ja się jej boję chwilami bo w oczach ma coś dziwnego i bywa tak bardzo agresywna…
    Nie wiem czy byłoby lepiej gdyby jej nie było gdyby się nie urodziła ale mamie zagrażało poronienie i tylko dzięki heroicznym wysiłkom lekarzy i leżeniu plackiem przez pół roku Magda przyszła na świat. Wieczne dziecko-dorosły który właściwie co ma z życia? Nic
    Tak więc zastanówcie się czy nie za bardzo rozpaczacie nad tymi poronieniami… Być moze natura wyeliminowała płód który był „wadliwy”, uszkodzony i ciężko chory. CZy wolicie opłakać dziecko nienarodzone czy zyć do śmierci z dzieckiem upośledzonym,agresywnymi przy ktorym wasze życie to koszmar?? Bo niestety wiele jest ciężkich przypadków różnych chorób, nie tylko zespołu downa

  • Reply
    magda 25
    20-09-2010 at 15:01

    Zgadzam się z Tobą. Jasne że lepiej żeby natura załatwiła sprawę sama niż potem patrzeć na swoje chore dziecko do końca życia ale mimo że zdaje sobie z tego sprawę czuję ogromną pustkę,tak jakbym straciła część siebie. Taki wewnętrzny ból, każdego dna myślę, że gdyby nie to wszystko to teraz moje dziecko byłoby już takie duże, ruszałoby się i pewnie znałabym płeć. Nie mogę przestać o tym myśleć, to jest silniejsze ode mnie. Mam nadzieje, że z czasem to minie, bo mimo że minęły 4 m-ce to czuje jakby to było wczoraj.

  • Reply
    Asia
    27-09-2010 at 11:38

    Ja też zawsze tak myślałam: lepiej jeśli upośledzone, chore dziecko nie urodzi się, dojdzie wcześniej do poronienia. Po co obciążać rodzinę a szczególnie zdrowe rodzeństwo? Tak było aż do momentu kiedy mój Synek-Dawidek urodził się w 24tc i żył tylko 4 godz. Po porodzie wiedziałam, że zakażenie wewnątrzmaciczne zrobiło swoje, że Maluszek ma znikome szanse na „normalne życie”. Jednak mimo gorzkich słów prawdy anestezjolog (jeszcze na sali operacyjnej, kiedy mnie zszywali po cesarce): ” żyje ale nawet jeśli przeżyje to co to będzie za życie?” , ja modliłam się i oddałabym wszystko żeby żył, żebym mogła się nim opiekować, tulić, jeździć na rehabilitacje. Żeby kiedyś usłyszeć mamo, tato………
    Teraz został mi smutek i grób na parafialnym cmentarzu.
    Choć stało się to 21 czerwca wciąż nie mogę się pozbierać. Za tydzień mam wrócić do pracy (wtedy tez był przybliżony termin porodu), przeraża mnie to. Najlepiej mi w domu, samej. Kiedy wraca mąż a zwłaszcza starszy synek uśmiecham się i udaję, że wszystko jest OK., że już się pozbierałam. Nie wiem kiedy ból i poczucie winy zmaleje? Czuję się winna zaistniałej sytuacji pewnie jak większość kobiet. Bo gdybym…

  • Reply
    Julita
    27-09-2010 at 14:32

    Ja tez zgadzam sie z Kargen i wspolczuje Ci ze masz chora siostre. Moge sie tylko domyslac jaki to bol widzac ze ona cierpi a wy tak naprawde nie wiecie dlaczego. Kiedys sama zadalam sobie pytanie czy urodzilabym dziecko wiedzac ze bedzie chore. To sa trudne decyzje ale ludzie takie podejmuja. I czym innym jest poronienie bo np spadlam ze schodow a czym innym jak wystepuje samoistnie tak jak w wiekszosci Waszych przypadkow. To jest smutne bo na pewno Wam ciezko. Ale wierze ze kazda z Was doczeka sie tej upragnionej istotki- silnej, zdrowej i szczesliwej.
    Chore dzieci maja w zyciu ciezko. Zwlaszcza jak chore beda do konca zycia. One same moga bac sie zyc w otoczeniu ludzi ktorzy sa nietolerancyjni. Przykro widziec jak ludzie patrza sie na usposledzonych, jak smieja sie z nich.
    W Norwegii gdzie mieszkam aborcja jest legalna do 12 tygodnia ciazy. Gdybym dowiedziala sie ze moje dziecko nie bedzie moglo w stanie normalnie funkcjonowac w zyciu raczej wolalabym go nie urodzic. Moze to straszne co pisze, bo sa ludzie ktorzy mimo wszystko wychowywaliby chore dzieci. Nie chodzi tutaj o mnie i o to ze musialabym nad tym dzieckiem ciagle czuwac, ale o to ze nie chcialabym patrzec na jego cierpienie.
    Nie chcialabym sluchac pytan- MAMO CZEMU JA NIE MOGE NORMALNIE ZYC JAK INNE DZIECI?
    Trzymam za Was kciuki i z usmiechem do przodu a wszystko sie uda:)

  • Reply
    zuza20
    27-09-2010 at 15:05

    wczoraj poroniłam nad ranem.. samoistnie.. lezalam moje Dzidzi mialo 4 miesiace ja miesiac i tydzien lezalam w szpitalu bo mialam krwiaka.. ktory byl na kosmce wiec Dzidzia nie dotyczyl. Dziecko się rozwijało spokojnie. krwiak powstal po upadku bo faktycznie raz w ciazy mi sie zdazyl…w 6 tygodniu tyle ze nie wiedzialam ze go mam.. potem cokolwiek nie robilam ciazszego.nie mowie o dzwiganiu slonia.. ale cos co mialo z kg lub 2kg.. powiekszalo tego krwiaka az zaczal plamic..;( ze szpitala wypisali mnie po czterech dniach dostalam łącznie 4 zastrzyki .. nie zdazylam wejsc do domu.. i zaczelam krwawic… pojechalam do szpitala gdzie dostalam krwotoku i od juz wtedy mowili mi o zabiegu… dostawalam bo mysleli ze juz po wszystkim.. ale Dziecko bylo silne i się trzymalo..po 5 zastrzykow dziennie czasem wiecej zaleznie od sytuacji. mialam przez pierwsze 2 tygodniu krwawienie wieksze mniejsze.. czaem krwotoki.. ale wszystko schodzilo z krwiaka plakalam jak glupia bo za kazdym razem sie balam. w nastepnych dwoch tygodniach..juz mi skrzepy w kazdym tygodniu raz… przy kazdym razie miala bole skorczowe po kilka godzin.. za trzecim razem…wlasnie z soboty na niedziele od 18 czulam ze bede miala krwotok.. ale myslalam ze z krwiaka zacznie schodzic znowu i minie.. niestety przez 6 godzin mialam skrocze najpierw co 2 min co 1 min.. co pol min. co kilka sekund i krwotok .. i skrzepy.. po 6 godzinach myslalam ze znowu duzy skrzep wylatuje. ale w trakcie nie patrzalam a w basenie niee mialam juz miejsca bo tu mocz i poprzednie skrzepy… zadzwonilam po pielegniarke.. i nie swiadoma co sie stalo wydalilam z siebie plod.. po tym dostalam takiego bolu… jakby ktos mi rozpalil ogien w brzuchu..;( i wszystko wypalalo mi sie na strzepy na prhc od wewnatrz.. w porownaniu do skroczow.. to skorcze sa drobnostką.. potem mialam zabieg..;( usowali reszte z ciala mojego.okazalo sie ze ten krawiak zamiast sie wysuszac.. gnil.. i za dwa tygodnie byloby i po mnie i po dziecku bo by mi organizm zaczal gnić od srodka.;( nie moge sie pozbierac.. teraz jade na cmentarz pochowac moje Dziecko.. pożegnać się z nim.. nie wiem co dalej bedzie.. jedyna pocieszajaca sprawa ze na przyszlosc mm dobre rokowania ciazowe poniewaz poronienie bylo samoistne i szyjka acicy sama sie rozwarla i sama zamknela jak przy porodzie. nikt nie ingerowal. wspolczuje Wam wszystkim.. to jest tragedia.. nie wiem woole co moge tu napisac.. nie wiem jak wyrazic uczucia.. nic niee wiem.. czuje sie taka pusta.. doslownie i w przenosni… trzymajcie za mnie kciuki.. ;(

  • Reply
    sroczka
    28-09-2010 at 12:43

    Witam Was dziewczyny…..wiem doskonale co czujecie bo dwa razy stracilam juz dzidziusia-pierwszy raz bylo to w 97r,pierwsze dziecko-tak upragnione i stalo sie…..mimo iz lekarze nie poawalali mi zajsc w ciaze ja za 3miesiace zaszlam i bez zadnego problemu donosilam i urodzilam zdrowa coreczke.Potm po 6 latach urodzilam synka i tez bez zadnego problemu.Ale w 2009 roku zaszlam w ciaze i niestety ciaza obumarla-po zabiegu wrocilam do domu gdzie mialam dochodzic do zdrowia ale stalo sie inaczej-wrocilam do szpitala z zakazeniem bo tak mnie szpital spapral,mimo to postanowilismy z mezem ze bedziemy jeszcze probowali i sie udalo……spodziewam sie coreczki juz lada moment-wszystko jest w porzadku,PROSZE NIE PODDAWAJCIE SIE DZIEWCZYNY

  • Reply
    basiek22
    29-09-2010 at 22:31

    Dziś mijają 4 lata kiedy poroniłam. Łzy same ciśną się do oczu. Pomodlę
    się za moją małą duszyczkę i za kobiety, które świadomie zabijają swe dzieci. O życiu i śmierci decyduje Bóg.

  • Reply
    maria
    21-10-2010 at 08:58

    Ja też, było zupełnie przypadkowo, ja 40 on 60 lat, trafiło się coś, o czym jeszcze 2 lub trzy lata temu marzyłam, chociaż mam juz dwóch duzych synów.Facet, od którego zamierzam odejśc zachował się, jak tchórz.Ale to juz nie ważne, starciłam dzidzię, co prawda maluśką, ale jednak, myslałam o zabioegu fakt, ale chyba Bóg mni dopomógł, tak miało być.Przynajmniej wiem, z jakim typem faceta miałam do czynienia.Pozostała lekka rozpacz, płacz utajony, kryzys etc.Kocham faceta, z którym niby jestem, ale wiem, że musze odejść.

  • Reply
    iwona
    23-10-2010 at 13:08

    ja tez straciłam aniołka w kwietniu tego roku byłam w 9 tyg a serduszko przestało bic w 6 tyg.Dzisiaj jestem w 10 tyg ciazy chodze co 2 tyg na us narazie jest wszysko w porzadku ,choc mam maleńkiego krwiaczka ale nie krwawie musze sie oszczedzac.Mam 39 lat to jest moja 6 ciaza pierwsza ciaze straciłam w 25 tyg ciazy był to chłopczyk druga ciaze donosiłam do 30 tyg ciazy tez chłopczyk zyje ma teraz 19 lat z trzecia ciaza było ok bez problemu donosiłam z piata ciaza miłam problemy od poczatku krwawienia .zakładany szewek ale donosiłam a o dalszych losach juz napisalam mimo wieku i ze mam juz 3 dzieci o ta ciaze boje sie najwiecej

  • Reply
    magda 25
    26-10-2010 at 13:50

    Cześć dziewczyny. Normalnie jak czytam te Wasze historie to płakać mi się chcę. Ja wczoraj byłam u lekarza i dostałam zielone światło (czyli mogę zacząć starania) a poroniłam w maju. Ma 4 letniego syna i chcę mieć więcej dzieci ale tak strasznie się boję, że znowu coś będzie nie tak. Nie wiem czy ten strach kiedyś minie, jeśli nie to co. Już sama nie wiem co robić.

  • Reply
    iwona
    26-10-2010 at 22:41

    Witam, wszystkie dziewczyny! Mnie zycie również nie oszczędza. Poroniłam juz dwukrotnie 19 stycznia w 12 tygodniu i 30 września w 10 tygodniu. Czuje się bezsilna…… Nie mogę sobie tego poukładać przeciez oboje z mezem mamy juz jedno zdrowe dziecko.
    Lekarz stwierdził, że po pierwszym okresie od zabiegu spokojnie możemy zacząć się starać. Nie wiem czy powinniśmy. Fizycznie podobno wystarczy miesiąć, a psychicznie czuje że mam dość siły by spróbować.
    Czytając wasze wpisy zadna nie pisze jakie konsekwencje niesie za sobą zajście w ciąże. Ja straciłam już trzecią pracę i nie wiem co dalej. Zero tolerancji. Niedosyć że przezywam kolejna stratę to muszę jeszcze usmiechać się i starać zabłysnąc przed kolejnym przyszłym pracodawcą. Masakra!!!!

  • Reply
    Kamila
    27-10-2010 at 01:18

    Po tym co tutaj przeczytałam nadzieja na posiadanie zdrowego, upragnionego dziecka wróciła. Dziękuję Wam wszystkim! Jak zbiorę siły, to opowiem swoją historię, która narazie nie ma szczęśliwego zakończenia ale ja wciąż wierzę, że kiedyś usłyszę, to magiczne słowo MAMA…

  • Reply
    Beata
    28-10-2010 at 14:35

    Witajcie…
    Ja wiem,że zwykle ból po stracie mija…
    U mnie niestety tak się nie stało…nie umiem się pogodzić z utratą wymarzonego dziecka..12 lutego 2003 r straciłam swoja kruszynkę po trwającej 16 tygodni zdrowej ciąży.Mojemu Aniołkowi przestało bić serduszko.Szpital,zabieg…szok….
    Mój związek nie przetrwał,poniekąd z mojej winy.Popadłam w depresję,przestałam jeść,zaczęłam palić.Pracuję po 12 godzin dziennie i nie umiem ukoić bólu…Dlaczego los zabiera nam marzenia??

  • Reply
    Madzia
    28-10-2010 at 21:05

    Beatko!!! Myślę że ból po stracie wcale nie mija. Można tylko tak poukładać sobie w swojej głowie żeby móc dalej żyć. Ja straciłam moje maleństwo w 12 tyg. zdrowej ciąży w 22 02 2008r i też przestało mu bić serduszko i koniec.Są dni kiedy płaczę ale jest coraz więcej dni kiedy się uśmiecham. Nie poddałam się i 26 04 2009r urodziłam zdrową córeczkę! Nie poddawaj się na pewno będziesz miała jeszcze gromadkę dzieci tylko przestań się bać! Twój aniołek na pewno patrzy na Ciebie i czeka kiedy jego mama się podniesie i zacznie żyć. WARTO WALCZYĆ O SWOJE MARZENIA!!!

  • Reply
    iwona
    03-11-2010 at 13:36

    Oczywiście , że bol nigdy nie minie. Zawsze będziemy pamiętać nasze aniołki nawet jeśli minie 50 lat. Ja przy pierwszej ciazy nie zdawalam sobie sprawy , że można stracić dzidzie. Urodziłam slicznego chłopca w terminie. Zawsze pragnęlam miec dwójkę dzieci. Zabraliśmy się z mezem do pracy i po roku zaszłam w ciaże. Niestety szczęście się dwróciła, ciągłe plamienia niepewność stres tabletki podtrzymujace. Nie udało sie w 12 tygodniu koniec!!! Wiara że to tylko przypadek i nie moja wina spowodowaly, że spróbowaliśmy jeszcze raz. Udało się!!! Niesamowite szczeście!!! Wszystko było ok oprócz mojego samopoczucia. Wydawało mi się że to normalne w ciąży. Poszłam do lekarza po jakieś witaminy , a ona mnie odrazu do szpitala. 10,5 tygodnia kolejna tragedia!!! Nie mam siły. Pragne drugiego dziecka i czemu nie mogę?? Nikt nie potrafi mi na to pytanie odpowiedzieć.

  • Reply
    maja
    04-11-2010 at 18:59

    ŻYCIE SIĘ KOŃCZY ZANIM SIĘ ZACZYNA ALE MIŁOŚĆ TRWA NADAL
    17.02.2010 ta data na zawsze pozostanie w mojej głowie.tego dnia zaczęłam plamić byłam w 7 tygodniu ciąży,bardzo chciałam tego maleństwa.Po południu pojechałam do lekarza \’nachodziły mnie złe myśli,w usg wyszło że serduszko bije,lekarz kazał leżeć i brać luteine.Ale nadal krwawiłam .Rano było gorzej,brzuch okropnie mnie bolał i bardziej krwawiłam.Pojechałam do szpitala,tam w nocy moje maleństwo mnie opuściło,wzięłam je w ręce[było takie cieplutkie] zaniosłam lekarce,nie mogłam wydusić z siebie ani słowa.Ona odebrała je ode mnie i wrzuciła do słoika, powiedziała tylko ,,przykro mi ale ciąża się zakończyła,,.Wróciłam do łóżka i całą noc wyłam.Rano zrobili mi usg i to nie był sen,we mnie już nic nie było,byłam sama.Cały świat nagle się zawalił.to było drugie poronienie,chociaż mam dwójkę zdrowych dzieci to wpadłam w tak potężną dziurę że do dziś nie mogę się z niej wygrzebać.Każdy mówi przecież masz dzieci.Ale to jest takie trudne.WIEM że dzieciaczki są dla mnie wszystkim mam dla kogo żyć.Czasem wychodzę z tej dziury po czym znów wpadam.Ja tak bardzo pragnęłam tego maleństwa.nie dawno minęła przewidywana data porodu,wszystko wróciło.Mój aniołek często odwiedza mnie we snach,wtedy mogę ją przytulać i całować.POCZUCIE WINY NIGDY MNIE NIE OPUŚCI.Wiem że mogłam coś zrobić,bardziej o siebie zadbać,jechać wcześniej do szpitala.Dlaczego tego nie zrobiłam/.Raczej nie zdecyduje się na następną ciążę[chociaż jest to moje wielkie marzenie]nie wiem co by było gdybym musiała przeżyć To jeszcze raz.PRZEPRASZAM CIĘ MÓJ KOCHANY ANIOŁKU,NIGDY O TOBIE NIE ZAPOMNĘ,KOCHAM CIĘ.ŚPIJCIE W SPOKOJU MOJE MALEŃSTWA.

  • Reply
    IWONA
    10-11-2010 at 16:40

    Witam! Ja straciłam moją maleńką OLIWIĘ w 21 tygodniu.Żyła tylko godzinkę.Pożegnałam ją najlepiej jak umiałam, jak mama.Kiedyś napiszę więcej, teraz jeszcze nie jestem w stanie pisać o szczegółach. Jedno co mogę napisać to NIE PODDAWAJCIE SIĘ, JA SAMA TEŻ SIĘ NIE PODDAM ZA PÓŁ ROKU BĘDĘ PRÓBOWAĆ I WIEM, ŻE MÓJ ANIOŁECZEK BĘDZIE MNIE WSPIERAŁ TAM Z GÓRY!!!!!!

  • Reply
    Gośka
    11-11-2010 at 19:05

    Masz rację Iwona ja też z perspektywy czasu myślę że nie wolno się poddawać trzeba walczyć o swoje szczęście bo Nasze Kochane Aniołki już nie mogą patrzeć na Naszą rozpacz i ból po Ich stracie. Już Wam kochane dziewczyny opowiadałam swoją historię chcę tylko powiedzieć że poznałam przyczynę śmierci mojej Anitki otóż zaraziłam się rumieniem zakaznym(choroba z przedszkola mojego Synka), który powoduje parwowirus B19 bardzo grozny dla dzidzi.Wczoraj dostałam od mojego ginekologa zielone światełko że mogę się starać o dzidzię – więc się nie poddam choć bardzo się boję ale jestem dobrej myśli w końcu musi się udać i mój Syneczek będzie miał tak oczekiwane rodzeństwo.Głowy do góry Koleżanki – wiem że ból jest ale on z nami pozostanie do końca naszych dni a my możemy tylko złagodzić go dając sobie jeszcze jedną szansę!!!

    „LUDZIE MARZĄ O ANIOŁACH A JA MIAŁAM SZCZĘŚCIE TRZYMAĆ JEDNEGO W SWOICH RAMIONACH”

  • Reply
    Ali
    19-11-2010 at 16:00

    Hej dziewczyny,

    W tym tygodniu stracilam swoja pierwsza ciaze, 6 tydzien. Fizycznie nie czuje sie bardzo zle, ale lekarz nie zalecil interwencji chirurgicznej wiec mam czekac az wszystko stanie sie naturalnie. Wiem ze tak jest lepiej dla mojego organizmu ale nie wiem jak mam dojsc do siebie majac plamienia przez nastepne 3 tygodnie. Nie spodziewalam sie ze moze byc tak ciezko szczerze mowiac. Nie potrafie myslec o niczym innym i nie wyobrazam sobie powrotu do pracy w przyszlym tygodniu.
    Czytajac Wasze historie przeraza mnie jak wiele kobiet przechodzi przez poronienie wiecej niz raz. Podziwiam wszystkie kobiety ktore znajduja sile zeby mimo wszystko probowac dalej. Z jednej strony chcialabym miec dziecko juz za chwile zeby jakos wypelnic ta pustke a z drugiej wiem ze bede klebkiem nerwow w nastepnej ciazy.
    Pozdrawiam goraco i trzymam kciuki za Wasze malenstwa!

  • Reply
    Madzia
    22-11-2010 at 22:22

    Ali ja też byłam kłębkiem nerwów podczas mojej ciąży,a mój mąż wychodził z siebie by mnie uspokoić ,ale warto zawsze próbować! I myśleć pozytywnie! A tak przy okazji ja jestem katoliczką i nic mnie tak nie uspokajało jak modlitwa. Przed każdym USG nie mogłam spać w nocy bojąc się czy tym razem wszystko jest w porządku a Zdrowaś Maryjo… działało na mnie jak lek uspokajający. Nigdy wcześniej tak się nie modliłam jak podczas tej ciąży. Teraz mam dwie super córeczki.I nigdy nie zapomnę mojego aniołka dzięki któremu uwierzyłam tak naprawdę w istnienie Boga.

  • Reply
    Ewelinka
    25-11-2010 at 01:16

    Ja zaczęłam plamić wieczorem w niedzielę 14 listopada(10 tc) w poniedziałek od razu pojechaliśmy z mężem do lekarza,który wysłał nas do szpitala. Myślałam, że wszystko będzie dobrze, żartowaliśmy… byliśmy pewni, że to nic groźnego… a tu wyrok maluszkowi nie bije serduszko:( w nocy zaczęły się skurcze i obfite krwawienie rano na potwierdzeniu diagnozy juz nie wiele z naszego maluszka zostało we mnie, później zabieg i powrót do domu, jest mi ciężko, ale wiem, że nawet gdyby maluszek przeżył byłby ciężko chory i myślę że tam u Pana Boga jest mu lepiej,tak lepiej dla niego i dla nas że nie musimy patrzeć na jego cierpienie… pozostała w sercu miłość i tylko pustka.
    KOCHAM CIE MOJA MAŁA PEREŁKO:*

  • Reply
    madzia
    25-11-2010 at 13:44

    witam was
    parę dni temu mnie to również spotkało, mam dwie cudowne córeczki kiedy zaszłam teraz w ciąże bardzo się cieszyłam czułam że to będzie syn tak bardzo się cieszyłam, ale radość się skończyła z dniem wizyty u lekarza gdy stwierdził że serduszko przestało bić i nic z niej nie będzie,nie wiedziałam po wyjściu od niego co mam zrobić ze sobą jestem po zabiegu usunięcia i nie mam na nic ochoty nigdzie nie wychodzę łzy same mi płyną z oczu obwiniam siebie o to za to co się stało chociaż nie wiem dlaczego poprzednie ciąże przechodziłam prawidłowo i bardzo dobrze to DLACZEGO TA NIE???

  • Reply
    bozenasz
    07-12-2010 at 11:33

    Dokładnie 2 tygodnie temu urodziłam martwego synka w 20 tygodniu ciąży.Ciąża była od początku zagrożona, przez pierwsze 3 miesiace mialam silne skurcze dwa razy lezalam w szpitalu.Jednak po uplywie 13 tygodnia wszystko sie uspokoiło aż do 24 listopada kiedy dostałam silnych skurczy, w szpitalu zrobiono mi usg i moj aniolek jeszcze zyl, bilo mu serduszko, machał rączkami ale niestety nie udalo sie zatrzymac akcji porodowej…nie wiem dlaczego tak sie stalo, nie potrafie sie z tym pogodzic wszedzie widze mojego maluszka…

  • Reply
    olka
    07-12-2010 at 12:58

    witam was
    ja stracilam swoje pierwsze dziecko dokladnie 23 wrzesnia zmarlo mi w brzuszku jak ta te stadium ciazy to synek byl bardzo maly bo mial tylko 450g i mam straszny zal do lekrzy ze podczas calej ciazy nie zauważyli ze dziecko nie rosnie a mialam jak na ciaze duzo badan usg bo z 8 razy wiec niewiem co sie stalo wyniki sekcji zwlok mam 9 lutego strasznie sie boje co bylo przyczyna . teraz starsznie sie boje zajsc w kolejna ciaze ze stanie sie to samo!.

  • Reply
    kasiaa
    08-12-2010 at 10:46

    Witam, wszystkie cierpiące ale silne kobiety. Moja histaria rownież jest przykra,mam jedno sliczne dziecko, kolejne próby niestety sie nie powiodły. Całkiem niedawno straciła kolejnego aniołka we wrześniu. Dziś zrobiłam test wyszedł pozytywnie. Nie wiem czy się bać czy cieszyć, przeciez to dopiero dwa miesiące od poronienia.Ostatni normalny okres miałam 29 października, następny bardzo dziwny bo bardzo krótki i słaby 30 listopada. Czuje sie dobrze. Jeszcze nikomu nie powiedziałam do lekarza boje sie iść bo pamiętam jak bardzo bolało jak mówili mi przy poprzednich ciazach że coś jest nie tak. Strasznie sie boje bo to za wcześnie, nie planowane nie przygotowane.Narazie odliczam kazdy dzień.

  • Reply
    andziula
    23-01-2011 at 12:25

    witam….14.01.2011 roku staciłam moje maleństwo w 19 tygodniu ciąży….całą ciąże dobrze się czułam pracowałam więc tak naprawdę nie wiadomo czego mój synek chciał już uciekać z mojego brzuszka …to było nasze trzecie dziecko które miało by dwóch braciszków tak bardzo czekaliśmy na naszego aniołka wyobrazaliuśmy sobie jak będzie wyglądał szukaliśmy imienia a wszystko w jednej sekundzie się wywróciło do góry nogami ból rozpacz ipytanie dlaczego my dlaczego nasze maleństwo przecież ono mogło żyć nic złego nie zrobiło minął tydzień jak nasz aniołek odszedł…kochamy cię jasiu i nigdy o tobie nie zapomnimy nasz skarbie….

  • Reply
    ilona
    07-02-2011 at 05:39

    witam jestem tu po raz pierwszy chcialam wam opisac moja chistorie.mam 3 dzieci tu na ziemi i trzy aniołki jeden ma naimie igor urodził sie martwy w 17 tyd miał 170 gram.nigdy nie zapomne uczucia kiedy zrobiło mi sie tak pusto w brzuchu jak by nikogo tam nie było.pojechałam do lekarza mimo ze wszyscy mi mówili że panikuje.nie pomyliłam się Dzidzia leżała bezwładnie i krótka diagnoza brak akcji serca.wsiadłam do samochodu i nie wiem jak dotarłam do domu rano miałam zjawić sie w szpitalu.dali mi leki i tak przeleżałam 24 godz .pamietam ze przyszła do mnie psycholog i zapytała mi sie jak sadze co urodze!!! głupie babsko.po tym pytaniu rozpadłam sie do konca.synka urodziłam rano nastepnego dnia sama na łużku lekarz stwierdził ze jeszcze nie rodze i tak mnie zostawili.był mały i siny.żałuje ze nie odważyłam sie go wziaść na ręke.potem zabieg i pustka .Załatwianie pogrzebu nikt mi nie pomógł.nie mogłam liczyć na męża stwierdził ze bachora nie chciał.Zaczełam szukać odpowiedzi dłaczego?nie interesowało mnie nic tylko odpowiedż.okazało sie że odkleiło mi sie łożysko przez wirus cmv.złapałam strasznego doła i prubowałam sobie odebrać życie.uratowała mnie mama.mimo ze mój mąż nie chciał więcej dzieci ja poztawiłam na swoim poroniłam jeszcze raz i puzniej zaszłam w ciąże jestem w 27 tyg.przeszłam wszystkie badania jakie są możliwe.nadal sie boje strach jest tak wielki ze jak dziecko troche sie nie rusza to jade do szpitala.modle sie aby nie zwariowac do konca ciąży.nie mam wsparcia u meża ale najważniejsze ze może sie uda.Czasem strach jest tak silny ze zapiera dech.mysle ze każda z nas co raz straciła dziecko to zna to uczucie.pisze to bo musze komuś to powiedzieć a nie mam komu bo nikt z mojej rodziny ani ze znajomych tego nie przeszedł ,i nie rozumieją mojego strachu.czuje sie wtedy ze tylko ja to przeszłam i nadal przechodze idąc co tydzień na cmentarz.smutek nie mija a żal i ból wracają co jakiś czasz jak sztorm na morzu.życie po stracie dziecka trwa ale już nigdy nie będzie tak beztroskie jak dawniej.a kolejna ciąża to już nie jest oczekiwanie na nowe zycie tylko pasmo stracu przeplatane odrobiną nadzieji.odliczaniem do konca.dziekuje ze mogłam wam to powiedziec jak bardzo kocham swoje dzieci i jak sie boje o mojego nienarodzonego synka Tymona .mam nadziejie ze usłysze jego płacz

  • Reply
    malinka
    16-02-2011 at 12:31

    Witam ponownie, to już 3 raz… 6 tydzień ciąży, tym razem miałam łyżeczkowanie, najprawdopodobniej to była ciąża pozamaciczna. Nie wiem co jest ze mną nie tak…

  • Reply
    kasia
    19-02-2011 at 11:50

    ja niestety też to przeżyłam…… choć nie wiem czy tak to można nazwać. to było moje pierwsze dziecko na które tak strasznie czekałam. byłam w 9 tyg ciązy, przez ten cały czas sprawdzałam dzień po dniu w internecie jak wyglądają kolejne tygodnie ciązy i wyobrażałam sobie że moje dziecko dziś już ma np wykształcone rączki, paluszki, że już wiadomo czy jest chłopcem czy dziewczynką- choć jeszcze tego nie widać… i nagle pierwsze usg i wyrok ciąza martwa, nie wiem jak żyć jak myśleć o czym kolwiek , jak zacząć nowy dzień wiedząc że jego tam już nie ma , jak mieć siłę wstać z łóżka, jak wyjść z domu iść do pracy…wszyscy mówią że czas goi rany ale czy zawsze…

  • Reply
    Beti
    02-03-2011 at 11:25

    ja moja pierwsza ciąże również poroniłam w 9 tyg ;( szok to był dla mnie. Najgorsze jest to jak osoby które tego nie przeżyły pocieszają Ciebie, że nie martw sie będzie kolejne dziecko! To nie jest zabawka która się zepsuła i kupi sie nastepna. W marcu minie rok od tej tragedii. Mimo ze teraz jest w ciąży w 13 tyg wszystko jest wporzadu to o poprzedniej ciąży nadal myślę a tak jak wspominaliście też jestem kłębkiem nerwów żeby tym razem nie doszło do tragedii, trzeba byc dobrej mysli. Razem z mężem czekamy na maleństwo które ma przyjść na świat we wrześniu 🙂 3majcie dziewczyny wkciuki za moje maleństwo a ja będę 3mać za Was
    pozdrawiam mamuśki 🙂

  • Reply
    Agu
    07-03-2011 at 11:55

    Witam was kochane!
    Czytam posty i leją mi się łzy:( Ja straciłam mojego kochanego synka miesiąc temu. Mam 23 lata…Byłam w 34 tygodniu ciąży. Cały czas czułam się świetnie, synuś kopał mnie w brzuszku, wyniki badań idealne, ciśnienie jak w książce… Pewnej soboty przestał się ruszać, pobiegłam do szpitala się uspokoić, upewnić że wszystko jest wporządku.. ale już było za późno – lekarze stwierdzili całkowite odklejenie się łożyska. Przyczyny nie znam do dziś, usłyszałam tylko „tak się zdarza”, „przypadek jeden na milion”. Tak strasznie kochałam mojego synka, był moją nadzieją na lepsze jutro i odszedł:(
    Minął miesiąc i nadal nie jestem w stanie opisać co czuje, nie chce mi się żyć, wszystko straciło sens, czuje się jakby nigdy już miało nie być uśmiechu na mojej twarzy.
    To było najwspanialsze 8 miesięcy mojego życia z Tobą pod serduszkiem Synku [*]

  • Reply
    Aga
    17-03-2011 at 12:41

    Witam was Kochane,

    ja straciłam mojego Synka na początku lutego w 34 tygodniu ciąży. Całkowite oderwanie łożyska i krwotok wewnętrzny:( Tak strasznie mi źle. Dzisiaj mija mój planowany termin porodu, jestem załamana:(

    każda z nas czuje rozpacz inaczej, jednak wszystkie jesteśmy połączone w jednym bólu, bardzo mam nadzieję na to, że wszystkie z nas kiedyś będą mogły tu napisać, że mimo tak przykrych początków są już szczęśliwymi mamusiami. Tylko ta myśl trzyma mnie przy życiu i życzę wszystkim mamusiom ANIOŁKÓW żeby to się spełniło…

  • Reply
    nika
    21-03-2011 at 20:48

    Cześć dziewczyny! Ja poroniłam 2 miejsiące temu, bardzo chciałam tego dziecka, mam 33 lata i to była moja pierwsza próba. Wiem bardzo późno zaczęczał się starać o dzidziusia, ale to ze wzgledu na mojego młodszego chłopaka, który nie był na to gotów aż do teraz. Cieszyłam się ciążą tydzień, najcudowniejszy tydzień mojego życia ,aż do momentu kiedy zaczęłam plamić… Potem tylko strach, pozostawiona sama, właściwie z chłopakiem, który jest cudowny i niesamowicie mnie wspierał, ale oddalona od najbliżych, rodziny i przyjaciół. Mieszkam na Wyspach od 5 lat, ale nie mam tu żadnych przyjaciól na życie, jest koleżanka, ale ona jakoś nie znalazła czasu dla mnie kiedy tego najbardziej potrzebowałam. Wizyta u lekarza, który przepisał paracetamol w razie silnych bólów i ostrzegł, że jeśli plamienie przejdzie w obfite krwawienie to znaczy, że poroniłam. Anglia – to miejsce mnie czasami dobija, nie miałam możliwości, pujścia do ginekologa tylko rozmowa z GP, nie dokońca ufałam lekarzowi ogólnemu, więc podpierałam się informacjami z różych forum internetowych, i żywiłam się nadzieją, że to może być miesiączka. Niestety po tygodniu plamienia silny skórcz i obfite krwawienie. Zostałam tego dnia w łóżku, ale ból był coraz silnieszy, musiałam zadzwonić po chłopaka, pojechaliśmy do GP, przyjęli mnie od razu. Bardzo sympatyczna pani doktor, wypisała mi skierownie na skan następnego dnia rano. Ból minął krwanienie trochę sie zmiejszyło. Ale skan pokazał, że nie ma ciąży w miejscu gdzie powinna być, tylko widać coś w jajowodzie. Diagnoza: podejrzenie ciąży pozamacicznej, Młoda lekarka tłumaczyła, że jeżeli badania krwi wskażą że poziom chormonów znacznie wzrośnie przez nast. 48h to podejrzenia się potwierdzą. Byłam przerażona, jak to operacja! usówanie jajowodu!, to jakiś szok. Osiem godzin czekania w szpitalu, nic nie udowodniło. Miałam wrócić za 2 dni. Nic już mnie nie bolało, czułam sie dobrze fizycznie ale psychicznie to byłam bardzo przerażona i niespokojna, ale coś trzymało mnie przy nadziei, naiwnej nadzei, że ja nadal jestem w ciąży, jakby te diagnozy, które usłyszałam w obcym języku nie trafiały do mnie tak bardzo dosłownie jakby to było po polsku. Kojący, współczujący i opiekuńczy głos wszystkich pielęgniarek, położnych i lekarek zdawał się przesłaniać całą prawdę. Po drugim badaniu krwi, usłyszałam już przez telefon, że to było poprostu poronienie, żadnych wyjaśnień, zostałam pozostawiona sama sobie, bez żadnego wytłumaczenia. Mój chłopak tracił powoli cierpliwość widząc mnie zapłakaną, kolejną godzinę, kolejny dzień, usłyszałam wtedy, że jestem niedojrzała i nie przygotowana do tego by być matką, ponieważ 1/4 kobiet spotyka się z poronieniem i ja miałam się na tą ewntualność przygotować a nie teraz leżeć w łóżku i płakać. To było straszne jakby mi ktoś sztylet wbił w samo serce, jakby mnie ktoś dobił – okropnie bolało. Moje serce było rozdarte w strzępy. Jak niby mniałam się przygotować na poronienie, niech mi ktoś powie jak można się na to przygotować!!! Te słowa strasznie mnie zraniły, to wciąż okropnie boli, nie mam jak tego z siebie wyrzucić, nie mam tu nikogo, czuję się tak okropnie samotna. Długie godziny rozmów z moją starszą siostrą przyniosły niesamowitą ulgę, ale nie zastąpią prawdziwej rozmowy z kimś kto jest tu blisko. Chce mi się krzyczeć, ale mam związane gardło. Chiałam się rozstać z moim chłopakiem w tym okornym dla mnie czasie, ale w rezultacie długich wspólnych rozmów przetrwaliśmy tą próbę, jesteśmy sobie jeszcze bliżsi niż kiedykolwiek, ja zrozumiałam, że on to też przeżywał na swój sposób, a on zrozumiał, jak bardzo mnie to dotknęło, i teraz kiedy zdarzy mi się płakać na myśl o straconym dzidziusiu, to on zawsze pyta: Co kochanie znowu sobie myślisz o tym co się stało? i dodaje: \\&quot;Płacz kochanie, będzie ci lżej\\&quot;… Czekam na okres zostało 4 dni, może to tym razem się uda…Boję się…Ale też bardzo tego chce…

  • Reply
    gosia
    28-03-2011 at 14:28

    Witajcie dziewczyny!
    02.lutego 2011r. straciłam swoje dzieci. W marcu 2010r. zaczęliśmy się z mężem starać o dzidzię. . We wrześniu dowiedziałam się, że jestem w ciąży 6 tydz- to moja pierwsza i wyczekana ciąża(bo o dziecku marzę od dawna tylko czekałam aż i mąż już-dopiero też będzie chciał. W konću zniecierpliwiona przejęłam inicjatywę!) Na drugiej wizycie w październiku okazało się,że będę miała dwójkę dzieci. To była ciąża bliżniacza jednojajowa- dwuowodniowa.Zaznaczę,że wczesniej nie stosowałam tabl. antykoncepcyjnych ani żadnych leków hormonalnych i w rodzinie nic mi nie wiadomo o tym żeby ktoś miał bliźnięta! Wizyty co 3 tygodnie, w tym zawsze USG. Wszystko przebiegało pomyślnie. Dzieciątka rosły. Też bardzo często czytałam o etapach rozwoju płodu. Sprawdzałam ile mają cm i mogą ważyć i co właśnie się rozwija… 30 grudnia miałam ostatnią wizytę u mojej ginekolog- wszystko OK. Zadowoleni z mężem Jackiem (chodził ze mną na każdą wizytę-byłam tym zaskoczona ale szczęśliwa)wyszliśmy z gabinetu. Sylwester super- spędzony u siostry Jacka, która też jest w ciąży 3 tyg krócej ode mnie. Tydzień po-przeziębienie- kaszel, gardło. 3 dni leczenia domowego- herbata z miodem i cytryną, prenalen- syrop dla kobiet w ciąży, tantum verde. 13stycznia czwartek wizyta u doktora rodzinnego. TO BYŁ 23 TYDZIEŃ CIĄŻY. Zapisał leki bezpieczne dla ciążarnej i przy osłuchiwaniu mnie stwierdził, że mam straszne kołatanie serca. Zapytał jak często- odp, że jak się kładę to wtedy czuję kołatanie(od początku roku), ale myślałam że to może tak w ciąży jest. Po powrocie zadzwoniłam do mojej Dr. Ginekolog i opowiedziałam co się dzieje. Kazała mi na drugi dzień przyjechać do szpitala(Inowrocław) na kontrolę. PŁACZ i STRACH. Oczywiście zostałam. Badano cały czas moje serce, a usg zrobili dopiero w niedziele-niby wszystko dobrze- tak mi powiedziała osoba robiąca USG, bo czy to był już lekarz czy stażysta to nie wiem. Podkreślę, że leżałam na ginekologii. Hm tętno było sprawdzane, ale nic poza tym. Morfologia, pobieranie krwi na tarczyce. Stwierdzono u mnie Tachykardię. I tak sobie leżałam nieświadoma. Dobrze że często była w szpitalu moja Ginekolog, bo tak to aż strach pomyśleć! 19 stycznia w środę miałam być wypisana.- obchód rano-opinia lekarza: wszystko ok, nie ma potrzeby robienia kolejnego USG- za parę minut wpada moja Gin. i mówi, że zrobi mi zaraz USG- idę na badanie zadowolona, że zaraz mnie wypiszą- i stało się to czego obawiałam się najbardziej- TTTS(zespół przetaczania u bliźniąt jednojajowych)- z przerażeniem patrzyłam na moją lekarkę- Będzie pani ” przewieziona” do Biziela- PŁACZ<WYCIE na szczęście była mama na korytarzu i mnie przytuliła- poszłam do pokoju sama, mama nie mogła iść ze mną bo był zakaz odwiedzin w całym szpitalu-za chwilę przyszła moja Gin. i powiedziała, że najlepiej będzie jak pojadę do Szpitala w Poznaniu na ul. Polną- ulga -wizyta u Pani prof. R.- potwierdzenie TTTS IIstopień- to nie jest tak źle-szyjka wspaniała- zabieg okluzja naczyń przez brzuch- przyjęcie do szpitala to było 20stycznia(tego dnia zmarł mi dziadek- nie byłam z nim bardzo zżyta ale jakiś smutek zawsze się czuje, zwłaszcza będąc w tak ciężkiej sytuacji z zagrożeniem życia dzieci).-opieka na chyba III oddziale ginekol. wporządku- wizyty psychologa- 22 stycznia, to 24TYDZIEŃ CIĄŻY wykonano zabieg pod narkozą-położna: zabieg się udał powiedziała- nadzieja- na drugi lub trzeci dzień skurcze -leki-pobieranie krwi- skurcze-leki…i tak cały czas-nie miałam już sił-czułam że jest źle- 29 STYCZNIA, TO 25 TYDZIEŃ i 1 DZIEŃ: PORÓD DROGAMI NATURY MOICH DZIEWCZYNEK-16:16 740g Zosia 16:21 660g Rozalka- 4 dni- 02 LUTEGO ;( ODESZŁY na zieloną łączkę moje cudne córeczki- 07 LUTEGO OSTATNIE POŻEGNANIE-łzy- rozpacz- gniew- bezsilność. Mąż był cały czas przy mnie.
    I tak jest do dziś. Te uczucia wracają, ale trzeba mieć nadzieję na lepsze jutro. Niedługo pora wracać do pracy. Hm . Pragnę jeszcze bardziej. Chcę też usłyszeć pierwszy krzyk swojego dziecka. KIEDY?

