Pamiętnik mam po stracie dziecka

Agnieszka

Ja w tamtym roku w styczniu urodziłam córeczke (Kingusie) w 28 tygodniu i zmarła po 10 minutach 🙁 miała wade rozwoju zwaną potworniakiem który wyrósł jej na szyii i nachodził na twarz z prawej strony i deformofał całą prawą strone,moja córka nie maiała wogóle szans na przeżycie ponieważ nie miała podniebienia,tchawicy,rzuchy,płuca,dząseł,itd po prostu miała tylko zdrowe serduszko.Nie dawno była jej pierwsza rocznica śmierci 🙁 a ja nadal nie moge sie pogodzić z tą wiadomością że jej nie mam i nadal męczą mnie myśli dlaczego ja.Teraz jestem znowu w ciąży w 24 tygodniu i będe miała syna i bardzo sie ciesze bo wiem że córeczka nad nami czówa.I teraz jak tak czytam wszystkie artykuło o dzieciach i śmierci małych dzieci i co ci rodzice przeżywają i bardzo im współczuje bo już wiem co to znaczy.Zycze wszystkim przyszłym mamą dużo dobrego w życiu i dbajcie o swoje pociechy.Pozdrawiam Aga

edyta

Moje maleństwo odeszło w 8 TC.11 grudnia 2009 i nie wiem czy kiedykolwiek minie ten ból w sercu i ta pustka[*]

Alicja

Byłam w 27 tyg.ciąży…idąc na badanie USG cieszyłam się że zobaczę mojego wymarzonego synka…Owszem zobaczyłam,lecz martwego!!!! :((( Poród był dla mnie straszny gdyż wiedziałam że wyjdę ze szpitala z pustymi rękoma.Gdy zobaczyłam maluszka-zaniemówiłam…Był malutki,śliczniutki…Następnego dnia po porodzie dowiedziałam się że maluszek zmarł na limfatyczny obrzęk karku!!!Jedyne co mi po nim zostało,to jego wygląd-zapamiętany przez mnie! :((( Nie mogę się pozbierać…Nikomu nie życzę takiej krzywdy jaką jest utrata dziecka.

madzinka0017

ja tez urodzilam coreczke w 7 miesiacu ciazy…malenka nie przezyla…na poczatku myslalam ze dam jakos rade…a teraz jest tragicznie…lzy,smutek,zal,rozpacz…:(

ewelinka514

byłam bardzo szczęśliwa, gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Na usg wyszło mi, że będę miała trojaczki. Tak bardzo dbałam o Siebie, ale nie tak dobrze bo poroniłam je. Moje trzy iskierki. Teraz płacze i płacze. Wszystko straciłam co miałam cennego. Wszyscy pocieszają żebym nie płakała, ale nie wiedzą że moje iskierki teraz by miały 3 miesiące. to jest nie sprawiedliwe. Wolałabym umrzeć i być z nimi:((((