  • Reply
    ciężko żyć
    31-03-2011 at 12:40

    Ja też straciłam ciążę ponad miesiąc temu, w 8 tyg. Bardzo długo staraliśmy się i szczęście nie trwało długo. Nie mogę znieść myśli ze niektóre kobiety nie dbają o swoje dzieci, a maja ich piatkę albo czwórkę, a ja chce mieć chociaż jedno i nic. Jestem katoliczką, ale po łyżeczkowaniu przestałam się modlić, bo modliłam się codziennie i jakoś mnie nikt nie wysłuchał. Po ok 2 tygodniach stwierdziłam że może tak miało być, przecież zawsze mówiłam że wole nie mieć dzieci niz urodzić chore (nie mogłabym znieść cierpienia dziecka). Więc zaczęłam się znowu modlic ale nie chodzę do kościoła, chyba za wcześnie jeszcze. Przenika mnie codzien strach że to może się powtórzyć. Najpierw bałam się że nie uda mi się zajść w ciążę, teraz że ja stracę znowu. Jak tu żyć?

  • Reply
    gosia
    10-04-2011 at 16:31

    Kolejne dni załamania. 30 marca w moje urodziny zaczęły napływać złe informacje z pracy. Prawdopodobnie zostanę zwolniona. Standardowo po urlopie macierzyńskim zwalnają. Czy ktoś zna pracodawcę, który tego nie robi? Miałam małą nadzieję, że może po tym co sie stało zostawią mnie…nie ma się co łudzić. Nadzieja ponieważ dzięki stabilnej pracy można spokojnie zająć się swoim życiem prywatnym i starać się o potomstwo.
    08 kwietnia była na wizycie u ginekologa. To moja druga wizyta. Na pierwszej byłam u mojej Pani Gin. Jednak tą wizytą jestem zawiedziona. Druga za to u Pana Gin.F. była myślę profesjonalna. Poświęcił mi dużo czasu, tłumaczył, wyjaśniał i przede wszystkim był zainteresowany. A nie jak u wielu lekarzy: Następna proszę. To tak w skrócie. Tylko to co usłyszałam u jednego lekarza a drugiego samo się przeczy. Pani Gin. zrobiła mi nadzieję, że możemy się już od maja starać o kolejne dziecko. Lekarz drugi wytłumaczył mi,że należałoby odczekać rok. ROK!To strasznie dla mnie długo. Jego argumenty są jednak zrozumiałe w sensie logicznym. Ale serce mówi mi ,że najdłużej jestem wstanie wytrzymać z pół roku. Czy to nie będzie egoistyczne z mojej strony? Czy donoszę? Mąż bez chwili zastanowienia stwierdził: To poczekamy. Najważniejsze,że ja jestem zdrowa.hm…Ja przez dwa dni płakałam, że to tak długo. Jak nigdy nie mogę doczekać się zimy!Może…hm
    Ja też jestem katoliczką. Takie same myśli miałam jak ty. Chwile zwątpienia. Ale zawierzyłam Bogu i Matce Boskiej. Modlę się codziennie i co niedziela uczęszczam do Kościoła mimo,że czuję spojrzenia ludzi, przyglądanie się. No cóż tacy są ludzie na wsi. Choć wieś gminna,więc nie taka mała. Ksiądz też mi się przygląda, chyba ze współczucia. Ale nie chowam głowy w piasek, bo i dlaczego. Swój smutek zostawiam w domu i udzielam się na forum z myślą, że ktoś mi doradzi,a ja swoim pisaniem pomogę innym.
    Mimo tego wszystkie co mi się przytrafia od początku roku, to jeszcze się trzymam. Kochane, musimy być silne!!! Może i nas też spotka to Wielkie Szczeście?!
    W odpowiedzi do \"ciężko żyć\":
    Nie poddawaj się. Teraz jest czas wielkich przemyśleń i postanowień przed Wielkanocą. Spróbuj znaleść czas wieczorem i pomódl się do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Jest w książeczce taka Nowenna. Bardzo piękna. Ja ją odmawiam codziennie od lutego( pod koniec lutego kilka dni się nie modliłam i znów mi się przydażyło nieszczęscie-włamanie do domu)od tego czasu postanowiłam zawierzyć Matce Boskiej.

  • Reply
    gosia
    10-04-2011 at 16:36

    Do Nika.
    Mnie też mąż kiedyś powiedzał, ze nie nadaję się na matkę i ,że jestem za młoda. Teraz mam 25lat. wtedy miałam 23. Bolało i to bardzo. Zadana rana w serce. Zabliźni się ale zostanie.

  • Reply
    zosia16dam31
    23-04-2011 at 22:41

    ja poroniłam w 22 tygodniu .
    moje dzieciątko miało rozszczep czaszki , kręgosłupa, wogogłowie i hypotrofie…
    mój synek jest w niebie (*)
    kocham go bardzo i bedę o nim pamiętać zawsze i wszędzie

  • Reply
    karolina
    11-05-2011 at 15:22

    Witam wszystkie cierpiace Panie. Tule Was mocno…Kiedy dowiedzielismy sie z mezem, ze bedziemy miec dziecko, bylam szczesliwsza niz kiedykolwiek. W 9 tyg ciazy na USG wyszlo, ze plod zatrzymal sie na 6 tyg i dalej sie rozwinal. Na drugi dzien trafilam do szpitala, a najgorsze bylo dla mnie, ze musialam podpisac zgode na usuniecie mojego dziecka. Tabletki nie dzialaly, wiec musialam miec wylyzeczkowanie. Dla pielegniarek byl to tylko maly plod, dla mnie moje dziecko. Nie mam nawet zdjec po nim, nie oddali mi. Kazdy mowi, ze jestem mloda, moge miec pare innych dzieci, ale ja chcialam mojego Aniolka, zdarzylam go pokochac. Nie da sie zastapic. Minelo prawie dwa miesiace, a ja wciaz mysle jakiej plci by bylo, jak by wygladalo, smialo sie, plakalo, dorastalo. Zawsze bede za nim tesknic i nigdy o nim nie zapomne…

  • Reply
    Kasia23
    11-05-2011 at 23:07

    czesc wszystkim..
    mam na imie kasia ma 23 lata, tio była moja pierwsza ciąza. W styczniu dokładnie 7, trafiłam do szpitala z silnymi bólami brzucha i lekkim krwawieniem. lekarka ktora miala dyzur stwierdzila poronienie zagrazające, zostawili mnie na oddziale patologia ciazy i lezałam… czekałam na usg a z do poniedziałku czyli do 10 stycznia, lekarze zrobili usg i sie wszytsko potwierdziło… niestety, poroniłam na drugi dzien miałam zabieg wyłyżeczkowania… jak sobie to uswiadomiłam byłam załamana, nie mogłam w to uwierzyc.. moj partner probował mnie pocieszyc, ale jak mozna pocieszyc niedoszłą matke.. tak bardzo sie cieszyłam, bylam taka szczęsliwa ze bede miec malutkie dzieciątko… ale najwidoczniej los chciał inaczej…
    Mineło kilka miesiecy, myslałam ze sobie z tym poradziłam.. ale niestey od kilku tygodni wszytsko wraca, myśle o tym na okrągło.. kiedy widze na ulicy kobiete z malenstwem na rękach nie moge na to patrzec, od razu chce mi sie płakac… jak mam z tego wybrnąc, jak sobie z tym poradzic… kolejnej ciązy bardzo się boje, boję sie ze znow bedzie to samo…
    mam nadzieje ze w koncu uda mi sie przez to wszytsko przebrnąc… pozdrawaim wszytskie niedoszłe mamy, jak widac nie jestesmy same, nasze ANIOŁKI sa w niebie u Pana Boga, który się o nie troszczy…
    pozdrawiam !!

  • Reply
    Kasia23
    11-05-2011 at 23:10

    to był 6 tydzien

  • Reply
    gosia
    13-05-2011 at 10:57

    list do mojego Aniołka

    Przyszedłeś do mnie tak na krótko
    Zabiło we mnie Twoje Serduszko
    Powiedziałeś cichutko…Kocham
    Pogłaskałeś moje serce
    i….odszedłeś…też cichutko

    mama

  • Reply
    MAGDA
    18-05-2011 at 12:38

    Witam ja straciłam MOJE dziecko w 6 tygodniu.Nigdy nie sądziłam że można takie maleństwo tak pokochać.Nie mogę sobie sama ze sobą poradzić cały czas o NIM myślę , płaczę oczywiscie mam oparcie w mężu ale nie mogę słuchać takich tekstów jesteś młoda , będziecie jeszcze mieli dzieci… ale TEGO dzidzia juz nie ma .Współczuje wszystkim kobietom które straciły swoje dzieci bo jak ktoś tego nie przeżył to nie wie co to znaczy

  • Reply
    Slonecznik
    19-05-2011 at 09:10

    Jeszcze 2 tyg pisalam na innym forum, jaka jestem szczesliwa, kiedy zobaczylam dwie kreski na tescie ciazowym , tez plakalam jak teraz tyle ze ze szczescia. 3 dni temu pani doktor poinformowala mnie ze nie ma akcji serca. 10 tydzien, a dzidzia zatrzymala sie na 8. dzisiaj za 2 godziny mam powtorne USG i najprawdopodobniej zabieg. niegdy nie myslalam, ze tak mozna sie czuc. wydaje sie ze juz jest ok, tlumaczysz sobie, ze tak mialo byc, ze los zadecydowal za ciebie, ale to nie pomaga…bardzo Wam wszystkim wspolczuje, mam nadzieje, ze i dla Nas przyjda lepsze dni, chociaz o tym co sie stalo nie zapomnimy nigdy, dlatego ze cos co dla innych jest lub bylo tylko płodem, dla nas jest i zawsze bedzie dzieckiem.

  • Reply
    jola
    25-05-2011 at 13:40

    Witam,
    ja również straciłam moje maleństwo. W ósmym tygodniu na USG widziałam moje 19 mm szczęście i bijące serduszko, niestety na USG – w 12 tygodniu – okazało się że rozwój mojego dziecka zatrzymał się w ósmym tygodniu, zaraz po badaniu USG… Zabieg łyżeczkowania miałam 13 maja 2011, był to najgorszy dzień w moim życiu. Nigdy nie spodziewałabym się że to może spotkać właśnie mnie, to maleństwo było dla nas największym szczęściem i bardzo oczekiwane. Strasznie to przeżywam i zastanawiam się co zrobiłam źle? Wiem jedno, że misiące ciąży były najcudowniejszym czasem w moim życiu, szkoda że tak krótko trwały…
    Cały czas zastanawiam się co mogło zaszkodzić mojemu maleństwu, czy to badanie USG w 8 tygodniu ciąży mogło być przyczyną obumarcia płodu ?

    Pozdrawiam,
    j.

  • Reply
    Slonecznik
    30-05-2011 at 18:14

    Jolu nie zameczaj sie takimi rozmyslaniami…to nic nie da. tak mialo byc…w tak wczesnej ciazy sporadycznie wina lezy po stronie kobiety. wiem dokladnie co czujesz, dalabym wszystko aby nadal byc w ciazy, byl to najcudowniejszy okres w dotychczasowym moim zyciu!!! Ale teraz jest czas skupic sie na przyszlosci, chociaz wiem jak jest trudno…

  • Reply
    gosik
    07-06-2011 at 14:29

    Witam.
    Ja straciłam 3 dzieciontka. Pierwsze aniołka w 2009 roku był to 5 tydz ciąży, drugiego w 2010 w 9tyg i największą stratę jaką przeżyłam to strata mojej kochanej córeczki straciłam ją pewnego dnia maja w 22 tyg żyła zaledwie 3 godz. Ból jest niesamowity … ciężko jest sobie poradzić z tym wszystkim …

  • Reply
    kasiula
    29-06-2011 at 17:30

    Witam dziewczyny
    Ja straciłam mojego aniołka 17.01.2010roku 6 tyg.Bardzo mi ciężko po stracie dziecka nie miałam pocieszenia w moim panterze dala nie mogę sobie poradzić po stracie dziecka.Czasem zastanawiam czy to była dziewczynka.Naj chętniej cofłam bym czas

  • Reply
    Dorota
    01-07-2011 at 03:32

    Witam wszystkie mamy ktore stracily swoje skarby. Ja poronilam w 13 tygodniu, ale dziecko nie rozwijalo sie od 8 tygodnia. Przyczyna: wada chromosonala. Nie ma wiekszego bolu niz strata wlasnego dziecka. Po pierwszej miesiaczce od poronienia znowu bylam w ciazy, szok i strach… Dzis jestem w 24 tygodniu, Synek kopie mnie teraz jak pisze. Jeszcze sie nie urodzil a juz go wszyscy kochaja. Jak na razie wszystko jest wporzadku dzieki Bogu, byle tak dalej.

  • Reply
    Aga 026
    15-07-2011 at 20:06

    26 listopada 2009 urodził się mój synek Bartus…niestety był to 21 tydzień ciązy i mały nie miał zadnych szans…mineły już prawie 2 lata a ja nadal sobie z tym nie radze…na dodatek nie moge zajśc w drugą ciążę…jestem mamą bez dziecka;/

  • Reply
    smutna
    18-07-2011 at 18:17

    witajcie…nigdy o tym nie mowilam..mam 24 lata..swoje dziecko stracilam w 3 tygodniu ciąży..wiem ze to byla drobinka..ale juz pokochalam to malenstwo..wiadomość o ciazy mialabyc prezentem dla mojego ukochanego na jego urodziny..po stracie dlugo nie chcialam mu o tym powiedziec..w koncu sie odwarzylam…w piatek 14.07.2011 na swiecie pojawilo by sie Nasze malenstwo…bol jest okropny..nie umiem dalej zyc…

  • Reply
    by_dalej_iść
    19-07-2011 at 14:00

    Prośba o wypełnienie ankiety

    http://www.bydalejisc.org.pl/ankieta

    Fundacja „By dalej iść” postawiła sobie za jeden z głównych celów, świadczenie nieodpłatnej pomocy Rodzinom po Stracie Dziecka. Zarówno w czasie indywidualnych konsultacji jak i podczas grup wsparcia. Nie chcemy, żeby rodzice ponosili jakiekolwiek koszty, co nie znaczy, że ta pomoc nie kosztuje. To jest praca wielu ludzi, koszty wynajmu sal i całej logistyki. M. in. dlatego, korzystając z pomocy partnerów i fundatora, chcemy zacząć pozyskiwać środki z Unii Europejskiej i samorządów.

    W tym celu potrzebne nam są dane z ankiet, które znajdują się poniżej. Gwarantujemy, że wyniki będą używane tylko w formie statystycznej lub do formowania grup, które mogą być obejmowane pomocą w ramach projektów. Państwa email, będzie służył nam do informowania o działaniach Fundacji w Polsce na Państwa terenie.

    Dziękujemy za poświęcenie nam kilku minut. Mamy nadzieję, że już wkrótce, otworzymy nowe grupy wsparcia w Państwa województwie.

  • Reply
    emi
    27-07-2011 at 17:58

    Ja również poroniłam w czerwcu, to był 6tc. Staraliśmy się pół roku o ten skarb, a potem krwotok, wizyta u lekarza, zlecenie robienia bhcg i duphaston 3×2 tabletki. Pierwsze hhcg wyszło 4130, a następne już tylko 330. Pojechałam do szpitala i stwierdzili, że nastąpiło poronienie samoistne. Było mi bardzo ciężko, na sali leżałam z dziewczyną do porodu i słuchałam bicia serduszka jej dziecka.Cieszyłam się, że z jej dzidzią wszystko ok,ale chciałam mieć swoją. Mam już 4 letniego synka,ale ogromnie pragnę drugiego maleństwa. Czekamy teraz aż minie 3 miesiące,bo boję się wcześniej próbować. Nigdy nie myślałam, że coś takiego mnie spotka.Ja również mam dość pocieszeń, ze jestem młoda, urodze jeszcze kolejne dzieci,ale to nie będzie już TO dziecko:( Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to tak boli, dopiero jak sama to przeżyłam. Byłam zła na Boga, że dał mi to dziecko a potem je zabrał,ale potem pomyślałam, że przecież modliłam się o zdrowe dziecko, więc może właśnie Bóg mnie wysłuchał, zabrał to maleństwo do siebie, żebym ja mogła urodzić zdrowe dziecko. Tydzień temu byliśmy z mężem w szpitalu u jego siostry, 2 dni wcześniej urodziła córeczkę. Wyszliśmy ze szpitala strasznie przybici, ja się popłakałam a mąż wstrzymywał łzy. Teraz mamy jechać do nich do domu, boję się tej wizyty. Z tym bólem jesteśmy sami, nasi rodzice o niczym nie wiedzą, nie zdążyliśmy im powiedzieć o ciąży,to po co mówić o tak ogromnej stracie. Wiem, że to bardzo przeżywacie, mnie również jest bardzo cięzko, teraz byłabym w 11tc 🙁 Ale muszę wierzyć, że będzie jeszcze dobrze. U mnie na cmentarzu jest zrobiony grób dla dzieci zmarłych przed narodzeniem, więc jak jest mi bardzo smutno to idę tam i zapalam znicza. Wczoraj kiedy byłam na cmentarzu na chwilkę wyszło słonko, choć cały czas było zachmurzone. Ja wierzę, że to był znak od mojej dzidzi, że wszystko będzie dobrze. Dzisiaj dostałam okres, pierwszy po poronieniu, więc jest jest jakaś nadzieja, mój organizm wraca na dobre tory. Ściskam Was wszystkie kochane mamy Aniołkow :*** – emi

  • Reply
    malinka
    01-08-2011 at 18:38

    Witam ponownie, 23 maja test ciążowy pozytywny nie wierzyłam i poszłam zrobić bete hcg, okazało się że to ciąża:) 29 czerwca usg wszystko ok, ale 23 lipca zaczął mi drżeć brzuch i pojawiło się plamienie beżowe, następnego dnia brązowe a później krew… 29 lipca usg- brak ciąży, zabieg nie potrzebny, nie myślałam że ta ciąża też tak się skończy:( to już 4 raz. Lekarz mówił żebym się już zaczęła starać.
    P.S. A Wy Drogie Kobietki kiedy po stracie zaczęłyście się starać?
    Pozdrawiam:*

  • Reply
    emi
    02-08-2011 at 16:17

    Malinka tak strasznie mi przykro 🙁 Ja czekam jeszcze półtora miesiąca (czyli łacznie 3 miesiące). Początkiem września idę jeszcze do gina na cytologię i ogólne badanie kontrolne i zaczynamy starania, choć strasznie się boję. Ściskam Cię mocno :*

  • Reply
    jj2012
    12-08-2011 at 10:14

    Witam. Trudno ma zacząć ten temat. Utraciłam dwoje dzieci. Pierwszy raz poroniłam zaraz na początku ciąży kilka dni przed Wigilią. Kilka lat później zaszłam znowu w ciążę. Mąż był taki szczęśliwy. Jednak zaczęły się problemy i musiałam leżeć. Wstawać mogłam tylko do łazienki. Mąż się bardzo troskliwie mną opiekował. Gdy minęło kilka miesięcy i zaczęłam wierzyć w to, że będzie dobrze u mojego synka zdiagnozowano zespół różnych wad. W 27 tygodniu ciąży urodziłam martwego synka. Najgorszy etap mojego życia. Gdyby nie mąż nie wiem co by teraz ze mną było. To się stało również przed wigilią. Całe święta przepłakałam. Po Nowym Roku odbył się pogrzeb (w moje urodziny).
    Po dwóch latach zdecydowaliśmy się kolejny raz na ciążę. Na dniach urodzi się nasza córeczka. Jest bardzo wyczekiwanym dzieckiem. Wszystko już na nią czeka. Robiliśmy wszelkie badania, z których wynika, że jest zdrowa. Mimo to boję się, że to jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Boję się, że przy porodzie coś się stanie.
    Wszystkim mamom Aniołków życzę powodzenia i sił. W takich chwilach potrzebne jest wsparcie rodziny, męża. Życzę wam tego. Nie wiem czy można pogodzić się z taką startą, ale trzeba żyć dalej.

    TRZYMAJCIE SIĘ

  • Reply
    Kaśka28
    12-08-2011 at 12:21

    Cześć
    Bardzo współczuję wszystkim Mamom. Czytając wpisy popłakałam się. Ja też mam 2 lub 3 Aniołki. Dwoje moich dzieci umarło zaraz po minięciu 3 miesiąca ciąży. Dosłownie w tym samym dniu. Po pierwszym poronieniu myślałam, że ja tego nie przeżyję. Tak bardzo pragnęłam Maluszka. Bardzo Go pokochałam. A lekarz w szpitalu poklepał mnie po ramieniu i powiedział coś w stylu \\\\&amp;quot;zrobimy miejsce na następne\\\\&amp;quot;. Porażka. Pracowałam w żłobku i przez miesiąc po zabiegu byłam na zwolnieniu lekarskim. Nie potrafiłam wrócić do pracy. Myślałam nawet żeby zrezygnować z pracy. Dzięki mojemu mężowi pozbierałam się, ale długo jeszcze płakałam. lekarz prowadzący stwierdził, że mu przykro i że czasem się tak zdarza. Nie zainteresował go fakt, że 24-latka zupełnie zdrowa straciła dziecko. Za drugim razem byłam już pod opieką zupełnie innego lekarza. Po zrobieniu szeregu badań zaszłam w ciążę. Brałam sporo leków, bo okazało się, że mam ZA MAŁO HORMONÓW! i nie ma szans żeby utrzymać ciążę bez leków. Poroniłam. Dlaczego? Odpowiedź pojawiła się w wyniku badania histopatologicznego. Rozwinęło się dziadostwo na łożysku i Maluszek nie był odpowiednio odżywiany. Po sporej walce mojego męża o moją psychikę, o pozytywne myślenie spróbowaliśmy jeszcze raz. Ja powiedziałam, że jeśli teraz się nie uda, to ja już więcej próbować nie będę. Dalej pod opieką mojego lekarza zaszłam w ciąże. Może dziwnie to zabrzmi, ale jeszcze przed terminem miesiączki wiedziałam, ze jestem w ciąży. Wyszedł test ciążowy. Mo mąż miał przeczucie. Wizyta u lekarza, który zrobił usg-pęcherzyk był. Beta-HCG nie wyszła. Ale na wszelki wypadek dostałam zwolnienie z pracy i termin wizyty za 2 tygodnie. W dzień miesiączki-niewielkie krwawienie. Ale nie traciłam nadziei. Dzień przed wizytą badanie. Beta wysoka. Szczęśliwa poszłam na wizytę. Maluch się rozwija. Wszystko ok, ale wygląda na to, że była ciąża bliźniacza i że jeden maluch umarł. A ja głupia wychodząc z gabinetu zamiast się cieszyć, że moja córcia rośnie – płakałam, że straciłam jeszcze jedno maleństwo. Dziś Madzia rośnie jak na drożdżach. Jest świetną dziewczynka i starszą siostrą. Bardzo kocha swoją 2 miesięczną siostrzyczkę. A Mała też nie zostaje dłużna tej miłości. A rodzice są najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Tylko żal w sercu został, że gdyby pierwszy lekarz zlecił badanie poziomu hormonów to może miałabym o jednego Aniołka mniej. Kocham Was wszystkie moje Maluchy. A Aniołkom dziękuję za opiekę nad Córeczkami. :*

    Przepraszam za przydługi wpis, ale mnie on bardzo pomógł a może i innym się przyda…

  • Reply
    Kaśka28
    12-08-2011 at 12:31

    A co do starań to pierwszy raz 3 miesiące po wyłyżeczkowaniu, a za drugim-zwycięskim-razem 10 miesięcy po ostatnim wyłyżeczkowaniu. Trzeba myśleć pozytywnie. Wiem, że to jest potwornie trudne, zwłaszcza kiedy jeszcze ciąża jest zagrożona. W moim przypadku i szpital był. Krwawienia, leki, ale i tak może się udać i w to trzeba wierzyć!!! Mnie pomogło skreślanie dni w kalendarzu. Szybciej czas mija. Trzymam kciuki za wszystkie kobiety, które tego potrzebują. Pozdrawiam.

  • Reply
    Gina39
    13-09-2011 at 08:52

    Witam. Mam 2 wspaniałych synów(+10.09.2011r.W 12tc) Pierwszy raz poroniłam-po prostu czułam ze będę miała córeczkę Tylko żal w sercu został!!! trudno mi się odnaleźć: dla mnie jest i zawsze będzie moim trzecim dzieckiem kochanym Aniołkiem! rozpoczęła swe życie we mnie i we mnie je zakończyła nigdy mojej Ani nie zapomnę…Nie ma większego bólu niż strata własnego dziecka- pozdrawiam

  • Reply
    Gina39
    14-09-2011 at 14:16

    Mam dwóch wspaniałych synów,mieli mieć siostrzyczkę straciłam ją w 12tc (+10.09.2011).Jest mi bardzo ciężko z tym się pogodzić.Nigdy tej god i dnia nie zapomnę!Kochana Córeczko pojawiłaś się w moim życiu na chwilę a zmieniłaś je na zawsze. Ale po mimo wszystko że nigdy Cię nie przytulę ani nie ucałuję na dobranoc- Wiem że każdego dnia i nocy będziesz ze mną- Nie powiesz do mnie
    Mamusiu! ja nie powiem słucham cię kochanie?! tak bardzo Cię kocham i nigdy nie zapomnę moja kochana Aniu!Pozdrawiam

  • Reply
    Magda20
    21-09-2011 at 15:16

    Witam.Wróciłam właśnie od lekarza, dowiedziałam się dzisiaj, ze nie utrzymam ciąży..Jest 20%,że utrzymam..:( nie wiem jak sobie z tym poradzić, dlatego tutaj zaglądłam.jestem dopiero w 4 tygodniu a już pokochałam, odmieniło by moje życie pojawienie się małej istotki, której pragnę już od 2 lat.Mam dopiero 20 lat,ale bardzo chce dziecko,Jak wy sobie dajecie rade?

  • Reply
    emi
    22-09-2011 at 18:14

    Gina bardzo mi przykro. Wiem,co czujesz, ten rozrywający od środka ból jest straszny. Mocno Cię przytulam

  • Reply
    paula
    27-09-2011 at 10:00

    Aniołkowa Mamusia

    Mam 43 lata i jestem mamą dwóch dorosłych córeczek. Pierwszy raz poroniłam w wieku 17-tu lat, po dwóch latach urodziłam zdrową córeczkę, chociaż w 12-tym tygodniu zaczęłam mocno krwawić leki na podtrzymanie poskutkowały. Minęło 8 lat i kolejna ciąża, córeczkę urodziłam w 28-ym tygodniu i ważyła 1kg, dzięki opaczności córeczka wyrosła na piękną dziewczynę. Dziewiątego sierpnia 2011 zrobiłam sobie test ciążowy, wynik pozytywny, dwie kreseczki w piorunującym tempie,różne uczucia typu, co dalej- ciąża w tym wieku. 18 sierpień wizyta u gin. potwierdzenie ciąży, usg i widok bijącego serduszka- radość, kontrola 15-tego września. To był miesiąc pełen szczęścia i nadziei , zdrowy tryb życia, spacery , dieta bogata w witaminy( malinki. winogrona, warzywa prosto z ogrodu itp) plany na przyszłość związane z Naszą kruszynką. Nadszedł, czas kolejnego badania, już nie mogłam się doczekać widoku mojej perełki a tu koszmar widok mojej kruszynki spoczywającej w kąciku bez bijącego serduszka. Ból po utracie mojej kruszynki jest podwojony, ponieważ wrócił ból z przed 27-tu lat, choć wtedy było łatwiej ponieważ byłam nastolatką i żyła we mnie nadzieja że zostanę jeszcze mamą, teraz świadomie zajść w kolejną ciąże jest za późno. Ból , tęsknota i beznadzieja jest nie do wytrzymania ,największe ukojenie odnajduje w mężu, to on mnie wspiera i daje poczucie że serduszka naszych aniołków biją w nas. Wiem że muszę przestać płakać i pozwolić im odejść do świata gdzie będą szczęśliwe, a my musimy żyć dla naszych córeczek. Idąc na spacer spoglądam w niebo i ze łzami w oczach wyszukuje najładniejszych obłoczków na których bawią się moje Aniołki, żyjąc nadzieją że wraz z mężem gdy przyjdzie czas do Nich dołączymy. Walczcie o swoje maleństwa i domagajcie się od swoich lekarzy profesjonalnej opieki, bez względu na wiek ból jest ogromny, mój lekarz chyba sobie odpuścił a ja nie wierzyłam że coś złego może się stać i teraz nie mogę sobie tego darować że przy pierwszej wizycie nie domagałam się szczególnej opieki . Proszę o parę słów wsparcia bo łzy się leją a psychika kompletnie siada, nie jem ponieważ ubzdurałam sobie że nie mam kogo karmić i nie mogę patrzeć na to wszystko co starałam się dać mojemu szczęściu!!!! Pozdrawiam

  • Reply
    Marzena
    07-10-2011 at 07:33

    Te piorunujące dwie kreseczki jakby tak bardzo chciało żyć, żeby nie było wątpliwości że jest.
    Mam świetnego lekarza, od 13 lat, od czasów pierwszego aniołka, prowadził moje 2 ciąże, teraz też, dostałam leki tak na wszelki wypadek, ze względu na wiek, ale to nic nie dało, nie pomogło został test z dwoma różowymi kreskami, 3 zdjęcia z USG i pamięć w sercu, chcę zamówić mszę tu w parafii gdzie chciałam ochrzcić moje maleństwo i pojechać 15 10 do Wrocławia na Dzień Dziecka Utraconego.
    28 wyszłam ze szpitala i ciągle wydaje mi się, że ono jest, że to sen. jak jestem sama w domu siedzę w sieci i szukam, czego nie wiem, i płaczę, potem dziewczyny wracają ze szkoły i muszę wziąźć się w garść, mąż nie pozwala mi płakać… nie potrafi wyrażać uczuć, przytulić, pocieszyć, taki już jest. Kocha nasze dzieci, myślę, że wszystkie…
    16 września jeszcze biło serduszko, chciałam mu tyle pokazać, ukochane góry i tyle innych spraw, Dziewczynki tak się cieszyły, tak bardzo chciały Braciszka, dzidziuś był dla nich. Mam 39 lat, pierwszy aniołek 13, dwie zdrowe i pyskate córeczki 12 i 10 lat i drugi aniołek 12 tygodni, te 12 po których miałam być już spokojna i cieszyć się tylko…
    Pozdrawiam Was wszystkie, będę tu zaglądać….może ktoś będzie chciał pogadać

  • Reply
    Ewela
    10-10-2011 at 11:38

    Witam . Czytajac Wasze wpisy wszystko wrócilo (…)Boli jak jasna cholera .Poronilam w 7tc 26.09.2011 Strach przed kolejną ciąż …

    Życie straciło sens .

  • Reply
    pit
    17-10-2011 at 21:58

    Witam. w dniu 13.10.2011 r., pomimo starań lekarzy odeszła od nas Marysia. Była wcześniaczkiem urodzonym w 26 tygodniu ciąży. Zaznaczyła swoją obecnośc na kilka godzin, a później dołaczyła do grona aniołków. Czytając powyższe komentarze staje się mi bardzo bliski i zrozumiały temat cierpienia. W takich chwilach chyba każdy w jakiś spośób próbować sobie wytłu,aczyc to, co jest nieytłumaczlane. Pogodzić się z tym, co nie jest do pogodzenia. Ogarnąć to, co nie jest do ogarniecia. Żona jest jeszcze w szpitalu, i pomimo że strałem się ją od samego początku chronić i nadal próbuję przed nagła konfrontacją ze światem zewnętrznym, to nie wszyscy potrafią to uszanować. Niezwykłą terapią, której ja już doświadczam jest dwójka dzieci, które sobie już smacznie śpią. Patrząc na nie, łatwiej udźwignąć ten bolesny ciężar. Łączę się ze wszystkimi w bólu, jakiego doświadczamy i mogę tylko napisać, że nie pozostaje nam nic innego jak podejmowac kolejne wyzwania ( dla nas najbliższe dni, włącznie z pochowaniem Marysi na cmentarzu, będzie bardzo trudny… Pit

  • Reply
    Paula
    18-10-2011 at 09:55

    Ja tez stracilam 27 wrzesnia 2011 w 8 tygodniu ciazy .Niestety nawet nie slyszalam bicia serca Naszego Aniolka..Do tej pory jest mi ciezko .Wnet zaczynamy znowu staranka ,moj M czeka razem ze mna,odliczamy dwa miesiace. Dzieki niemu wierze ze kolejny raz nie musi sie tak okropnie skonczyc!!! Mam duzo wsparcia ze strony rodziny a to tez jest wazne .Wierze w to ze Bog bedzie czuwal nad naszym ANIOLKIEM i ze wspomoze nas przy kolejnej probie ! Juz dosc sie w zyciu wycierpialysmy ! Powodzen dla wszystkich mamusiek na tej stronce.
    P.S Nie traccie wiary !

  • Reply
    EDYTA
    19-10-2011 at 21:47

    Witam, jak czytam wszystkie wiadomosci to placze jest mi bardzo przykro ja tez stracilam malenstwo w 11 tygodniu ciazy a poronilam 18.07.11 do tej pory nie umiem zapomniec przechodze wlasnie depresje, nie potrafie myslec o niczym nie umiem sie z tym pogodzic, winie sie za to co sie stalo bo mimo bolu kregoslupa ja nadal szlam do pracy az pewnego dnia krwawiac znalazlam sie w szpitalu powiedziano:bardzo nam przykro plod nie rozwijal sie juz od 6 tygodnia a w 4 tygodniu bylam na usg i widzialam tykajace na ekranie serduszko bylam taka szczesliwa….mam to wciaz przed oczami….w szpitalu zapytano mnie ktory sposob wole lyzeczkowanie,tabletki poronne czy samoistne poronienie, wybralam tabletki byl to najgorszy wybor, spedzilam 4 godziny w ciezkich bolach nie wiedzac o bozym swiecie poczym wszystko ze mnie zeszlo ciezko o tym mowic, to bylo straszne!!!!nie moge zapomniec, nie moge sie pogodzic,stracilam sens zycia i nawet sex nie smakuje tak samo jak wczesniej, nie mam ochoty jest mi bardzo ciezko…nie rozmawiam o tym co czuje z nikim nie potrafie….w ukryciu kupuje testy i sprawdzam czy jestm w ciazy, pragne dziecka nie mam nic innego w moich myslach tylko dziecko, patrze na szczesliwe matki z malymi dziecmi na ulicach i mysle a to moglam byc ja……………….

  • Reply
    eli
    20-10-2011 at 12:49

    Witam wszystkie cierpiące mamy:( tak szukałam pewnej informacji i otworzyła mi się strona przeczytałam wszystko i zalewam się łzami. ja nie wiem co to jest za ból mam 14 miesięcznego syna i nie wyobrażam sobie życia bez niego! bardzo wszystkim mamą współczuje,bo strata dziecka to strata cząstki siebie! pozdrawiam

  • Reply
    Martyna
    13-11-2011 at 22:17

    Witam, co prawda mam tylko 16 lat ale wiem co to znaczy. Byłam w 11 tygodniu gdy okazało się że poroniłam czyli 14 października. Nie umiem sobie z tym poradzić 🙁 widziałam i słyszałam moje Maleństwo zaledwie tydzień wcześniej. Prawdę mówiąc pokochałam tą małą Istotkę i bardzo pragnęłam ją urodzić i wychować. Po tym wszystkim póki co rozstałam się z chłopakiem bo nie umiałam nawet z nim normalnie rozmawiać. Teraz już jest trochę lepiej między nami ale ciągle myślę o tym co się stało i nie da się tego wymazać z pamięci. Codziennie mijam kobiety z brzuchem albo z dzieckiem i mam ochotę stanąć i płakać. Nie mogę znieść jak ktoś mi mówi że jestem jeszcze młoda i będę miała jeszcze dzieci, ja właśnie chciałam to dziecko:(
    Nikt z moich bliskich nie potrafi mi pomóc bo nie wiedzą co czuje

  • Reply
    Kasia
    22-11-2011 at 12:35

    Witam
    Przeczytam tą stronę i czuje ze jednak nie zwariowałam. Pierwsza ciąże straciłam w 14 tygodniu bezczaszkowiec. Koszmar w szpitalu banda studentów przy badaniu bo ciekawy przypadek.Ja płacze proszę żeby męża wpuścili a oni ze nie wolno takie maja przepisy.Druga ciąża przebiegała bez problemów,czułam się rewelacyjnie dbałam o siebie zachowywałam się czasem histerycznie robiąc milion badań na wszelki wypadek. I kiedy pozwoliłam na dopuszczenie do siebie myśli ze jest dobrze i ze mogę kupić coś dla synka był to początek 8 miesiąca. Kiedy poszłam na zwykłe usg okazało się ze coś nie tak, szpital, zabieg kordocentezy. A potem koszmar pani dziecko będzie roślina o ile przeżyje itp słyszałam od lekarzy. Rodziłam bez znieczulenie bez ktg bo po co jak i tak umrze itp. Mój syn Kubuś żył miesiąc zmarł w domu w swoim łóżeczku. Staram się żyć dalej ale nic mnie nie cieszy, kłócę się z mężem który uważa ze powinnam żyć dalej cieszyć się ze mam jego. Jak widzę sąsiadki z wózkami a w tym samym czasie byłyśmy w ciąży wyć mi się chce. Tak bardzo chce mieć dziecko jestem zdrowa mąż tez a jednak coś się dzieje.Lekarze rozkładają ręce każą próbować ewentualnie usuwać. Teściowa gada o adopcji, bo po co próbować jak to nic nie daje.Meczy mnie udawanie ze jakoś sobie radze jak w środku czuje się jakbym umarła.

  • Reply
    ona
    24-11-2011 at 13:01

    witam.
    poronilam pierwsze 2 ciaze pozniej urodzilam coreczke dzis ma juz 10 lat potem znowu zdecydowalam sie na dziecko w 5 miesiacu dowiedzialam sie, ze nie zyje. teraz jestem w ciazy w 12 tygodniu wczoraj bylam na usg lekarz powiedzial, ze to 6 tydzien tzn ze dziecko rozwiniete jest na 6 tydzien ale bylo widac dokladnie 4 komorowe serduszko i sam zauwazyl stope Co to znaczy? w 6 tygodniu nie widac serduszka moze tak jest slabo widoczne a co do STOPY??? no ludzie!! czy znowu bedzie poronie? czy sie pomylil w obliczeniach Nie wiem…Ide na wizyte do innego lekarza boje sie, ze powie to samo Strasznie sie boje i zaczynam zalowac, ze zdecydowalam sie na kolejna ciaze … Jesli sie nie uda ja chyba tego… sama nie wiem Chyba juz nie jestem taka silna jak kiedys

  • Reply
    bombelek8
    03-12-2011 at 19:57

    Witam, mam juz synka 4 lata, od 3 lat staralismy się z mężem o drugie dziecko, mialam 3 inseminacje i nic.Odpuscilam i w pazdzierniku okazalo sie ze jestem w ciąży ale 24.11 serce przestalo bic to był 9 tc. Nie daje rady, boje się że juz nie uda mi się zajść w ciążę.

  • Reply
    kropek
    06-12-2011 at 14:40

    Poroniłam po 1,5 roku starań 2.04.2010, w 10 tc, akcja serca ustała, żałoba trwała rok, tę datę zamiętam na zawsze, pożegnałam się z dzieckiem, napisałam mu list, sprawił mi dużą ulgę, ale nadal nie mogę zajść w ciąże, co zaczyna mnie dołować, stres czekanie i lęk, to trudne, ale zrozumie to ktoś kto to przeżył. to ciężkie życiowe doświadczenie, kiedy myślisz że bedziesz mamą a za kilka tygodni, żę jednak nie…to zostaje na zawsze. pozdrawiam wszystkie osoby cierpiące na stratę maleństwa i starające się o upragnioną ciążę:)

  • Reply
    ewqqq
    07-12-2011 at 05:59

    Witam
    Poroniłam 3 razy wszystkie będąc w 7 tygodniu, diagnoza „puste jajo płodowe”. Zaczęło się wszystko od 2006 roku, i tak rok po roku traciłam moje perełki. Oczywiście po drugim poronieniu wizyta w Klinice Leczenia Bezpłodności, i gdy znaleźli „niby” przyczynę moich poronień, ogromna nadzieja że tym razem się uda…a jednak się nie udało 🙁 Dałam już sobie spokój ze staraniem o dziecko, nie chciałam znów tego wszystkiego przechodzić. Jednak natrafiłam na bardzo dobrego lekarza, który po zapoznaniu się z moją historią i sprawdzeniu wszystkich wyników badań (a było ich sporo), kazał zrobić jeszcze kilka i dzięki nim wyszło że to cytomegalia. Wydawałoby się że to podstawowe badanie które trzeba wykonać po stracie ciąży, jednak mi go nie zlecili w klinice. Gdy już wyleczyłam cytomegalię mogliśmy starać się o dziecko. Udało się nam zajść w ciąże dopiero po 1.5 roku starań, iiiiiiii JEST mam zdrową córeczkę która teraz ma 10 miesięcy i jest moim wyczekanym, najukochańszym cudem świata….ciąża od początku była zagrożona, musiałam leżeć i bardzo na siebie uważać. Całą ciąże plamiłam i to mnie doprowadzało do szału. Strasznie się bałam o moją córeczkę że też ją stracę, do 39 tc ciągły stres. Ale opłacało sie przez to wszystko przejść…
    Czasem myślę o moich trzech aniołkach, i zastanawiam się jakby wyglądały moje dzieci. Może to dziwne ale widzę je w mojej córeczce…………..

  • Reply
    Grzebiuszka
    07-12-2011 at 14:15

    chciałam też zostawić ślad po moim Marianku. Staraliśmy się o dziecko około 1,5 roku, wreszcie cudowna nowina tak jestem w ciązy, w 10tc dowiedziałam się że prawdopodobnie w 8 tc serduszko Marianka przestało bić. Już jestem po zabiegu ( 05.12.2011).
    Teraz są we mnie dwie osoby jedna stara sie pracować, uśmiechać pokazywac meżowi i światu że jestem silna… a druga nie spi w nocy płacze w poduszkę.
    Powtarzam sobie słowa lekarza ktory zaraz po zabiegu przyszedl do mnie że trzeba myślec o przyszlości i być silną że takie rzeczy się z zdarzają i nie można się poddawać … staram się na prawdę staram się ale żal i ból pozostaje. Marianku kocham cię.

  • Reply
    Patka
    10-12-2011 at 21:22

    Witam wszystkie Aniołkowe Mamy
    23 października straciłam swoje dwie córeczki w 21/22 tygodniu ciąży ;( staraliśmy się (leczyliśmy się) o Nasze Skarby ponad dwa lata, toczyliśmy bardzo długą walkę aby zobaczyć w końcu dwie upragnione kreseczki…a szczęście tylko chwilę trwało ;( Nasza jedna Córcia walczyła dzielnie o życie przez 2h15min, druga zmarła jeszcze w brzuszku. Obie urodziłam naturalnie, nawet nie pamiętam już tego bólu fizycznego teraz pozostał tylko koszmar i pytanie jak żyć dalej bez swoich Skarbów?? 🙁
    Przyczyną tej tragedii było silne zakażenie wewnątrzmaciczne które prawdopodobnie pojawiło się po przeziębieniu które załapałam na 10 dni przed poronieniem w życiu nie przepuszczałabym że przez taką błahostkę może wydarzyć się taka tragedia 🙁 Od tamtego momentu jestem cały czas na tabletkach uspokajających, ale czy one mi w czymkolwiek pomagają? sama nie wiem 🙁 Na razie z nikim nie utrzymuje kontaktu, kompletnie się odizolowałam od społeczeństwa po prostu tak mało osób wie co przechodzimy i tak mało nas rozumie dlatego wolę być z tym wszystkim sama. Mam nadzieję że przyjdzie taki czas kiedy będę mogła podnieść głowę i bez potoku łez mówić o Swoich Wspaniałych Córeczkach…póki co wiem że jeszcze nie jestem na to gotowa. Przed nami ciężki okres-święta, które będą bardzo uciążliwym i strasznym przeżyciem 🙁
    Mimo że czas mija to ból pozostaje taki sam, czasami mam wrażenie że z dnia na dzień jest znacznie gorzej, ale wiem że muszę być silna aby w kwietniu stanąć na nogi i być gotowa na kolejną walkę o maleństwo- mam wielką nadzieję że tym razem uda nam się donosić szczęśliwie ciążę i urodzić zdrową dzidzie, ale tym będę przejmować się nieco później najpierw przecież muszę zajść w ciążę o którą tak ciężko 🙁
    Każdej z Was i oczywiście sobie życzę więcej wiary w siebie i nadziei aby nas nie opuszczała….
    zapalam światełka dla wszystkich Aniołków [*][*][*]-> pamiętajcie że mamusie bardzo Was Kochają!

  • Reply
    Tereska
    12-12-2011 at 09:00

    Witam Wszystkie Panie

    Na początku chciałabym Wszystkim Paniom złożyć serdeczne wyrazy współczucia- łącze się z Wami w żalu,bólu,rozgoryczeniu… Ja poroniłam w czerwcu – dokładnie 1.06. w Dzień Dziecka – byłam w szóstym tyg. ciąży. Myślałam,że tylko ja mam problem z pogodzeniem się z tym co się stało,a na tej oraz na wielu innych stronach poświęconych poronieniu udziela się wiele Kobiet,które też przeżyły tą ogromną stratę,a które tak jak ja po poronieniu zostały pozostawione same sobie i nie potrafią się uporać z emocjami.Mam szczęście,że mam cudownego Męża,który mnie wspiera,ale szpital i lekarze mają to głęboko gdzieś( dla nich to normalka,codzienność).Teraz gdy dowiedziałam się o ciąży następnej koleżanki,która zaszła bez problemu ( nam nie przyszło to tak łatwo),postanowiłam wybrać się do psychologa i mam nadzieję,że pomoże mi się uporać z niektórymi myslami,uczuciami ( cały czas zastanawiam się co jest ze mną nie tak,czuję się gorsza od innych kobiet,które zaszły w ciążę lub mają dzieci).Kobietki na te zbliżające się Święta oraz Nowy Rok życzę Wam wszsystkim wsparcia bliskich osób,siły żeby przetrwać,wiary i nadziei,jak najwięcej pogody ducha oraz żebyśmy wszystkie umiały odnaleźć odrobinę radośći w tym co już mamy – Mężach,Dzieciach,Rodzinach.
    Pozdrawiam Wszystkie Aniołkowe Mamy -Patka Twoje określenie bardzo mi się spodobało i dziękuję Ci za nie z całego serca bo dzięki Tobie pierwszy raz pomyślałam o sobie jak o Mamie- zawsze myslałam o sobie jak o kobiecie,która poroniła,która jest gorsza od innych bo nie mogła utrzymać ciąży.Dla społeczeństwa kobieta,która poroniła nie jest matką…czasami nawet mam wrażenie,że dla niektórych ludzi kobieta,która ma problem z zajściem w ciążę i jej utrzymaniem,jest kobietą drugiej kategorii bo nie spełnia swojej życiowej misji jaką jest macierzyństwo.Takie myślenie jest bardzo niesprawiedliwe,krzywdzące i okrutne

  • Reply
    Patka
    12-12-2011 at 13:32

    Jeżeli któraś z Was miałaby ochotę popisać o tym co się wydarzyło to chętnie będę korespondować. Razem może łatwiej będzie przejść przez ten ciężki czas który nas czeka i raźniej będzie się czekać na dalsze starania i oczekiwania na maleństwa….
    To mój nr gg 10292153 jak macie ochotę to po prostu piszcie…sama tego potrzebuje a nie mam osoby z którą mogłabym o tym porozmawiać, mimo że mam kochanego męża to rozmowa o tym co się wydarzyło potwornie boli, łatwiej przychodzi pisanie….

  • Reply
    Tereska
    12-12-2011 at 13:54

    Hej Patka,bardzo mi przykro,że straciłaś swoje Dzieciątka:( Ja bardzo chętnie bym z Tobą popisała bo też tego potrzebuję,ale niestety nie mam gg,ale mogłabym pisać na maila jeśli Ci to pasuje ( mój mail: [email protected])

  • Reply
    Patka
    13-12-2011 at 11:02

    Cześć Teresko, wysłałam Ci maila….
    Mocno Cię przytulam ;(

  • Reply
    Ann
    16-12-2011 at 14:29

    Witam wszystkie aniołkowe mamy. Mój aniołek zasilił niebo tydzień temu, 5 grudnia 2011r. Byłam w 28 tyg ciąży. Przyczyna: nagłe odklejenie się łożyska. Przez cała ciąże czułam się super, żadnych mdłości, badania ok, tylko maluszek nie chciał pokazać czy jest dziewczynką czy chłopcem. Niestety było wszystko dobrze do czasu, bo w 27 listopada trafiłam do szpitala z silnym krwawieniem. Po tyg leżenia wszystko wracało do normy. Cieszyłam się bardzo że z moja córeczka (pokazała się podczas badania USG w szpitalu) jest zdrowa. Mieli mnie wypisać do domu. Niestety 5 grudnia o 4:00 znów zobaczyłam krew. Zrobili KTG i USG- wszystko dobrze, dziecko zdrowe i odesłanie z powrotem na salę z tekstem że może zrobimy cesarkę. gdzieś po godz7 obudziłam się z okropnym bólem brzucha i wymiotami. Znowu KTG i USG- brak czynności serduszka i szybka cesarka: dziecko nie żyje, ratujemy teraz panią. Szok… rozpacz… gdy wyjmowali ze mnie martwą córeczkę kobieta obok rodziła zdrowego synka. Później najgorszy tydzień w szpitalu. Ból fizyczny i pękające serce, piersi pełne mleka i rozpaczliwe pragnienie przytulenia maleństwa. Współczujące spojrzenia lekarzy i pielęgniarek na obchodach. Pocieszenia lekarza że tak się zdarza, że jeszcze jestem młoda i będę miała jeszcze dzieci. Po wyjściu pogrzeb. Malutka biała trumienka z moją Lenką…
    Boję się w nocy zasypiać. Tęsknię za moim aniołkiem czasami tak bardzo że brakuje mi sił. 19listopda braliśmy ślub ;w trójkę;, byliśmy najszczęśliwsi na świecie a 2tyg później Bóg odebrał nam córeczkę…

  • Reply
    Patka
    17-12-2011 at 10:44

    Aniu strasznie mi przykro z powodu straty Twojej Córeczki 🙁 [*]specjalne światełko dla Twojego Aniołka…. Rozumiem co czujesz co przeżywasz, sama niedawno straciłam dwie Córeczki- też nic nie zapowiadało takiej tragedii… Jedyne co mogę napisać jeżeli masz ochotę z kimś podzielić się Twoimi smutkami to służę wirtualnym ramieniem… Ostatnio przekonałam się, ze pisząc z kimś kto przeżywa to samo łatwiej jest przejść przez ten okropny czas smutku i rozpaczy, dlatego jeżeli tylko masz ochotę i chęci to napisz [email protected]. Nie chcę Cię zostawiać z tym bólem, bo wiem jakie przychodzą czarne scenariusze do głowy dlatego jeżeli czujesz potrzebę to napisz na pewno odpiszę… Z pewnością nigdy nie zapomnimy o tym co się wydarzyło, Nasze Dzieci na zawsze pozostaną w naszych sercach. To co teraz napiszę może Ci się wydać nierealne, ale z czasem będziemy musiały nauczyć się z tym ciężarem żyć a pomocą w tych ciężkich chwilach może być kontakt właśnie z innymi Kobietami które przeżywają to samo, pamiętaj że nas jest wielu i nie jesteś z tym sama… Płacz jeśli masz na to ochotę to przynosi chociaż chwilowe ukojenie. Pomimo że od śmierci Moich Córeczek mija 8 tygodni to w dalszym ciągu codziennie płaczę i zadaję to samo pytanie dlaczego?? a na to pytanie niestety brak odpowiedzi… Trzymaj się na ile to możliwe… Przytulam Cię mocno 🙁 I pamiętaj jesteś Mamą! a Twoja Córeczka cały czas jest przy Tobie…

  • Reply
    Evik91
    17-12-2011 at 11:40

    Witam! minelo pare dni od wyjscia ze szpitala,poronilam w 20 tygodniu byla to dziewczynka ,20cm szczescia ktora ostatnimi tygodniami bardzo kopała co mnie jaka przyszla mame wzruszalo do lez a zaczelo sie wszystko od odejscia wód ,szybko szpital badanie i odpowiedz lekarza: nieprzetrzyma pani ciazy! przykro mi ! to bylo jak cios w serce! urodzilam na lozku szpitalnym trzymajac meza za reke…:( w ostatnich chwilach dzidzia najbardziej sie wiercila jak juz wod nie mialo obok siebie czula ze cos sie dzieje zlego:( widzialam ja dosc dlugo byla taka kruszynka miala male stopki i uszka nosek po tacie i najedzony brzuszek niestety nie umiala oddychac i jej serduszko przestalo bic !:( nie umiem sie pozbierać :((((

  • Reply
    Patka
    17-12-2011 at 14:29

    Czytając Wasze wpisy to co wydarzyło się 8 tygodni nagle stanęło mi przed oczami 🙁 Tak chciałabym móc Was wszystkie przytulić, pocieszyć ale wiem że żadne słowa nie są w stanie ukoić bólu, który już do końca życia będzie nam towarzyszyć 🙁
    Wiem że się powtarzam, ale we wcześniejszych wpisach dodałam swój nr gg i swojego maila jeżeli któraś z Was miała by ochotę wymienić się tym okrutnym doświadczeniem to służę pomocą. Razem łatwiej znieść to cierpienie…. ;(
    [*] światełko dla kolejnego Aniołeczka…

  • Reply
    Patka
    17-12-2011 at 14:33

    „Dzieci cicho wymykają się do Boga
    Ich imiona zacierają krople tęsknoty.
    Bóg rozpina nad nimi parasol nadziei,
    One biegają po kałużach łez boso.
    Już są beztroskie,
    A tęcza wiary wskazuje im drogę”

  • Reply
    evik91
    17-12-2011 at 16:35

    tak smutno ,tak zle ciagle tylko pytanie : DLACZEGO i zero odpowiedzi w glowie….. mojej coreczce dalam na imie Liwia ,niech Aniolki sie nia opiekuja i kochaja tak jak ja mocno chcialam tutaj na ziemi:(

  • Reply
    evik91
    17-12-2011 at 16:46

    26 listopada bralismy slub w trojke bylam taka szczesliwa mialam wszystko o czym marzylam a 3 tygodnie pozniej Bog zabral nam coreczke to takie niesprawiedliwe 🙁 czym zawinilam ze zaplacilam zyciem dzidziusia:(

  • Reply
    Patka
    17-12-2011 at 17:15

    Evik91 nie mów ani nie myśl w ten sposób… To co się wydarzyło nie jest Twoją winą… Bóg tak widocznie zadecydował, zabierając Nasze Maleństwa do siebie… Teraz musimy wierzyć w to że to cierpienie zostanie nam kiedyś wynagrodzone i nadejdzie jeszcze ten moment w którym będziemy chociaż po części spełnione i szczęśliwe…
    Mi też przed wcześnie odeszły wody jednej Córeczki i między innymi to było przyczyną jej śmierci, dodatkowo była obwinięta pępowiną i dostało się do niej zakażenie, drugiej Córci nie udało się uratować- urodziłam ją pierwszą- żyła ale tylko 2godzinki i 15 minut, dzielnie walczyła o życie a ja nie mogłam w żaden sposób jej pomóc 🙁 i w dalszym ciągu obwiniam siebie za to co się wydarzyło 🙁
    Dlatego też postanowiłam udzielać się na tego typu forum, traktuje to jako terapię dla mej duszy…pisząc z innymi rozumiem, ze nie jestem sama z tym problem, że nie tylko ja tak cierpię, ból jest ogromny- bardzo często nie do zniesienia ale kontakt z drugą osobą która przeżyła stratę Dziecka bardzo pomaga… Nie zamykaj się w sobie, pozwól innym sobie pomóc…
    Życie jest okrutne- tak właśnie nam się teraz wydaje, ale pamiętajmy mamy w niebie wspaniałe Aniołeczki, które nas kochają swoimi serduszkami i potrzebują nas tutaj na ziemi, widocznie mamy jakieś zadanie do wykonania, Bóg ma dla nas plan-zawierzmy mu… Tylko czas dzieli nas od spotkania z Naszymi Dziećmi, kiedyś się z nimi spotkamy i znowu staniemy się prawdziwą rodziną taką o której marzyłyśmy…

  • Reply
    Evik91
    18-12-2011 at 12:31

    Wiesz Patka dobrze ze istnieje takie forum… tutaj wypowiesz sie i wylejesz swoje mysli swoj bol i cierpienie pokazesz a druga osoba to doskonale zrozumie bo przezyla to samo , nie chce sie zamykac w sobie ale jak mam teraz patrzec w przyszlosc skoro cale przyszle miesiace mialam zwiazane z dzieckiem a teraz.. pozostal smutek w sercu , to okropne uczucie jak tracisz dzidzie a tak jak w moim przypadku ponad 5miesiacy nosilam ja pod serduszkiem to ja pilnowalam by bylo bezpieczne ,dobrze sie odzywialo ,spalo , i fikołki robila gdy ja głaskałam po brzuszku, a jedna chwila pare godzin zmienia twoje zycie o 180stopni , dzis dzidzie masz w brzuszku a rano sie budzisz i dzidzie tracisz… codziennie rano budze sie i czekam az ona mnie kopnie ,to ona mnie budzila to bylo mile a teraz cisza cisza cisza brzuszek plaski a w srodku pustka:( ciesze sie jedynie z tego powodu ze Tatuś Liwii zdazyl poczuc ją pod rączką jak sie wierciła .
    Patka to okropne co nas w zyciu spotyka … kochasz swoje dziecko od samego poczatku ,tak silna wieź Cię laczy z dzieckiem ze nie da sie tego opisać:(
    od poczatku motywowały mnie słowa na witaminkach dla dziecka ktore brałam: Jeszcze Cię nie znam a Już Cię Kocham! 🙁

  • Reply
    kama
    18-12-2011 at 14:37

    Witam dziewczyny! Mam 20 lat. Byłam w 12 tyg. ciąży (moja pierwsza). W środę dowiedziałam się ze mojemu maleństwu nie bije serduszko…nie moglam w to uwierzyć! Tydzień wcześniej byłam w szpiatlu z powodu krwawienia. Wypuścili mnie po czterech dniach twierdzac ze wszystko jest w porządku. Sama widziałam na usg bijące serduszko (byłam wtedy w 12 tyg.). W środę miałam kolejną comiesięczną wizytę. Lekarz bardzo długo przyglądał się ekranowi usg, wiedziałam ze cos jest nie tak… Po chwili powiedział, że serduszko nie bije… Spytał czy chcę zdjęcie…nie chciałam… teraz bardzo żałuje…na tym usg moje malenstwo mialo dokladnie widoczne juz rączki,nóżki, główkę, brzuszek. Przed wczoraj miałam zabieg łyżeczkowania, poprzedzony założeniem tabletki wywołującą poronienie. Czułam się strasznie, mialam skurcze, na koncu gdy wystapiło krwawienie miałam rozwarcie tak jak przy porodzie zdrowego dzidziusia…było mi tak przykro ze to wszystko zakonczy sie zabiegiem który usunie ze mnie moje malenstwo… Dzis fizycznie czuje się swietnie…za to psychicznie…cos strasznego. Tak już je kochaliśmy z moim chlopakiem, czułam już rosnący brzuszek, cieszyłam się z każdego nieprzyjemnego objawu ciąży, tłumacząc sobie ze to tylko objaw dobrze rozwijającej się ciąży… Tak mi zle… Najgorsze ze nie wiem co sie stalo z cialkiem naszego malenstwa… Teraz tak bardzo chcialabym byc znowu w ciazy…boje się, ze to sie powtorzy… trzymajcie się cieplo dziewczyny!

  • Reply
    evik91
    19-12-2011 at 05:27

    Kama wiem co przechodzisz ja bylam w 20 tygodniu juz mialam brzuszek i czulam doskoale ruchy coreczki nawet moj maz je czul pod reka a w tamta srode odeszly mi wody skurcze i urodzilam w szpitalnym lozku bez opieki lekarzy tylko przy meżu:( nikomu nie zycze by czul jak rodzi sie malenstwo ktore mialo 20cm:( oddychalo pare minut ale nieumialo na tyle by zyc:( zabrali ja ode mnie a mnie wzieli na zabieg na urodzenie lozyska i lyzeczkowanie 🙁 . wiem okropne uczucie jednego dnia masz wszystko drugiego nie masz nic .tylko wspomnienia… na szczescie mam meza kochajacego ktory nie pozwala mi byc smutna ale to do konca zycia bedzie tkwic we mnie ,ona byla czescia mnie…
    ja tez sie boje kolejnej ciazy a bylam juz w 5 miesiacu:( tak bardzo mi jej brakuje pod serduszkiem ,teraz moge tylko sobie wyobrazac jaka by byla gdyby zyla,napewno naszym malym wielkim szczesciem!
    trzymajcie sie dziewczyny, swiatelko dla Aniolkow *

  • Reply
    Tereska
    19-12-2011 at 09:51

    Kochane tak mi przykro z powodu Waszych strat…z powodu śmierci Waszych Dzieciątek,wiem co czujecie bo tez to przeszłam i przezywam.Życie jest takie niesprawiedliwe i brutalne:(
    Patka ma rację,pisanie z kimś o swoich myślach,emocjach bardzo pomaga dlatego też wszystkie Aniołkowe Mamy,które potrzebują wsparcia i mają ochotę zapraszam do pisania [email protected]. Patka to jest najlepsza terapia dla naszych serc i dusz…Wszystkie Aniołkowe Mamy łączmy się w bólu,żalu,złości,poczuciu niesprawiedliwości – razem będzie nam łatwiej nauczyć się żyć z naszymi tragediami…

  • Reply
    Ann
    19-12-2011 at 14:14

    Lenko to już dwa tygodnie bez ciebie 🙁 Tęsknie tak bardzo…

  • Reply
    Ann
    19-12-2011 at 14:29

    Evik91 my braliśmy ślub 19listopada a Bóg odebrał naszą córeczkę 2 tyg później ;( Obwiniam cały czas Boga za to że dał nam się cieszyć oczekiwaniem 7mcy na naszą kruszynkę a potem ją od tak sobie zabrał, siebie że może źle o siebie dbałam, że musiałam gdzieś popełnić błąd i Lekarza który za późno podjął decyzje o cesarce, gdyby zrobił wcześniej może Lenka by żyła…

  • Reply
    Ewelina
    19-12-2011 at 21:19

    Całe pół roku starań, stosy testów ciążowych, aż wreszcie jest, udało się!!!!Ze zrobieniem testu zwlekałam bardzo długo. Obudziłam się rano zrobiłam test, niecierpliwie odliczałam czas i modliłam się żeby tylko pokazała się ta druga kreska, po 2 minutach jest, idę spokojnie do pokoju, kładę test na parapecie i kładę się do łóżka przytulam do narzeczonego i mówię JEST. Byliśmy tak szczęśliwi, zadowoleni, cały ten dzień był inny, pełen energii. Zadzwoniłam do lekarza umówiłam się na wizytę, już widziałam jak mówimy o naszym szczęściu rodzinie w święta. Wieczorem pojechaliśmy na kolację, żeby uczcić naszego aniołka. Rano narzeczony jechał do pracy, miał wrócić w sobotę w nocy. Piątek spędziłam normalnie, sprzątanie, pranie i popołudniu pojechałam do szkoły. Tu zaczyna się cała straszna historia, poszłam do toalety i widzę brązowe plamki na majtkach, ale myślę sobie że to nic takiego bo takie rzeczy się zdarzają, ale kolejna myśl że to okres, napisałam smsa do narzeczonego, on pokłócił się ze mną że cała nadzieja poszła w las i to okres a test był wadliwy a tak się cieszył. Wieczorem poszłam do koleżanki która też jest w ciąży i powiedziała że też trochę plamiła. NOC.
    Ból straszny, skurcze, parcie na pęcherz…przestało boleć nad ranem… wstałam z łóżka, poszłam pod prysznic i tu straciłam moje maleństwo:( po nogach najpierw poleciała mi krew a potem mnóstwo skrzepów tego widoku nie zapomnę nigdy, rozpłakałam się…. Zadzwoniłam do mojej ginekolog kazała pojechać do szpitala, ale nim to wszystko ogarnęłam siebie 4 letnią córkę musiałam zawieść do dziadków 30 km.
    SZPITAL.
    Idę na oddział tam ginekolog każe mi się przyjąć na oddział. Każą wypełniać mnóstwo papierków.
    Jestem na oddziale idę do gabinetu zabiegowego, opowiadam lekarzowi wszystko, uspokaja mnie i mówi będzie dobrze, bada, znów uspokaja, za chwile padają słowa <<będziemy musieli panią wyłyżeczkować, dziecka już nie ma>> zaprowadzają mnie na sale, jestem sama na tej sali. Po godzinie zapraszają na zabieg. Wszyscy bardzo mili, uspokajają, pielęgniarka gładzi po głowie, pociesza. Znieczulenie ogólne, pytam czy będzie bolało, nogi mi się trzęsą, łzy napływają do oczu, ale wiem że muszę być silna i dać radę. Budzę się w sali chorych, pielęgniarka dała mi tel do ręki jak jeszcze ledwo co byłam kumata po tym znieczuleniu. Narzeczony jak tylko się dowiedział o tym krwotoku wrócił zaraz z pracy był o 16 ja byłam już po wszystkim. Leżałam, przytulał mnie, przepraszał… 17.12.2011 straciliśmy dziecko o które tyle się staraliśmy!!! Małego LEONKA, nie wiem czy to był chłopiec czy dziewczynka ale pierwsze co przyszło mi do głowy to LEOŚ…
    W niedziele wypisali mnie do domu, nikt ze mną o tym nie rozmawiał nie zapytał nawet jak się czuję tylko on przy mnie był. Czuje jakby cała rodzina mnie olała. Spałam do wieczora, wzięłam marker i na teście z dwoma kreskami podpisałam Leoś i datę. Wieczorem pojechaliśmy do sklepu, zapytałam go czy możemy kupić znicz, kupiliśmy. Zapaliliśmy go przy krzyżu w lesie, musimy mieć gdzieś takie miejsce, skoro nie mamy nic innego. On znów pojechał do pracy jestem sama i nadal nie ma tematu, nikt nic nie mówi , moja matka zachowuje się jakbym dostała kataru… ja cierpię niewyobrażalnie boli w środku…. Nic mi się nie chce, zaraz święta a ja nic, mam gdzieś tą choinkę to sprzątanie, gdyby nie było starszej córki to pewnie nawet nie byłoby prezentu. Muszę się zmobilizować i kupić coś…

  • Reply
    Patka
    19-12-2011 at 22:33

    kochane nie obwiniajcie siebie za to co się wydarzyło to nie jest Wasza wina…. Nie mam pojęcia jak mam Was pocieszyć… Chce tylko abyście wiedziały że to forum po coś powstało aby pomagać innym abyśmy dodawali sobie nawzajem siły, proszę Kochane łączmy się w swoim bólu, dzielmy się cierpieniami a będzie nam chociaż odrobinę lżej a zobaczycie za jakiś czas założymy inne forum na którym będziemy opisywać swoje ciążowe przeżycia- te szczęśliwe rzecz jasna (sama jeszcze w to nie wierzę, ale czuję że muszę Was pocieszyć bo serce mi pęka z tej bezradności wobec życia)…. Jest ciężko i na pewno nie będzie łatwo, ale nie traćmy wiary…proszę…im więcej nadziei na forum tym większe prawdopodobieństwo odzyskania równowagi psychicznej (bynajmniej tak myślę)
    Teresko Ty moja wspaniała terapeutko, moje lekarstwo na złe dni dziękuję za to że nasze Aniołki doprowadziły do naszego wirtualnego spotkania :*

  • Reply
    evik91
    20-12-2011 at 05:48

    Ann i widzisz jak to bylo byl slub bylas tak jak ja najszczesliwsza pania mloda w tym dniu ze radosc sama byla wypisana na twojej twarzy kochajacy maz cudowne dzieciatko pod serduszkiem dajace ostre kopniaki a krotki czas potym dzidzia odchodzi… tylko co dzidzius zawinil przeciez jak to mowia kazdy ma prawo do zycia to dlaczego mala niewinna istota ucierpiala 🙁 ,mowia ze tak musialo byc .nieumiem sie z tym pogodzic i wiesz Ann mysle takim tokiem jak ty …gdzie moglam popelnic blad lub moj lekarz, tak bardzo chcialam dzidziusia miec 🙁 wszyscy mowia : bedzie dobrze ,niemartw sie ,jeszcze bedziesz dziecko miec ale do jasnej cholery to dziecko sie nie liczy??? oni zapomna w pewien sposob ale ja jako mama niezapomne dzieciatka malej kruszynki ktora urodzilam ktora 5mcy nosilam w sobie
    niewiem nigdy nie zrozumiem dlaczego tak sie stalo…

  • Reply
    Patka
    20-12-2011 at 15:51

    Dziewczyny nigdy nie zrozumiemy Woli Boga i zapewne nigdy się z tym nie pogodzimy ;( nawet nie pisze Wam, że będzie dobrze bo tego niestety żadna z nas nie wie…. Ja o moje Córeczki starałam się bardzo długo, leczyliśmy się razem z mężem ponad dwa lata, potem najwspanialsze 21/22 tygodni, nigdy nie zapomnę tego cudownego czasu… Mijają dwa miesiące jak Zuzi i Laury nie ma w moim brzuszku ale coraz częściej czuje ich obecność, bardzo nam pomagają, mimo że wciąż płaczę i nie mogę tego zrozumieć, ale to jest właśnie nasz krzyż który musimy podnieść i nieść go dalej…nie mamy innego wyjścia ;(

  • Reply
    Ann
    23-12-2011 at 18:01

    ” Śpij córeczko , oczka zmruż
    Nie płacz mama jest tuż tuż ,
    za słoneczkiem , za gwiazdami ,
    bieluśkimi obłoczkami ,
    Śpij wtulona w mamy serce
    Jak w kołysce śnij w piosence
    Nie płacz Lenko , jestem Blisko …”

  • Reply
    Patka
    24-12-2011 at 15:13

    myślicie, że w niebie Nasze Aniołki też dostana jakieś prezenty? A może dzisiaj Bóg zrobi nam niespodziankę i pozwoli Naszym Dzieciom przyjść do nas podczas snu?? Tak bardzo tego potrzebuję ;( Tak strasznie tęsknie Robaczki za Wami 🙁 Zuziu i Lauro mamusia i tatuś bardzo Was Kochają…cały czas czekamy na Was 🙁

    [*][*][*] Światełka dla wszystkich Aniołków!

    Wesołych Świąt…chociaż wiem, ze wcale takie nie będą 🙁

  • Reply
    Julka
    29-12-2011 at 17:05

    Ja swoje maleństwo straciłam równy tydzień temu 🙁 nadal nie mogę w to uwierzyć, było wszystko dobrze, jeszcze 3 tyg temu widziałam bijące serduszko, lekarz powiedział, że maluch rozwija się prawidłowo 🙁 mimo, że od początku miałam zagrożoną ciąże, bo zostawił mnie chłopak 🙁 strasznie się denerwowałam, strasznie to wszystko przeżywałam, brałam tab na podtrzymanie…. lekarz aż był szczęśliwy jak widział jak wszystko dobrze idzie, aż nagle ze św na czw dostałam silnego krwotoku 🙁 okazało się, że straciłam swoje maleństwo 🙁 ……. boże! to wszystko przez ten stres, przez to, że nie mogłam się pogodzić z tym, że zostałam sama z tym wszystkim, że chłopak nie chce mnie ani dziecka ;( psychicznie czułam się źle, a teraz jest tragicznie.. fizycznie jest ok, ale tak bardzo cierpię, tak bardzo bym chciała mieć wsparcie teraz w swoim eks… ;((( ale wiem, że nie jest wart niczego ;((( wiem, że nawet nie zasługuje na to, żeby mu o tym mówić bo gdy się tylko dowiedział o ciąży mojej powiedział razem zw swoimi rodzicami, że to mój problem czemu to wszystko mnie spotkało….. byłam w 13 tyg ciąży ;((((

  • Reply
    gocha
    31-12-2011 at 10:54

    Witam Wszystkich. Jestem tu pierwszy raz i bardzo żałuję że nie wiedziałam o tej stronie wcześniej pewnie byłoby mi łatwiej. Prawie rok temu przeżyłam to samo co Wy. Jest to coś czego nie da się nikomu opowiedzieć. Nie da się tego wyrzucić z siebie choć nieraz miałam ochotę się komuś wygadać to naprawdę się nie da. Pomogła mi jedynie rozmowa z Bogiem i mnóstwo przemyśleń.Niektórzy mówią\"uważaj na siebie\" jak już wiedzą że jesteś w ciąży. Myślę że co ma być to i tak będzie.Mam wspaniałego 4letniego synka , gdy zaszłam w ciążę nawet o tym nie wiedziałam czułam się normalnie, żadnych dziwnych zachcianek i przede wszystkim bardzo ciężko pracowałam.Muszę się przyznać że codziennie modliłam się o to pierwsze dzieciątko do Ojca Świętego (już po Jego śmierci )i wiem że to był cud.3,5 roku później czułam że coś się zmienia .NIGDY nie leci mi krew z nosa i za pierwszym i drugim razem gdy zaszłam w ciąże tak właśnie reagowałam krwawieniem z nosa. bardzo się cieszyłam jak zrobiłam test i zobaczyłam 2 kreski. Mąż wyszedł po zakupy a wrócił z ogromnym bukietem kwiatów. Nawet synek bardzo się ucieszył.To było tuz po Nowym Roku 2011(najgorszy rok w moim życiu) ciesze się ze już się kończy. był marzec a ja w 11 a w zasadzie 14 tyg ciąży (jak się później dowiedziałam). Wyjechałam na drugi koniec Polski do rodziców na Swieta mąż wyjechał (pracuje za granica) i wtedy poroniłam po 2 dniach pobytu u rodziców. Masakra.Szczęście w nieszczęściu że nie w pociągu bo nie wiem co by się stało ze mną i małym tym bardziej ze jechalismy nocnym pociagiem. Probowałam udawać przed wszystkimi że tak miało być.Ale cała noc chyba płakałam w poduszkę cieszyłam się że chociaż mam to drugie maleństwo koło siebie. Bardzo brakowało mi wtedy męża a rodziców i rodzeństwa nie chciałam tym obarczać i to tym bardziej na Swięta. Dziś już prawie po roku jakoś się trzymam choć jest ciężko cały czas, tym bardziej że koleżanka urodziła dzieciatko w tym czasie ,kiedy jej powiedzialam ze bede miec swoje. Widzimy sie prawie codziennie serce sie kraje ale cieszę się że ona ma zdrowego maluszka a ja się pocieszam że kiedys też bede mieć drugie może 3:). Mam 8ro rodzeństwa, mąż 10ro a ja mam tylko 1 synka troche mi smutno ale nie załamuje sie. Zyczę Wszystkim dużo wiary a napewno się uda. Trzymajcię się Kobietki .Trzymam kciuki za nas wszystkie. Powodzenia.

  • Reply
    Marzena
    31-12-2011 at 20:10

    Wszystkim Aniołkowym Mamom, życzę aby ten Nowy Rok przyniósł im spokój i spełnienie marzeń

  • Reply
    Ewelina
    02-01-2012 at 10:58

    Czytam dziewczyny Wasze posty i serce mi pęka z żalu..Jest mi tak ciężko..Mój synuś odszedł w wigilię tego roku..ciąża była donoszona, byłam 3 dni po terminie porodu, wszystkie wyniki badań książkowe a ja czułam się całą ciążę fantastycznie..nic nie wskazywało na tak tragicznie zakończenie!!do szpitala trafiłam z bólami porodowymi tam podłączono mi ktg..pozniej usg – wiedziałam, że coś jest nie tak – mina ordynatora i słowa – „proszę pani nie bije serduszko..”….ciagle miałam nadzieję, że się obudzę z tego koszmaru i znów będzie wigilia..musiałam sama urodzic naszego Jasia..tłumaczono mi, że dla mego dobra poród naturalny jest najlepszym rozwiązaniem..myślałam, że rzucę się na nich z pięściami..ale już po wiedziałam, że mieli racje..bo mimo całego bólu, gdy położyli mi dziecko na brzuchu poczułam ulgę..dzieki wspaniałemu personelowi mogliśmy godnie pożegnac naszego skarbka..pogrzebik odbył sie w środę – 28.12.2011 – obiecałam sobie, że będę silna i byłam..i nadal się staram..to nie tak miało byc – mielismy wrócic we trójke..w domu wszystko na nas czekało..łóżeczko, pokoik, ubranka..wszystko jesscze stoi jak stało..nie mam siły aby zacząc to ogarniac i schowac…Przyczyna śmierci dziecka nie została ustalona – nie był owiniety pepowiną, sekcja zwłok nic nie wykazała, czekamy na wyniki badania łożyska..tak po prostu miało byc..serduszko przestało bic..tego żalu i niemocy nic nie jest w stanie ukoic..chcialabym miec kiedys dziecko ale po tym co przeszlam boje się..Jestem z Wami dziewczyny..

  • Reply
    Kasia
    03-01-2012 at 11:57

    Wspolcyuje wszystkim bo sama przez to przeszlam bol straszny dlaczego my!!!! zadaje sobie te pytanie i nie umiem odpowiedziec……. u mnie bylo wszystko ok ksiazkowo az do 18 grudnia nie cyulam ruchow polecialam do lekarza i tam najgorsze co uslyszalam serduszko nie bije!!!!!! to 32 tydz. juz tak blisko rozwiazania nie umiem sie z tzm pogodzic dlaczego ja!!!!! placze!! zyc mi sie nie chce!!wszstko mam dla mojej kruszynki tak bardz tesknie za nia!!!!

  • Reply
    ewa
    03-01-2012 at 23:23

    Witam ja swoja coreczke stracilam 24paziernika to byl 35tc nigdy nie myslalam ze cos takiego mnie spotka poprzednie ciaze bez zadnch prolemow.Z ta ciaza bylo wszysko wpozadku jadac do szpitala dalj myslalam ze bedzie wszysko dobrze nagle w szpitalu usg nic mi nie powiedzieli,za chwile inny lekarz zrobil koljne uslyszlam wtedy \"dziecka juz niema ratujemy ciebie\"wszystko mi jedno bylo!!!Okazalo sie przedwczesne oddzielenie lozyska.W badanie lozyska bez zmian patologicznych.Sekcja zwlok malenkij nic nie wykazala.A ja musze zyc z tym dalej i nie moge sobiez tym poradzic.

  • Reply
    Patka
    05-01-2012 at 10:13

    Kochane łączę się z Wami w tym jakże strasznym bólu i cierpieniu 🙁
    Wiem co przeżywacie…a ja nawet nie mogę znaleźć słów aby dodać Wam otuchy 🙁 za każdym razem gdy czytam nowe wpisy po tak ogromnej stracie, wszystkie wspomnienia powracają ze zdwojoną siłą 🙁
    Ewelino u mnie dzisiaj mija 74 dni jak nie ma przy mnie Moich Wspaniałych Córeczek a w dalszym ciągu pokoik tak jak stal nadal stoi, nic nie wyniosłam, nic nie zmieniłam z wyjątkiem ubranek które schowałam głęboko do szafy 🙁 Każda wizyta w sklepie wiąże się w dalszym ciągu z zakupem ubranek dla Zuzi i Laury mimo ze ich nie ma, a ja nie potrafię przestać robić im prezencików 🙁
    Ewo straciłyśmy w tym samym czasie Dzieci 🙁 Ja Laurę straciłam 23 października a Zuzia walczyła o życie i pożegnała się z nim 24 października o 00.35 🙁
    Żadne słowa nie są w stanie ukoić bólu 🙁 on pozostanie z nami na zawsze, musimy tylko a raczej aż nauczyć się z nim żyć 🙁

  • Reply
    Kasia
    05-01-2012 at 10:55

    Nie umiem sie pogodzic ze starta 🙁 nie chce mi sie wstawac z łóżka nic dla mnie nie ma sensu…… boje sie wyjsc na miasto bo wszystko sie zawsze wiązalo z zakupami dla mojej Amelki :(:( a teraz??!!! bym chciala zeby to byl jakis sen….taka bylam szczesliwa i wszystko peklo w jednej chwili :(:( dlaczego ja musze przez to przechodzic ??!!! nic mnie nie cieszy …..to moje gg 10987332 jesli któras ma ochote pogadac odezwijcie sie :(:(

  • Reply
    Anaris
    05-01-2012 at 19:20

    Końcem listopada dowiedziałam się że jestem w 4 miesiącu ciąży. Było to dla mnie i męża wielkie zaskoczenie. Nie planowaliśmy tego ale byliśmy najszczęśliwsi na świecie. Co dzień mówiłam do mojego Aniołeczka jak bardzo go kocham, razem z mężem zaczęliśmy planować gdzie urządzimy pokoik, co kupimy.W święta powiedzieliśmy rodzicom i rodzinie wszyscy byli przeszczęśliwi. Pierwsze dziecko w rodzinie, tak długo przez wszystkich oczekiwane. 2 stycznia poszłam do mojej lekarki-ginekolog z wynikami wszystkich badań które miałam zrobić. Wszystko było dobrze, słuchałam bicia serca mojego maleństwa.To było cudowne. W nocy 3 stycznia dostałam strasznych bóli oraz krwawienia. O 4 w nocy pogotowie zabrało mnie do szpitala. Miałam strasznie krwawienie i bóle tak silne że prawie płakałam. Ok 15 zabrali mnie i któraś bardzo \"miła\" Pani lekarka powiedziała: zdaje sobie Pani sprawę że ma Pani po dziecku\" dla mnie był to tak wielki szok że po prostu się popłakałam. Minęły prawie 3 dni a ja straciłam sens życia i wszystko co dawało mi szczęście. Jestem w wielkiej depresji, nie spodziewałam się że nowy rok będzie dla mnie tak tragiczny. Po weekendzie musimy jeszcze pochować dziecko nie wiem jak to przeżyję 🙁

  • Reply
    Kasia
    06-01-2012 at 21:41

    Anaris powiem ci ze bedzie to dla ciebie starszne…..:(:( ja moja niunie mialam w brzuszku przez 7 miesiecy 🙁 bardzo sie z nia zżyłam tak bardzo mi jej brakuje:(dla matki jest to taki ból nie do opisania….:(:(nikomu nie życze zeby takie cos przechodzil….. a wiesz co to byla za przyczyna ???4 miesiac to juz sporo:(:( ja czekam na wyniki w przyszlym tygodniu moze juz beda…. z jednej strony chcem wiedziec z drugiej sie strasznie boje…:(:(:( wszystko bylo w porzadku az do 18 grudnia 🙁 nie wiem co dalej robic….. bo wszsytko bylo zwiazane z Amelka :(:( mam pustke…. wspólczuje Ci nie rozumiem dlaczego my???!!!!! 🙁

  • Reply
    Ann
    08-01-2012 at 00:34

    zgadzam się z Kasią. Moja córcia odeszła w 28tc. Minął już miesiąc… Pogrzeb własnego dziecka to najgorsza rzecz jaka może spotkać rodziców. Zamiast zabawek, ciuszków kupujemy dla naszych maleństw znicze 🙁 Ale musimy być silne dla naszych aniołków. Ja wierze że One tam się z góry nami opiekują. I są z nami w płatkach śniegu, w promieniach słońca… To mi pomaga choć na chwilę zapomnieć ten żal…

  • Reply
    Patka
    08-01-2012 at 01:32

    przeraża mnie coraz większa liczba wpisów 🙁
    Dlaczego życie jest takie niesprawiedliwe?? 🙁
    Chciałabym Was wszystkie przytulić, ukoić choć odrobinę Wasze serca i swoje… dla mnie też wszystko straciło sens, nic już nie jest takie jak dawniej i nigdy już takie nie będzie 🙁
    Teraz możemy jedynie zastanawiać się nad tym co kupimy naszym Aniołkom i położymy na ich grobek….to straszne 🙁
    Czas mija ale nie wierzę w to że leczy rany 🙁 Codziennie mam ten sam problem- nie potrafię spać, myślę o Córeczkach…o tych wyczekanych i tak nagle odebranych 🙁

  • Reply
    Kasia
    08-01-2012 at 12:30

    Nie rouzmiem i chyba nigdy nie zrozumiem dlaczego akurat my????!!!!:(:( mi sie wydaje ze z dnia na dzien jest coraz gorzej zamiast lepiej:(nie wiem jak ja mam dalej zyc dziewczyny???!!! ja nie umiem tak bardzo mi jej brakuje :(:(wszystko jest bez sensu:(tule Was wszystkie :*:*

  • Reply
    Irula
    08-01-2012 at 13:22

    Witajcie 😉 Zaczęłam poszukiwać odpowiedzi na pytanie \"dlaczego\" i trafiłam na to forum. To pytanie zadaję sobie od 23 listopada 2011 r. , ale mimo znalezienia odpowiedzi – pocieszenia, to ono wraca. Rozumiem Was doskonale. Choć nasza Kruszyna miała 7 tygodni, zdążyliśmy zżyć się z nią ;(
    To prawda, że czas nie leczy ran, one będą zawsze ;( Czasem życie będzie je na nowo rozdrapywać – tak na chwilę – a jednak. Dzisiaj moja znajoma urodziła synka, zadzwoniła aby podzielić się tą radością; cieszę się razem z nią, ale zarazem jest mi bardzo smutno.
    ściskam Was Wszystkie 😉

  • Reply
    Irula
    08-01-2012 at 13:26

    Kasia 3maj się dzielnie. Wiem, że jest ciężko, nawet czasem baaaardzooo. Nigdy nie zrozumiemy „dlaczego”, bynajmniej nie tu i teraz. Liczę na to, że kiedyś spotkamy się z naszymi Aniołkami w niebie. i dla nich przesyłam te światełka [*], [*],[*]
    Ściskam

  • Reply
    Patka
    08-01-2012 at 16:17

    Kasiu masz rację tak już jest, mi też wydaję się że z dnia na dzień jest coraz gorzej 🙁 czy to się kiedyś zmieni?? trudno jest nam Kobietom które straciły swoje Dzieci odpowiedzieć na to pytanie, może z czasem dostaniemy jakąś odpowiedź….
    ale pamiętajmy, że tylko czas dzieli nas od spotkania z Naszymi Pociechami i nadejdzie ta chwila kiedy spotkamy się z nimi i będziemy je tulić, całować i powtarzać jak je Kochamy i jak bardzo nam ich brakowało… czas-okropny czas 🙁

  • Reply
    Ann
    08-01-2012 at 20:31

    Dzisiaj usłyszałam od pewnej osoby że jestem młoda i głupia ( mam 22lata) nie wiem co tak naprawdę znaczy kochać dziecko bo moje urodziło się martwe…
    Czemu bliskie osoby tak potrafią ranić? I czemu kobiety które same mają małe dzieci potrafią tak powiedzieć? Ja w przeciwieństwie do niej nigdy nie usłyszę od mojej córki słowa mamo, nigdy nie narysuje mi ślicznego obrazka ani nie powie wierszyka na dzień matki, nie usłyszę czemu pokłóciła się ze swoją przyjaciółką ani tego że zakochała się „na zabój”…
    Jeśli tak jest to czemu cały czas ryczę jak ta głupia? Każdy mówi że trzeba żyć dalej ale ja chyba nie potrafię… jestem jakaś inna? jestem dziecinna?

  • Reply
    evik91
    09-01-2012 at 06:48

    14 grudnia 2011 poronilam w 20 tygodniu byla to dziewczynka ,20cm szczescia ktora ostatnimi tygodniami bardzo kopała co mnie jaka przyszla mame wzruszalo do lez a zaczelo sie wszystko od odejscia wód ,szybko szpital badanie i odpowiedz lekarza: nieprzetrzyma pani ciazy! przykro mi ! to bylo jak cios w serce! urodzilam na lozku szpitalnym trzymajac meza za reke…:( w ostatnich chwilach dzidzia najbardziej sie wiercila jak juz wod nie mialo obok siebie czula ze cos sie dzieje zlego:( widzialam ja dosc dlugo byla taka kruszynka miala male stopki i uszka nosek po tacie i najedzony brzuszek niestety nie umiala oddychac i jej serduszko przestalo bic !:( nie umiem sie pozbierać do dzis 🙁

    wszyscy mowia ze mloda ze to pewnie nie moj czas byl by dziecko miec ale do h….co ma czas do tego to los mogl sprawic zebym nie mogla zajsc w ta ciaze a nie zajsc i stracic ja:(
    pzyczyna bylo jak na wyniku pisze zapalenie i martwica na lozysku niewiem co to znaczy dopiero lekarz mi wytlumaczy skad to sie wzielo:(

  • Reply
    Kasia
    10-01-2012 at 13:56

    hejka dziewczyny :* Ann to co uslyszałas to straszne :/ jak tak można az sie popłakalam :(:( mi tez każdy mowi ze juz czasu nic nie cofnie….że trzeba sie z tym pogodzic i zyc dalej:(:( nno ale jak ??!!!! jak ja nie umiem to tak strasznie boli:(:(:( i jak ja mam sie pogodzic ze juz mojej niuni nie przytule…… Evik doskonale cie rozumiem:(:( jakie to niesprawiedliwe ja dzis mialam sen zapytalam mamy czy mnie kochaa oczywiscie ze cie kocham Kasiu a ja zapytalam mamy to jak ja to mam powiedziec Amelce ze ja ja tez kocham ……. :(:(:(:( to wszystko jest takie okropne…. zeby nie rodzina przyjaciele na ktorych moge liczyc .:(:(:( to nie wiem co ja bym zrobilaa…..:(:( moje gg jest podane wyzej jezeli ktoras chce to piszcie….. buziaki

  • Reply
    Ann
    10-01-2012 at 22:20

    Dziewczyny byłyście może u psychologa? Mi dzisiaj moj gin powiedział że widzi że mam depresje bo usłyszał od pielęgniarki że się rozpłakałam gdy się rejestrowałam w przychodni i zapytano mnie czy jestem w ciąży a później u niego na wizycie i z kilka razy mi radził żebym porozmawiała z psychologiem bo to na pewno mi pomoże 🙁
    Mam wrażenie że wszyscy zapomnieli już o mojej córce i nie chcą o niej rozmawiać 🙁 teściowa kręci głową gdy mówię że jadę na cmentarz do Lenki, mój mąż zaczyna się denerwować gdy widzi że znów płacze więc gdy jestem sama lub gdy wszyscy w domu śpią mogę dopiero dać upust uczuciom 🙁
    Jeszcze dowiedziałam się że moja kuzynka w piątek urodziła zdrową córeczkę. Nasza malutka miała być młodsza od niej o półtora miesiąca i miały się razem bawić. Teraz gdy zawsze będę widzieć jej dziewczynkę będę miała moją Lenkę przed oczami. Nie wiem jak to wytrzymam ;(

  • Reply
    karolina
    11-01-2012 at 08:44

    kazde poronienie jest straszne dla kobiety bez wzgledu na wiek!!!ja poronilam dwa razy. w 2007r od 4tyg pecherzyk sie nie rozwijal poronilam samoistnie w szpitalu tydz bylam az do calkowitego oczyszczenia sie macicy,nastepnie w 2011r.w 7tyg serduszko przestalo bic!!!tragedia bol szok placz!!!dostalam tabletke nastepnie straszne bole,ktorych nie zapomne do konca zycia!!!az wkoncu uspili mnie i wylyzeczkowali,wieczorem bylam juz w domu!!!chcialabym zajsc w ciaze i sie nie martic czy tym razem bedzie dobrze czy tym razem dzidzius przezyje..milion pytan!!strach obawa…ale mam nadzieje ze przy trzecim podejsciu Bog bedzie czuwal nad moja kruszynka i tym razem uda sie Nam!!!A dwa Aniolki ktore stracilam zawsze bede nosic w moim sercu!!

  • Reply
    Irula
    12-01-2012 at 21:49

    Ann, ostatnio mój mąż też zdenerwował się, gdy znowu rozkleiłam się; do tej pory starał się przytulić, uspokoić, ale ostatnio już nie wytrzymał i powiedział, że ma dosyć płaczu i rozmowy o poronieniu, po czym wyszedł z pokoju.Wówczas powiedziałam jemu, że muszę o tym rozmawiać, że co jakiś czas ten ból nasila się i nie mam na to wpływu… zrozumiał , znowu mnie przytulił…
    Jak dzisiaj, prawie dwa miesiące po stracie naszego Maluszka, pomyślę, to przez pierwsze tygodnie dużo rozmawialiśmy – wiele to nam dało. Ann: psycholog czasami może być pomocny; warto o tym rozmawiać , o tej złości, bólu; jak ktoś, np. lekarz gin poleca jakiegoś psychologa to skorzystaj i sama stwierdź, czy taki słuchacz Tobie odpowiada, jak tak to warto!!! Myślę, że nikt w tym momencie nie zapomina o Waszej Lence; ona na zawsze będzie częścią Waszego życia i jeżeli osoby trzecie tego nie rozumieją, to powiedz im co czujesz – masz do tego prawo.Ściskam.

  • Reply
    Kasia
    13-01-2012 at 15:37

    Jejku jakie to zycie jest okrutne……….. jak ja bym bardzo chciala moja niunie miec cala zdrowa w domku:(:(:( dlaczego???!!!!!

  • Reply
    Irula
    14-01-2012 at 09:15

    Kasia, masz rację- życie jest okrutne i w takich sytuacjach zupełnie niezrozumiałe. Tak naprawdę mamy dwa wyjścia: załamać się lub żyć dalej. My straciliśmy naszego Maluszka w 7. tygodniu, Wy znacznie później. Wiem, że Ta strata boli i to bardzo, rozrywa od środka. Przykro mi :(( Żadne słowa pociechy nie ukoją Twojego bólu. Żyj dla Amelki; kiedy było mi tak bardzo trudno, włączała się myśl, że Nasz Maluch nie chciałby, abym była cały czas smutna, nie wiem dlaczego, ale wtedy miałam wrażenie, że Jemu też jest ciężko. Czasem nadal płaczę…nie ukrywam, że serce boli, jednak czas działa na korzyść.Wierzę, że będzie lepiej. Tak trudno w takim momencie zaufać Bogu, ale On mi pomógł wyjść z tej opresji i pomaga codziennie, i ufam, że Ciebie też nie opuści. Z modlitwą Irula

  • Reply
    Patka
    14-01-2012 at 14:45

    jejku kochane jak ja Was rozumiem ;( to okropne co się dzieje :/ życie jest takie niesprawiedliwe 🙁 dlaczego to nas musiało spotkać??? Mi też każdy powtarza to głupie i nieprzemyślane zdanie:jesteście młodzi będziecie mieli kolejne dziecko…. Do cholery czy to tak trudno zrozumieć, że my chcieliśmy mieć właśnie Zuzię i Laurę??? ;(
    Ja byłam i u psychologa i u psychiatry… Czy otrzymałam pomoc?? na pewno nie tą na którą liczyłam, na którą czekałam ;( wydaje mi się, że jak same sobie z tym nie poradzimy to nikt nam nie pomoże. Smutna ale szczera prawda 🙁
    Ściskam Was wszystkie :* Musimy być silne dla Naszych Aniołków one też tego potrzebują, kiedy my płaczemy one również się smucą ;(

  • Reply
    Irula
    15-01-2012 at 11:09

    Kasia, mam nadzieję, że u Ciebie troszkę lepiej. 3mam kciuki. Pozdrawiam

  • Reply
    Klaudia
    15-01-2012 at 19:26

    Zaszłam niedawno w ciąży bardzo się cieszyłam,mąż również, a córka była w siódmym niebie bardzo chciała braciszka. W poniedziałek trafiłam do szpitala z plamieniem dostałam tabletki na potrzymanie lecz to nie pomogło w środę rano poroniłam. Bardzo mi jest smutno nie dowiem się nigdy co by było ani jak będzie wyglądać nie przy tule i nie ucałuje, ANIOŁEK odszedł.Córce musieliśmy wytłumaczyć że pani doktor się pomyliła. Bardzo kocham córkę,a o tamtym zawsze będę myśleć jest to wielka strata dla mnie i dla całej rodziny.

  • Reply
    Kasia
    15-01-2012 at 20:44

    hejka Irula 🙁 dzis wrocilam bo narzyczony zabral mnie z domu na caly weekend….zebym sie troszke oderawala niby bylo fajnie…. ale w mysli mialam Amelke …:(:( boje sie srody… bo wyniki:(:( z jednej strony chcem wiedziec a z drugiej taki starch….:(:(:(trudno zaufac Boguu 🙁 ale modle sie ….Patka………..my sie wszystkie rozumiemy bo przez to przeszlysmy:(:( to takie trudne….. nie znamy siee z reala ale duzo mi pomagacie DZIEKUJE:*:*:*:*trzymajcie sie:*

  • Reply
    kasia1329
    15-01-2012 at 22:25

    Łzy same napływają kiedy czytam po kolei komentarze. Ja urodziłam w 38tc. Zaczeło się od odejścia wód w nocy. Niestety akcja porodowa nie postępowała. Nie pomagały czopki kroplówki i inne ” cuda ”. Po 16 godzinach zdecydował ordynator o cięciu cesarskim. Leżałam na stole i usłyszałam´no wykonaliśmy cięcie w ostatniej chwili, pięć minut później i mogłoby być po dziecku´. Serce mi zamarło. Nie wierzyłam własnym uszom. Synka dostałam dopiero dwa dni później i mogłam go poraz pierwszy przytulić. Kiedy dziś wracam wspomnieniami do tamtych chwil to sobie myślę że przez chciwość pana ordynatora(ewidentnie czekał na pieniądze) mogłam już więcej nie zobaczyć swojego synka. A co dopiero muszą czuć mamy które straciły swoje maluchy na zawsze 🙁 Jest mi potwornie przykro z powodu Waszych maluszków. To niewyobrażalna strata dla matki bez względu na to czy dziecko miało 5, 10 czy 35 tygodni. Szkoda że nie każda z Was może liczyć na wsparcie najbliższych 🙁 ale mam nadzieję że kiedyś spróbujecie znów i będziecie mogły cieszyć się wspólnymi chwilami ze swoimi maluszkami. Życzę z całego serducha wytrwałości, spokoju i bratnich dusz a przede wszystkim upragnionych szczęść. A Wasze Aniołki niech dodają siły! Pozdrawiam wszystkie mamy!!!

  • Reply
    Irula
    15-01-2012 at 23:03

    Jak wielka siła tkwi w rodzicielstwie, że tak bardzo i tak prędko jesteśmy w stanie pokochać Nasze maleństwa, niezależnie od tygodnia ciąży. Czyżby na tym polegała bezwarunkowa miłość?

    Klaudia, wierzę Tobie, że tak bardzo odczuwacie stratę Malucha; zawsze i długo a nawet nieskończenie będzie go brakować. Ważna jest pamięć, jakby nie patrzeć zawsze będą częścią naszej historii. Kiedyś pomyślałam „dobrze, że nasz Aniołek był z nami, choć tak krótko”, on zaistniał i stanowi część naszej biografii.Wiedziałaś jak zachować się przed córką i potrafiłaś wyjaśnić jej sytuację tak, aby była w stanie ją zrozumieć; czasami tak lepiej 😉

    Kasia1329: dzięki za słowa otuchy, zrozumienia; one są bardzo ważne, zwłaszcza jak najtrudniejsze chwile przed Rodzicami. Nie wiem jak u innych forumowiczek, ale my próbujemy ponownie, aby móc cieszyć się małym szczęściem, któremu także i my możemy tak wiele ofiarować. Jednak nie ukrywam, że oczekiwanie na kolejny cud narodzin niesie z sobą wiele wątpliwości, lęków, często zupełnie nieuzasadnionych. Niech Nasze Aniołki dają nam siłę do podejmowania nowych decyzji. Spokojnej nocki 😉

  • Reply
    Kasia
    16-01-2012 at 10:21

    witam dziewczyny kasia1329: dziekuje ze napisałas ciesze sie ze masz zdrowego synka bo miec swoja pocieche to cos najwspanialszego tak bym bardzo chciala miec swoja kolo siebie:(:(:( nie ma dnia zebym nie plakala po prostu nie umiem. inaczej …..:(w srode mam wyniki i sie okaze co to byla za przyczyna ze moja Amelka odeszla:( strasznie sie boje….. oby tylko byla podana przyczyna…. nie wiem co dalej robic ze swoim zyciem …… IRULA: kochana wiesz co z jednej strony juz bym chciala byc w ciazy wiem ze to w niczym nie pomoze ale bym chciala dac amelce siostre albo braciszka..:(:( ale tak sie bojeee mam taka obawe do wszsytkiego po prostu boje sie w cokolwiek zaufac …..bo przeciez bylam tak szczsliwa odliczlam tygodnie i odeszla…..:(:( nie wiem bezsens:(:( dziekuje Bogu ze mam Was duze jest to wsparcie…:*:*

  • Reply
    Irula
    16-01-2012 at 17:19

    Kasia, jesteśmy wsparciem dla siebie nawzajem; podobne przeżycia, emocje dają siłę albo chociaż próbkę siły. Cieszę się, że wszystkie możemy siebie wzajemnie wspierać. Pragnienie macierzyństwa jest czymś tak naturalnym, wpisanym w naszą psychikę; ono będzie w nas niezależnie ok okoliczności przed jakimi postawi nas życie. Jednak same musimy dokonać oceny, kiedy zmierzyć się z nowym oczekiwaniem, bo przecież ono samo w sobie jest trudne. Już za dwa dni poznacie powód tych przykrych wydarzeń; mam nadzieję, że ten wynik pozwoli ustrzec Was przed wszelkimi lękami.

    Życzę Wam Wszystkim dużo wewnętrznej siły, budującej energii pochodzącej czy to od bliskiej osoby, czy Boga czy też od pozytywnych ludzi, których będziecie spotykać na Waszej drodze. Ściskam 😉

  • Reply
    Patka
    17-01-2012 at 13:39

    IRULA my podobnie jak i Wy od tego miesiąca rozpoczynamy starania, chociaż wiem że u nas nie będzie to aż tak proste, ale nadzieja (chociaż mała) ale jest i lepiej niech pozostanie…
    Codziennie o Was wszystkie się modlę aby dobry Bóg nam dopomógł w tym jakże ciężkim czasie 🙁
    Kochane kiedy razem z Mężem staraliśmy się o nasze Córeczki długo nam nie wychodziło, dowiedzieliśmy się o pewnej modlitwie: Nowenna Pompejańska zawierzyłam Matce Bożej, co prawda odmawiałam tę modlitwę 3 razy ale opłacało się bo nie ważne jakim sposobem ale zaszłam w upragnioną ciążę. Teraz ponownie postanowiłam zaufać tej nowennie także jeżeli któraś z Was odczuwa taką potrzebę to skorzystajcie z tej modlitwy…

  • Reply
    ania_sz
    18-01-2012 at 12:36

    Ile Was tu jest… nie znamy się w ogóle a coś nas łączy coś niesamowitego… Myślałam, że dotyczy to tylko mnie, oglądam się wokół i widzę tyle szczęśliwych matek, które nie zdają sobie sprawy z tego jakim darem jest dziecko…
    Nasz ślub odbył się we wrześniu 2011 później krótka podróż wszystko szło pomyślnie, w październiku dokładnie 19.10.2011 w moje urodziny i na 4 lata razem postanowiliśmy, że chcemy mieć dziecko… Mam 22 lata jestem młodą i chyba zdrową kobietą… Właśnie w 3 tygodniu chciałam już by już potwierdzili moją ciążę, ale podobno było za wcześnie… Pani doktor powiedziała właśnie tak: jest pani młoda i zdrowa będzie wszystko w porządku… i dokładnie za tydzień w 4 tyg. krwawienie a w nocy straszny ból brzucha… Trafiłam do szpitala pierwszy raz w życiu… Obok mnie leżały dwie kobiety obie miały ciąże zagrożone ale \"miały\"… Ja już nie… Poronienie samoistne bez czyszczenia… Poczekaliśmy miesiąc, a za dwa znowu tylko, że już w prawie w 3 tyg… Znowu to samo…
    Mama nadzieje, że kiedyś my wszystkie napiszemy tu na tym forum, że udało się, mamy swój cud a może już nie jeden, przede wszystkim po to by wspierać kobiety, które wiedzą co to wszystko znaczy…
    POWODZENIA !!! I musimy wierzyć, że wiara i nadzieja nam w tym pomogą!

  • Reply
    Kasia
    18-01-2012 at 12:41

    hejka dziewczyny :*:* niedawno wrocilam z cmenatrza jakos mi lzej :(:( tak blisko a jednak daleko jest moja kruszynka:(:( ajjjj IRULA myslalam ze bede dzis znała przyczyne ale nic z tego….. dopiero w piatek:(:( meczy mnie to czekanie:(:(w nocy nie moge spac ….dosyc ze mysle o Amelce czy jest jej dobrze…. jak by to bylo jak by byla z nami:(ze bym miala juz prawie termin……przytlaczja mnie te pyatnia:(:( t6o jeszce te wyniki tak sie boje…..PATKA zycze Ci kochana powodzenia z calego serduszka:*:*…… mam nadzieje ze Wam sie uda i bedziecie szczęśliwymi rodzicami….ja jak narazie czekam na wynki i zobaczymy jak to dalej bedzie nie chcem dlugo czekac….:( dziekuje za modlitwe bede sie modlic to juz miesiac a czuje sie jak by to bylo wczoraj :(:( ból jest straszny……. trzymajcie sie dziewczyny papapa

  • Reply
    Irula
    18-01-2012 at 15:12

    Patka, dzięki za wiad. o Nowennie Pompejańskiej – szczerze powiem, że nawet nie wiedziałam, że taka istnieje, ale już poczytałam i wiem, na czym polega. Jeszcze kilka tygodni temu systematycznie zawierzaliśmy się św. Ricie a ostatnio też wzdychamy do Jana Pawła II.
    U nas też nie było aż tak łatwo z zajściem w ciąże; jak w końcu udało się, to długo nie cieszyliśmy się naszym Maleństwem. Może tak miało być? Tylko czemu to miało służyć? Czasami pewne elementy naszej życiowej układanki dają jakiś obraz po dłuższym czasie -hmm, zupełnie jak w puzzlach… na pewno każda z nas dojdzie do swojej osobistej prawdy 😉

    Kasia, wiem, że to czekanie na wynik jest męczące; jednak powiedz sama, czy masz jakikolwiek wpływ na to, co będzie w opisie wyniku? Nie masz. Więc nie martw się, proszę 😉
    Odwiedziny na cmentarzu potrafią działać jak balsam; bynajmniej tak działają na mnie; dwa tyg. po stracie dziecka poszłam na cmentarz i na grobie dziecka z rodziny postawiłam dwa znicze, jeden z nich był dla Naszego Malucha – taki symboliczny, aczkolwiek bardzo ważny; ten gest dał mi garść spokoju w tych najtrudniejszych momentach. Wiesz, nie jestem tego pewna, ale przypuszczam, że Waszej Amelce jest dobrze (podobnie jak pozostałym Aniołkom); ona jest już bezpieczna i na pewno swoją duchową obecnością Was wspiera.

    Dziewczyny, jesteście silne, bo potraficie mówić o swoich uczuciach a w ten sposób na pewno dajecie siłę tym, którzy tylko zajrzą na ten blog w poszukiwaniu siły, sensu…
    Dzięki,że jesteście 😉

  • Reply
    Patka
    18-01-2012 at 16:25

    Oj Kasiu pisałam do Ciebie na gg, ale już wiem, ze w dalszym ciągu czekasz na wyniki eh to czekanie :/
    Cieszę się, że polecając Wam tę modlitwę mogłam pomóc 🙂 ja w nią wierzę i Wy Kochane też uwierzcie 🙂 IRULA ja też poleciłam się Świętej Ricie i Ojcu Świętemu w sumie wielu innym Świętym, pozostało nam wierzyć i czekać…
    KASIU ja wiem jak to jest u nas niedługo minął 3 miesiące jak naszych Gwiazdeczek nie ma już u mnie w brzuszku, a cały czas mam wrażenie, że to wszystko miało miejsce wczoraj 🙁 Musimy być silne! Poczekaj Kochana na @ a jak będziesz już gotowa to rozpocznij starania :* I niedługo wszystkie przejdziemy na inne forum…to o szczęśliwym rozwiązaniu… Musi tak być!!
    Wszystkim Wam dziękuję za to, że jesteście. Jesteście ogromnym wsparciem :*

  • Reply
    Aneta
    19-01-2012 at 13:36

    Witam wszystkie Mamusie Aniołków,
    Kochane Dziewczyny, wiem co czujecie, niestety… Choć od odejścia mojego Aniołka minęło już sporo czasu (20 marca minął 2 lata), to jednak ból nadal pozostał ogromny.. Na początku było strasznie, później troszkę ochłonęłam, ale do tej pory tęsknię i płaczę gdy tylko o tym pomyślę…
    Moja historia jest raczej nietypowa, chociaż zdażają się takie przypadki. Byłam w ciąży bliźniaczej,nie muszę pisać jak bardzo cieszyliśmy się z mężem na to podwójne szczęście! Jednak od samego początku ciąża była zagrożona. Od pierwszego dnia kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, musiałam leżeć i przyjmować leki na podtrzymanie, gdyż do końca 3 miesiąca miałam krwawienia. Jednak mimo wszystkich przeciwności, chłopcy prawidłowo się rozwijali, czułam ich ruchy i z czasem wszystko się unormowało:) Tym bardzij niewiarygodne wydało nam się to, co powiedział lekarz na jednym z kontrolnych USG: serce jednego z chłopców przestało bić.. To był 28 tydzień ciąży..Od razu trafiłam do szpitala, leżałam tydzień na podtrzymaniu, ze świadomością, że jeden z moich cudów, jest już Aniołkiem a drugi walczy o życie… Po tygodniu lekarzom nie udało się już podtrzymywać ciąży i 20.03.2010 urodzili się moi chłopcy: Oliwierek (martwy synek urodził się pierwszy naturalnie..) a dopiero później przez cc Oskarek, który nie potrafił jeszcze samodzielnie oddychać i po reanimacji trafił od razu na intensywną terapię. Było to dla mnie traumatyczne przeżycie, równiez z powodu oziębłości i obojetności lekarzy, dla których był to poprostu kolejny przypadek, a dla nas, koniec świata… Przeżyliśmy śmierć i pogrzeb własnego dziecka.. Nie załamałam się jednak tylko z powodu Oskarka, dla którego musiałam być silna, długo walczyliśmy o jego życie i zdrowie, ale było warto. Dziś jest zdrowym i wesołym chłopcem, który niedługo skończy 2 latka. Jednak patrząc na niego zawsze będę myślała o Oliwierku, który pozostanie naszym pierwszym ukochanym synkiem [*] Ściskam wszystkich Rodziców, którzy stracili swoich Aniołków, musimy wierzyć, że wszystko w życiu ma jakiś sens i żyć dalej, bo jeszcze wiele dobrego przed nami.

  • Reply
    Kasia
    20-01-2012 at 10:34

    hejka dziewczyny zaraz jade do szpitala po wyniki:(:( strasznie sie boje…..jestem zdenerwowana:/nie wiem czemu przeciez i tak juz nic nie zmienie:(:(:( ajjjj 🙁

  • Reply
    Aneta
    20-01-2012 at 12:16

    Kasiu, daj znać czy wyniki coś wyjaśniły. Ja wczoraj dopiero po takim czasie odebrałam swoje, przeżycie okropne, także rozumiem co czujesz.. Ja ze swoich niewiele wyczytałam, nic mi one nie wyjaśniły, ale czekam jeszcze na wizytę u lekarza, może on odcyzta się w nich jakiejś bardziej konkretnej przyczyny. Pozdrawiam

  • Reply
    Patka
    20-01-2012 at 12:42

    KASIU trzymam kciuki za wyniki Amelki! Mam nadzieję, że chociaż w czymś odrobinę Tobie pomogą 🙁 Bądź dzielna Kochana!
    ANETO moja historia i Moich Córeczek jest podobna 🙁 też od początku byłam na podtrzymaniu, ale nie musiałam leżeć, mogłam normalnie funkcjonować. A teraz tego żałuję bo może gdybym leżała to ta cała tragedia nie miałaby miejsca ;( Ty masz bynajmniej jednego Skarba przy sobie, ja musiałam pożegnać się i z Zuzią i z Laurą ;( i podobnie jak w Twoim przypadku jednemu Aniołkowi przestało już w brzuszku bić serduszko a Zuzia dalej walczyła tylko,że przyszła na świat pierwsza i była zbyt słabiutka aby przeżyć, ale bardzo się starała ;( Nigdy, przenigdy o tym nie zapomnę, każdą chwilę mam głęboko zapisaną w pamięci….mam nadzieję że kiedyś minie ten okropny czas i się spotkam ze Swoimi Córciami 🙁
    [*] światełko dla Twojego Aniołka [*]

  • Reply
    Aneta
    20-01-2012 at 13:01

    Dziękuje Patka, to prawda nasze historie są podobne, ale tak jak piszesz mam synka, który jest teraz dla mnie całym światem,miłość którą wcześniej dzieliliśmy na dwoje dzieci skumulowała się na nim. A to pozwoliło przetrwać te najtrudniejsze chwile. Tym bardziej podziwiam Ciebie i inne dziewczyny, które nie poddają się i walczą o swoje szczęście. Mimo wszystko ból i żal nigdy nie znikną, zwłaszcza jak patrzę na synka i zastanawiam się jaki byłby jego braciszek, czy byliby podobni, czy bawiliby się razem? Na początku martwiłam się też o synka, jak będzie sobie radził dorastając, bliźnięta łaczy pewna więź i one się do tego przyzwyczajają od początku. Ściskam Was wszystkie, modlę się i trzymam mooooocno kciuki, za Was, za wasze starania o maluszki i o to by każda z nas mogła jak najszybciej tulić w ramionach zdrowe dziciątko!

  • Reply
    Kasia
    20-01-2012 at 20:07

    hejka dziewczyny:* i nic sie nie dowiedzialam :(:( z wynikow wynika ze serduszko mozg nerki brzuszek pepowinka niby ok. to znaczy ze zadnej wady nie miala w sumie to mnie bradzo cieszy……. badnia his-pat tez ok to jak moje dziecko bylo zdrowe to co za przyczyna do cholery byla??!!!:(:(:( mam dosc :(jeszce w srode mam przyjechac odebrac protokół z sekcji bo jakiegos tam lekarza nie bylo i w srode mam odebrac /……. tam moze cos byc jeszcze…..wiec znowu czekam do srody :(:( pozdrawiam Was kochane:*:*

  • Reply
    Irula
    21-01-2012 at 08:39

    Witajcie, dobrze, że jesteście 😉
    Ostatnie tygodnie trzymałam się nawet dobrze… do wczoraj, do spotkania rodzinnego, do czasu, gdy rozmowa przeszła tylko na dzieci… Jak wróciłam do domu to dopiero dałam upust moim emocjom. Dlaczego tak reaguje??? Też tak czasem macie?

  • Reply
    Ann
    21-01-2012 at 11:01

    ostatnio jak jechałam autobusem jakaś babcia siedząca przede mną pokazywała swojej sąsiadce zdjęcia swojej wnusi która niedawno się urodziła. opowiadała jaka jest malutka,jaka słodziutka i do jogo podobna. A ja za nimi ryczałam jak bóbr. Wogóle jak wracam z uczelni autobusem to się rozklejam. Tam muszę grać twardą… Niedawno podeszłam po zajęciach do profesora i przekazałam usprawiedliwienie ze szpitala, Facet z tym swoim głupim uśmieszkiem i z ironią powiedział do mnie: Ooo to Pani jednak żyje? i usprawiedliwił moją nieobecność: 5.12.2011 (odejście mojej córeczki)zbieg okolicznośći?.
    Nie wiem, może jestem przać nie pokazywać po sobie tego co czuję, czasami na chwilę zapominaewrażliwiona. Jak są moi znajomi wokół mnie to wiem że muszę się trzymm co mnie spotkało ale gdy póżniej jestem sama już nie muszę udawać. To jak tama która w końcu puszcza pod naciskiem wody 🙁
    Ja w poniedziałek jadę odebrać wyniki badań histo i raport z sekcji 🙁 Czuję że malutka była zdrowa ale boję się czegoś 🙁

  • Reply
    Patka
    21-01-2012 at 13:06

    oj Kochane jestem całym serduszkiem z Wami!
    wiem jak to strasznie boli i chyba już zawsze tak będzie 🙁 wspomnienia jak bumerang cały czas powracają ;(
    Trzymajcie się Kochaniutkie
    Walczmy o swoje szczęście, tylko tyle nam pozostało…

  • Reply
    Kasia
    23-01-2012 at 10:42

    Witam wszystkie dziewczyny:/ Ann mnie nawet boli jak patzre na kobiety w ciąży 🙁 to jest takie smutne:( duzo moich kolezanek ma ten sam nawet termin co ja moze to glupie ale zadaje sobie pytanie Dlaczego akurat to ja ???!!! Ja nawet przy znajomych sie nie trzymam 🙁 jak narazie nie umiem 🙁 to wszystko jest takie trudnee…..Patka zebys wiedziala zawzse bd bolalo :(:( chcialabym jeszce kiedys byc szczsliwa …:( codziennie mowie to swojemu narzyczonemu ze jestem nieszczesliwa….:( trzymajcie sie dziewczyny :*:*:*:(

  • Reply
    Ann
    23-01-2012 at 19:57

    Dzisiaj odebrałam wyniki sekcji… Malutka była zdrowa. Wszystko przez odklejenie się tego cholernego łożyska…
    To niesprawiedliwe, zrozumiałabym może decyzje Boga jak by Lenusia była chora, wtedy bym sobie tłumaczyła że może tak lepiej bo y nie cierpiała. Ale moja córeczka była zdrowa, więc czemu Bóg mi ją odebrał? Czemu pozwolił żeby to co miało ją trzymać przy życiu, odżywiać odebrało jej życie? Czemu sprawił że lekarze w szpitalu nie podjeli wcześniej decyzji o porodzie? Czemu my tutaj wszystkie jesteśmy matkami bez dzieci? CZEMU??? Gdzieś na forum przeczytałam wypowiedź pewnej dziewczyny że drugie imię Boga to szatan. Może coś w tym jest…

  • Reply
    Kasia
    23-01-2012 at 22:01

    Hejka ANN……….. zebys wiedziala dlaczego my????caly czas zadaje sobie te pytania:(:( i nie umie wyjasnic 🙁 ja tez odebralam wyniki z sekcji i moja coreczka tez byla zdrowa :(jeszcze mam do odebrania w srode jakis protokól z sekcji moze tam bedzie cos napisane co bylo przyczyna….bo ja jej nie znam i to wszystko mnie strasznie dreczy co sie stalo???!!!:(:( a ty mialas podane ze odkleilo ci sie łozysko???czemu itp. trzymaj sie kochana i wszystkie dziewczyny :*:* staram sie dawac jakos rade ale jest bardzo ciezko:(:(:(:( chyba nigdy tak naprawde sie z tym nie pogodze:(:(tym bardziej ze do 32 tyg. bylo wszystko ksiazkowo….to co sie stalo???!!! mam nadzieje ze sie dowiem jaka byla przyczyna paapa

  • Reply
    Ann
    25-01-2012 at 00:07

    Kasiu, tak mialam napisane. Brak przyczyn zgonu po stronie płodu. Odklejenie się łożyska.
    Najgorszy jest fakt że myślimy że jak jesteśmy w szpitalu to nic nam nie grozi, że lekarze się nami, naszymi maleństwami w brzuszku się zaopiekują ale to g..prawda 🙁 może jakbym zadzwoniła wcześniej do męża, może jakbyśmy dali coś w rękę to by wcześniej zareagowali i przeprowadzili cesarke a nie czekali na bog wie co. Może wtdy bym już tulila w ramiona swoje dziecko a nie zapalała światełka na jego grobie 🙁 To tak bolii 🙁

    Mija już 6tyg odkąd nie ma cię z nami kruszynko 🙁

  • Reply
    Kasia
    25-01-2012 at 13:52

    Hejka Ann dzis odebrałam wyniki Protokól po sekcji zwlok ………nic kuzwa z tego nie rozumiem bo na medycynie sie nie znam :/ ale przyczyny nie mam podanej nawet nie mam napisane kiedy zmarła moja kruszynka:(:( w poniedzialek pojde do ginekologa bo teraz go nie ma i zobacze moze on bedzie wiedzial czy jakas tam przyczyna jest podana a ja nie umiem jej odczytac 🙁 A twoj kochana protokol jak wygladal??mialas podane kiedy co i jak nastopilo??? nie rozumiem juz nic ….. musi byc jakaas przyczyna bo nic sie nie dzieje bez przyczyny :(:( wiem ze napewno niunia byla zdrowa ale co dalej…..:(:(:( wiesz co ci powiem ze do poki ktos tego nie przejdzie to nie wie o czym mowi ja myslalam ze juak odbire ten wynik to ktos ze mna porozmawia a tu nic…. dali i do widzenia to jest dla mnie nie w porzdku …:(:(i powiedz jak my mamy sie czuc w szpiatlu bezpiecznie???!!! daj spokoj :(maskaraaa ja nie spoczne dopoki nie poznam co sie stalo …. coreczka zdrowa ….to co do cholery bylo przyczyna???:(u mnie minał miesiac :(:(:(:(:( pozdrawiam i czekam na odpowiedz:*trzymaj sie bo ja caly czas sie staram choc to ceizko wychodzi:(:(

  • Reply
    Ann
    25-01-2012 at 17:27

    Mi pielęgniarka powiedziała tylko że bardzo dobrze że sekcja wykazała że córeczka była zdrowa bo to oznacza że nastepny dzidziuś będzie zdrowy. Tylko że ja nie chcę następnego tylko te co odeszło 🙁 U mnie na protokole pisze rozpoznanie kliniczne: C I, P I Hbd 28 przedwczesne odklejenie łożyska. … niestwierdzono obecności wad wrodzonych , Brak przyczyny po stronie płodu… Też nie było żadnej daty porodu.
    A w badaniu histo jakieś cyfry i medyczne i łacińsie nazwy

  • Reply
    Kasia
    25-01-2012 at 21:46

    no ja tez sie ciesze ze córeczka była zdrowa :(:( ale nie znam tego co sie kurde przyczynilo ze odeszla na tamten świat:(:( a bym chciala wiedziec chociaz moze pisze cos w tym protokole ale ja nie umiem go odczytac …..musze czekac do poniedzialku:(:(:( ajjjj super ze nastepne dziecko bedzie zdrowee tez mi mowili lekarze tak naprawde ciesze sie ale bym chciala miec swoja Amelke przy sobie:(:(:( strasznie okrutne to zycie Jest!!!!! trzymaj sie ANN :* a jak sie sie czujesz???jak sobie radzisz???? buziaki pozdrawiam wszystkie dziewczyny:*:*

  • Reply
    Ann
    26-01-2012 at 10:53

    Dziękuję Kasiu, dziękuję wszystkim aniołkowym mamom za te forum bo tak naprawdę nikt z nami nie chce lub nie umie rozmawiać o tym co się stało i co czujemy. Tutaj wszystkie to przeżyłyśmy i możemy o tym mówić.
    Są takie dni kiedy czuję się dobrze i takie gdy dopada mnie taki dół że cały dzień mam spłakany. Najgorzej jest wieczorem gdy póbuję zasnąć. Wtedy malutka najbardziej psociła i dawała o sobie znać. Wtedy oboje trzymaliśmy ręce na brzuszku gładziliśmy go i mówiliśmy do Lenki. Mąż ostatnio powiedział mi że do późna gdy ja już czasem spałam on trzymał na nim ręce,głaskał i opowiadał szeptem do brzuszka rózne historie a mała jakby go słuchała i pukała od środka. Czasami jak na to patrzyłam to aż płakałam ze szczęścia i już nie mogłam się doczekać dni gdy będziemy juz razem we trójkę
    Teraz jest taka przerażająca pustka. Teraz wszystko do mnie wraca, cały pobyt w szpitalu, pogrzeb.. Wiecie co, casami czuję bulgotanie w brzuchu, jakieś mrowienie i łapię się na tym że moja ręka automatycznie kieruje tam rękę i myślę sobie moje kochane malenstwo, zaraz potem przychodzi otrzeźwienie że Lenki nie ma…
    W niektóre dni jest lepiej w niektóre pamięć i ból daje o sobie znać…
    Czy to kiedyś minie? Czy kiedyś będę mogła myśleć o mojej córce i o tym co się stało bez żalu i tęsknoty? Czy będzie mi dane jeszcze trzymać własne maleństwo na rękach i usłyszeć słowo Mama? Nie wiem, już niczego nigdy nie będę pewna…

  • Reply
    Patka
    26-01-2012 at 17:35

    cześć Kochane dłuższą chwilę się nie odzywałam, ale jest mi tak strasznie ciężko ;( nic już nie rozumiem i chyba nigdy nie zrozumiem, dlaczego musimy tak strasznie cierpieć, co mamy przez to zrozumieć??? Jak odnaleźć sens bez swoich Kruszynek? jak dalej bez nich żyć? Skoro nawet z tego ciężkiego upadku nie można się podnieść ;(
    Życie jest brutalne, nikt nie zasługuje na takie cierpienie!!! ;(
    Trzymajcie się Kochane chociaż Wy :* ;(

  • Reply
    Kasia
    26-01-2012 at 19:53

    Hejka kochane :*:* ANN tez tak mam jeden dzien potrafie jakos sie podniesc z łozka na drugi dzien leze do poludnia i nic nie ma sensu dla mnie:(:( najgorsze sa wieczory tak jak mowisz gdy sie klade do łozka taka pustka……. cisza!!!! :(:(:(zawsze pukala tak bardzo tesknie za nia :(:( jeszcze nie wiem co to za przyczyna….i znowu w kropce do pozniedzialku:(ajjjj jak ja bym chciala zeby to byl zły sen….:/czemu my musimy tak cierpiec???dlaczego nie mozemy byc szczęśliwe??
    tak naprwde chyba nigdy sie nie pogodze z tym co mnie spotkało:(najgorsze wciaz przede mna termin porodu:( moje urodziny gdzie mialam byc juz ze swoja corcia 🙁 a wszystko pękło nie ma jej:(:(:( Dzień dziecka zamiast zabawek to tylko nam pozostaje isc na cmentarz zapalic znicz…… dzien mamy :(:( nie powie mi mamo:(:(:( wszystko wraca ….SZPITAL PORÓD a pozniej ta CISZA!!!!!:(:(:(:(pisze i płacze PATKAzebys wiedziala nawet złemu wrogowi tego nie zycze:(za co nas takie cos spotkało ??!!! wszyscy staraja sie jakos zyc robia to co zawsze a ja nie umiem!a jak kochana staracie sie juz o dzidziusia??wogole pracujesz czy siedzisz w domku….bo ja jak narazie siedze w domku na macierzynskim skróconym 🙁 trzymajcie sie kochane dajecie mi bardzo duże wsparcie:*:* buzaiki:*:*

  • Reply
    Niunia
    26-01-2012 at 23:41

    Witam Was dziewczyny. Od kilku godzin czytam wasze dramaty a to dlatego ze dzisiaj cały dzień myśle o swojej istotce która odeszła jak wasze kilka lat temu!
    Zaszłam w ciąże bardzo ale to bardzo wyczekiwaną- po kilku msc starań. Radość była tak wielka że nie da się opisać. W 8/9 tygodniu dowiedziałam się że mojej Perełce nie bije serduszko!!! SZOK I SZLOCH-nie było ich końca. Lekarz zaproponował szybki kontakt ze szpitalem i podanie czopka poronnego (za 3 dni było wszystkich świętych i nie chciała bym w tym okresie świątecznym dostała plamień). Po potwierdzeniu stanu przez inny lekarzy zgodziłam się. Te kilka godzin w szpitalu były dla mnie DRAMATEM nie do opisania!!! Czekanie na wizyte potwierdzającą diagnze, podanie lekarstwa poraniającego i najgorsze czekanie na krwawienie czyli wydalenie swojego maleństwa któremu towarzyszyły skurcze!!! Co szłam do ubikacji to modliłam się żebym nie krwawiła a zaraz potem żebym krwawiła i będzie po wszystkim.Kiedy było już po zabiegu przepłakałam całą noc choć cały czas był ze mną mój kochany mąż i mama. Po powrocie do domu było tylko gorzej. Jakaś depresja się do mnie dostała i złe myśli wkradały się w mój umysł!!! Po kilku tygodniąch pojawiłam się u swojego ginekologa na kontroli. I musze przyznać że jak mnie zobaczył i następnie zbadał to diagnoza była następująca \"PROSZĘ PANIĄ ZA KILKA TYGODNI MA PANI WRÓCIĆ DO MNIE W STANIE CIĘŻARNEJ :)\" Musiałam wyglądać naprawde nie ciekawie przez to co mnie dotkneło. I rzeczywiście po trzech msc po poronienu zaszłam w ciąże!!! 🙂 Ale było tak wcześnie że lekarz nie mógł jeszcze odczytać nic z usg. Prosił o cierpliwość i pokazanie się za kilka dni. I tak też zrobiłam. Po kilku dniach na usg okazało się że jestem w ciąży bliźniaczej a nie ukrywam że zawsze marzyłam o bliźniakach! RAZ A PORZĄDNIE!!! 🙂 Ale lakarz mnie uprzedził że ciąża jest tak wczesna że może jeszcze różnie być ponieważ większość kobiet w tym tygodniu ciąży nawet nie wie że jest wciąży. W 8 tyg zaczełam plamić i histerycznie płakać! Lekarz przez tel nakazał mi leżeć przez kilka dni a następnie przyjechać na kontrole.(do tego momentu nie załadał mi karty ciążowej). PZy usg usłyszałam że jestem w ciąży pojedynczej bo jedno się wchłoneło i dlatego te plamienia.
    Dziś jestem matką przepięknej i zdrowej córeczki o imieniu Anika która daje mi tyle radości i miłośći że nie sposób tego opisać!!!!! 🙂 Cierpie po stracie tamtych 2 Aniołków i zawsze o nich pamiętam i mysle jak by to było ale w takim momencie myśle też że gdybym nie poroniła nie miałam bym napewno Aniczki!!!!
    Dziewczyny trzymajcie sie mocno i podpowiem że mi pomogła duzo dojść do siebie kolejna szybka ciąża!!! Nie ukrywam że każda wizyta była dla mnie jak skazanie ale było warto! Dziś Aniczka ma 5 lat a my czasami z mężem myślimy o drugim dzieciątku. Może Bóg da żeby wszystko było wporządku! Pozdrawiam was serdecznie! Niunia

  • Reply
    Niunia
    26-01-2012 at 23:56

    Zapomniałam jeszce napisać że kiedy dostałam plamień i lekarz kazała mi leżec to akurat zbieglo sie to z 1 rocznica smierci papieza JP II i jak nigdy choc jestem katoliczką nie doznałam takiego pragnienia zeby isc do koscioła sie pomodlic do niego. (po slubie bylismy z mezem na błogosławieństwie młodych par w Watykanie ktore dawał nam sam JP II i wtedy odkryłam ze jest/ był on wielki. Po wielkiej awanturze w domu udało mi sie przekonac bliskich ze ja nie moge lerzec ja musze isc do koscioła na 21.37 a była to sobota. I poszłam w raz z mężem i rodzicami i modliłam sie z całych sił aby pozwolił zebym donosiła i urodziła śliczną coreczke/nie ukrywałam ze moim marzeniem jest nosić i urodzic córke. Imie już mialam wybrane od dawna. Módlcie sie do JP II on ma wielką moc!!!!!

  • Reply
    Irula
    27-01-2012 at 19:08

    Witajcie 😉
    Niunia, dzięki za tak pozytywny akcent w naszych dyskusjach;)
    Rzeczywiście JP II był wielkim człowiekiem; z mężem znamy dwie pary, które za jego wstawiennictwem doświadczają daru rodzicielstwa; czasem zaufanie Sile Wyższej, choć jest to trudne w obliczu bólu, daje siłę do powstania, do rozpoczynania każdego dnia… Tejże siły Wam wszystkim życzę 😉

  • Reply
    Kasia
    27-01-2012 at 21:49

    🙁 kolejny dzien minał a mi jest srasznie zle:( smutno mam takiego doła !!!! NIUNIA bardzo sie ciesze ze masz córeczke zdrowa po takich przejsciach….:)mam nadzieje ze ja bede szczsliwa mama 🙁 w sumie jestem mama juz ….ale nie moge nawet mojej kruszynki przytulisc :(:( nigdy nie uslysze od Amelki Kocham cie mamo 🙁 staram sie jakos zyc ale nie jest to proste z reszta wy wiecie kochane…..IRULA dziekuje i tez CI życze siły :*:* zadaje sobie pytanie czy ja jeszcze bede szczesliwa???:(:( pozdrawiam Wszystkie dziewczyny:*PATKA a co tam kochana u Ciebie???jak sobie radzisz????

  • Reply
    Irula
    29-01-2012 at 13:15

    Witajcie 😉
    Ostatnia załamka powoli mi mija, jeszcze czasem złość przeplata się z łzami, ale ogólnie jest lepiej. Mam nadzieję, że i do Waszej codzienności czasem wkradają się płomyki słońca. Ściskam 🙂

  • Reply
    Kasia
    30-01-2012 at 11:47

    Hejka dziewczyny:* dzis mam starszny dzien wstalam i od rana płacze:(:( nie wiem tak mi jest zle…..:( tak tesknie za moja corcia:( dzis ide do lekarza z wynikami ciekawe czy cos odczyta …..licze na to ze tak bo jak nie to bede miala tylko w glowie skoro moja Amelcia byla zdrowa to co sie stalo??????????????!!!!!!!!!!!! chcialabym byc szczesliwa:( czy to tak duzo miec rodzine:(trzymajcie sie kochanee:*:*

  • Reply
    Ann
    30-01-2012 at 20:30

    Kasiu tulę Cię z całych sił!!!! Nie pocieszam bo nie pocieszę 🙁 I będziesz szczęśliwa, wszystkie będziemy, i przyjdzie taki dzień gdy będziemy tulić do serca ziemskie rodzeństwo naszych aniołków. One się postarają żeby następnym razem wszystko się dobrze zakończyło.
    Kochana co tam lekarz powiedział? Czekam na jakieś wiadomości i kochanie 3 maj się mocno :*

  • Reply
    Kasia
    02-02-2012 at 10:30

    hejka nie pisalam bo nie mialam sily:(:( bylam u lekarza i nic sie kuzwa nie dowidzialam ………. nie znam przyczyny wiem ze byla Amelka zdrowa ale co dalej??????:(:(:( nawet mnie nie zbadal a minelo 6 tyg. powiedzial ze3 nie ma potrzeby hyyyy w marcu wysle mnie i narzyczonego na badania genetyczne nie wiem czemu dopiero w marcu:/ nie bede tyle czekac wiec ide prywatnie do Pani Ginekolog moze ona mi pomoze 🙁 naprowadzi na odpowiednia droge bo ja nie wiem co dalej:(:( kazal mi nie zachodzic w ciaze przez pól roku , rok czasu ale jeszcze jak pojde prywatnie to sie zapytam czy trezba tyle czekac :(:( skoro Amelka byla zdrowa…..mam do Was pytanie czy umialyscie po pierwszej miesiaczce odroznic dni plodne OWULACJE?? bo z moich ustalen mialam miesiaczke 19 stycznia do 26 stycznia i jakos nie zauwazylam zebym miala jakis sluz :/ nie wiem moze za bardzo panikuje bo juz czarne mysli8 mam …………:(:( wczoraj bylam u coreczki na cmentarzu ….troszke lezej mi na serduszku ale to jest chwilowe zaraz zamienia sie w PŁACZ 🙁 wczoraj kolezanke widzialam ona szósty miesiac to tak boli jak sie patrze ze ja bym miala jeszce wiekszy o wiele brzuszek i na dniach bym rodzila:(:(:( ajjjj odpiszcie kochane pozdrawiam wszystkie mamy…..:*:*:* A sluchajcie a wy kiedy zaczynacie starania o rodzenstwo dla swoich aniołkow??:( papapa

  • Reply
    Irula
    04-02-2012 at 18:46

    Kasia, jeśli tylko masz taką możliwość to pójdź ze wszystkimi badaniami i wynikami do jeszcze jednego ginekologa;popytaj wśród znajomych, może ktoś poleci Tobie kogoś rzetelnego i wartego zaufania.
    Nasze starania trwają, jednak czy będą skuteczne to czas pokaże 😉
    Ostatnio stwierdziłam, że nie warto walczyć z przeznaczeniem a wręcz przeciwnie lepiej dać ponieść się fali wydarzeń i zaufać Bogu, losowi (zgodnie z własnymi przekonaniami). Niech się dzieje… Zauważyłam, że wydarzenia ostatnich miesięcy,począwszy od starań o potomstwo, poprzez wizyty u lekarzy a skończywszy na przykrym doświadczeniu poronienia, były niczym kurtyna oddzielającą nas od świata, jego uroków. Nie wiem na jak długo udało mi się przekalkulować myślenie, jednak na tę chwilę trwa we mnie przekonanie o pięknie życia nawet jeśli czasem jego urok przesłaniają chmury; zakładam, że owe zachmurzenie minie; na pewno będzie wracało, bo przecież niże i wyże wzajemnie przeplatają minuty naszego życia.
    Patka, jak będziesz miała chwilę, daj znać co u Ciebie?

    Ściskam Was Wszystkie

  • Reply
    Ann
    05-02-2012 at 21:44

    Dzisiaj mija 2 miesiące od odejścia mojego aniołka 🙁

  • Reply
    Kasia
    07-02-2012 at 12:29

    hejka kochane:( u mnie dokladnie za 12 dni i beda 2 miesiace:(:( i dokladnie za 12 dni bym miala termin porodu tak mi zle…. tak tesknie za niaa….. nie wiem co dalej z soba robic ??!! wszystko co planowałam było związane z Amelka:(:( jakos nie potrafie zyc:(:( a wy jak sie trzymacie???

  • Reply
    grazyna
    08-02-2012 at 17:58

    witam drogie panie czytajac to co sie w waszym zyciu dzieje jest straszne dla mnie osoby 3 a co dopiero dla was matek!!!!!!!! to jest bardzo niesprawiedliwe ze ludzie z rodzin patologicznych maja dzieci i o nich nie dbaja a tacy ludzie ktorzy czekaja na to mlutkie a zarazem WIELKIE szczescie doczekac sie nie moga i przezywaja koszmar… jestem mloda kobieta mezatka i razem z mezem zdecydowalismy ze zaczniemy sie starac o szczescie jakim jest mala dziecinka ale jak czytam wasze wypowiedzi to sie strasznie boje bo nie wiem czy ja bym sobie z tym poradzila i bym przezyla utrate chodz wiem ze w mezu i w rodzinie mam wielkie oparcie. 3mam za was kciuki kochane

  • Reply
    Kasia
    10-02-2012 at 13:57

    gdzie wy kochane sie podziewacie???
    🙁

  • Reply
    Irula
    11-02-2012 at 17:17

    Witajcie, troszkę mnie nie było. Wracam ze smutnymi wieściami. Nic wcześniej nie pisałam, bo czekałam do pierwszej wizyty u gin. Byłam w 8. tyg.ciąży; tym razem dzidziuś miał się jak najlepiej, ale wybrał sobie złą lokalizację – niestety jajowód nie jest najlepszym miejscem na rozwój. Wczoraj wróciłam ze szpitala. Jest mi źle. Ogólnie nawet 3mam się, ale czasem lecą krokodyle łzy.
    to pech czy przeznaczenie? Czuje się jak spadochroniarz wyrzucony z samolotu i nie widzący, w którą stronę ma iść… Pomóżcie, bo boję się, że lód, po którym stąpam pęknie…

  • Reply
    Kasia
    11-02-2012 at 20:39

    IRULA jak mi przykro…………kuzwaa nie rozumiem tego cholernego zycia :(:(:(:( nie wiem co mam ci powiedziec co ze bedzie dobrze??!!! a tak naprawde nie wiadomo co nam spłata zycie hmmm:(:( dlatego ja juz kochana mam dosc 🙁 dzis sobie myslalam ze jak bede w ciąży i mnie spotka to samo??!!!:( boje sie zycia …. nie radze sobie wogóle za niedlugo 19 luty termin porodu 🙁 24 luty moje urodziny juz bym moze była szczesliwa mama…… a takkk tylko smutek i płacz :(:(trzymaj sie rybko jakos :* nie dziwie sie wogole jak sie czujesz bo to jest strasznee…..:/:/ ale tłumaczyl ci lekarz dlaczego tak sie umiejscowil dzidzius???odezwij sie :*:*:*

  • Reply
    Kasia
    11-02-2012 at 20:41

    Patka co tam kochana u Ciebie???nic sie nie odzywasz pisze do Ciebie na gg i nie wiem czy dochodza wiadomosci:( odezwij sie buziaki

  • Reply
    Kasia
    13-02-2012 at 11:48

    hejka kochane co sie z Wami dzieje ze Was nie ma:(:( dzis ide do lekarza prywatnie…:( boje siee ale zobacze co mi powie Pani ginekolog ….to wszystko mnie przerasta:(:(

  • Reply
    Irula
    13-02-2012 at 12:43

    Kasia, dzięki za pociechę. Niestety czasami ciąże pozamaciczne zdarzają się… Dzisiaj już mi lepiej; cieszę się, że mój M. też wraca do normalności.
    Kasia,jesteś silną kobietą. Działasz, szukasz. Zobacz, zdecydowałaś się na wizytę u pryw. gin. Jakby nie patrzeć, nie poddałaś się. Daj znać, jakie rokowania wysnuła Pani gin.

    Tak sobie myślę, jeśli taki scenariusz był nam pisany, to byłoby miło, aby z niego narodziło się jakieś dobro. Jakie? Pewnie czas pokaże. Na pewno strata dziecka jest (oraz świadomość niepłodności) próbą dla związku, sprawdzianem z miłości. W tym całym zamieszaniu cisną się na usta słowa podziękowania wobec Niebios za siłę płynącą m.in. z naszego bycia razem.
    Jak Wasi partnerzy reagują w tak ciężkiej próbie?
    Pozdrawiam

  • Reply
    Ann
    14-02-2012 at 20:41

    Dlaczego???
    Przez dwa tygodnie obok naszej malutkiej przybyło 5 malutkich grobików…
    5 aniołków i kolejni osieroceni rodzice…

  • Reply
    Ann
    14-02-2012 at 20:48

    Dziewczyny, nie mam już sił… tak bardzo boli serce 🙁 Za tydzień miałam mieć termin porodu, miałam trzymać córeczkę w ramionach, Tak bardzo mi jej brakuje…
    Dzisiaj mija 71 dni odkąd odeszłaś kochanie…

  • Reply
    Ewcia
    16-02-2012 at 11:36

    a ja poroniłam w 7 tyg. i nie mogę się pozbierać… na nic nie mam ochoty, nic mnie nie cieszy…

  • Reply
    Irula
    16-02-2012 at 16:01

    Ann, 3maj się dzielnie. Wiem, że serce boli. Wiem też, że sobie poradzisz. Wirtualnie przytulam 😉

  • Reply
    Irula
    17-02-2012 at 13:49

    Cze Ewcia, pierwsze dziecko też straciłam w 7. tyg.; niestety przestało się rozwijać.Od tamtego czasu minęły już 3 miesiące; na początku było trudno, łzy przeplatały się z nostalgią a zawieszenie w próżni zwyciężało z chęcią do życia. Płakałam, mówiłam o swoim bólu – m.in. tutaj na blogu wyrażałam swoje emocje i nie ukrywam, że to mi bardzo pomogło. Jestem z Tobą. Ściskam

    Kasia, odezwij się… Wszystko ok?

  • Reply
    Kasia
    17-02-2012 at 13:51

    Hejka kochane ja codziennie walcze sama z soba:(:( teraz w niedziele bym miala termin porodu 🙁 kur….. mam ochote krzyczec płacze ….. nie umiem sie pogodzic :(:(tak bardzo mi jej brakujee…..ANN to bysmy w sumie razem byly sczęsliwymi mamusiami a tak …..jestesmy aniołkowymi mamami :(:(:( ajjj serce pęka….. nie ma dnia nocy zebym nie płakala a jak sie juz posklejam to z powrotem płacze :(nie potrafie sobie wytlumaczyc czemu moja coreczka do cholery to byl 32 tydz. bylo wszystko w porzadku i odeszla:(:( jestem nieszczesliwa 🙁 wszystko czeka na moja niunie nie umiem tego wyniesc z pokoju jakos czuje sie bezpiecznie nie umiem tego wytlumaczyc ……….bylam u lekarza prywatnie ale mnie nie przyjeła bo nawet prywatnie trzeba sie rejstrowac wiec wizyte mam na 14 marca ;/;/;/ i znowu musze czekac :(pozdrawiam Was wszystkie :*:*:*

  • Reply
    Kasia
    17-02-2012 at 13:53

    Irula kochana jest mi bardzo zle :(:( a co tam u Ciebie???

  • Reply
    Irula
    19-02-2012 at 08:52

    Kasia,u mnie nawet nieźle. Zdałam sobie sprawę, że żyję dzięki interwencji lekarza. Wiem, że naszego Malucha już nie ma,jest mi z tego powodu przykro, jednak świadomość ŻYCIA pozwala mi względnie funkcjonować. Na wiele spraw jest jeszcze za wcześnie, ale oboje z M. zastanawiamy się nad adopcją. 3maj się dzielnie, bo warto żyć 😉
    Miłej niedzieli

  • Reply
    malwina86
    19-02-2012 at 22:45

    hej dziewczyny,
    ja też jestem po stracie dzidziusia.

    dzień przed wigilią, zrobiłam test -pozytywny.bardzo szczęśliwi i podekscytowani ogłosiliśmy z mężem przy rodzinnym stole, że mam fasolkę w brzuszku.
    2 tyg poźniej poszłam do lekarza, który potwierdził że mały astronauta jest już na pokładzie (6 tydz)
    i tak sobie miesiące leciały… prywatny lekarz co miesiąc, wszystkie wyniki w normie, ciąża książkowa. na jednej z wizyt ujrzałam na własne oczy, że będzie córeczka.
    od 28 tyg zaczełam kupować wyprawkę i wybrałam z mężem imię-Liwia.
    czułam się znakomicie, miałam siły na wycieczki, zakupy, spotkania z przyjaciółmi.
    malutka wypychała od środka nóżki i rączki, uwielbiałam swój brzuszek w 7 miesiącu. martwiło mnie tylko jedno, że malutka nie była przekręcona główką w dół. była ułożona pośladkowo. ale lekarz pocieszał że do porodu zdąży zrobić \"fikołka\".
    nie zdążyła…
    w 32 tc budząc się rankiem, nie czułam ruchów małej. nic nie wskazywało że może coś złego się wydarzyć, zanim kładłam się spać, malutka jeszcze się ze mną \"bawiła\" robiąc fale, góry i doliny w moim brzuchu.
    od raz czułam różnicę, tę ciszę w środku. nie czułam żadnych ruchów, tylko jej ciężar.
    nie zastanawiając się pojechałam do szpitala na ktg. lekarz nie miał dobrych wiadomości. powiedział
    \"ruchów nie ma, i akcji serca też nie ma. przykro mi ale dziecko nie żyje.\"
    nie muszę chyba pisać co było potem: płacz, żal, gorycz,ból na sercu.
    poród po 3 dniach wywoływania tabletkami a na końcu kroplówką.
    rodziłam siłami natury, pierwsze dziecko, które było martwe. Liwia wychodziła najpierw pośladkami i nóżkami (nie wiem wogóle jak to możliwe)
    była śliczna, taka pozostanie w naszej pamięci. po porodzie, miałam jeszcze łyżeczkowanie, bo został kawałeczek łożyska.
    niestety nie słyszałam płaczu…
    przyczyna śmierci-niedotlenienie. za mało tlenu przechodziło przez łożysko.
    przyczyna niedotlenienia? nie wiemy. i już się nie dowiemy

    minęło już 8 miesięcy od tragedii. staramy się z mężem od miesiąca o kolejnego bobaska.

  • Reply
    Kasia
    23-02-2012 at 21:39

    Hejka Malwinka86 kochana to ty przeszlas przez to samo co ja :(:(:( tez w 32 tygodniu ciazy przestalam swoja niunie czuc 🙁 nie ruszała sie gdy pojechalam do lekarza stwoierdzili ze nie bije serduszko …… minely dwa miesiace bo 24 grudnia stałam na cmentarzu zegnałam swoja malutka:(:( pamietam jak mi to powiedzial lekarz byl krzyk płacz…. do domu spakowali mnie i do szpitala tam jeszce robili usg do poki piaty raz sie nie polozyłam liczyłam kochana na cud ze sie obudzi…..cala noc buadzilam ja płakalam na drugi dzien jeszce raz usg nic z tego Amelka sie juz nie obudziła…:(:( wywolywanie porodu w nocy przyszla na swiat ale tez jej nie uslyszalam tylko swoj płacz pozniej taka pustka tak mi jej brakuje 🙁 w niedziele minal termin porodu jutro mam urodziny mialy byc to najpiekniejsze urodziny miala juz byc ze mna:(:( a wszystko peklo….. ale ci z sekcji zwłok wyszlo??? bo ja nie wiem co bylo przyczyna???i to wlasnie mnie dreczy :(:( robilas jakies badania po tym wszystkim??lekarz tyle ci zalecil czasu zeby sie starac o dzieciatko??odezwij sie czekam Patka kochana co tam u Ciebie???jak tam zdrówko???? Irula co tam kochana u Ciebie?? cos tu nikt nie siedzi 🙁 buziaki :*:*

  • Reply
    Kasia
    23-02-2012 at 21:40

    światełko dla [*] Liwi wspólczuje kochana ból straszny 🙁

  • Reply
    emi
    25-02-2012 at 21:53

    Dziewczyny bardzo Wam współczuję, wiem co przeżywacie. Ja moje słoneczko straciłam 14.06.2011r, to był 6tc. Dostałam silnego krwotoku i wszystko ze mnie chlupnęło do toalety 🙁 Staraliśmy się z mężem pół roku, a cieszyliśmy się zaledwie 2 tygodnie. Mamy już synka, w marcu skończy 5 lat, ale serce mi pęka, bo widzę jak bardzo mu brakuje rodzeństwa. Pisząc ten post chcę Wam dodać wiary, że będzie dobrze. Wiem, że trudno w to uwierzyć, sama w to nie wierzyłam, ale po poronieniu ogromnie chciałam znowu być w ciąży, mimo tego potwornego strachu udało się. Teraz kończe 16tc, jest to ciąża bliźniacza (zawsze marzyłam o bliźniakach) i narazie jest wszystko w porządku, mam nadzieję, że tak pozostanie. Oczywiście cały czas pamiętam o moim aniołku, 18 lutego minął termin porodu. Bardzo mi Go brakuje,ale teraz bardzo pomaga mi to, że mam pod sercem moje ukochane kruszynki. Nigdy nie zapomnę o moim dzieciątku w niebie, ale wiem, że Ono cały czas czuwa nad swoim ziemskim rodzeństwem. Kiedyś opowiem moim dzieciom, że mają swojego Aniołka w niebie. Rozumiem Wasz ból, tak bardzo rozrywający od środka, to poczucie niesprawiedliwości, ale mimo tego, że teraz jest tak ciężko uwierzcie, że jeszcze będziecie szczęsliwymi rodzicami ziemskcih dzieci – tego z całego serca Wam życzę :*

  • Reply
    malwina86
    28-02-2012 at 17:59

    Kasia,
    moja córeczka nie miała robionej sekcji. jak to lekarz określił, sekcja powinna być wykonana na „świeżym” dziecku, a ja zanim ją urodziłam nosiłam w sobie jeszcze 3 dni.
    lekarz nie stwierdził żadnych nieprawidłowości z wyników badań w czasie ciąży, oraz w wyglądzie zewnętrznym dzidziusia.
    na badania pojechało moje łożysko. lekarz mówił że były na nim przekrwienia (które wytworzyły się w wyniku niedotlenienia)
    badania w zasadzie nic nie wykazały, nie było żadnego zakarzenia, infekcji. z medycznego punktu widzenia i ja i Liwia byłyśmy zdrowe.
    niestety więcej nie wiemy. dociekałam, szukałam w internecie-ale niczego konkretnego nie znalazłam.
    lekarz twierdzi, że mogło być tak że malutka chciała się przekręcić, ale nie miała miejsca, uciskała niefortunnie na łożysko, przez które z trudnością przechodził tlen.ale to są tylko przypuszczenia.
    stało się to podczas mojego snu, niczego nie odczuwałam, nie było żadnych oznak, że coś mogło się stać.
    po 3 tygodniach od porodu, byłam na wizycie kontrolnej
    wszystko się goiło w szybkim tempie.
    więcej badań nie robiłam, wyjechałam za granicę po 4 tyg od tragedi.
    msiałam zmienić otoczenie jak najszybciej. planowałam wyjechać z maltką jak bedzie miała 3-4 miesiące (mąż miał wszystko przygotować na nasz przyjazd) niestety, to on przyjechał na martwy poród, a potem zdecydowalimy że wyjeżdzamy od razu.
    dzieki za słowa otuchy.
    emi, dużo zdrówka dla was

  • Reply
    Kasia
    29-02-2012 at 18:42

    aha u mnie tak samo wszystkie wyniki wyszły w porzadku ja i malutka zdrowe 🙁 ale co sie stalo???!! chciałabym sie dowiedziec nie umeim sie z tym pogodzic:( a powiedz ty mi kochana to żadnych sobie badan nie robilas po porodzie??a jak sie teraz czujesz??bo u mnie mineły dwa miesiace ponad a dalej walcze sama z soba:(:( lekarz ile czasu ci zalecił przed staraniem o dziecko??? Patka co tam kochana u ciebie slychac???cos rzadko bywasz na iternecie:( odezwij sie :*:*:* Irula co tam u ciebie???zastanawiacie sie nad adopcja a dlaczego nie macie szans aby sie starac?? wytlumacz katarzynie:) caluje mocno

  • Reply
    Kasia
    29-02-2012 at 18:44

    hejka Malwina86 aha u mnie tak samo wszystkie wyniki wyszły w porzadku ja i malutka zdrowe 🙁 ale co sie stalo???!! chciałabym sie dowiedziec nie umeim sie z tym pogodzic:( a powiedz ty mi kochana to żadnych sobie badan nie robilas po porodzie??a jak sie teraz czujesz??bo u mnie mineły dwa miesiace ponad a dalej walcze sama z soba:(:( lekarz ile czasu ci zalecił przed staraniem o dziecko??? Patka co tam kochana u ciebie slychac???cos rzadko bywasz na iternecie:( odezwij sie :*:*:* Irula co tam u ciebie???zastanawiacie sie nad adopcja a dlaczego nie macie szans aby sie starac?? wytlumacz katarzynie:) caluje mocno

  • Reply
    malwina86
    04-03-2012 at 19:37

    Kasia,
    nie robiłam żadnych dodatkowych badań. po miesiącu od porodu, byłam na kontroli. lekarz mówił że wszystko się goi w szybkim tempie (nie byłam nigdzie nacinana, może dlatego)
    nie zalecał innych badań, powiedział że o dzidziusia można już po 3 cyklach się starać (po 3 miesiączkach) ale ja nie byłam jeszcze gotowa.
    kobiety nie mają zazwyczaj badań po pierwszym poronieniu. jeśli sytuacja się powtarza, to wtedy są robione specjalistyczne testy, podające przyczynę nie donoszenia ciąż.
    u mnie mija 8 miesiąc od straty, od stycznia staramy się z mężem o dzidzie, na razie nic się nie dzieje ;(

  • Reply
    cierpiąca
    05-03-2012 at 15:10

    3 dni temu straciłam długo wyczekiwaną kruszynkę. To był początek 12 tyg. Aniołek nie żył już prawie 4 tygodnie. Czułam się znakomicie. Na początku 8 tyg. miałam robione usg – biło serduszko. Z czasem uwierzyłam, że będzie już dobrze, bezgranicznie cieszyliśmy się z mężem. Nagle w czwartek zaczęłam delikatnie plamić. Wizyta u ginekologa, potem usg diagnoza – zarodek przestał się rozwijać tuż po pierwszym usg. Następnego dnia szpital, potwierdzenie diagnozy i wywołanie poronienia+łyżeczkowanie. Z tego bólu chce mi się wyć. Oboje z mężem mamy wrażenie pustki w domu, że brakuje tej trzeciej osoby. Mam nadzieję, że czas uleczy rany a my za kilka miesięcy spróbujemy ponownie. Wiem, że nie obejdzie się bez strachu i lęku przed każdym badaniem ale nie poddamy się. Chcę wierzyć, że nam się uda!

  • Reply
    kropek
    06-03-2012 at 23:09

    witam was, kochane dziewczyny, zaglądam tu czasem, od mojego poronienia w 10tc mineło 2 lata, niestety nie mogę zajść w ciążę- przyczyn brak. z całego serce ślę do was pozdrowienia, łącząc się w bólu zwłaszcza z tymi z was, które straciły dziecko w tak zaawansowanej ciąży, napewno jest to nieporównywalne ze stratą ciąży taką jak moja, choć każdy ból jest bólem. myślę że przyczyn czasami nie da się odnaleźć, wiem że pewnie macie etap szukania ich, ale niestety czasami tak poprostu jest, pamiętajcie,że to nie wasza wina, tak poprostu się zdarza, trafiłyśmy na to forum, bo należymy do grona tych które niestety utraciły swoje maleństwa, nie obwiniajcie się o nic, ja miałam etap że obwiniałam się, że mogłam postąpić inaczej, analizowałam każdy dzień swojej ciązy- ale to okazało się bezsensu, pamiętajcie że nie jesteście same, choć moze w waszym środowisku większość nie rozumie waszego bólu. teraz patrzę na życie szerzej, choć łatwo nie jest niestety. pozdrawiam

  • Reply
    Ann
    19-03-2012 at 21:43

    Hej dziewczyny co tam słychać? Jak się czujecie?

  • Reply
    Justi
    20-03-2012 at 11:20

    Witam wiem co czujecie sama straciłam córeczkę;-((( dokładnie 3.02.2008 był to początek 6 miesiąca ale bóg istnieje wiem że jest tam szczęśliwa z bogiem mogłam umrzeć bo szło mi zakażenie sepsa i mało brakowałoby żebym była na tamtym świecie rozumiem wasz ból bo ja do tej pory nie mogę o niej zapomnieć noszę ja w serduszku ale mam dla kogo żyć mam prawie 7 letnia córeczkę i dla niej żyję tylko jestem z wami ja wierzę w boga i jestem katoliczką i bóg istnieje bo gdyby nie istniał to czy bym przeżyła?? Mój stan był krytyczny a jednak bóg nie dopuścił do tego żeby ta pierwsza moja córeczka mnie straciła bo sama ja wychowuję więc głowa do góry wiem co czujecie ale najgorsze co może być to się poddać pozdrawiam was wszystkie matki serdecznie:-))))

  • Reply
    malwina86
    22-03-2012 at 11:26

    Justi, w każdym zakątku świata są kobiety które poroniły. bez względu na kolor skóry, pochodzenie etniczne i religię.
    ja jestem ateistką i straciłam moją kruszynkę w 7 mc.
    niektórzy złośliwi i nietolerancyjni ludzie, powiadali: „że Bóg mnie ukarał bo w niego nie wierzę” itp.
    ale to mnie jeszcze bardziej umocniło w moich przekonaniach.
    wszystkie poronienia można wyjaśnić i udowodnić medycznie.
    te które zostają bez odpowiedzi, w których nie można odnaleźć przyczyny-będą możliwe do wyjaśnienia za kilka, kilkadziesiąt lat. technologia idzie do przodu a nie stoi w miejscu.

  • Reply
    Aelises
    23-03-2012 at 19:03

    witam,
    W 2005r. Urodziłam pierwszego syna, w 2007 drugiego.chłopcy są zdrowi i wspaniali… W 2010r. Poroniłam w 10tc – puste jajo płodowe. A właśnie teraz, w tej chwili leżę w szpitalu – w 8 tc już po 2 różnych USG, że serce dziecka nie bije. Zażądałam jeszcze jednego badania USG – w poniedziałek,więc cały weekend… I nawet już się pogodziła że stratą… Nie mogę jednak zaznać spokoju w obliczu pytania, co się stanie z moim dzieckiem? Popłynie do kanalizacji? Lekarze zabiorą? Jak to godnie przeżyć? Pomóżcie…

  • Reply
    prymulka
    26-03-2012 at 10:24

    Przeczytałam wiele z waszych wpisów i zastanawiam się skąd bierzecie siłę dalej by normalnie funkcjonować? zwłaszcza Te z was,które straciły ciążę dość późno. Dziś mija tydzień od mojej tragedii.Jestem w domu na L4 drugi tydzień i nie czuję by czas leczył rany.Poroniłam pod koniec 12tyg.Czułam się dobrze,na kontrolnej wizycie okazało się ,ze nie bije serduszko.Potem szpital,łyżeczkowanie jamy macicy i tyle…Pocieszenia ze strony rodziny(beznadziejne)Teraz widzę,ze ten ból mogą zrozumieć tylko kobiety,które same tego doświadczyły,nie zrozumie tego ani mama ani tesciowa ani nikt inny.Hasła w stylu: \"teraz często sie to zdarza\",\"na pewno wam się uda następnym razem\"\"wszystko będzie dobrze\"sprawiają,że chcę krzeczeć by wszyscy dali mi spokój. Nie mamy już wiele czasu.To była moja pierwsza ciąża, a mam już 32 lata,wiec niech mi nikt nie mówi,ze mamy duuuzo czasu.Boję się czy dam radę. Teraz organizm w rozsypce, potem znowu próby i strach czy będzie wszystko dobrze. Nie wiem czy mam tyle siły. Czy mam tyle czasu? Chciałam mieć dwoje dzieci…Teraz pochowałam wszystkie ksiązki o ciazy,ubrania też muszę (bo zmówilismy na lato kiedy miałam być w zaawansowanej ciazy,a dziś przyszła paczka).Najsmutniejsze jest to,ze cały czas czułam,że zacznę tak w pełni cieszyć się z dzidziusia jak minie 12 tydzień,bo wtedy podobno spada ryzyko poronienia.16marca czułam ,że ryzyko mineło.16 marca bylismy na wizycie kontrolnej razem z mężem, wymyślalismy juz imiona,mąż wziął aparat i płytę cd by uwiecznić ten moment.I właśnie wtedy wszystko się skończyło. Mam wrażenie że on już doszedł do siebie.nie wie ,że ja ciągle w tajemnicy płaczę.Dlaczego to nas spotkało? Dlaczego Was wszystkie,które tak pragnęłyście być mamami?

  • Reply
    Ann
    29-03-2012 at 00:21

    Prymulko, wiele z nas, mam po stracie, zastanawia się jak to możliwe że potrafimy dalej funkcjonować. Widać, ze człowiek może naprawdę wiele znieść. Więcej niż by pomyślał wcześniej 🙁
    Cały czas zadaje sobie pytanie: Dlaczego? Dlaczego ja? Dlaczego moja córeczka? Niestety nikt nie może mi odpowiedzieć 🙁 Czasami mam żal do Boga, że tej czy tamtej kobiecie dał maluszka a przecież ona ma już dwojkę, bądź nie ma męża itp. Zaraz łapię się na tym o czym myślę, bo żadnej przyszłej mamie nie życzę takiej tragedii.
    Ciężko jest, naprawdę ciężko. Wciąż czasami mam wrażenie że czuję jej kopniaczki. Ja tylko czekam do czerwca, robię potrzebne badania i zaczynamy z mężem starania. Tylko ta myśl pomaga mi się całkowicie nie załamać. Ta myśl i nadzieja, że moja córka będzie miała ziemskie rodzeństwo…
    Przepraszam że tak chaotycznie dziewczyny. Pozdrawiam

    Prymulko kochana musisz sobie dać czas, aż będziesz gotowa żeby postarać się o siostrzyczkę lub braciszka dla swojego aniołka. Niestety strach będzie nam już towarzyszył zawsze. Też się boję. Drugi raz tego nie przeżyję ale mam nadzieję że dane nam będą zdrowe maleństwa 🙂 3maj się kochana mocno

  • Reply
    agalesna
    30-03-2012 at 19:48

    ja ostatnia miesiaczke dostalam 8 lutego. ak nie dostałam okresu od razu wiedzialam ze to ciąża, tak było przy 1 ciazy, robiłam test i niby wszystko ok. poszlam do lekarza, który potwiedzil ciaze. bylam szczesliwa. toche bialka w moczu, i luteina (do tej pory). Wszystko legło jak poszlam na usg 29 maca. lekarz powiedzial ze ciaza obumarła. to byl dla mnie szok. ryczalam i ryczalam. wysłal mnie na potwierdzenie do innego lekarzza. byłam zzalamana a moj synek 3 letni ciagle powtarzał gdzie braciszek, o którym tak ciagle mówił. serce mi pekalo.
    dzis poszlam prywatnie, do innego lekarza, roplakałam sie jak dziecko. zbadal mnie usg dopochwowym i usłyszalam nadzieje. zabral mnie do innego gabinetu, tak powtórzył badanie, powiedział ze ciezko cos obaczyc, oga byl niewyrazny (dodam ze nie jestem szczzupła) i zrobil mi usg normalne takie na brzuch. jak pokaał mi ta mała fasolke, co koziolkuje i jak usłyszalam bicie seduszka to rozpłakalam sie ze szczescia. okazało sie ze ŻYJE. od dzis bede zyla w strachu z badania na badanie. nie potrafie sie cieszyc ze wszystko bedzie dobrze i co chwile mysle czy jeszcze tam jest zywe moje kochane malenstwo ….

  • Reply
    prymulka
    05-04-2012 at 10:10

    Dziękuję Ann za słowa otuchy. Mam pytanie do Was, czy po tym jak już etap ciągłego płaczu miną miałyście cos takiego jak wściekłość na męza??? ja własnie cos takiego przeżywam. Jestem 2 tyg i 4 dni po zabiegu i mam wrażenie że mój maż doszedł całkowicie do siebie. Mało tego, mam wrażenie,że gdyby nie zalecenia lekarza, to on już chciałby być blisko ze mną bo ciągle daje mi jakieś aluzje, co doprowadza mnie do złości. Jestem wściekła na niego,jak można tak szybko przejsć do normalności?!Dzisiaj miałam ochotę sie spakować i go zostawić.Nie wiem co się ze mna dzieje, przeciez wiem,że on też cierpi i że był i jest dla mnie ogromnym wsparciem.Wczoraj pierwszy raz od poronienia strasznie się pokłóciliśmy. I tak dzis sobie myslę,ze może to,ze straciłam ciązę jest jakims sygnałem,ze nie nadajemy się na rodziców,że kazde dziecko będzie z nami nieszczęsliwe?? Mielismy wczesniej wiele trudnych chwil, ale myslałam,ze sie docieramy w małżeństwie.Teraz sama nie wiem, straciłam coś co myślałam polepszy nasze relacje, cos co nada sens i radośc codzienności. Teraz jest mi wszystko jedno.Nie poznaję siebie, nie wiem czy chce mieć jeszcze dziecko z moim męzem. Czy to normalne? Czy Wy tez miałyście takie chwile zwątpienia,że już nie bedzie nigdy dobrze miedzy Wami i Waszymi męzami po utracie dzidziusia?

  • Reply
    Ann
    06-04-2012 at 16:25

    Nie przejmuj się. U nas jest tak samo. Gdy pierwszy szok i żal minął mój M też tak zaczął się zachowywać. I jak już mnie tak masakrycznie wkurzy też zaczynam myśleć tak jak ty że może lepiej jak tak się stało itp. Mężczyźni inaczej przeżywają stratę od nas- Matek. Gdy pierwszy żal minie zaczynają podchodzić do sprawy że trzeba żyć dalej. A seks? Myślę że dla nich to też rozładowanie napięcia. Może myślą sobie że nam pokażą przez to jak nas kochają? ;). Nie wiem. To jest bardzo trudny okres. I wydaje mi się że jak go przetrwamy razem ( z wzlotami i upadkami) to to nas wzmocni. Może porozmawiaj z nim szczerze i powiedz że boli cię jego zachowanie, że masz wrażenie że już zapomniał o wszystkim. Że dla ciebie to za szybko. Może po takiej rozmowie lepiej się poczujecie.
    My straciliśmy dzidziusia 2 tyg po ślubie. Mieliśmy mega trudny początek. Czasami myślę może to był dla nas taki sprawdzian? JeŚli tak to ten pomysł był najgorszy na świecie.
    Wszystko będzie dobrze. Pozdrawiam cieplutko

    AGALESNA trzymam bardzo mocno kciuki za Ciebie i maluszka 🙂

  • Reply
    ula
    07-04-2012 at 12:22

    Ja w 8 tygodniu ciaży dowiedziłam się że urodzą mi się bliżnięta . bardzo się wszyscy cieszyliśmy . dziś byłabym w 21 tygodniu ale niestety 5 dni temu w nocy z niedzieli na poniedziałek urodziłam Kacperka i krystiana . sptarsznie za nimi tesknie cierpie bo to moje pierwsze dzieci tak bardzo czekaliśmy na nich . do porodu nie wiedzialam jaka jest plec moj maz chcial synka i corke rodzice 2 wnuczki a ja od poczatku mowielam ze bede miala dwuch cudownych synow. dzis minelo 3 dniu od pogrzebu jest mi ciezko placze gdy tylko nikt nie wiedzi . tak strasznie tesnie za kopniakami od synkow na dziendobry za wypinaniem sie chlopcow . Nigdy nie wyobrazalam sobie jak cierpi serce matki a dzis juz wiem i gdyby nie rodzina sensu zycia nie widac . Lacze sie z wami dziewczyny serce i miloscia za nasze dzieci .

  • Reply
    isabela
    08-04-2012 at 12:33

    dzien dobry chciala bym sie podzielic swoim przezyciem strasznym bolem z ktorym nie umiem sobie poradzic 25 marca bylismy razem z mezem u kolerzanki siedzielismy do puzna u niej kolo polnocy pojechalismy do domu i w tedy zaczol sie ten straszny koszmar moj maz byl wypity kazalam sie jemu polozyc w drugiej sypialni bo nie znosze zapachu alkocholu ja juz lezalam w luzku moj maz przyszedl przyniusl mi poduszke i koldre chcial mnie przykryc ale w pewniej chwili stracil ruwnowage i upad na moj brzuch calym ciezarem ciala kazalam mu sie polozyc bo strasznie zabola mie brzuch rano gdy wstalam czulam sie dobrze tylko niunka byla strasznie spokojna moj maz pytal mi sie jak malenka odpowiedzialam ze lulka chyba jeszcze bo nie przywitala sie jeszcze z mama dzis caly dzien nie czulam ruchow rano w poniedzialek 26 marzec pojechalam do pracy a puzniej do doktora ale niestety juz moja doktorka prowadzaca nie przyjmowala zrobilam sobie wizyte na wtorek 27 kwietnia o 8.10 rano poniedzialek jak dzien kazdy bylismy na zakupach z mezem pojechalismy do szkoly po synusia moj maz caly czas sie pytal jak niunka nasza czy kopie nie kopala od niedzieli ani razu nie czulam ruchu mojego aniolka wiczorem powiedzialam kochanie musze sobie glowe umyc bo jak jutro pojedziemy do doktora to moza da mi odrazu skierowanie do szpitala do porodu kapalismy sie razem z mezem powiedzailam ze tak mi strasznie naciska malenka na macice czuje ja tak jak by lezala w dole moj maz na to juz chce zeby ten babel byl tu zami razem wtorek 27 marzec wstalam rano naszykowalam synusia do szkoly moj maz pojechal ze man do doktora 8.10 rano moja wizita opowiedzialam doktorce o moich kaplikacjach powiedziala nie ma problemu to tylko dzieli nas 14 dni do daty porodu mozna malenstwo juz wyciagac i ten straszny moment usg gdy wchodzilam na fotel ginekologiczny nic zlego nie przeczowalam ale to niestety bylo to moj aniolek nie zyl poprostu zmarl u mnie w bruszku tak stasznie plakalm krzyczalam 28 marzec urodzilam moja malenka coreczke taka sliczna byla uradzilam ja sama chcialam ja zobaczyc 4.10rano mialam ja tylko przez chwilke przy sobie jest mi tak bardzo ciezko prosilam blagalam zeby otwarla malenkie oczuchna ale niestety tylko slyszalam glos pielegniarki zebym sie pozegnala z coreczka moj najgorszy dzien w moim zyciu to tak jak by mi ktos zabral dusze z mojego ciala a ja tylko chodze i sie blakam po swiecie dlaczego akorat ten moj anilek musial tm czemu ona musiala odejs odnas taka byla wypragniona i ten dzien 31 wieczorem juz bylam w domu siostra mojego meza przyjechala do nas z polski moj maz oswiatczyl mi ze wraca do polski i 1 kwietnia wyjechal zostawiajac mnie ze wszystkim sama jest mi tak zle czuje sie taka bez wartosciowa taka pusta nie chce mi sie zyc wczoraj pochowalam mojego anilka o 14 i jeszcze nie doszlo to do mnie ze nie jej tu przy mnie a moj maz i tataus naszej coreczki nawet nie byl na pogrzebie

  • Reply
    isabela
    01-05-2012 at 17:32

    pozdrawiam wszystkie mamy ktore stracily malenstwo jak ja

  • Reply
    kocham Cię ANIOŁKU
    10-05-2012 at 16:51

    współczuję wszystkim mamom

  • Reply
    kocham Cię ANIOŁKU
    10-05-2012 at 17:25

    Jestem szczęśliwą mamą dwóch synków, jeden ma 4 lata, drugi pół roku. Pierwsza ciąza przeszła bez problemu, do samego końca było ok, rodzilam około 5-6 godzin ale poród był kleszczowy, mały po porodzie się nie ruszał, był niedotleniony, na szczęście po kilku minutach wszystko było już dobrze 10 pt w dziesiątej minucie. Na drugą ciążę zdecydowaliśmy się z mężem po dwóch latach. Zmienilam lekarza na innego niż w pierwszej ciąży ( i to był błąd ) na wizyty kazał mi przychodzić co półtora tygodnia i za każdym razem robił mi usg dopochwowe. Do 7 tyg było dobrze, ciążą rozwijała sue prawidłowo. Po dwóch dniach od wizyty i kolejnym badaniu usg do pochwowym dostałam plamienia i lekkie skorcze. Pojechałam do szpitala i okazało się, ze mojemu Aniołkowi przestało bić serduszko….. Po trzech dniach badań i lezeniu w szpitalu bez jedzenia i na kroplowkach miałam jak oni to nazywają zabieg wylyzeczkowania. Wyciąganie pozostałości jak to jedną z pielęgniarek powiedziała. Dla mnie to strata dziecka a dla nich to normalne. Potraktowali mnie jak jakiegoś odmieńca i ich słowa ” niech się pani nie przejmuje”. Wyszłam z domu z dzieciątkiem w brzuszku a wróciłam sama…… Jak się później dowiedziałam, lekarz który robił mi usg tak często, najprawdopobnie prześwietlił mi ciążę i wszystko pękło….. Po około pół roku zaszlam w trzecią ciążę, od początku byłam na tabletkach podtrzymujacych, na szczęście już z innym sprawdzonym lekarzem. Od 30 tyg miałam skorcze, dawka została zwiekszona. W 39 tyg miałam 2 cm rozwarcia. W 41 tygodniu pojechałam do szpitala ze skorczami co 10 minut i plamieniami. Lekaz, który mnie badał na izbie przyjęć twierdził, ze rozwarcia nie ma i kazał mi do domu jechać, ale ja się uparlam i zostalam. Po dwóch godzinach zbadała mnie lekarka i było już 5 cm rozwarcia, skorcze co 10 min, glowka parla ale nic. Wzięli mnie na obserwacje ponieważ za każdym razem gdy miałam skorcz małemu tętno spadało…. Dali mi kroplówkę na wywołanie porodu. Przy ostatnim skurczu brzuch zrobił mi się jak balon i wszystko ucichlo……. cisza….. Nie bylo słychać ani tętna ani ruchów….. Tu chciałam podziękować lekarzom za szybką reakcje, zawieźli mnie na salę operacyjną i miałam cesarke. Uratowali mojego szkraba. Wody były zielone i chyba za długo czekali:-( Jestem szczęśliwą żoną i mamusią dwóch wspaniałych synków, ale zawsze w mojej pamięci zostanie mój Aniołek, którego często opłakuje i wierzę i dziękuję Bogu, ze się nim opiekuje. Teraz od jakiegoś czasu miewam sny o stracie dzieciątka i budze się zlana potem 🙁 Mam oparcie w moich chlopakach ale w pamięci i serduszku ZAWSZE ZOSTANIESZ MÓJ ANIOŁKU. Kocham Cię – mama :-*

  • Reply
    monika
    11-05-2012 at 15:16

    Isabela, Twój mąż czuje się winny, ucieka przed problemem. Pomóż mu.

  • Reply
    karolina
    13-05-2012 at 18:22

    stracilam mojego maluszka 2 tygodnie temu myslalam ze to byl 12 tydzien lekarz na skierowaniu na zabieg wpisal 9 i 6 wiek plodu choc wiem ze to nie mozliwe moj nazyczony pracuje zagranica i wiem kiedy moglam zajsc w ciaze w kazdym razie anilek umarl. wszystko bylo okropne w naszym kraju tyle sie mowi o godnych porodach itd ale poronic niestety nie mozna w ten sposob 🙁 do szpitala trafilam wieczorem jak po popoludniowej wizycie na usg okazalo sie ze dzidzia nie zyje po przyjeciu na oddzial dlugo lekarz nie mial czasu sie mna zajac a gdy to nastapilo potwierdzil brak tetna podal dopochwowo jakis lek i zostawiono mnie samej sobie z okropnym bolem psychicznym i fizycznym do rana na sali z 2 paniami w zaawansowanej ciazy 🙁 nawet nie potrafie nazawac co czolam ale pewnie wiekszosc z was wie teraz po przejsciu roznego rodzaju emocji staram sie dojsc do siebie mialm rozne momenty ale na dzien dzisiejszy wierze ze moj aniolek do mnie wroci kiedy bog stwierdzi ze jest na to odpowiedni czas czekam na ciebie kochanie i juz jestem twoja mamusia. ciezko mi najbardziej dlatego ze calej rodzinie udalo sie tak szybko pogodzic zapomniec i zaczynaja zle reagowac na moj przedluzajacy sie smutek. ps tydzien temu poszlam na grob do mojej babci ktorej tez nie znalm i zapalilam swieczke dla mojego szymusia i postawilam bukiecik konwali . moja mam mowila ze to bedzie chlopiec i nazywala go szymus 🙁

  • Reply
    niuniu
    18-05-2012 at 22:28

    Witajcie.
    Właśnie dzisiaj miałam zabieg. mam 34 lata i jestem szczęśliwą matką 2 letniego synka. Nie tak dawno okazało się, że znowu pan Bóg obdarzył mnie tą radością życia pod sercem – nie zapomniana i jedyna w swoim rodzaju chwila przezywania 9 miesięcy. Boże jak ja się cieszyłam!!! Może za szybko, może za bardzo??? Co zrobiłam nie tak? Kochałam je od samego początku! Na dodatek mam dar przewidywania i półtora miesiąca przed zajściem widziałam u mojego synka w łóżeczku identycznego maluszka tyle tylko, że był drobniejszy, mniejszy, siedział po ciemku z dydusiem i spojrzał na mnie swoimi oczkami. Jakie było moje zdumienie, jego złote loczki – i jak tu nie wierzyć w takie rzeczy????? Podobna sytuacja była z moim pierwszym synkiem – miesiąc przed poczęciem zobaczyłam przy mej nodze bawiącego się blondynka takiego mniej więcej 3 latka. Obaj jak szybko się pojawili tak jeszcze szybciej zniknęli. Potem w obydwóch przypadkach okazało się, że jestem w ciąży:) Pierwszy synuś przyszedł na świat przez cc. Teraz do dzisiaj nosiłam w sobie moją drugą iskierkę. I wytulone, wyhuśtane, wygłaskane ( tzn. mój brzuch – rozumiecie) uważałam na siebie jak mogłam, nawet nasz Okruszek wskazywał paluszkiem na mój brzuch i mówił mama – DZIDZI! A potem na siebie paluszkiem – Tu dzidzi!!! naszej radości było po sam dach domu!!! Tym bardziej, ze czułam się świetnie!!!! zero wymiotów, zero zawrotów – tylko dziwne smaki na kwaśne. Pomyślałam – inne odwrotne symptomy – będzie chyba dziewczynka:) Niestety moja radość nie trwała długo – badania miałam super, pomimo cysty na jajniku. Nawet marker ca 125 wyszedł idealnie (miałam podejrzenie o nowotwór). Nie palę, nie biorę używek. A jednak USG wykazało, że płód się wchłonął. Dla mnie ta wiadomość była jak grom z jasnego nieba! Myślałam – MATRIX – jak takie rzeczy mogą się dziać??? Przyjechałam do domu, bo jednak lekarz dał mi troszkę nadziei – kolejne badania, a być może źle obliczony termin??? Bo miał być 8 tyg, a wskazywało 5ty???? Przyjechałam do domu – wyłam ja bóbr – i zapytałam pana Boga – Panie Boże, skoro mi go dałeś, to dlaczego odbierasz???? Co zrobiłam nie tak??? Na prawdę z całego serca mi zależało na tym, żeby jednak to dzieciątko się pojawiło u nas! To dzieciątko pokochałam od samego początku! Niestety badania potwierdziły spadek Beta HCG a w dodatku zaczęłam plamić…Już nie było odwrotu – a jeszcze bardziej mnie dobiło potem to, że jakość USG w szpitalu była wyraźniejsza – i jednak zarodek się nie wchłonął. Dzidziuś tam cały czas był, tylko serduszko nie zdążyli mu podpiąć. DLACZEGO? Czyżbyś obawiał się, że nie byłbyś przez nas kochany??? A może to jeszcze nie pora na Ciebie? Kochany Aniołku – dlaczego ten świat jest taki okrutny??? Dlaczego tam gdzie nie chcą dzieci – rodzą się one nagminnie porzucane, zakopywane jak Madzia z mojego rodzinnego miasta??? Dzisiaj miałam zabieg – szokujące było i to, że takich dziewczyn jak ja było 24!!!! Co się dzieje??? Czy coś jest w powietrzu??? A może to przez tą elektrownię w Japonii??? A nasz rząd cicho siedzi i nic nie mówi??? Czemu tak masowo odchodzą nienarodzone dzieci – szczególnie te chciane???? Siadając na krzesło przed zabiegiem lekarz zapytał czy chcę pochować dzidziusia, bo weszła taka ustawa – wtedy dopiero to wybuchłam płaczem!!! Nie umieli mnie uspokoić, nie chciałam usnąć – jakby to miało przedłużyć mu chociaż życie we mnie???? Jednak po końskiej dawce usnęłam. I śnił mi się mój mąż, mój 2 letni Mariuszek i jeszcze jakiś aniołek. I ja gdzieś tam z góry patrze na nich jak śpiewają „kto stworzył mrugające gwiazdki????” Moja gwiazdeczka kocha – na zawsze pozostanie w naszych sercach. Za parę miesięcy idę usunąć prawy jajnik z cystą. Już dziś modlę się do pana Boga, aby jednak był dla nas łaskawszy i dał nam jeszcze jedną szansę na zdrowego dzidziusia.
    Wiem, że to nie pocieszy żadną z nas, bo takie dzieciątko jest upragnione i od samego początku kochane, wyczekiwane. Jednak, jeśli wyszły jakieś nie prawidłowości być może genowe, albo wirusowe – to jeśli by to dziecko przeżyło, to czy byłoby w pełni zdrowe???? Pytam, ponieważ moja szwagierka doniosła i urodziła takie dzieciątko z licznymi wadami rozwojowymi – a jednak lekarze nie chcieli przerywać ciąży, bo biło serduszko. Dziecko z wodogłowiem, z rostrzepem kręgosłupa, z nie dowładną rączką i nóżką, z wadą serca – urodziło się siłami natury po czym po 3 dniach już nie żyło. Boże jak ta moja szwagierka dopiero to przechodziła!!! Co miesiąc gorsze wyniki, co miesiąc trauma, krzyk, płacz i nie przespane noce.
    Panie BOŻE my chcemy rodzić – bo do tego nas stworzyłeś, ale daj nam szansę na donoszone zdrowe, żywe ciąże i zdrowe dzieci! Daj nam siłę!!!! A nie odbieraj tak po prostu – bo kto daje i odbiera to się w piekle poniewiera – prawda????

  • Reply
    prymulka
    19-05-2012 at 12:27

    Myślałam,że już tu nie będę zaglądać, i jestem i widzę jak wiele z Nas traci ciążę. U mnie dziś mija 2 miesiące od zabiegu w szpitalu ale ja dalej nie pogodziłam się ze stratą mojego dziecka w 10tc. mam dobre dni ale też bardzo złe. Np przychodzę z pracy i zaczynam nagle plakać. Próbowałam wykorzystać rady w internecie pt „jak pogodzić się ze stratą dziecka” ale chyba nie działa, próbowałam napisać list pożegnalny do mojego dziecka, ale napisałam tam ,ze nie chcę się z nim żegnać,ze chcę cierpieć. Czy Wy też tak miałyście ???? Czy 2 mc po wszystkim byłyście juz pogodzone,żyłyscie normalnie???Boję się,że niszczę powoli siebie Czy Któraś z Was też przechodzi badź przechodziła takie stany ale dała sobie radę bez leków?

  • Reply
    Ann
    21-05-2012 at 21:42

    Nie da się zapomnieć niestety 🙁 Z czasem poprostu uczymy się z tym żyć. 2 miesiące po stracie dziecka to bardzo krótki okres. Wtedy chodziłam prawie na okrągło zapłakana. Teraz 5 miesięcy i 2 tyg po zaczynam powoli dochodzić do siebie. Jednak są takie dni gdy wszystko do mnie wraca z taką siłą że ból i żal powala mnie „kolana” 🙁 Co do strat je jest nas niesamowicie dużo. U nas na cmentarzu od grudnia doszło z 10 malutkich grobów 🙁

  • Reply
    niuniu
    23-05-2012 at 20:29

    Mija kolejny dzień od dnia zabiegu usunięcia ciąży. To przykre, co teraz napiszę, ale prawdziwe – dlaczego moja rodzona matka nie może uszanować mojej żałoby??? Skoro tak to odczuwam i chcę ją przeżyć godnie i w spokoju – dlaczego jest mi wytykane, że po czymś takim nie powinno się jej nosić? Teściowa dopiero po paru dniach napisała suchego sms – jak się czujesz? Ale tylko i wyłącznie dlatego, bo wypomniałam to mojemu mężowi, że w dniu kiedy powróciłam z zabiegu mój pierwszy synuś był u teściowej, i ta przy przyprowadzeniu dziecka weszła tylko na parter do klatki, a nie potrafiła wejść na górę do mnie choć na moment i chociaż współczuć??? Bo sklep był ważniejszy???? Gdy odpisałam jej szczerze – jak bardzo chce mi pęknąć serce z żalu – nie odpisała nic! Wy też tak miałyście????
    Moje koleżanki bardziej to rozumieją niż moje najbliższe osoby! Szczególnie matka, która sama przed moimi narodzinami poroniła a po moich urodzinach poddała się aborcji! DLACZEGO?

  • Reply
    Karolina
    24-05-2012 at 20:08

    Witam,

    16 maja poroniłam po raz drugi, a tak bardzo z mężem pragnęłiśmy tego dzidziusia był to 7 tydzień. Jak sie tylko dowiedziałam ,że jestem w ciązy poszłam odrazu na zwolnienie i siedziałam w domu. tego dnia rano miałam wizytę u gienekologa ,jak robiła mi usg powiedziała że nie słyszy serduszka a dwa tygodnie temu wszystko było ok, kazałą odstawić luteinę i powiedziała żebym przyszła na wizytę za tydzień że daje mi szanse na to żeby to serduszko rozwinęło się ( pojawiło się lęk i stres) pojechałam do domu i 3 godziny po wizycie zaczęłam krwawić to było straszne. Koleżanka zawiozła mnie do szpitala bo krwawienie byłko coraz silniejsze w szpitalu przy badaniu usg lekarz powiedziała że ma dla mnie żłe wieści niestety ciąża jest obumarła -zostaje pani w szpitalu i zostałam czekajac na zabieg poszłam do toalety i nie zapomne tego co zobaczyłam do końca mojego życia ( na podpasce leżał duży skrzep krwi i zarodek z dzidziusiem w środku, to było straszne przepłakałam w toalecie godzinę,aż pielegniarki zaczeły mnie szukać-zrobili mi zabieg wyłyżeczkowania macicy i położyli na sali z kobietami w zaawansowanej ciąży -to było straszne łzy same cisnęły się do oczu.
    Nie wiem jak dalej żyć, nie widze sensu , moje serce boli i krwawi a stan psychiczny nie jest dobry.
    Wyszłam ze szpitala 17 maja dzień po zabiegu. Tego dnia braliśmy z mężem ślub to była nasza 4 rocznica.
    Do dnia dzisiejszego nie mogę się pozbierać.Od 1 czerwca wracam do pracy ale nie wiem jak to będzie.

  • Reply
    Ann
    29-05-2012 at 09:42

    Karolino bardzo mi przykro. Światełko dla okruszka (*)

    Niuniu dziwi mnie to że to właśnie kobiety i zazwyczaj te które mają już dzieci potrafią takie rzeczy mówić 🙁 Ja kiedyś usłyszałam że nie wiem co tzn kochać dziecko bo nigdy je nie przytuliłam i nie opiekowałam się nim. Nie wiem jak to u was jest ale z mojej strony to raczej mężczyźni mają więcej taktu :/ Ludzie niestety nie rozumieją naszej tragedii i może starają nas pocieszyć ale nie zdają sobie sprawy że nas bardziej ranią 🙁
    Może twoja mama chce ci pokazać że mimo wszystko trzeba dalej żyć? Nie wiem kochana, tak sobie myślę głośno 🙁

  • Reply
    niuniu
    06-06-2012 at 00:40

    Dziękuję Aneczko.

    Dziś mija kolejny tydzień po stracie tego dzieciątka. Muszę Wam coś powiedzieć, nie ma dnia ani nocy, żebym nie zwracała się do mojego Mariuszka tak, by ta iskiereczka, która niestety odeszła z tego świata – również usłyszała moje prośby, moje piosenki, moją modlitwę a już szczególnie kołysanki, jakie śpiewam Mariuszkowi przed snem. Patrząc na jego łóżeczko w półmroku, w czasie gdy śpi – patrzę również w drugi koniec łóżeczka, to tak jakbym chciała ją tam odnaleźć. Piszę celowo”ją” ponieważ mam takie odczucie, że to miała być dziewczynka. Nikolka moja kochana, Nikuś najsłodszy. Jak wspominałam parę wpisów wcześniej, pod czas zabiegu gdy byłam w narkozie miałam piękny sen, widząc bawiącego się męża z moim synkiem, słysząc śpiew mojego 2 letniego synusia a potem zdanie „i już”, jakie wypowiada Mariuszek a na końcu wesoły śmiech Mariuszka i drugiego dzieciątka. Obudziłam się – już było po zabiegu. Gdy wróciłam do domu w nocy ciężko było mi zasnąć, ale miałam pomieszany sen – takie miszmasz lecz najważniejszy moment był pod koniec – zobaczyłam słodką maleńką rączkę dziecinki (drobniejszej od mojego Mariuszka) w jeansowej kurtce i z zieloną bawełnianą bluzeczką, wystającą spod rękawka. Rączka była drobniutka i chłodna, ze słodkimi dziurkami na kosteczkach. Trzymała mnie za palec u prawej ręki tak kurczowo, że gdy się przebudziłam, ten uścisk czułam nadal!
    Dwie noce potem znów śliczny sen, że oboje z mężem bawimy się z 2 dziećmi: z Mariuszkiem i drobniejszą malutką istotką. I wszyscy tacy szczęśliwi, że jesteśmy razem 🙂
    Dobrze, że chociaż marzeń sennych nikt nam nie odbierze…………..

    ps. jak myślicie, czy te aniołki odradzają się ponownie przy tych samych rodzicach???

  • Reply
    Ann
    06-06-2012 at 20:38

    Niunia , ktoś mi kiedyś zadał takie same pytanie po moim śnie 🙂 W moim śnie moja córeczka miała 5-6 latek i pokazywała mi coś paluszkiem żebym to zobaczyła i powiedziała że wszystko będzie dobrze. Chwilę potem śniło mi się że wracam ze szpitala do domu z maleńką dziewczynką.

    Kilka tygodni po pogrzebie w nocy czułam jakby malutkie paluszki delikatnie głaskały mnie po ręce…

    Wczoraj minęło pół roku odkąd moja Lenka jest aniołkiem 🙁

  • Reply
    Dorota
    09-06-2012 at 19:48

    WITAM CHCIAŁA BYM WAM OPOWIEDZIEĆ SWOJĄ HISTORIĘ JA STRACIŁAM W SUMIE 4 CIĄŻE 17 TYG 18 TYG 19 TYG I JEDEN POGRZEB PO KAŻDEJ CIĄŻY CIERPIAŁAM BARDZO WPADŁAM W NAŁÓG ALKOHOLOWY ZAMKNEŁAM SIĘ W SOBIE Z NIKIM NIE CHCIAŁAM ROZMAWIAĆ A NAWET CHCIAŁAM POPEŁNIĆ SAMOBÓJSTWO ZA KAŻDYM RAZEM JAK JESTEM NA CMĘTARZU PŁACZE A POGDZEB BYŁ 3STYCZNIA 2008 ROKU NIE CHCIAŁAM JUŻ NIGDY ZAJŚĆ W CIĄŻE ALE PEWNEGO DNIA ŚNIŁY MI SIĘ MOJE DZIECI I POWIEDZIAŁY MAMO SPRÓBUJ ZNÓW SIĘ ŚMIAĆ OD TAMTEGO MOMĘTU OTRZĄSNEŁAM SIĘ I POSTANOWIŁAM ZE BĘDĘ WALCZYĆ STRACIŁĄM SIĘ ALE BYŁO TRUDNO PONAD 40 TYŚ STRACIŁAM NA LEKARZY W CAŁEJ POLSCE BO KAŻDY LEKAŻ NIE WIEDZIAŁ CZEMU NIE MOGŁAM DONIEŚĆ CIĄŻY W ZESZŁYM ROKU ZASZŁAM W CIĄŻE I ZNÓW POJAWIŁ SIĘ STRACH ALE PRZYPOMNIAŁĄM SOBIE ZEBY WALCZYĆ I TAK TRAFIŁAM DO PR.DĘBSKIEGO W SZPITALU BIELAŃSKIM I ON DAŁ MI SZANSE NA DONIESIENIE CIĄŻY STWIERDZIŁ U MNIE NIE WYDOLNOŚĆ SZYJKI MACICY PODSZYŁ MNIE W 12 TYG I DZIĘKI TEMU MAM DZIŚ PIEKNEGO 2 MIESIĘCZNEGO SYNKA URODZIŁ SIĘ W 33 TYG JESTEM BARDZO WDZIECZNA PROFESOROWI ZA POZWOLENIE BYM BYŁA MAMĄ ZAWSZE PAMIĘTAM O SWOICH DZIECIACH I ŁZY MI LECĄ ALE MAM JUŻ DLA KOGO ŻYĆ ALE ZAWSZE BĘDE ICH MIAŁA W SERCU

  • Reply
    agnieszka
    29-06-2012 at 19:28

    Ja straciłam moje kochane dziecko w 12 tyg.miałam plamienie-pojechałam do szpitala-lekarz powiedział -serce nie bije.bardzo kocham moją ANIELKĘ(16.VI.12)-mojego aniołka który jest w niebie-tak bardzo chciałam tej dzidzki-niestety nie było mi dane mieć ją przy sobie.Wierzę żę Bóg się opiekuje moją dzidzką i że kiedys bedzie mi dane spotkać się z nią.

  • Reply
    iwona
    07-07-2012 at 21:41

    Straciłam kruszynkę 4 dni temu w 9 tygodniu po raz 2(poroniłam za 1 razem 3 lata temu-pusty pęcherzyk), serce przestało jej bić.Najgorsze jest to, że nawet nie wiem jak wyglądała bo nie byłam w stanie spojrzeć(wyłam tylko z bólu i mdlałam) i że nie pochowaliśmy jej mimo,że przed przyjęciem do szpitala pielęgniarka zapytała nas o to.Nie wiem, jak mogłam tak zrobić. Brzydzę się sobą.

  • Reply
    Asia
    10-07-2012 at 13:32

    Dziewczyny, strasznie mi przykro ze was to spotkalo. Sama teraz jestem w ciazy wysokiego ryzyka u lek o chlopcow- blizniaki towarzyszy mi caly czas.

    Z tego powodu naczytalam sie juz bardzo duzo literatury medycznej i przy wczesnych poronieniach ( 1 trymestr) na prawde niewiele da sie zrobic. Zarodek jest za slaby lub uszkodzony i nic na to nie poradzimy. Dochodzi do naturalnej selekcji.
    Jesli jednak macie za soba wiecej niz jedno poronienie robcie badania! Jesli jest przyczyna to moze uda sie zapobiec tragedii na przyszlosc? Ja jestem od poczatku ciazy na heparynie drobnoczasteczkowej bo blizniaki podarowaly mi zator zyly glownej.
    Trzeba sie badac bo czesto jest jakas przyczyna i mozna zapobiec.
    TO NA PRAWDE NIE WASZA WINA!

  • Reply
    Anna
    17-07-2012 at 08:56

    Ja straciłam swojego aniołka 2 lipca 2012 r.Byłam w 39 tygodniu ciąży zostało mi 10 dni do planowanego terminu.Poszłam jak zwykle do kontroli i gdy położna na badaniu ktg nie wykryła tętna i bicia serduszka mojej córeczki przeraziłam się, usg to potwierdziło.W szpitalu przeżyłam koszmar wywoływali mi poród to było straszne nie mogę się po tym wszystkim pozbierać.Całą ciążę przechodziłam super bardzo dobrze się czułam a wyniki miałam bardzo dobre.A moja kruszynka zrobiła sobie w moim brzuszku węzeł prawdziwy i to było przyczyną tej tragedii.Zacisnęła nóżką albo rączkami pępowinę.Lekarze mówią że taki przypadek trafia się 1 na kilka tysięcy,więc dlaczego mnie to spotkało?Tak czekaliśmy na naszą kruszynkę byliśmy tacy szczęśliwi a teraz cały świat nam się zawalił.Nie wychodzę prawię z domu ale chodzę do psychologa żeby nie wpaść w depresję,mam w domu śliczną 7-letnią córcię i kochanego męża więc mam dla kogo żyć,chociaż jest to bardzo trudne.Nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć, to co czuję matka która straciła dziecko.Płaczę cały czas jest mi tak ciężko.Przed córką i mężem udaję że jest już lepiej.Mam 32 lata i każdy mi powtarza,że najlepsze lekarstwo to kolejna ciąża ale ja się boję,że mogłoby się to znów powtórzyć i już był kolejnej takiej tragedii nie przeżyła.Chociaż myślę o tym aby odczekać pół roku i począć znów starania.Nigdy nie zastąpię mojego ślicznego aniołka ale mogłabym wrócić do normalności.Klaudia Mamusia bardzo cię kocha.

  • Reply
    andzela
    06-08-2012 at 22:15

    Ja straciłam swojego aniołka w 12tyg. teraz w listopadzie by miał 2 latka. chodziła co tydzień do lekarza ponieważ co tydzień robił mi badania krwi itp, dziwne dla mnie było to że badał mnie tylko raz jak poszłam upewnić się czy na pewno jestem w ciąży, później chodziłam co tydzień do lekarza i pytałam dlaczego mnie nie bada twierdził że nie widzi przyczyn aby badać.Aż nadszedł ten dzień poszłam na USG lekarz nie chciał mi powiedzieć co jest wysłałm mnie do swojego ginekologa ten stwierdził po długim ciągnieciu go za język że mam torbiela i dał skierowanie do szpitala tam oczywiście z 1,5 godziny przeprowadzania wywiadu, badania itp… wieczorem przyszedł jakiś młody lekarz stwierdził że mam niby raka szyjki macicy dla mnie szok miałam wtedy 21 lat….lekarz kolejnego dnia stwierdził że dziecko już od jakiegoś czasu suię nie rozwija oczywiście narkoza, łyżeczkowanie…nie chiałam nikogo widzieć z nikim rozmawiać chciałąm zostać sama …. mineło ponad półtora roku a ja nadal nie mogę sobie poradzić, mojego narzeczonego bratu urodził się synek co wizyta tego maleństwa mam totalną depresję. od dłuższego czasu rozważam założenie spirali poprostu nie chce m mieć juz dziecka może tyle że nie chce ale boje się znów je utarcic…

  • Reply
    Aga
    27-08-2012 at 11:41

    czytam, czytam i czytam Wasze posty i łzy same cisną się do oczu….
    jednak nie jestem sama… jest Was mnustwo…. Mamy małych Aniołków…
    Mój Aniołek poszedł do nieba w nocy 09-10/11/2011. To był dopiero 5-6 tydzień jak się okazało w szpitalu, dowiedziałam się o ciąży 5 dni przed poronieniem. Zdążyliśmy z mężem przez te 5 dni zaplanować najbliższe 20 lat naszego życia. Niestety nie udało się. Nawet nie zdążyłam pójść na umówioną wizytę do ginekologa. Po tym zdarzeniu spotkałam się okropnymi komentarzami ze strony lekarki u której byłam na kontroli po łyżeczkowaniu i zagojeniu się ran
    „Bzdury pani opowiada, to nie była żadna ciąża. Pani nie była w żadnej ciąży!”
    „SŁUCHAM?”
    „Pęcherzyk to nie ciąża!”-usłyszałam
    Przeżycie samo w sobie było najgorszym co mnie w życiu spotkało i do tego jeszcze te słowa ,pożal się Boże, wielkiej pani doktor. Kobiety.
    W szpitalu zostałam potraktowana dosłownie jak „krowa”. Zgodę na zabieg podpisywałam na kolanie..rozebrana od pasa w dół i przypięta pasami do fotela na sali operacyjnej-bo pan doktor zapomniał dać mi jej wcześniej.. o pozostałych osobach z personelu szpitala nawet nie chce wspominać…. nikomu tego nie życzę!!!!!

    Ale mam teraz kolejną fasolkę w brzuszku, a konkretnie Groszka-tak mówimy na naszego dzidziusia:) To już 13 tydzień… serduszko bije!
    Rośnie! Cieszę się bardzo a z drugiej strony się boję, boje się cieszyc tak jak wtedy…. ciągle mam dziwne bóle podbrzusza, infekcję której nie mogę sie pozbyć od miesiąca…. Bardzo się martwie o naszego Groszka mimo tego, że powinnam dla jego dobra zachować spokój. Ale nie da się… Wcześniejsza historia daje o sobie znać, chociaż myślałam, że juz sie pogodziłam z utratą pierwszej ciąży.

  • Reply
    Lafi
    03-09-2012 at 11:21

    Witam was serdecznie.
    Też straciłam swoją kruszynke w 9 tc 4.03.2012, w szpitalu miałam opieke dobrą, wsparcie, teraz jestem w 14 tc,z dzidzią wszystko dobrze, ale obawy pozostają, każde pójście to ubikacji… rozmumiecie. czuje ze będzie wszystko ok ale strach jest. Aga podobnie mamy:)
    pozdrawiam

  • Reply
    Aga
    03-09-2012 at 11:49

    Lafi-trzymam kciuki, u mnie póki co kolejny tydzień, to już 14:) ale bez wizyty w szpitalu na izbie przyjeć sie nie obeszło, na szczęście wszystko w porządku… Plamienia były winą lekarza „debila”, który uszkodził mnie wziernikiem na badaniu kontrolnym. Już nie będzie zajmował się moją ciążą, znalazłam innego lekarza:)
    pozdrawiam:)

  • Reply
    Ann
    03-09-2012 at 21:02

    hej dziewczyny, znam ten strach o maluszka. Nam mamom po stracie będzie towarzyszył przez cały czas. U mnie również zaczął się 14 tydzień 🙂

  • Reply
    Aga
    04-09-2012 at 14:00

    Ann gratuluje:) trzymam kciuki!

  • Reply
    prymulka
    03-10-2012 at 11:42

    Zazdroszczę Wam dziewczyny i gratuluję.Mam nadzieje,ze będzie wszystko dobrze. Ja dziś miałam mieć termin (tak sobie obliczyłam sama)niestety w marcu 2012 poroniłam.Myślałam,że już się pogodziłam ze wszystkim,ale dziś też dostałam smsa od koleżanki ( zaszłyśmy w ciążę w tym samym czasie)i ona wczoraj urodziła dzidziusia a Ja czuję się taka nieszczęśliwa. Ona ma dziecko a ja nie. Na dodatek nie mogę się zacząć starać z powodu pracy.I muszę czekać do lipca. A mam juz 32 lata. Trzymajcie się i dbajcie o siebie.

  • Reply
    ANIOŁY moje na zawsze . . . . . poroniłam
    20-10-2012 at 12:19

    Dlaczego to tak boli. Niby minęło ponad dwa lata odkąd poroniłam trzecie dziecko, a wystarczy chwila zamyślenia i wszystko sobie przypominam, ból, smutek wszystko wraca.

  • Reply
    Kindzi
    01-01-2013 at 22:37

    ja też się czuję nieszczęśliwa…poroniłam ponad pół roku temu a to wciąż boli…
    wszystko to opisuję u siebie na http://calywielkiswiat.wordpress.com/

  • Reply
    Edi
    01-05-2013 at 18:35

    Od poczatku 2013 roku jakoś mi sie nie układa, jednym słowem problem za problemem i nie widać oby miało byc lepiej. Spotkała nas okrutna tragedia, zmarł nasz dlugo wyczekiwany synek. Juz od poczatku były problemy, 7 tydz krwawienia; 12 tydz przeziernosc karkowa 5,7 diagnoza: wady genetyczne lub chore serce. Wynik amniopunkcji prawidłowy, nadzieja wróciła ze bedzie dobrze. 16 tydz pozostało sprawdzić serduszko, kardiolog stwierdził ze serce wyglada ok ALE jest plyn w plucach, następne USG w tym samym dniu obrzekniete nóżki. Straciłam wtedy wiarę ze moze byc dobrze. 18 tydz: brak akcji serca. Trzy dni pozniej poród. Wielki szok, nie przypuszczalam ze to wszystko tak szybko sie potoczy. Miałam iskierke nadzieji ze moze sie uda, przecież cuda sie zdazaja, ale nie bylo to nam dane. Pozostał ogromny smutek i rana w sercu ktora jakoś nie chce sie goic. Starsza córeczka bardzo czekała na braciszka, chce miec jeszcze dzieci ale boje sie ze znowu bedziemy mieli pecha, bo jakoś ten rok przynosi nam same porażki. Kiedy moge sie starać o jeszcze jednego dzidziusia? Mam 30 lat a curcia prawie 5, nie chce dluzej czekać, bo nikt nie wie co moze przynieść nam jutro. To juz drugi raz jak sie nie udało, pierwszym razem bylo puste jajo plodowe (11 tyg zabieg). Gdzie jest Bóg, i czemu musi nas tak doświadczac.

  • Reply
    Renata
    12-05-2013 at 21:31

    Ja rowniez stracilam dwoje dzieci w szostym i piatym miesiacu ciazy…tragednia..teraz boje sie zachodzic ponownie mimo ze uplynelo juz kilka lat od tego zdarzenia…ale trauma pozostala nadal…

  • Reply
    moniaa
    24-06-2013 at 09:37

    Witam, ja straciłam swoje pierwsze najbardziej upragnione maleństwo w 9tygodniu ciąży. Wydarzyło się to w sobotę 22.06.2013r i nie wiem jak dam rade z ta myślą,że w jednej chwili mam w sobie maleństwo a następnie w kilku minutach zaczynam je po prostu tracić ;( Nikt kto nie stracił dziecka nie zrozumie tego co się czuje ;( i nigdy w życiu kolejne dziecko nie zastąpi mi pierwszego ;((((

  • Reply
    ola
    17-07-2013 at 13:18

    Witam wszystkie mamusie aniolkow, 9 maja urodzilam moja piekna kruszynke niestety byl to 22 tydzien nie przezyla, idac do lekarza nawet nie myslalam ze taki koszmar mi sie przytrafi. O dzidzie staralismy sie bardzo dlugo az w koncu udalo sie , byl to nasz prezent pod choinke bo wtedy byla poczeta, po wizycie w klinice okazalo sie ze tak ,ze jest, ze serduszko bije, bylam najszczesliwsza osoba chociaz nadal sie martwilam czy oby napewno wszystko jest ok, pierwsze trzy miesiace balam sie strasznie, i przechodzilam z potwornym bolem migrenowym i mdlosciami ale i cieszylam sie ze bedziemy mieli nasza upragniona istotke wiec nic nie mialo wiekszego znaczenia. Do lekarza chodzilam z kazda doleglowiscia, ktora mnie niepokoila. Na 9 maja umowilam sie do lekarza bo mialam wysypke , ktora nie znikala, zadne przepisane wczesniej mascie nie pomagaly, rano przed samym pojsciem mialam uplawy, ktore nie wskazywaly na nic tak dramatycznego poniewaz byly przezroczyste tak jakbym nie trzymala moczu i tak tez myslalam, podczas wizyty powiedzialam lekarzowi o wszystkich dolegliwosiach, zbadala mi brzuch i stwierdzila ze plyn nadal jest ale da mi skierowanie do szpitala bo trzeba to zbadac bardziej szczegolowo, za nim trafilam do szpitala dostalam krwawienia to bylo cos okropnego, nie wiedzialam dlaczego i co bedzie dalej. Po pol godzinie trafilam do szpitala, pani doktor zbadala serce dzidzi i jeszcze bilo, ucieszylam sie i pomyslalam ze wszystko bedziek ok, powiedziala ze musi mnie jeszcze zbadac, po badaniu powiedziala ze jej przykro, nie wiedzialam o co jej chodzi a ona ze akcja porodowa sie zaczela i ze musze urodzic moja mala Nikole, i czy chce ja miec w ramionach jezeli bedzie zyla do momentu kiedy odejdzie. Nie mogla m uwierzyc co ona do mnie mowi, to co nie , bede miala mojej corki? Po pieciu godzinach urodzilam malenka Nikolke powiedzieli ze nie zyje, podali mi ja na rece a ja poczulam Jej dwa ostatnie westchniecia, mialam ja w ramionach i nie chcialam jej oddac chcialam zeby z nami zostala, i tez tak jest mojego aniolka dusza ulotnila sie jak byla w moich ramionach a Jej prochy mamy w domu, jest z nami pod inna postacia. Minely dwa miesiace i osiem dni jest mi ciezko jak kazdej mamie po stracie dziecka, jakos sobie radze bo musze dla mojego meza, on to tez bardzo przezywa tylko tak jak kazdy mezczyzna nie okazuje tego, jest mu ciezko jak widzi mnie placzaca ale ja mu mowie ze potrzebuje tego. Jest ciezko przetrwac czas po stracie ale kazdy musi przejsc to na wlasny sposob, ja wrocilam do pracy bylo okropnie kiedy pewnego dnia ktos zapytala sie, jak czuje sie moje dziecko, nie wiedzial o mojej tragedii. Tak bardzo kochamy CieNikolko przysnij mi sie chcociaz tyle bede miala radosci.
    Bym mogla pisac bez konca i podzielic sie smutkiem z osobami , ktore mnie rozumnieja, bo jest latwiej,
    U mnie stwierdzili ze mialam GBS jest mi nawet ciezej wiedzac ze mozna bylo temu zapobiedz.

  • Reply
    Ania
    29-07-2013 at 18:42

    Witajcie, współczuje wam bardzo drogie koleżanki ja straciłam swoje maleństwo w 32 tyg ciąży. To była nasz wymarzona wyczekiwana kruszynka mieliśmy z mężem mieć córeczkę Nadię bo mamy synka który ma 9 lat wszyscy czekaliśmy a tu niestety nie ma naszego aniołka odeszła 28-06-2013 to tak boli nie da się opisać .Udaje przed wszystkimi że jest super ale tak nie jest do d…tłumaczą mi że mam dla kogo żyć ale to tak jak by mi pękło serce mam nadzieję że mi się przyśni mój Aniołek moja Nadusia córeczko jestem zawsze z tobą pamiętaji kochamy vię bardzo mocno.

  • Reply
    blumhen
    08-10-2013 at 11:34

    witam!ja straciłam swoje dzieciątko w 15 tygodniu ciąży 24 września akurat w drugą rocznice ślubu i jeszcze nie wiem dlaczego bo czekam na wyniki badań. Najgorsze jest to że usg genetyczne które robiłam 10 dni przed tym jak odeszły mi wody w nocy jak połozyłam się spać było w porzadku wszystko, dziecko ruchliwe bardzo, szyjak zamknięta,itd.Pochowalismy naszego aniołka mimo że nie wiedzielismy jeszcze co będzie, na odczucie moje miał być chłopczyk i dalismy mu na imię Adaś.Dlaczego to tak strasznie boli. Dlaczego te wody mi odeszły…

  • Reply
    marta
    13-10-2013 at 18:17

    Witam serdecznie! Ja tak samo, jak wszystkie tu obecne mamy aniołków jestem w żałobie, straciłam synka w 23 tyg ciąży, jest to straszny ból i pretensje do całego świata, tak bardzo pokochałam mojego maluszka. Do tej pory mam ten obrazek przed oczami jak trzymam mojego nieżyjącego syneczka na rękach i nie żałuję że chciałam go zobaczyć, bo myślami wracam do tego wspomnienia, nigdy nie zapomnę tych smutnych, maleńkich usteczek…Jednak nie załamujmy się kochane mamy, wiem że tak łatwo mówić, ale pamiętajmy że każdej z nas aniołek śpi na swojej chmurce i jak przyjdzie na którąś z nas czas to będziemy mogły obudzić swojego aniołka i przytulić 🙂 Póki co tutaj jesteśmy potrzebne, bo przecież niektóre z nas już są mamusiami, a inne znów będą mamusiami i każda z nas ma dla kogo żyć…. Pozdrawiam!

  • Reply
    Kazara
    17-10-2013 at 09:07

    Witam wszystkie mamy! Moja historia jes podobna do wielu tu opisanych dlugo staralismy sie z mezem o dzidzie po leczeniu nareszcie na tescie 2 kreseczki i ogromna radosc az do usg w 7 tygodniu lekaz nie mogl znalezc pecherzyka mimo ze bthcg roslo po 2 tygodniqch okazalo sie ze jest pecherzyk ale serduszk nie bilo 🙁 musialam miec zabieg ktory niemilo wspominam jednak udalo mi sie po 3 m zajsc w kolejna ciaze urodzilam sliczna coreczke jednak strach przed kazdym usg ogromny po roku chcielismy miec kolejna pocieche udalo sie sie szybk zajsc w ciaze jednak jak zobaczylam 2 kreseczki na tescie ohromny strach czy bedzie ok i po 2 dnach szczescia czekania na umowiana wizyte zaczelam krwawic tafilam do innego lekaza bo moj byl na urlopie powiedzial ze albo poroniene albo ciaza pozamaciczna wiec szpital tam trafilam na nieludzki oddzial izby przyjec gdzie nikt nic nien chcial powedziec okazal sie ze mialam ciaze pozamaciczna moje malenstwo zylo i roslo ale w jajowodzie ktory mogl peknac co skonczypo by sie tragiczne dla mnie wiec nie moglo rosnac i mimo ze niedawn urodzilam druga corczke to ciagle mam w swiadomosci ze to rosnace dziecko mojego aniolka musieli usunac mimo ze zylo bo zabilo by mne latwiej bylo mi gdy poronilam mowilam sobie tudno poprostu umarl bog tak chcial ale zabic rosnace dziecko bo wybralo zle miejsce w moim brzuchu jest czyms strasznym i nie do opisania. Ale trzeba byc silnym dla ppociech ktore mam i bardziej je kocham b cala milsc do joe narodzony h moich aniolkow przelewam na nie. Trzymajcie sie dziewczyny i pamietajcie ze nasze Aniolki w niebiei maja lepiej niz tu na ziem mimo ze nam jest gorzej a kiedyc bedzimy z nimi razem

  • Reply
    K.
    22-10-2013 at 18:35

    Witajcie..
    Czytam Wasze wpisy.. Wróciły wspomnienia i przeżycia, do których staram się nie wracać, bo nie potrafiłabym poradzić sobie sama ze sobą. Najgorzej jest 1.11, najpierw idę do Kościoła, i jest ta świadomość, że to nie święto zmarłych, ale żyjących Świętych, więc radosne !Potem idę na cmentarz, na groby bliskich, i mijam malutkie groby dzieci. Czytam w jakim wieku zmarły.. Koszmar wraca.. Jest bunt, że ja nie mam takich grobów, bo moje Dzieci zmarły w takim wieku, że nie mogły mieć nawet grobu. A ja nie mogę ich tam odwiedzać, dbać o te małe mogiłki, więc tak jakby choć trochę o Nie.. 3 razy straciłam ciążę, na bardzo wczesnym etapie. I spotkały mnie wtedy bardzo złe słowa, głównie ze strony lekarzy.. Pozdrawiam szanowną panią doktor, która powiedziała mi, że przecież będę mogła mieć jeszcze dzieci. Po pierwsze, wcale nie wiadomo, czy będę mogła mieć – przestałam zachodzić w ciąże, z czym dotychczas nie było problemów. Po drugie, tego konkretnego Dziecka już mieć nie będę, a to właśnie to Dziecko pokochałam.. Marzyłam o nim..I cóż z tego, że dla doktorów to były tylko cholerne cyferki/ „2 kreski” ? Dla mnie to było Dziecko, spersonalizowana Osoba. Którą mi zabrano.
    Zrobiłam wszystkie możliwe badania – jestem zdrowa. Nie wiadomo, dlaczego ronię. Być może przyczyną był stres. Mój były już partner wprost mówił, że nie cieszy się z ciąży i -cytuję- ” jak w ogóle mogło do tego dojść” !!.. „On nie będzie ukrywał, że się nie cieszy-bo się nie cieszy. I wspierał mnie też nie będzie, bo musiałby udawać że mu przykro- a jemu przykro nie jest, on się cieszy ” !!! Dziś uważam że byłam głupia, będąc z nim tak długo. Zachowywał się jak ostatnia świnia. Ale kobieta jest silna, wiele potrafi znieść. Nawet samotną żałobę.

    Dziś jestem z fantastycznym mężczyzną, planujemy dzidziusia. Tylko ja okropnie się boję, żeby znów nie stracić swojego Maleństwa. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, że znów mogę być w ciąży. Ale może to jest możliwe, i może jest możliwe, że urodzę zdrowego Malca. Nawet boję się o tym marzyć.

  • Reply
    katiusza
    01-11-2013 at 20:28

    Witam
    Czytam Wasze historie i wciąż szukam nowych, odwiedzam nowe strony…w poszukiwaniu ukojenia. W sierpniu 2012 z narzeczonym będąc na wakacjach oboje uznaliśmy, że chcielibyśmy mieć dziecko…to było piękne chcemy i robimy…niestety okazało się, że nie jest łatwo…pół roku i nic…w lutym postanowiliśmy wziąć ślub w czerwcu. W kwietniu okazało się że jestem w ciąży. Cieszyłam się jak dziecko, choć nie manifestowałam tego wszem i wobec, ale po takim czasie nareszcie się udało.Odstawiłam wszystkie przygotowania do ślubu i wesela na drugi plan 15 czerwca wielki dzień, wszyscy goście już wiedzieli bo to już 3 miesiąc…12 czerwca zauważyłam że plamię – była godzina 22 z minutami, natychmiast pojechaliśmy do szpitala…okazało się, że serce przestało bić ( tydzień wcześniej) Personel w szpitalu ok…ale co z tego…w czwartek zabieg, w piątek mnie wypuścili…w sobotę wesele. Okazuje się, że jestem bardzo silną kobietą, bo wzięłam ten ślub i „bawiłam” się na swoim weselu do 3 rano. Idealnie weszłam w rolę zbuntowanej, obrażonej i wypierającej ze świadomości to co się stało…Mój związek z kochającym mężczyzną został wystawiony na wielką próbę… zaczęłam popijać, wróciłam do palenia papierosów, ciągłe kłótnie i płacz. Ciągłe udawanie – w pracy tylko część osób wiedziała,przed całą resztą grałam jak gdyby nigdy nic…dzisiaj jest o niebo lepiej, pogodziłam się już chyba z tą stratą…ale to nie znaczy że zapomniałam…będąc w ciąży miałam owe skurcze w plecach i brzuchu, a tydzień przed poronieniem powiedziałam do męża że czuję się jakbym nie była w ciąży – nie chciało mi się wymiotować, zachciało mi się pomalować, nie chciało mi się spać…ale skąd mogłam wiedzieć to była moja pierwsza ciąża:( gdybym tylko wiedziała że coś jest nie tek…może udało by się coś zrobić…ale nie wiedziałam, myślałam że tak ma być, pod koniec 3 miesiąca ponoć ustępują te dolegliwości. Strasznie boję się kolejnej ciąży…kolejnego rozczarowania…Jeszcze okazało się że mam chore zatoki…co odwlecze decyzję o staraniu o kolejne dziecko…Boże jak bardzo podziwiam Was moje kochane, te które mają tyle prób i porażek za sobą…bardzo trzymam kciuki Was wszystkie

  • Reply
    mama
    02-11-2013 at 11:59

    życie doświadcza nas bardzo boleśnie…
    mamy z mężem 4 letnią córkę. w końcu doszliśmy do wniosku ze pora na kolejną dzidzię i tak w sierpniu się za to zabraliśmy… udało się za pierwszym razem. tak bardzo się cieszyliśmy…
    16 października poszłam po lekarza powiedział że to 8tc i że wszystko jest dobrze…21 października trafiłam do szpitala z krwawieniem… dzień później okazało się że to 11 tydzień ciąży i że to ciąża bliźniacza… niestety serduszka moich okruszków już nie biły…
    życie jakby się dla mnie zatrzymało… wszystko straciło swoje kolory…
    w sercu mam ogromny ból i pustkę… tak bardzo kocham swoje maluszki i bardzo za nimi tęsknie… mimo że nie miałam okazji ich nawet zobaczyć… wiem że moje Aniołki są teraz w niebie i czuwają nad nami…
    Moje Okruszki

  • Reply
    Justka
    04-11-2013 at 00:03

    Kochany Antosiu minęły 2 tygodnie jak nie ma Cię z nami.
    Kochany Syneczku Czy znałbyś moje imię, gdybym spotkała Cie w Niebie?
    Byłoby tak samo, gdybym spotkała Cie w Niebie?
    Muszę być silna i iść dalej,
    Bo wiem, że nie mogę zostać tu w Niebie.
    Czy wziąłbyś mnie za rękę, gdybym spotkała Cie w Niebie?
    Czy pomógłbyś mi wstać, gdybym spotkała Cie w Niebie?
    Znajdę moją drogę przez noc i dzień,
    Bo wiem, że nie mogę zostać tu w Niebie.
    Nigdy nie sądziłam że może spotkać mnie coś takiego.Poroniłam w 5 tygodniu ciąży i wiem że to był chłopczyk czułam to od początku.Zawalił się świat i wiem, że już nigdy nie będzie tak samo.Nie chcę i chyba jeszcze nie potrafię opisać mojej historii. Mieszkam w Anglii i mam prośbę bardzo bym chciała założyc jakąś grupę wsparcia dla dziewczyn po poronieniu tutaj w Angli ,może już taka gdzieś istnieje. Bardzo proszę o kontakt jeśli ktoś wie coś na ten temat albo chciałby dołączyć i pomóc bo narazie nie wiem jak się za to zabrać.

  • Reply
    kyna
    18-11-2013 at 14:54

    Witam wszystkich,

    serdecznie współczuje wszystkim mamą i zarówno tatusiom którzy przeżyli coś tak okropnego. Sama z swoim mężem czekaliśmy na naszych synków których straciliśmy w 21 tygodniu ciąży.
    Dowiedziałam się tego na badaniu kontrolnym w czwartek (14.11.2013). Mój mąż był w Dablinie. Po tej wiadomości był u mnie już o pierwszej nocy. Tak naprawdę bez jego wsparcia bym sobie nie poradziła, miałam takie myśli, że moje życie nie stanowiło dla mnie już nawet sensu i chciałam z nim skończyć.
    W poniedziałek pojechaliśmy do szpitala. Znowu badania i jednak ta sama diagnoza- płód już nie żyje. Najgorsze, że nikt w stanie nie był nam powiedzieć czemu tak się stało. Cały czas wszystko było dobrze a tutaj człowiek dowiaduje się czegoś takiego. Szukałam przyczyn i analizowałam każdy tydzień bo sądziłam, że może to ja sama coś zrobiłam źle. Jednak szukanie winy w samej sobie nie pomogło.
    Jeszcze wiadomość w szpitalu, że będzie trzeba je urodzić naturalnie. Coś strasznego, ale jak? Przecież to już jakiś koszmar. A potem jeszcze zabieg…Mogę być wdzięczna jedynie mojemu mężowi za wsparcie i czas ten który był ze mną bo to dużo daje. Taraz oboje jesteśmy razem w domku. Nasze dzieci urodziły się martwe ale zostały po błogosławione i będą również pochowane. Daliśmy im również imiona: Sebastian i Kamil. Uważam, że to bardzo dobre jak ma się taka możliwość. Wtedy czujesz się inaczej bo jednak było już to dziecko tylko o wiele mniejsze.

    Nigdy nie sądziłam, że może spotkać mnie to ale wierzę w głębi serca, że jeszcze będę słyszeć płacz dziecka i jego pierwsze kroki. To powoduje, że tak naprawdę staram się dalej żyć i wierzyć w lepszy czas dla mnie i mojego męża!
    Ta strata uświadomiła mi jedno: że tak ciężka chwila zbliżyła mnie z moim mężem i pokazała jak mocne uczucie jest miedzy nami. Nie zostałam sama a wręcz z osobą która tak bardzo mnie kocha.

    Życzę każdej kobiecie, żeby znalazła w sobie taka siłę i wsparcie męża!

  • Reply
    Ania
    23-11-2013 at 10:34

    Witajcie Dziewczyny, ja również ogromnie cierpię, tydzień temu poroniłam drugą ciążę. Żyć mi się nie chcę, tak bardzo pragnęłam tego dzieciątka. Mąż mnie wspiera ale chce zapomnieć, nie chce o tym mówić, a ja tracę wiarę, że będzie dobrze, tyle się modliłam, dlaczego tak sie stało, obecnie czuje złość i smutek na przemian, boję się co będzie dalej nie chce żebyśmy byli sami, tak bardzo chce urodzić DZieciątko podobne do mojego Męża, wiem jak tego też pragnie. Pozostają nam teraz badania genetyczne, muszę je zrobić, żeby nigdy to się juz nie powtórzyło, czy Wy robiłyście badania kariotypu? Pozdrawiam Was serdecznie i łączę się z Wami w bólu:*

  • Reply
    Michasia
    23-11-2013 at 17:27

    Mój koszmar rozpoczoł się 31.10.2013 lekki ból brzucha i biegunka. Miałam zaparcia przez całą ciąźę dlatego mnie biegunka zaniepokoiła. Ale pomyślałam to juz wkońcu piąty miesiąc dolegliwości mineły. Niestety myliłam się! Idąc do ubikacji zobaczyłam krew. Skontaktowałam się z swoim lekarzem i kazał przyjechać na szpítal. Po badaniu diagnoza
    Była jak wyrok ROZPOCZEŁA SIĘ AKCJA PORODOWA! Oczy załzawiły i na tą wieść dostałam krwotoku.położyli mnie na salí dali kroplówki i nieszczęsny poród zatrzymano.po zatrzymaniu krwawienia zaczely sączyć mi się wody. Zrobiono usg wody byly w normie ale po nocy jak sie odkrylam i zobaczylam ze brzuch mi opadl caly moj swiat sie zawalil! Juz wiedzialam ze nasza coreczka odejdzie na zawsze! Przez kolejne dwa dni musialam lezec i czekac az zacznie sie porod poniewaz nie mogli mi wywolac porodu bo ciaza byla zywa. 06.11.2013 o godzinie 17.00 urodzilam coreczke ktora zyla jeszcze przeszlo dwie godziny. Najgorsze dla kobiety przezyc bol porodu i nie dostac swojego ukochanego dziecka. Mijaja kolejne dni a moj bol jest nadal taki mocny.21 tydzien ciazy czulam ruchy dziecka w brzuchu a teraz taka pustka. Bol serca nie ustepuje jest coraz gorzej dni nie maja do mnie sensu! Jedno pytanie Boze dlaczego dajesz nam dar zycia a potem w taki sposob odbierasz? Przyczyna mojej straty byl Gbs!

  • Reply
    Nata
    23-11-2013 at 19:00

    Witam, mam 23 lata. Poraniłam 3 razy. Pierwszy raz w 4 tygodniu( była to wpadka), drugi raz w 23 tygodniu ostatni raz (tydzień temu)- 12 tydzień. Za każdym razem przeżywam to bardziej. Pierwsza ciąża była wynikiem lekkomyślności i nie wiedziałam że jestem/byłam w ciąży do póki nie znalazłam się w szpitalu. 2gi i 3ci raz był planowany. Druga ciąża pojawiła się nawet szybko i nie myślałam, że może się źle skończyć. Wtedy jeszcze pracowałam. Gdy poroniłam rzuciła się w wir pracy. znalazłam dwie inne roboty. Robiłam wszystko żeby nie myśleć, zapomnieć. Czasami zapominałam.. zapominałam też jeść. Dzięki narzeczonemu jakoś doszła do siebie. O trzecią ciąże staraliśmy się ponad pół roku. Gdy w końcu się udało, od razu zrezygnowałam z pracy. Dużo odpoczywałam, dbałam o siebie. Teraz jestem pod opieką psychoterapeuty i nie chce więcej próbować. Kolejnej straty nie przeżyję.

    • Reply
      Położna Kasia
      23-11-2013 at 19:16

      Nata przykro mi. Jesteś bardzo młodą osobą, jeszcze całe życie przed Wami. Myślę, że warto poczekać na wynik badania histopatologicznego, który być może wyjaśnić dlaczego doszło do poronienia. Jeśli przyczyną będzie wada genetyczna, warto zrobić u Ciebie i partnera kariotyp.
      Dobrze, że poszukałaś fachowej pomocy i jesteś pod opieką psychoterapeuty.
      Położna Kasia

  • Reply
    Ania
    24-11-2013 at 08:14

    Dzziewczyny tak mi okropnie przykro, wiem co czujecie, ja tydzień temu poroniłam w 15 tc, jestem załamana, żyje tylko dla Mężą, to już moje drugie poronienie, pierwsze to był zaśniad groniasty, nie wiem dlaczego Pan Bóg tak nas doświadcza i zrzuca na nas takie cierpienia. Boję się wyniku badania histopatologicznego. Boję się okropnie, że będziemy sami. Serce mi krwawi. U mnie też w wymazie z pochwy stwierdzili paciorkowca i escherichie coli, ale lekarz mówił, że to nie ma wpływu. Ściskam Was mocno, musimy być silne:*

  • Reply
    Ania
    24-11-2013 at 08:52

    Musimy się jakoś trzymać, mi się też świat zawalił, tak cieszyłam się tym Dzieciatkiem, choć cały czas żyłam w stresie, na początku okazało sie beta hcg jest bardzo niska, i nie odpowiada tygodniowi ciąży i nie przyrasta prawidłowo, bo 3200 w 48 h przyrosło tylko na 4000, ale rosła, już wtedy lekarz kazał mi leżeć i jakby było krwawienie to poronienie i do szpitala, więc leżałami błagałam Pana Boga o CUD i stał się, serduszko zaczęło bić, lekarz dał nadzieję, i tak sobie żyłam, Dzieciatko rosło w 7 tc odpowiadało wiekowi ciąży z USG, a potem by łam przeziębiona i znowu się martwiłam (i wzrost sie trochę spowolnił wtedy) ale lekarz mówił ze jest w porządku, ja z każdym kłuciem z wszytskim dzwoniłam do lekarza, wszytsko mnie martwiło. W końcu doczekałam USG prenatalnego – lekarka zrobiła mi za wcześnie bo według USG Dzieciatko było 10+5 tc, myślałam, że mnie odeślę, ale zrobiła i mówiła, że nie jest z dobrze, że główka za duża, że fala zwrotna A, załamałam si e, płakałam cały tydzień, poszłam później do mojego dawnego ginekologa, który dał nadzieję, uwierzyłam, modliłam się i stał sie CUD, dysproporcja się zmniejszyła i fala zwrotna też zniknęła, już się cieszyłam, że będzie dobrze, aż w sobotę krew (w tygodniu, zrestzą od dłuższego czasu pobolewało, kłuło mnie w pochwie, ciągle pytałam lekarzy czy to normalne mówili, że tak – miałam brązowe plamienia, a teraz wydaje mi się, że do mogło być od tego paciorkowaca i tej escherichi coli) pojechałam do spzitala, ale z Dzieciatkiem było wszytsko dobrze, po 3 dniach ustaly i wypisali mnie do domu. W sobotę za tydzień (czyli w zeszłą sobotę)znowu krew i to był koniec, Świat mi sie zawalił, wszytsko runęło w jednej chwili, a gd zobaczyłam ze serce Dzieciątka nie bije, moje też przestało bić…..Musiałam się wygadać, jest mi tak źle, czuje jednocześnie złość i ból w sercu…..jakie to niesprawiedliwie, nie wiem jakie Pan Bóg ma wobec nas zamiary, ale tak bardzo pragnę Dzieciątka.

  • Reply
    Ania
    24-11-2013 at 15:52

    Michasiu, a jak sie dowiedziałaś ze przyczyną poronienia był paciorkowiec, z badania histopatologicznego?

  • Reply
    Michasia
    24-11-2013 at 16:28

    Moja mama byla u ordynatora spytac co bylo przyczyna i powiedzial ze bakteria. A na wypisie z szpitala jest wynik z wymazu i pisze paciorkowiec grupy b! Na wyniku z hp.wyszlo stan zawalowy na lozysku.jak czytalam artykuly na temat tej bakteri to wszystko co sie ze mna dzialo ona powoduje. Na koniec grudnia ide do lekarza i zobacze co on mi powie.

  • Reply
    Ania
    24-11-2013 at 16:55

    Dziękuję Michasiu, tak tez czytałam o paciorkowcu i z tego co opisałaś, to wszystko sie zgadza, to na pewno przez to, teraz weżmiesz antybiotyk i na pewno będzie dobrze. Uda się w końcu, ja się boję jakieś wady genetycznej, ale musze wierzyc, że w końcu los się odwróci. Teraz czekam na wynik histopatologiczny, jestem taka załamana, Ty pewnie też, staram się tylko dla Męża być silna, To Dzieciątko było moim marzeniem.

  • Reply
    Michasia
    24-11-2013 at 17:12

    Aniu nie jestesmy same w tej sytuacji mi tez zostal tylko maz i ogromny bol serca! Codziennie kladac sie do lozka lzy leja mi sie same. Nie boj sie tych badan idz ich zrob i bedziesz spokojniejsza wszystkiemu mozna zaradzic trzeba tylko znac przyczyne. Kolejna ciaza to bedzie okropny strach ale wierze ze los uszczesliwi nas wymarzonym dzieciaczkiem.

  • Reply
    benia
    04-12-2013 at 15:59

    Witam, jestem mamą 2,5 letniej Gabrysi. W tamtym roku zdecydowaliśmy sie na nastepne dziecko, niestety w 17 tyg. ciąży poroniłam, to była córeczka Kinga, bardzo to przeżyłam i tylko Gabi trzymała mnie przy życiu, nic nie wskazywało na to , że strace dziecko lecz stwierdzono niewydolność szyjki macicy i niestety było za pózno, żeby cokolwiek zrobić, musiałam urodzić moją malutką, śpiącą córeczkę 🙁 Po roku zdecydowaliśmy sie na kolejne dziecko, była radośc jak sie dowiedzielismy z mężem a zarazem strach, jednak byliśmy dobrej myśli, lecz niestety radość nie trwała długo, zaczeły sie problemy, krwawienia, znowu problem z szyjką ale miałam założony szew i przedwczesne skurcze. Lezenie w szpitalu poskutkowało lecz nie na długo, w 20 tyg. poczułam ,że coś jest nie tak z moim brzuszkiem i natychmiat do szpitala, juz było za póżno, trzeba było wywołać poród. To było straszne, urodzić po raz drugi martwe dzieciątko. Dokładnie 5 sierpnia w 2 urodziny Gabrysi urodził sie mój synek Mateusz.Załamałam się kompletnie. Do tej pory nie mogę sie z tym pogodzić ale żyję dla Gabrysi bo wiem ,że ona mnie potzrebuje. A o moich maleńswach nigdy nie zapomnę. Kocham Was moje aniołki ;*

  • Reply
    Iza
    10-12-2013 at 07:06

    Witam
    nie wiem czy dokończ nasza historie bo moje oczy są zmęczone od płaczu i ….Z mężem staramy sie o dzidzie od 5lat może troszkę dłużej, pierwsza ciąża to cud prawdziwy dla nas 2009 syczeń po złych wynikach i braku nadziejo test pokazuje dwie kreski jak my się cieszyliśmy ..lecz nie długo bo w 5tyg krwawienie szpital i diagnoza PORONIENIE,żal szok i rozpacz ból nie do wytrzymania ,ale razem z mężem daliśmy rade w maju okazało sie że jestem znów w ciąży nasze szczęście trwało 8tyg.i powtórka lekarz pow że tak się czasem zdarza. Doszliśmy do siebie ale było ciężko ,zaszłam w następna ciąże bardzo szybko i dotrwała do 20tyg i zaczął się przedwczesny poród ale leżałam w szpitalu 5tyg z nogami do gory i razem z naszą córeczką Nikola dziękowaliśmy za każdy dzień.29,12,2009 o 18,00 urodziłam przez cesarkę Naszą kruszynę 670gramów walczyła dzielnie 3,5miesiąca lecz odeszła w dzień w którym miała przyjść ma świat. no i świat mi się zawalił nie miałam sił rękom rosząc każdy oddech sprawiał mi ból nie do ogarnięcia …..Po jakim czasie wróciłam do życia nawet zdałam prawo jazdy i przeszłam szkolenie stylizacji paznokci tam poznałam wspaniała Kobietę i namówiła mie na szkolenie kosmetyczne i tak później odbyłam staż zaczęłam sie uśmiechać nawet. byłam w trakcie otwierania mojego salonu kosmetycznego rok 2013 i przed samym otwarciem okazało sie że jestem w ciąży strach pomieszany ze szczęściem. Musiałam leżeć dostałam tabletki zastrzyki itp.i leżałam założyli mi szew i leżałam. Wizyta 04,12,2013 okazała sie tragiczna nie BIJE SERDUSZKO MOJEJ CÓRECZKI tak strasznie krzyczałam dlaczego ale nikt nie odpowiedział …. teraz leże i pisze do WAS kobietki choć łzy mi lecą i nie wiem co dalej nie mam sensu w swym życiu,umarła większa część mnie wraz z MOIMI KRUSZYNAMI. Urodziłam martwe dziecko do czerwonego wiaderka 🙁 jak z tym żyć. Nie potrafię się odnaleźć.
    podaje swojego email może ktoś napisze kto przeżył coś podobnego i mi pomoże wyjść z mgły.

  • Reply
    Michasia
    11-12-2013 at 08:42

    Iza podaj tego emaila?

  • Reply
    Iza
    11-12-2013 at 09:59

    [email protected] Michasia

  • Reply
    Położna Kasia
    11-12-2013 at 13:55

    Michasia napisała do mnie maila, że zostawiła tutaj pytanie. Zaczęłyśmy pisać mailowo, wcześniej nie widziałam tego komentarza. Teraz przeczytałam.

    Chciałam Michasi i Wam zwrócić uwagę, że niestety życie pisze różne scenariusze: rodzą się zdrowe dzieci, ale też chore, z wadami. Są sytuacje kiedy dzieci umierają oraz kiedy dochodzi do poronienia. Wtedy szuka się winnych. Michasia napisała: „Przyczyna mojej straty byl Gbs!”
    Myślę, że to ważne zdanie, ale nie do końca prawdziwe.
    Zacytuję fragment, który napisałam do Michasi:
    „Natomiast to, że Pani ma GBS nie znaczy, że Pani straci następną ciążę.

    TRACĄ DZIECI TEŻ KOBIETY, KTÓRE NIE MAJĄ GBS.
    Myślę, że to Pani powinna sobie wytłumaczyć.

    Pani strata córeczki w 21 tygodniu mogła wyniknąć z wielu rzeczy, które razem się nałożyły.
    Jak gdzieś czytałam, żeby do katastrofy doszło musi nałożyć się 7 błędów.
    Myślę, że w Pani przypadku było tak, że nałożyło się wiele czynników.”

    Kochane mamy aniołków ludzie umierają, odchodzą zawsze dzieje się to nagle. Z dziećmi niestety też tak jest. W szpitalach zastanawiamy się co mogło się przyczynić do określonej sytuacji, ale najczęściej nie ma jednoznacznej odpowiedzi, a nakłada się kilka czynników.

    Jeśli dochodzi do poronienia, potem znów się powtarza, może warto wykonać szerszą diagnostykę. Dlatego ważne jest, żebyście miały i wybierały lekarza z którym możecie porozmawiać.

    Czasami pytacie kiedy zacząć starać się o kolejne dziecko, a musicie pożegnać się z tym, które odeszło.

    Dlatego pomocne bywają wizyty u psychologa, która pomoże pożegnać z utraconym dzieckiem.

    Trzymam za Was kciuki, ściskam mocno,
    Położna Kasia

  • Reply
    Marzena
    11-12-2013 at 18:49

    22 Listopada 2013 urodziłam córeczke w 21tyg ciazy ból rozpacz gniew złosc bezradnosc wscieklosc płacz nieprzespane noce koszmary beznadzieja duzo tego….Mam 35 lat syna 13 lat tak bardzo czekalismy na NIĄ ciaza przebigała prawidłowo badania prenatalne byly idealne ksiazkowe bylam spokojna o malenstwo czulam sie ja młody Bog idealnie…do dnia kiedy zobaczylam dziwne przebarwienie na bieliznie….potem szpital antybiotyki kroplowki ….diagnoza wynaczynienie w macicy pierwszy ,,krwiak,,3cm dugi 6cm natepne 8 i 9 . Przez 6 tyg krwawilam bol rozrywał mnie od srodka chciałam staralam sie robiłam wszystko byle utrzymac ciaze mialam rezim łozkowy zakaz wstawania załatwiałam potrzeby fizjologiczne w basen wstyd i zazenowania poszły w dal,,, byle jeszcze pare tygodni do przodu moze sie uda zyłam nadzieja z dnia na dzien ,,,wody coraz ich mniej wpadałam w panike leki uspokajajace chwytałam sie tych dobrych słow jak tonacy brzytwy ale…po 6 tyg krwawienia przyszło zakazenie macicy anemia i wiele innych niedogodnosci wyrok musze urodzic wykrwawialam sie i teraz zaczeli lekarze walczyc o mnie a ja tak bardzo chcialam zeby zawalczyli jeszcze o Nia!!! bez szans bylam po tamtej stronie reanimowana poddalam sie w ostatniej chwili pomyslalam o synu mezu ze musze zyc i byc..dostalam krew hemoglobina podniosla sie do 7,4 bol pozostal a ja z nim Pochowalismy corcie mam miejsce gdzie zawsze moge przyjsc poplakac pomarzyc jak moglo byc wspanaiale ale gdzies tam w glebi kielkuje mysl o dziecku ktore jeszcze chyba mam mozliwosc miec nie dziecku w zastepstwie to nie tak o dziecku na ktore bedziemy czekac z utesknieniem i tym razem musi sie udac bedziemy jeszcze szczesliwi uslyszymy tupot malych stopek płacz dziecka Naszego małego dzieciatks

  • Reply
    Marzena
    13-12-2013 at 18:08

    drogie mamy aniołkow glowa do gory

  • Reply
    Magda
    17-12-2013 at 16:04

    12 grudnia przy zwykłej wizycie położniczej podczas usg dowiedziałam się, że serduszko maleństwa przestało bić, a już dwa dni później wywołano poronienie i wykonano zabieg łyżeczkowania macicy. Cieszyłam się maleństwem jedenaście tygodni, a później kazali mi nadać jej imię i pochować. Marzyłam o kupowaniu ubranek i zabaweczek, a musiałam kupić trumienkę. Codzień w snach oskarżam się o jej śmierć, śnią mi się umierający przeze mnie siostrzeńcy. Może gdybym bardziej o siebie dbała żyłaby? Dziś żałuję każdego narzekania na poranne mdłości i zmęczenie, tak mi tego brakuje … Tęsknie za mężem przytulającym się do brzuszka i planującym przyszłość dla naszej córeczki. Nie wiem, jak sobie poradzić, gdy nasz cud leży w zimnej ziemi i nigdy nie poznał dotyku mamy…

  • Reply
    Ania
    18-12-2013 at 14:35

    Magda, bardzo mi przykro, wszystkie tutaj rozumiemy co przechodzić, to coś strasznego co dzieje się w naszych głowach i sercu po stracie, ja jestem miesiąc po zabiegu, jak już myślę, że jest ok, to ciągle wracają do mnie myśli, smutki, ale wiem, że muszę być silna dla Męża i dla Rodziny, musimy się trzymać, w końcu los się odmieni, Pozdrawiam serdecznie

  • Reply
    Iza
    22-12-2013 at 10:06

    Moje Kochane
    Wczoraj byłam na wizycie u mojej Pani Dr i miała już wynik histopatologiczny okazało sie że po pierwsze straciliśmy Synka a po drugie owiną się ciasno pępowiną i to była przyczyna . To był pech straszny pech tak to sobie tłumacze tego się nie spodziewałam ,niby mi lżej że to nie medyczne powikłania i że na to nie mieliśmy wpływu ale szok że to był Nasz Synek a na usg w 17 tyg Pani Dr pow że córka ,a tak marzyliśmy o synku.:(
    Moja Pani Dr. pow ze nie ma żadnych przeciwwskazań medycznych żeby się starać o następnego bobaska,tylko psychika jest ważna aby dość do siebie i jakoś sobie to wytłumaczyć . Może Nasz Aniołek już 4ty nie był nam pisany. Gadaliśmy długo z mężem i będziemy się starać bo choć mamy krętą i długą drogę do macierzyństwa to warto się starać i dążyć do celu. Jeszcze jedno napisałam do Sióstr Zakonnych Kaznodziejskiego w Krakowie o pas św. Dominika .
    Pozdrawiam i życzę spokojnych i wypełnionych miłością Świąt.

  • Reply
    iza
    30-12-2013 at 19:53

    Nie daje rady myślałam ze sobie poradzę przetłumaczę ale nie daje rady:(

  • Reply
    mama dwóch aniołków
    31-12-2013 at 11:38

    Pani Izo proszę się nie poddawać. Niestety w życiu nie można mieć wszystkiego, sama już to pojęłam. Tylko jak czytam te wpisy to zastanawiam się, jak Bóg może być tak bezlitosny i nie pomóc, przecież może wszystko. Dzisiaj moje dziecko miałoby roczek.Nie ma dnia, abym nie zastanawiała się co zrobiłam złego, dlaczego serduszko przestało bić.
    Uważam, że człowiek nigdy nie przetłumaczy sobie tego, tylko trzeba z tym nauczyć się żyć. Tylko jak ….powietrza brakuje

  • Reply
    Ania
    02-01-2014 at 08:43

    Dzień dobrym

    Pani Izo wiem, że przechodzi Pani koszmar teraz, tak jak napisała mama dwóch aniołków, musi Pani być silna, jest mi ogromnie przykro, bo ja sama poroniłam miesiąc temu w 15 tc, już drugi raz, także wiem, dokładnie co Pani czuje tylko my kobiety, które poroniły rozumiemy się nawzajem, żadne pocieszanie innych osób „nie martw się będzie dobrze, jeszcze będziesz miała dzieci” nic nie dają, jeszcze bardziej rozdrażniają i otwierają rany. Wiem, że czuje Pani teraz pustkę w sercu w głowie, ja tak mam, czuję się jakbym stała obok tego świata, wszyscy się śmieją, radują, a ja chodzę jak cień, jak wychodzę na miasto to idę bocznymi drogami żeby tylko nikogo nie spotkać. a wokoło same kobiety w ciąży, które pewnie nawet nie wiedzą co to strach o sowje maleństwo jeszcze w brzuchu…Musimy żyć dalej, nie wiadomo co nam jest pisane na górze,

    Pani Izo, proszę się nie poddawać, wiem, że jest to straszne co dzieje się w naszych głowach, niech Pani wyrzuci cały ból z siebie, musimy żyć dalej….

  • Reply
    Monika
    03-01-2014 at 14:26

    Witam serdecznie,

    właśnie dziś miałam pogrzeb moich maleństw, a oto krótka moja historia. 31 sierpnia dowiedzieliśmy się z mężem, że jestem w ciąży, przebiegała dobrze nic się nie działo. W 6 tygodniu lekarz podała nam informację, że będziemy mieli bliźnięta. Totalny szok ale i wielka radość oboje skakaliśmy z radości. 9 tydzień oczywiście wszystko w porządku ciąża rozwijała się prawidłowo. W 14 tygodniu lekarz badając mnie powiedziała o lekkim skróceniu szyjki 1,5-0,5-0 zaniepokoiłam się przepisała luteinę 50 oraz kazała się „traktować jak damę”. 17 tydzień skrócenie stoi w miejscu, ale za to jest drobna infekcja więc przepisała mi lek dopochwowy, który brałam przez 7 dni. 21 tydzień usg 3d lekarz oglądał wszystko prawie 30 minut potwierdzenie „wszystko jest w porządku, nie ma się Pani niczym martwić, rozwijają się prawidłowo”. Narobił nam mnóstwo zdjęć dołączył płytę dvd z przebiegu usg i uspokoił, że wszystko jest tak jak powinno być. 24.12.2013 Wigilia 17:30 zaczęłam mieć skurcze, jako że byłam pierwiastką nie zaniepokoiło mnie nic myślałam że to jakaś niestrawność, brzuch miękki, brak plamień. W nocy skurcze nie dawały mi spać ale po wizytach w toalecie było lżej więc dalej głupia myślałam, że to tylko zatrucie 🙁 25.12.2013 o północy zadzwoniłam po pogotowie, bo zauważyłam krew przestraszyłam się bardzo ciśnienie zwariowało. Mąż powtarzał w kółko „będzie dobrze” a ja jechałam do szpitala jakbym dostała obuchem. Na miejscu badanie echo serc które było słyszalne wyraźnie 22 tydzień ciąży i opinia lekarza „Nic nie można już zrobić jest Pani w trakcie porodu 7cm rozwarcia dziecko jest w pochwie” zatkało mnie i wybuchłam płaczem błagałam by ratowali moje dzieci przecież wszystko było dobrze szok totalny. Nie pamiętam zbytnio tego że mąż czekał w poczekalni nie widziałam jego twarzy byłam zalana łzami. Położono mnie na porodówce i podano oksytocynę na przyspieszenie skurczów. Maż trzymał mnie za rękę, pocieszał, ale ja byłam jakby w transie. Słyszałam tylko szepty pielęgniarek i „soczystą” uwagę położnej „szkoda że Pani tak późno przyjechała w dzisiejszych czasach można dowiedzieć się jakie są objawy porodu z internetu” chciałam jej powiedzieć że po co ja tu leże może wirtualna położna byłaby lepsza i urodziłabym za pomocą internetu……Oksytocyna szybko zadziałała moja córka przyszła na świat o 4:46 a synek o 5:21. Później cała w bólu i łzach pojechałam na sale operacyjną na oczyszczenie łożysk. Po zabiegu dostałam kroplówki z antybiotykiem lekarz powiedział że miałam obfite krwawienie przepisali mi żelazo, oraz lek na wstrzymanie laktacji, przez 3 doby dostawałam antybiotyk dożylnie przeciwko infekcji. Moje dzieci urodziły się 26.12.2013r. ochrzczono je w szpitalu i położono na mojej piersi. Wyraziłam chęć pochowania moich Skarbów i dziś z mężem i rodziną pochowaliśmy je razem.

    Śpijcie na zawsze w pokoju kochamy was bezgranicznie Mama i Tata.

    (Hania i Grześ) [*] [*]

  • Reply
    iza
    03-01-2014 at 23:18

    Pani Moniko nie ma słów aby Pani ulżyć ja straciłam 4ciąże ostatnia 04,12,2013 i jestem totalnie załamana nie mam sił wieć wiem co teraz Pani przechodzi Ściskam mocno i życze duzo spokoju.mój mejl podawałam już na tym forum wrazie czego proszę pisać. Razem zawsze raźniej.

  • Reply
    Eva
    09-01-2014 at 10:44

    Ja stracilam ciaze w 12 tygodniu, byla to moja druga ciaza ( mam juz corke 3 letnia.
    Serduszko przestalo bic 🙁 Bylo to w pazdzierniku zeszlego roku.
    Dalej staramy sie z mezem tylko ze ja mam pcos I jestem na tabletkach pomagajacych mi miec owulacje.
    Boje sie ze znowu cos moze byc nie tak ale probuje. Czasami placze za moim dzieciatkiem I zastanawiam sie jak to by bylo pieknie gdybym teraz byla prawie w 6 miesiacu ciazy…Sciskam Was wszystkie mocno

  • Reply
    ola
    05-02-2014 at 13:20

    Witam Was wszystkie,
    Dzisiaj znalazłam te forum i czytam sobie tak wasze posty, współczuje Wam bardzo, ponieważ wiem co to za ból…Ja poroniłam w 10tc. 22.12.13 Dowiedziałam się że jestem w ciąży. Byliśmy z chłopakiem tacy szczęśliwi, już zaczęliśmy planować nasze życie, rodzina dowiedziała się na święta, tak więc super prezent pod choinkę, ale szczęście nie trwało długo…W czwartek (30.01.14) zaczęłam mieć dziwne plamienia, były czyste, więc stwierdziłam, że jest ok. (byłam głupia, że nic nie zrobiłam). W piątek w pracy dziwnie mnie brzuch bolał i miałam brudne upławy. Dopiero po pracy postanowiłam pojechać do ginekologa, ponieważ miałam mocne bóle i poleciała kropelka krwi. Załamałam się, myślałam że to koniec. Ginekolog mnie pocieszał, że może być ok wszystko, ale jak zobaczyłam, że mojemu maleństwu nie bije serduszko, moja nadzieja prysła. Okazało się że płód musiał wcześniej przestać się rozwijać, mało rozwinięta czaszka, tułów opuchnięty, wszystko opuchnięte. Lekarz powiedział, że najlepiej jakbym sama poroniła, ale nie dało rady, wieczorem strasznie zaczęłam krwawić, później szpital, okazało się że konieczne jest wyłyżeczkowanie….Teraz jestem już po, zwolnienie na tydz.
    Pierwsze dni były tragedią, ale dzięki mojej mamie i chłopakowi dochodzę do siebie. W poniedziałek do pracy, myślę że to dobrze, przynajmniej nie będę myśleć. Nadal zdarza mi się popłakiwać, ale to jest potrzebne, później mam nadzieję będę mniej.
    Zastanawiam się teraz czemu tak się dzieje, większość z Was pisze przeżycia, żale, ale nie pisze dlaczego tak się dzieje? Co było tym spowodowane? Ja teraz czekam na wyniki ze szpitala, 27 jestem umówiona do lekarza chorób zakaźnych, ponieważ ginekolog stwierdził po wynikach badań sprzed miesiąca, że mogłam mieć różyczkę, i mogę mieć nadal. A z tego co czytałam w necie, różyczka jest bardzo niebezpieczna u kobiet w ciąży w I trymestrze.
    Dodatkowo mam grupę krwi Arh-, dostałam w szpitalu szczepionkę, aby zapobiec kolejnym poronieniom.
    Teraz kiedy już powoli zaczyna do mnie docierać, że w sierpniu, kiedy bym mogła już mieć córeczkę lub synka, mogę dowiedzieć się że jestem znów w ciąży 🙂 Ponieważ myślimy z partnerem o staraniu się znowu, dlaczego? Najlepszym lekarstwem jest kolejne dziecko 🙂 Wiem że znów będzie obawa, ale jeśli teraz zadbam o siebie i dowiem się jakie były przyczyny, to teraz będę wiedziała jak ich uniknąć i dbać o to żeby moje dzidzi urodziło się na świat zdrowe. Mam zamiar nawet się zaszczepić na tą różyczkę, jeśli trzeba będzie, zrobię wszytko, ponieważ to była moja pierwsza ciąża, a bardzo bym chciała mieć dwójkę dzieci 🙂

    DLATEGO DROGIE PRZYSZŁE MAMY/MAMY NIE PODDAWAJCIE SIĘ, BO TO OD WAS ZALEŻY ŻYCIE WASZEGO MALUSZKA. DBAJCIE O SIEBIE, ODŻYWIAJCIE SIĘ ZDROWO, NIE DENERWUJCIE SIĘ I RÓBCIE BADANIA, BO TO JEST NAJWAŻNIEJSZE!

    Ja na pewno jak się dowiem więcej o przyczynie, napiszę tutaj o tym, aby też inne kobiety wiedziały jak postępować 😉

    Pozdrawiam Was serdecznie i ściskam i nie przestawajcie wierzyć, bo wiara czyni cuda.

  • Reply
    M
    25-02-2014 at 07:28

    Czesc dziewczyny,to juz 2.5 miesiaca of mojej stray,a rycze,Jack na poczatku…

  • Reply
    Dominika
    08-04-2014 at 08:38

    Witam…. dziś mamy 8 kwietnia 2014r. zabieg miałam 3 kwietania…
    dwa lata temu dowiedzieliśmy się ze możemy mieć problemy z zajściem w ciaze ponieważ mam problemy z owulacja, szybko okazało się ze jest to problem do przeskoczenia, później okazało się ze maz ma słabe wyniki nasienia…. trafiliśmy do kliniki leczenia niepłodności, zdecydowaliśmy w porozumieniu z lekarzem ze spróbujemy inseminacji, ja uparłam się na 3 a później chciałam zrobić in vitro, lekarz z moim mezem namówili mnie żeby sprobowac 4 raz… i ten 4 raz okazal się dla nas szczęśliwy, Boze spelnilo się nasze najwieksze marzenie, nasze zycie przez dwa lata podporzadkowane było tylko pod chec posiadania dzidziusia. wszystko było dobrze, serduszko bilo, dzidzia miała odpowiednie parametry jak na ten czas. Pojechalismy z wynikami badan , które kazda kobieta w ciąży zrobić musi, lekarz zrobil tez usg…serce nie bilo…jak to się skoczylo napislam na początku. minął prawie tydzień, jestem na zwolnieniu jeszcze, zaraz wracam do pracy. nie spałam 4 doby, płakałam,bluznilam,mam ogromny zal do losy, Boga jeśli jest bo moja wiara podupadla strasznie. przez dwa lata pracowaliśmy tylko na wizyty i leki, myśleliśmy i marzyliśmy tylko o dziecku, kiedy nam się udało los nam zabral to czego tak pragnelismy. nie wiem jakie mamy szanse na kolejna ciaze w naszej sytuacji, ile czasu może nam to zajac i czy historia się nie powtorzy. Za dwa miesiące czeka nas seria badan genetycznych, a co później????? Nie ma recepty na to jak zyc po czyms takim, staram się wrocic do normalności, drugi dzień nie placze, spinam się i chce isc do przodu, żeby walczyc dalej. trzymajcie kciuki żeby się udało, ja trzymam za was, rozumiem, cierpie tak samo, trzeba wierzyc ze będzie dobrze….

  • Reply
    MĘŻATKA
    22-04-2014 at 20:11

    witam
    mój problem polega na tym, że 4 lata temu poroniłam w 17 tyg ciąży i mimo że partner mnie wtedy zostawił żałuję że nie ma ze mną tego dzidziusia. teraz jestem ponownie w ciąży i wybieram się z mężem na badanie, a on nie wie o żadnej wcześniejszej ciąży. czy ginekolog wykryje tamto poronienie??

  • Reply
    kyna
    02-05-2014 at 14:01

    Moze byc tak ze wykryje ale nie jestem tego pewna. Mam nadzieje ,,mezatka” ze ebdziesz sie cieszyc zdrowym dzidzusiem i tego Ci zycze.

    Sama stracilam dwojke ciazy o czym pisalam w listopadzie ale niestety nikt nie naüpisalm mi slowa otuchy. Ani na rodzine tez nie moglam liczyc. To smutne jak ludzie sa pozbawieni uczuc i nie widza jak inni tego potrzebuja. Mnie kazdego dnia rozrywa bol od srodka i nienawidze ogladaja tych wszytskich kobiet z brzuchami, wozkami badz ganiajaymi z dziecmi. Jesli ktos tego sam nie przezyl to nie ebdzie rozumial mojej reakcji. A tak minelo juz pol roku i wcale nie jest lepiej. Samam mysl ze chcialabym jeszcze raz zajsc w ciaze nie daje mi spokoju a tu nic co doprowadza mnie do rozpaczy. Coraz bardziej czuje ze trace nadzije…ze kiedys moze byc lepiej. Teraz juz tylko mysle o smierci aby ukoic swoj boj i nie cierpiec juz tak mocno. Mam za soba juz jedna probe ale nieudana. Teraz z kazdym dniem zastanawiam co zrobic i jak aby w koncu sie udalo. W koncu kazdy traktuje mnie jak powietrze. Nie mam oparcia w rodzinie, maz mnie nie rozumie a na forum kazdy wybiera komu chce odpowiedziec. Tak naprawde czy jutro czy kiedy indziej nikt tego nie zauwazy ze bedzie brakowac wlasnie mnie. Kazdy mysli ze tylko jego cierpienie jest najgorsze gdzie tak naprawde obok sa ludzie ktorzy tez cierpia i potrzebuja wsparcia.

    W kwietniu byl pogrzeb moich synkow i wcale nie czuje sie z tym lepiej tylko gorzej. Niby czas leczy rany ale u mnie to sie nie sprawdza. Tak bardzo chcialabym w koncu nic nie czuc i sie nie obudzic.

  • Reply
    MĘŻATKA
    02-05-2014 at 21:26

    niestety ale z tym się zgadzam, moja rodzina też nie obdarzyła mnie wsparciem a jedyne słowa otuchy z ich strony brzmiały w tym stylu ” ty to nie masz żadnych problemow, jesteś młoda i będziesz miała jeszcze nie jedno dziecko więc się ciesz że teraz poroniłaś bo sama i tak byś nie dała rady bez chłopa”. Tyle że ja chciałam to dziecko i nikt nie umie tego zrozumieć.

    Nie załamuj się Kyna, o stracie dzieci nie zapomnisz ale nigdy nie warto tracić nadzieii.
    Dziękuje ci pięknie za odpowiedź

  • Reply
    kyna
    03-05-2014 at 21:26

    ,,mezatka”- to naprawde bardzo straszne co uslyszalam i strasznie Ci wspolczuje bo wiem jaki to ogromy bol. Mam nadzieje tylko ze tym razem Ci sie uda i jak cos to pisz bo bede trzymac kciuki!

    Powodzenia 🙂

  • Reply
    Zyta
    08-05-2014 at 17:02

    Witajcie, czytam Wasze wpisy i serce pęka. Ja straciłam swoją córeczkę 28.04.2014 był to 20tyg. Mam już dwie zdrowe córeczki ( 3,5 i 2 lata), nie planowałam więcej dzieci. Ale nasza Lenka sama nas wybrała i pojawiła się tak niespodziewanie. Na początku szok, lęk czy damy radę, ale to szybko minęło i pojawiła się radość. Nie trwała długo, przy pierwszym usg 13tyg. załamanie (brak widocznej kości nosowej, wada serca, pusty żołądek). Płacz całą noc, ale nadzieja, że lekarze się mylą. Zaczeły się badania, amniopunkcja i wyrok. Córeczka ma zespół Hirschorna-Wolfa. 28.04 szpital i usg, gdzie pkazało się, że moja mała kruszynka nie żyje od ok tydodnia. Od razu dostałam leki na wywołanie i o 19:45 urodzilam córcie 280g i 20cm. Nie pokazali mi jej. Pamiętam ją tylko z usg. Teraz czuję ogromną pustkę, próbuje się uśmiechać dla moich żyjących córeczek, ale jest ciężko. Rodzina nie rozumie mojego żalu mówiąc, że przecież już mam dzieci, przecież i tak więcej nie chciałam… A to tak boli. Nie wiem czy kiedyś to zrozumiem i zaakceptuję jej stratę.

  • Reply
    MĘŻATKA
    08-05-2014 at 20:07

    Kyna wszystko dobrze. Badania zrobione, płód bliźniaczy i obecnie nie widac żadnego zagrożenia „)
    Dziękuje za ciepłe słówka
    Pozdrawiam

  • Reply
    kyna190
    12-05-2014 at 13:57

    Moje gratulacje ,,mezatka”. Oby w koncu wszystko Ci sie ulozylo!

    Pozdrawiam

  • Reply
    kyna190
    28-05-2014 at 08:10

    Minelo juz pol roku jak stracilam swoja dwojke dzieci. Na poczatku myslam ze jakos sobie poradze, ze trzeba byc silnym. Chodzilam do psychologa a teraz stwierdzam ze to wszystko stracilo dla mnie sens. Jeszcze to ze nie moge ponowanie zajsc w ciaze….to wszytsko za bardzo mnie dobija. Zostaly jeszcze mi dwa tygodnie pracy i po nich planuje juz skonczyc ze soba. Z reszta juz dawno to planuje aby zakonczyc moje cerpienie i ta walke z zyciek, ktora co chwile przegrywam.

    Zycze wszytskim kobietom szczescia i aby mogly odnalesc wlasciwa droge bo mi nie bylo to dane….

    Zegnam!

  • Reply
    Ewa
    29-05-2014 at 10:44

    kyna190 czytam Twoje wpisy i jest mi strasznie przykro z powodu tego co Cię spotkało. Też straciłam dziecko w 9 tc. Była to moja pierwsza ciąża… Rozumiem, co czujesz. Jednak mimo wszystko proszę, nie poddawaj się, nie pozwól by życie układało Ci scenariusz, nie pozwól na to, walcz o swoje marzenia. Wiem, że jest to trudne, czasami wydaje się niemożliwe. Może to, że teraz nie możesz zajść w ciążę jest spowodowane silnym stresem, napięciem? Postaraj się, pomimo że to takie trudne, pomyśleć pozytywnie, znaleźć coś na rozładowanie emocji, coś co lubisz, co sprawiało Ci przyjemność. Może jakieś ćwiczenia fizyczne? Pomyśl, że udało ci się zajść dwa razy, więc możesz mieć dzieci. Musi się udać. Życzę Ci tego z całego serca!

  • Reply
    Ewa
    29-05-2014 at 17:10

    kyna190 może chciałabyś porozmawiać? Jeśli tak, zostaw adres mailowy.

  • Reply
    kyna190
    01-06-2014 at 15:29

    To napisz swoje maila to sie odezwe jeszcze, prosze!

  • Reply
    Ewa
    01-06-2014 at 22:17

    Mój mail: [email protected]

  • Reply
    mm
    07-06-2014 at 17:32

    Jestem mamą dwójki cudownych nastolatkow I moja trzecia ciąza byla wielkim zaskoczeniemWszyscy jednak bardzo ucieszylismy się z tej wiadomości. Wyniki badan prenatalnych byly idealne , do ginekologa chodzilam co 3 tygodnie, odzywialam się prawidłowo, łykałam witaminy,po kilku tygodniach mdlosci I bolach glowy zaczęlam się czuc idealnie.Ruchy dzieciatka byly caly czas odczuwalne.Bylam najszczesliwsza mamą na swiecie.We wtorek 3 czerwca poszlam na badania kontrolne do ginekologa .Podczas badania usg ginekolog zrobil dziwna minę I juz wiedzialam ze cos jest nie wporządku.Do końca zycia nie zapomnę jego słów”przykro mi bardzo ale nie widzę tętna dziecka, nie bije serduszko I maluszek się nie rusza.Pani dziecko nie zyje od około dwóch tygodni.Myslalam ze to zly sen, pomylka.Wpadlam w histerię I w kolko powtarzalam ze to pomylka bo czulam caly czas ruchy. Potem wyladowalam w szpitalu , znow zrobiono mi usg które potwierdzilo ze moje maleństwo zatrzymalo się w 16 tygodniu ciąży. Plakalam I slanialam się ledwo na nogach, moj mąż ciągle mnie calowal I tulił. Dostalam tabletki na wywolanie porodu bo moja szyjka macicy byla dluga I nie przygotowana do porodu.Dostalam strasznych skurczy ale szyjka przez następne 14 godzin sie nie skrocila.Potem znow kolejne tabletki I ból ktory byl nieporownywalny do boli porodowych.I świadomość ze zaraz urodzę martwe dziecko.Dziecko na ktore czekalam, ktore juz w myslach widzialam jak się smieje, jak gaworzy, jak karmie piersią, jak całuje jego malenkie rączki I nóżki. Urodzilam synka po 24 godzinach , polozna zawinela moje maleństwo w przescieradlo I dala mi je przytulic.Myslalam ze pęknie mi serce z żalu.Dzis minęlo dopiero kilka dni, wczoraj ubralam mojego synka I pozegnalam z księdzem.Czuję się strasznie źle I wciąż nie mogę zrozumieć dlaczego spotkalo to właśnie mnie.Jestem zla naBoga ze jest taki okrutny, nie mogę patrzeć na kobiety w ciąży I nie wiem jak sobie poradzić z tą pustką pod sercem.

  • Reply
    Ania1984
    07-07-2014 at 21:21

    Witam… czytam wszystkie wpisy i łza w oku niejedna już mi się kręci. Czytam i czuję żywe wspomnienia które mam za sobą. Wiem już jedno na pewno…CZAS NIE LECZY RAN, PRZYZWYCZAJA NAS DO BÓLU. Byłabym mamą 6skarbeńków lecz na tą chwilę DZIĘKUJĘ Bogu za 11letniego Jakubka i 10miesięczną Jagódkę a wspomnienie o mojej kochanej 4Aniołków było jest i będzie dla mnie w sercu na zawsze.

  • Reply
    Ania1984
    07-07-2014 at 21:36

    Serce kobiety jest silne…wytrzyma wiele…lecz tak na prawdę serce jest tylko silne bo w psychice kobiety zostaje już na zawsze…ból po stracie i pytanie DLACZEGO??? I nie ważne ile minie dni, miesięcy, lat ból jest ten sam. DZiewczyny TRZYMAJCIE SIĘ.

  • Reply
    Sandra
    23-07-2014 at 20:46

    Witajcie, słyszałam o poronieniach, wstyd się przyznać, ale wypowiadam to słowo bez żadnych emocji. Człowiek myśli, że takie rzeczy go nie dotyczą. Koleżanka poroniła cztery razy i teraz gdy przeżyłam swoją stratę, nie mogę wybaczyć sobie, że choć było mi jej żal, nie otrzymała ode mnie tego, czego teraz ja potrzebuję… Moje dziecko miało sześć tygodni. Czekałam na nie i kochałam je.

  • Reply
    Małg
    25-07-2014 at 17:04

    Witajcie, ja podobnie jak Sandra, również słyszałam o poronieniach, trudnościach z ciążą itd itd. Kończąc 5 tc, dowiedziałam się, że hcg spada. Wcześniej pomimo krwawienia – rosło i to prawidłowo, dostałam progesteron, kazano leżeć, a tu hcg nagle wyniosło 113. Spadło z 320 w ciągu dwóch dni. Czekają mnie badania. Zastanawiam się, co mogłam zrobić, aby utrzymać ciążę, mniej pracować może, a może to nieszczęsne zapalenie zatok, które przytrafiło mi się chyba praktycznie zaraz po zapłodnieniu… Jedyne co mnie pociesza to, to, że mogę zajść w ciążę, kolejnym krokiem będzie praca nad jej utrzymaniem. Trzymajcie się dzielnie!

  • Reply
    Malwina
    20-08-2014 at 21:10

    Witajcie ja właśnie w tej chwili jestem w szpitalu. Dziś dostałam plamienie brunatne i od razu pojechałam do swojego ginekologa. Okazało się że od ostatniej wizyty tj.9 dni wczesniej zarodek nie urósł. Dopiero co byłam robić badania i jeszcze ich nie odebrałam a tu taka wiadomość. 8 letni synek już sie cieszył że będzie miał rodzeństwo a tu taka wiadomość. Mąż chciał córeczke.Jutro rano porobią mi badania i zobaczymy co będzie, pewnie też łyżeczkowanie. Trzymajcie się wszystkie kobitki.

  • Reply
    Jagoda
    04-09-2014 at 15:52

    Po 4 latach walki o cud, operacji, udrażnianiu jajowodow. W marcu nie dostałam okresu, zrobiłam test ciążowy — negatywny. Jednak czułam że coś jest nie tak, poszłam do lekarza okazało sie iż w jamie macicy znajduje sie pęcheżyk ciążowy, niestety nie zagnieżdżony .Lezałam , brałam leki. Niestety 8 marca, dzień kobiet ~ poronienie. Gdyby było wszystko dobrze byłby to 9- tydzień ciaży.

  • Reply
    domka
    05-09-2014 at 17:39

    Witam 30 sierpnia mialam insunulacje poronieniowa gdyz 28 serduszko dziecka przestalo bic byl to wtedy 19t2d,wiem jaka byla przyczyna smierci wodobrzusze i brak kosci nosowej,przezywam strate mojego aniolka placze co chwile staram sie tylko ukrywac lzy przed starszym synkiem 6 lat,dzis go pochowalismy 5.9.2014 w polowie kamien spadl mi z serca ze go widzialam i moglam sie z nim pozegnac bo w szpitalu mi zabronili na niego patrzec.wiem ze pisze bez skladu i ladu ale nie umie wyrazic slow jak bardzo boli strata

  • Reply
    Michasia
    25-09-2014 at 14:37

    Witajcie wpisuje się tu ponownie bo obiecałam sobie jak wszystko dobrze się skoczy to napiszę, aby podbudować was na duchu. Wpisywałam się zeszłego roku w listopadzie jak straciłam moją córeczkę w 21 tc. Teraz zostałam mamą chłopczyka który właśnie słodko śpi obok mnie. Wbrew wszystkim zaszłam w ciąże miesiąc po porodzie, bo czułam że to jedyne lekarstwo na moją zranione serce. Udało się od razu. Znalazłam lekarza który poświęcił mi 8 miesięcy i zrobił wszystko aby utrzymać moją ciążę. Po wielu przeciwnościach: krwotokach, fatalnych wynikach badań, podejrzeniu choroby genetycznej u dziecka, cukrzycy ciążowej, niewydolności szyjki macicy, szwie okrężnym na szyjce macicy, leżeniu połowy ciąży w łóżku i oczywiście w szpitalu udało się donosić moje szczęście do 36 tc. jest zdrowiusieńkim wcześniakiem. Do wszystkich mam aniołków NASZE DZIECI NIE UMIERAJĄ TYLKO ZMIENIAJĄ DATE SWOJEGO PRZYJŚCIA NA ŚWIAT.

  • Reply
    agusia
    08-10-2014 at 17:25

    Witajcie ja juz 2 razy poroniłam ostatnio ponad 3 lata temu , 8tyg ciąży . Teraz jestem w 6 tyg i boje się tego samemu byłam dziś na usg i powiedziała ze jest tylko pęcherzyk i boje się znowu tego samego, żadnych leków na podtrzymanie mi nie dała co mam robić .

  • Reply
    Renata
    09-10-2014 at 21:01

    Witam was dziewczyny ja co prawda jeszcze nie mam nic potwierdzonego, ale czuję że jest źle. Byłam u lekarza 12 września stwierdził, że jest ciąża, że wszytko w porządku tak bardzo się z mężem cieszylśmy. Staralimy się już dośc długo to nasze pierwsze długo wyczekiwane dziecko, oczywiście rodzina cała powiadomiona dziadkowie cieszyli się jak głupi w końcu pierwszy wnuczek z jednej jak i z drugiej strony. teraz byłam 8 października i pan doktor powiedział mi że ciąza nie rozija sie i nie widać bijącego serduszka a to już powinien być 10 tydzień. Z tego co pamietam powiedział macie 50/50% sznas ze jeszcze sie rozwinie, że może źle wyliczył daty. Jednak nastawiał mnie że może to być poroninie że natura tak chciała, że 15% kobiet ma takie przypadki. Pan doktor do którego chodze jest lekarzem z dużym doświadczenie wie co mówi. Mimo wszystko kazał poczekać jeszcze tydzien. Niby mam jeszcze te 50 % szans ale caly czas wariuje co usiade i sie uspokoje zaraz wpadam w płacz i nie moge sie powstrzymac. Teraz czekam na wizyte w czwartek 16 października jak na skazanie. Nie wiem co myśleć czy myśleć że bd w porządku czy nastawić sie juz że jest źle, mąż próbuję mnie pocieszać, ale jak poszedl do pracy caly dzien przeryczałam i mówilam do mojego skarba. Tak bardzo bym chciała żeby było dobrze.

  • Reply
    Sylwia
    14-10-2014 at 10:31

    4 sierpnia tego roku mój synek wążący 450g, będąc w 23tc musiał się urodzić.Przedtem przez 2 tygodnie leżeliśmy w szpitalach bez wód płodowych z nadzieją, że dotrwamy do 28tc i Synuś będzie miał ogromne szanse na życie. Niestety wdało się zakażenie, CRP40 i wszyscy lekarze bali się co będzie dalej ze mną. Byłam bardzo wystraszona, sama, była noc, mąż daleko, bałam się dzwonić do rodziców, nie chciałam nikogo martwić. Wszędzie słyszałam, że to koniec, bóle porodowe były okropne, jedna lekarka chciała je powstrzymać, chciałam utrzymać maluszka, nie rodzić, jednak leki nie pomagały, bóle nieznośne, okazało się że rozwarcie już 3 cm, krwawienie, poród postępuje. Nie wierzyłam co się dzieje (albo nie chciałam uwierzyć) Jego serduszko wciąż żyło, strasznie się bałam, podchodziło do mnie dużo ludzi, badali, myli, kazali coś podpisywać, ciągle wywiady i pytali czy mają za wszelką cenę ratować dziecko. Do dziś nie wiem o co im chodziło. Malutki żył godzinę i piętnaście minut. Leżał na jakimś dziwnym urządzeniu obok mnie przez 2 godziny a ja……a ja cholera zwyrodniała matka bałam się na niego spojrzeć, nie powiedziałam mu jak bardzo kocham, jak bardzo go pragnę i mój malutki synuś odszedł nie będąc nawet pocałowanym przez swoją matkę. Nie umiałam go pochować, nie umiałam się przełamać, z mężem stwierdziliśmy że tak będzie lepiej. Teraz wiem, że to była największa pomyłka mojego życia. Nie umiem teraz wrócić do normalnego życia. Co mój syn będzie sobie o mnie teraz myślał z niebie? Zostawiła go matka, która bardzo go kochała, nadal kocha i tęskni. Nie wiem do dziś dlaczego to się tak wszystko bezdusznie potoczyło…

  • Reply
    Renata
    25-10-2014 at 18:12

    Witam. Niestety nie doczekałam nawet wizyty u lekarza już w poniedziałek zaczeło sie krwawienie. Trafiłam do szpitala wcześniej zapomniałam wspomniec że mieszkam w niemczech. Niestety słabo znam jezyk a pani doktor nie chciala rozmawiac po angielsku. Dowidzialam sie że płod sie nie żyje. Zostawili mnie sama w szpitalu mezowi kazali isc do domu ze nie moze zostac. Pani doktorpowiedziala dziecko nie zyje jutro operacja. Byłam złamana. Drugiego dnia znowu zaproszono mnie na rozmowe do pani doktor przyjela mnie inna lekarka powiedziala ze jeszcze nic nie przesadzone ze moze byc w porzadku ze zrobia mi badania hcg i za 2 dni nastepne. Wiec juz pocieszona wszyscy mowili nie martw sie na pewno bd dobrze. Najgorszy moment w srode przyszla pani doktor i powiedziala mi nie ma co czekac trzeba to usunac powiedziala „to”, to nie było to tylko moj skarb. Niw umiwm sie z tym pogodzic dlaczego my kobiety ktore oczekujemy nadejscia naszego aniołka nie mozemy sie z nim spotkac.

  • Reply
    magda
    26-10-2014 at 20:07

    Witam. Ja poronilam juz trzy razy. Pierwsze poronienie w marcu zeszłego roku po kilku miesiącach przerwy postanowiłam spróbować kolejny raz nie stery kolejny nie udany we wrześniu postanowiłam zrobić sobie dłuższą przerwę. W tym roku wmarcu oodstawiłam anty i tak starając się nie myśleć o tym staraliśmy się z mężem niestety gdy tylko testy z krwi potwierdziły moje szczęście nie trwało to długo bo kolejnego dnia zaczął się znów koszmar ból był niesamowity i wystąpiło krwawienie z przerażeniem i ogromnym rozczarowaniem udałam się do lekarza nie ukrywam ze w szpitalu potraktowali mnie z buta i usłyszałam no wie pani przy tak niskiej ciąży początki mogą tak się zakończyć a we mnie tkwiłpytanie dlaczego znowu ja dlaczego sstraciłam kolejny raz cały świat wszystko zawalił się i lego w gruzach cały świat stracił wartość a ja żałuję że nie odeszła razem z moja fasolka z tak upragnioną i kochana fasolka która po raz kolejny zgubiłam! !!! Ból jest niesamowity a życie straciło sens…

  • Reply
    Karola
    04-11-2014 at 19:57

    Dobry wieczór. Nie sądziłam ze jest nas tak wiele… Straciliśmy z mężem naszego Aniołka tydzień temu w 11 tygodniu jego życia… Poniedziałek 27 października – to miała być rutynowa kontrola… pamiętam każdy szczegół z tego dnia, godzina po godzinie przed wizyta… czułam się świetnie wiec cieszyłam się na nią… niestety wszystko zmieniło się w koszmar… Serduszko mojego Aniołka zatrzymało się 2 tygodnie wcześniej… ból, żal i straszne cierpienie tyle pamiętam bo to co działo się później tylko jak przez mgle… Zabieg miałam w czwartek pod narkoza wiec nic nie czułam, lekarze i pielęgniarki bardzo mnie wspierali. Minął tydzień a ja nadal nie mogę się z tym pogodzić, żałuje ze tak Malo do niego mówiłam… nie wiem co bym zrobiła gdyby nie mój mąż, on pomaga mi przez to przejść. Na pamiątkę mam zdjęcie USG gdzie wyraźnie widać mój największy Skarb, patrzę na nie często… Wierze ze Pan Bóg ześle mi go z powrotem jak będę gotowa… Jest mi przykro ze mogłam być Mama tak krótko ale i tak jestem wdzięczna za każdy dzień ciąży. Musimy wierzyć ze będziemy Mamusiami i będzie nam dane przytulic nasze Aniołki które czekają na nas w niebie, o to modlę się każdego dnia. Wszystkim Wam i sobie życzę tego z całego serca!!!

    Karolina Mama Aniołka 30,10,2014

    • Reply
      Ewelina Wypychowska
      10-11-2015 at 13:22

      wiem jaki to bol stracilam aniołka 29.10

  • Reply
    justa
    05-12-2014 at 03:53

    Sylwia rozumię Cię doskonale tylko mi się przytrafiło to w 16 tc,CRP miałam 42 leżałam prawie 2tyd w szpitalu,juz miałam wychodzić do domu do badania a tam pępowina już wychodziła i te słowa pech przykro mi,to mnie wogóle nie pocieszyło.Zrobiła się dziórka i wody sączyły się podczas sikania,plamienia były od początku ale u lekarzy to niby normalne dawka duphastonu i leżeć.Potem najgorsze wywołanie porodu,dla nas matek to jest straszne urodzić martwe dziecko,potem czyszczenie ból,w głowie do końca zostanie mi jak przyszła położna i powiedziała to był chłopiec wyczekiwany.Zadaje sobie pytanie czy juz nic nie mozna było zrobić,leżąc w szpitalu pod fachową opieką,jedne usg przy przyjęciu i tyle,to nie pojęte w dzisiejszych czasach.Współczuję wszystkim które staciły swoje Aniołki(*)

    • Reply
      Położna Kasia
      06-12-2014 at 09:30

      justa wiem, że nie napiszę słów pocieszenia. Ból, żal i myśli o Aniołku zostaną, bo on będzie w Twoim sercu na zawsze. Niestety pomimo pójścia techniki diagnostycznej i leczenia farmakologicznego do przodu, to niektóre dzieci odchodzą. Przykro mi. Myślę, że na niektóre rzeczy nie mamy wpływu. Jak piszesz byłaś pod dobrą opieką, otrzymywałaś leki zrobiłaś wszystko co mogłaś.
      Przytulam.

  • Reply
    Meg
    06-12-2014 at 23:39

    Nie wiem co mną kierowało, żeby wejść na tę stronę, na pewno nie chęć pocieszenia się, bo współczuje ogromnie wszystkim po odejściu swych skarbów i przeżywam każdą historię tu opisaną. Muszę po prostu wyrzucić z siebie skrywany smutek. Może choć trochę ulży w cierpieniu…
    Mija drugi miesiąc od najkoszmarniejszego dnia w moim życiu. Odeszło w 7 tygodniu ciąży. I choć już ostatnio wydawało mi się, że wracam do „normalności” i poukładałam sobie to jakoś w głowie tłumacząc: „tak miało być”, „może było chore, przynajmniej nie będzie się męczyć”, „przecież mam dwie wspaniałe córki” to dalej powróciła tęsknota i smutek. I ciągle powracają te chwile, których wolałabym nie przeżywać.
    To miało być trzecie dziecko. Starannie się przygotowywałam do ciąży, planowałam ją chyba najbardziej z pozostałych, bardzo pragnęłam tego dziecka. Gdy lekarz potwierdził moje przypuszczenia i pierwszy raz usłyszałam bicie serca czułam przeogromne szczęście, choć zaczęły przychodzić myśli: „jak ja zorganizuje życie z trójką maluchów”, „co z rozwijającą się karierą”. Potem robiłam sobie wyrzuty za te myśli.
    Trafiłam do lekarza z powodu niewielkiego plamienia, dostałam Duphaston i nakaz spokojnego trybu życia. Jakoś szczególnie nie panikowałam, bo w drugiej ciąży miałam podobne objawy i wszystko potem było OK. A co najważniejsze na tej wizycie usłyszałam bicie serca małej fasolki. Nie nacieszyłam się jednak długo. Na drugi dzień zaczęłam krwawić ze skrzepami. wiedziałam, że to nie najlepszy objaw, ale nie dopuszczałam myśli o najgorszym. Niestety na izbie przyjęć miła pani doktor potwierdziła moje obawy. Zapytała czy chce zabrać ze sobą „jajo”. Czułam się jakby ktoś wyrwał mi serce, wypatroszył i w szoku zapytałam „a co ja mam z tym zrobić?”. Dobrze, że jakoś odzyskałam jasność umysłu i w końcu zabrałam je ze sobą. Jak się później okazało było to dla mnie bardzo ważne. Pochowaliśmy je z mężem sami obok nagrobka moich dziadków. Niewyobrażam sobie żebym mogła postąpić inaczej. Chyba nie darowałabym sobie gdybym zostawiła je w szpitalu, a tam zostałoby zutylizowane. Chociaż potem gnębiła mnie myśl, że zrobiliśmy to bez udziału księdza. Nie chcę opisywać już dni po tym wszystkim, jednak najbardziej bolało gdy ktoś mówił: że to przecież była wczesna ciąża, to jeszcze taki mały zarodek, jeszcze możesz mieć dzieci itp. Teraz wiem, że żadne z tych słów nie pocieszą kobiety po takich przeżyciach.
    Czas leczy rany. Po paru dniach od poronienia te słowa wydawały mi się niemożliwe, jednak teraz wiem, że jest w tym trochę prawdy. Choć już inaczej przeżywam żałobę, boli tak samo. Był nawet czas, że byłam zła na maleństwo, za to że mnie zostawiło. Męczyła też myśl, że jego nieochrzczona dusza tuła się gdzieś biedna. Może byłoby mi łatwiej gdyby uczestniczyła w takim sakramencie. Może niektórym z Was wyda się że trochę „dziwaczę”, ale trudno takie czasem mam myśli.
    Rozpisałam się trochę, nawet nie wiem czy ktoś to przeczyta, ale trochę mi ulżyło, bo dzisiaj właśnie mam doła i zalewam się łzami.
    Trzymajcie się mocno Mamy Aniołków. Może to głupio, okropnie i nie na miejscu zabrzmi ale podobno „nigdy nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Może nasze cierpienia nie pójdą na marne, ktoś kiedyś to doceni….

  • Reply
    Baletka
    19-12-2014 at 15:05

    Jestem mamą dwóch aniołków. Pierwszy nie był planowany, zobaczyłam tylko pęcherzyk w 5tygodniu. W boże Ciało tego roku w 6 tygodniu zaczęłam krwawić i w szpitalu powiedzieli, że nie ma już widocznego pęcherzyka. Beta spadała, poroniłam samoistnie – brzuch mnie bolał przez tydzień, czyściłam się 2 tygodnie i rozpaczliwie chciałam ponownie zajść w ciążę najlepiej od razu. 2miesiące temu zaszłam w ciążę, choć byłam przekonana, że to niemożliwe bo tarczyca była wysoka i podejrzewałam, że nie wystąpiła przez to owulacja. Czułam się typowo – bolące piersi, słabo mi było pod prysznicem, nudności i mdłości cały dzień, zachcianki, zapachy… Nie byłam w stanie pracować. Od razu dostałam luteinę i duphaston i no-spę. Na kolejnej wizycie w 6tygodniu zobaczyłam i usłyszałam serduszko mojego maleństwa. Mojego małego pulsującego na biało kropeczka. Po kilku dniach od tej wizyty zaczęłam mieć przeczucie, że serduszko przestało bić – piersi wydawały się bardziej miękkie i miałam słabsze nudności, ale tłumaczyliśmy sobie z chłopakiem, że jestem przewrażliwiona po pierwszej ciąży, a tarczyca tak ładnie spadła, że w zasadzie jest cudownie.Poza tym to miał być 9/10 tydzień. Na wizycie 2 dni temu potwierdziły się moje czarne myśli. Widziałam, że nie ma żadnych czerwonych kolorów i serduszko nie pulsuje, jeszcze zanim ginekolog mi to powiedziała. Sprawdzała jeszcze kilka razy, ale obie wiedziałyśmy, że na tym etapie to koniec. Nie miałam żadnych plamień, żadnych oznak, że coś się dzieje.. Odstawiłam wszystkie leki i czekam na poronienie. Jeśli nie doczekam się samoistnego do 3 tygodni, będę musisła iś na zabieg. A to będzie dla mnie bardzo bolesne bo szpital jest dla mnie miejscem bezdusznym i obcym po ostatnim pobycie. Chciałabym to przeżyć w ramionach bliskiej osoby, którą kocham najbardziej na świecie b oboje bardzo się cieszyliśmy na te dzieci.. Mam dwa aniołki w niebie i ani jednego na ziemi i wiem, że będę się już bała… i wiem, że będę próbować i dbać o siebie. Jestem jak odrętwiała… nie dociera to do mnie, ciągle mam wrażenie, że ono jest ze mną i nigdy nie odejdzie. I być możę to pomaga mi jakoś funkcjonować. Jestem na zwolnieniu lekarskim, ale nie wyobrażam sobie powrotu do normalności do ludzi którzy pytają jak się czuję bo nie wiedzą…

  • Reply
    Meg
    20-12-2014 at 21:21

    Baletko jestem z Tobą, niestety też wiem jak to jest być „jak odrętwiała”. Po tym koszmarnym wydarzeniu chodziłam jak w transie, machinalnie wykonywałam codzienne czynności, nic nie przynosiło mi pocieszenia. A myśl, że miałam niedługo wrócić do pracy paraliżowała mnie. Miałam wrażenie, że nigdy już nie zacznę normalnie funkcjonować i cieszyć się z życia. Słysząc pocieszanie typu „czas leczy rany”, myślałam, że w moim przypadku to niemożliwe. A jednak po tygodniach przepłakanych od rana do wieczora, po nieprzespanych nocach wracam do normalności co wcale nie znaczy, że zapomniałam…

  • Reply
    iwka
    28-05-2015 at 10:15

    Witam wszystkich,
    Na tej stronie jestem po raz 3. Jetem w ciąży w 6 tygodniu już drugi dzień mam plamienia. Jutro mam wizytę u lekarza, ale tak strasznie się boję. Od samego początku brałam Acard, który miał pomóc zagnieździć się komórce, mega dużą dawką kwasu foliowego 15 mg, i od pozytywnego testu Duphaston i wiem, że jak jutro tam będę to mój lekarz nic nie zrobi, nic nie może mi dać. Jest to moja trzecia ciąża a ja za każdym razem nie potrafię poradzić sobie z tą stratą. Zrobiłam nawet dodatkowe badania niedomogę lutealna, przeciwciała aTPO i inne, i wszystko jest w normie, a ja nigdy nie usłyszałam, że bije serce, od lekarza słysze ,że trzeba próbować tylko ja nie wiem czy mam w sobie tyle siły. Ja już tracę nadzieję, ale mój mąż trzyma się chociaż z każdą ciążą jest gorzej.

  • Reply
    jadwinia
    04-09-2015 at 12:00

    witam w nocy z 31.08 na 01.09 przeprowadzono u mnie zabieg łyżeczkowania byłam w 10 tc wieczorem dostałam krwawienia i zgłosiłam się od szpitala tam przyjął mnie młody lekarz który akurat miał dyżur niestety nie miał dla mnie dobrych wieści dziecko obumarło w 9 tc 🙁 okazało się jeszcze że na dyżurze jest mój lekarz prowadzący więc tez tylko potwierdziła przypuszczenia młodszego kolegi 🙁 jest krótki odstęp czasu jest mi bardzo smutno ale muszę żyć dalej bo ma niespełna dwuletnią córcię. nigdy nie zapomnę tego małego ludzika. chciałabym dodać że podejście personelu w stosunku do mnie było na najwyższym poziomie nie miałam wrażenia że mnie olano i moje nienarodzone dziecko a wręcz przeciwnie wszyscy byli bardzo mili i nie patrzono na mnie krzywo jak w nocy dostałam bóli i poprosiłam o przeciwbólowy (fakt faktem po chwili trafiłam na zabieg bo okazało się że zaczął się samoistny proces czyszczenia) lekarze wszystko mi wytłumaczyli co i jak i co dalej tak więc naprawdę jestem im wdzięczna za ich podejście.
    mam nadzieję że uda się zajść w kolejną ciążę i będzie wszystko ok i tego wszystkim naprawdę z caaaaałego serca życzę 🙂

  • Reply
    anusiarybek
    21-11-2015 at 17:57

    7 listopada, w sobote rano zaczal sie dla mnie koszmar. Bylam w ciazy – 14 tydzien. W calej ciazy czulam sie ogolnie zle z powodu strasznych mdlosci i wymiotow, ktore uniemozliwialy mi normalne funkcjonowanie. Prawie od poczatku na L4. Duzo spalam i lezalam.

    Jednak ostatnio bylo juz lepiej i pomyslalam, ze nareszcie bede cieszyc sie z dlugo wyczekiwanego dziecka.

    Niestety w sobote rano ok. 8 wstalam do toalety i poczulam krople plynu na bieliznie. Wrocilam do lozka, polozylam sie i wtedy poczulam duzo plynu wydobywajacego sie ze mnie. Odeszly mi wody.

    Maz w panice wezwal karetke. Zabrali mnie do szpitala. Czulam, ze jest zle, ale mialam jeszcze nadzieje. W szpitalu pani doktor zbadala mnie i potwierdzila, ze pekl pecherz owodniowy i ze szyjka macicy jest skrocona.

    Potem badanie USG : brak wod plodowych, serce dziecka bije, ale nie ma szans na przezycie. Szok i rozpacz. Co dalej?

    Musialam urodzic moje martwe dziecko. Lezalam w sali porodowej i czekalismy, pojawila sie krew. Pani doktor zapytala, czy czekamy na samoistne poronienie ( moze trwac nawet kilka dni) , czy tabletki wywolujace skurcze.

    Chcialam miec to wszystko jak najszybciej za soba, wiec dostalam zastrzyki i tabletki. Po 2 godzinach dostalam bolesnych skurczy. Bardzo cierpialam. Byl to normalny porod, tylko dziecko bylo bardzo male. Podali mi dozylnie lek przeciwbolowy. Trwalo to dlugo, bylam juz wycienczona. Dostalam lek rozkurczowy, bo macica byla jeszcze nie gotowa. Po nim usnelam na chwile, nie pamietam.

    Gdy sie obudzilam, poczulam ze musze do toalety. Nie pozwolono mi wstawac, dostalam basen. I wtedy to sie skonczylo, poronilam mojego malutkiego synka, lozysko tez.

    Myslalam, ze to juz koniec. Ale pani doktor powiedziala, ze musi sprawdzic, czy nic nie zostalo. Przygotowali mnie do czyszczenia macicy. Powiedziala, ze nie ma czasu na znieczulenie, bo szyjka zaraz sie bedzie kurczyc i ze zrobi to bardzo delikatnie. Uzyla najmniejszych narzedzi, byla bardzo delikatna, ale i tak bolalo.

    Nie zobaczylam maluszka, nie chcialam pamietac go w takim stanie (bylo juz niezywe). Pozostal w szpitalu i bedzie pochowany w mogile dzieci nienarodzonych, tak zdecydowalismy. Nie wiem, czy dobrze, ale wtedy pomyslalam ze nie chce wspominac tego zdarzenia, a jak najszybciej zapomniec.

    Maz byl przy mnie caly czas i tez bardzo to przezyl. Pozostalam w szpitalu do wtorku 10 listopada. Dostawalam antybiotyk, prosilam o cos na spanie, bo nie moglam usnac, wylaczyc myslenia o tym co sie stalo. Pani doktor zajela sie mna naprawde fachowo, przyslala pania psycholog, dwa razy z nia rozmawialam. Byla bardzo mila i wspolczujaca, ale wiem ze nie jest w stanie naprawde mnie zrozumiec.

    Od srody jestem w domu. Czuje sie coraz lepiej fizicznie, krwawienie jest coraz mniejsze. Mam klopoty ze snem, w ciagu dnia poplakuje. Nie mam na nic ochoty.

    Nie moge wyobrazic sobie teraz mojego zycia, zdalam sobie sprawe jak bardzo zdazylam pokochac dziecko, ktore bylo przez ten czas bylo w moim brzuchu. Synek – Filip. Musielismy zarejestrowac go w USC, bylo to niezbedne, abym mogla byc na urlopie macierzynskim 56 dni.

    Nie moglabym wrocic od razu do pracy. W ogole mam obawy przed kontaktami z ludzmi. Pracuje w szkole podstawowej i jestem nauczycielem, w pracy musze byc pozytywnie nastawiona, pracuje z dziecmi 6-12 lat.

    Mysle caly czas o moim synku, zostaly mi po nim zdjecia USG. Z jednej strony chce zapomniec o tym zdarzeniu, a z drugiej nie chce nigdy zapomniec o tym dziecku. Juz zawsze bede mama.

    Nawet jesli nie uda mi sie juz urodzic. Tego tez sie boje. Mam 32 lata, to byla moja pierwsza ciaza po dlugim staraniu. Jak zaczac normalnie zyc? Juz chyba nigdy nie bede taka jak przed tym wszystkim?

    • Reply
      Altiva
      09-05-2016 at 15:59

      Anusiurybek bardzo proszę Cię o kontakt mailowy
      Anna D.

  • Reply
    Katarzyna Eulenfeld
    08-06-2017 at 09:52

    Witam, to była moja 3 ciąża. Mam dwoje nastoletnich dzieci (16 i 14) i chociaż to dzieciątko było nie planowane ale bardzo chciane. Nie dane było mi się nią długo nacieszyć. W dniu, w którym lekarka miała potwierdzić ciążę zaczęłam plamić. Przez dwa tyg od tego czasu brałam Duphaston. Niestety dwa dni temu dostałam krwotoku. W szpitalu po usg lekarka stwierdziła poronienie. Tylko 8 tyg. dane Nam było się cieszyć. W szpitalu usłyszałam tylko: Tak bywa, jest już po wszystkim. Tak mi ciężko, czuję się taka pusta w środku. Wiem, że muszę być silna dla pozostałej dwójki. Szczególnie że w tym roku straciły też ojca.

  • Reply
    Rafał Dymarek
    08-11-2017 at 14:40

    Nie wyobrażam sobie jaki to musi być ból dla rodziców. 🙁

  • Reply
    justek
    27-01-2018 at 17:08

    05.11.2017 stracilam moje malenstwo. Bylo to poronienie zatrzymane, dzien wczesniej bylam rutynowej wizycie i podczas usg okazalo sie, ze serduszko juz nie bije. To byl dla mnie szok bo czulam sie dobrze i nawet przez mysl mi nie przeszlo, ze cos jest nie tak. Nastepnego dnia wieczorem zaczelam plamic, trafilam na oddzial gdzie potwierdzilo sie a w nocy poronilam. Trafilam do pobliskiego, nieduzego szpitala i chcialam tutaj pochwalic szpital i personel, zostalam tam potraktowana z szacunkiem, personel byl bardzo mily i troskliwy, polozono mnie na pustej sali a nie z kobietami w ciazy czy czekajacymi na inne zabiegi. Ronilam po ludzku.

  • Reply
    Monika z ABCmaluszka.pl
    11-03-2018 at 17:37

    Niestety również poroniłam, a potem po trudnym leczeniu zaszłam w kolejną ciążę i urodziłam mojego Bartusia :).

  • Skomentuj Evik91 Anuluj

    Zapraszam
    na darmowy kurs!

    Jestem położną i kurs stworzyłam z myślą o Tobie, przyszła mamo, żeby być Twoim przewodnikiem po narodzinach, karmieniu piersią i macierzyństwie.

    Kasia Płaza-Piekarzewska — Położna

    P.S. W każdej chwili możesz wypisać się z kursu.