maja

Dzisiaj wróciłam ze szpitala…
W środę(13.10.2010)szłam na drugie USG-pełna radości z tego,że zobaczę jak moje maleństwo już hasa w moim brzuszku(9tydzień).
Widok na USG mnie zachwycił chociaż nie zastanowiłam się nad tym,że mój malutki skarbek(21mm)się nie rusza-lekarz powiedział,że może śpi. Zaniepokoił się jednak,ze nie widzi serduszka-powiedział jednak,że u takiego maluszka ma prawo niedowidzieć serduszka(na pierwszej wizycie po 6tyg.gdy miał 6mm było je ślicznie widać).Powiedział jednak,że dla spokoju,że wszystko jest ok.miałam się stawić w czwartek(14.10)na 15.00 w szpitalu na badanie lepszym sprzętem. Pocieszenia lekarza nic mi nie dały,bo wpadłam w histerię i całą środę przepłakałam w obawie o najgorsze-nadzieję odbierał mi fakt,że przestały boleć mnie piersi i zrobiły się miększe-w lęku zaczęłam bić się po piersiach i ściskać je z każdej strony,żeby poczuć to co jeszcze dwa dni temu było tak intensywne i dawało mi spokój. Nie zmrużyłam oczu całą noc,a czwartek od rana był dla mnie jak oczekiwanie na skazanie pełne rozpaczy,chociaż ciągle miałam nadzieję…zgasła ona gdy dwóch lekarzy potwierdziło najgorsze. Bolało to tak jakby ktoś mi wyrwał serce i całą radość z życia. Nie wiedziałam co się dzieje…mogłam tylko pojechać do domu po rzeczy i jeszcze tego samego wieczoru wrócić na oddział ginekologiczny. Lekarz spędził ze mną pół godziny-pocieszał mnie,mówił,że może to nawet lepiej,że stało się to teraz,a nie w bardziej zaawansowanym stadium,że nie urodziło się chore,że świadczy to o mojej płodności(poroniłam już raz w lutym tego roku,ale wtedy nie wiedziałam o ciąży,chociaż po fakcie bolało bardzo;.( ). Takie pocieszenia jednak do mnie nie docierały,bo to w końcu było moje upragnione dziecko-mój sens i radość z życia-mój mały aniołek-to,że to dopiero 9tydzień nie pomagało mi w zniesieniu bólu!;.( wieczorem jeszcze raz poszłam na USG i wyprosiłam zdjęcie kruszynki…
znów całą noc nie spałam-rano mnie pokuli i o 7.40 zaaplikowano mi tabletki na wywołanie bóli i krwawienia. Rano zrobiło mi się strasznie nie dobrze i prawie zwymiotowałam,w nocy zabolała mnie pierś a dzidzia na wieczornym USG leżała inaczej niż na popołudniowym-poczułam lęk,że moje maleństwo może jednak żyje,że może to pomyłka;.( nie mogłam uwierzyć w to co się dzieje-nadal nie mogę… bóle zaczęły się o 11,a krwawienie po 16.Cały dzień na czczo-od środy praktycznie nic nie jadłam,więc ten dzień był dla mnie katorgą-było mi słabo,źle się czułam. Na krwawienie i zabieg czekałam strasznie długo i miałam tak wielki natłok myśli,że nie wiedziałam co się dzieje;.( Po 16 wylądowałam na sali zabiegowej-4 zastrzyki przeciwbólowe. Byłam na wielkim haju-jak kompletnie naćpana.Lekarze coś do mnie mówili,ja wpadłam w histerię i dostałam zaduszki-próbowałam coś powiedzieć,ale strasznie mi to nie wychodziło…Nie pozwalano mi podnieść głowy,ale stolik na który wyciągano moją kruszynkę w kawałeczkach był z boku więc wszystko widziałam-fragmenciki malutkiego,zakrwawionego ciałka,które potem pielęgniarka wkładała do pojemniczka. Z zabiegu odprowadzała mnie pielęgniarka-szłam zygzakiem kompletnie otumaniona.Szybko zasnęłam-pamiętam tylko,że przyszedł lekarz z receptą i coś tłumaczył-nie starałam się nawet słuchać. O 19 obudziła mnie mama i szwagierka-byłam w strasznym stanie.Pierwszy łyk picia,ale apetytu zero…nie chciałam jeść. Brakowało mi mojego narzeczonego-to były dla mnie najcięższe chwile w życiu i tak bardzo potrzebowałam by potrzymał mnie za rękę-on jako tirowiec niestety był w trasie. Od czwartku byłam kompletnie sama w pokoju-przez chwile była tylko starsza pani na jakiś prosty zabieg i poszła po godzinie.-pocieszał mnie,bo ciągle płakałam. Od środy nie przestałam płakać nawet na chwilę… Dziś po 9 wyszłam ze szpitala,a łzy nadal nie chcą przestać lecieć… to tak bardzo boli…Nie wiem co się dzieję… właśnie zrobiłam pamiątkową paczuszkę po moim skarbie-karta ciąży założona jeszcze w środę przed badaniem,zdjęcie USG,pudełeczko z testem ciążowym,opakowanie po falovicie i suszona różyczka;.( tyle zostało z mojego aniołka. Za 10dni wyniki histopatologii;.( cały czas myślę o tym,że po zbadaniu najważniejsza istotka w moim życiu trafi na śmietnik jako odpad organiczny;.(( Boże-maleństwo jeszcze wczoraj było w moim brzuchu-takie piękne,takie bezwładne,bezsilne i bezbronne-bez życia;.(-a dzisiaj już go nie ma…jeszcze nie dawno przyniosło mi tyle radości i planów-a teraz już go nie ma;.((nie wie jak mamusia go strasznie kocha i jak strasznie by chciała,żeby był teraz ze mną…było takie maleńkie,że nikt nie mógł mu pomóc;.( być może gdy ono umierało ja śmiałam się przed telewizorem;.(( Nie zniosę tego bólu…
Na dodatek wczoraj był dzień dziecka nienarodzonego;.((
Nie spodziewałam się takiego biegu wydarzeń-przecież nie miałam bóli,złych objawów,krwawień… ;.( to takie niesprawiedliwe,że są kobiety co usuwają ciąże z wygodnictwa,bo się nie wybawiły,bo nie chcą robić sobie problemu w realizacji swych ambicji zawodowych,a kobiety,które marzą o swym skarbie tracą to co dla nich najważniejsze;.(
Jak umiera dziecko,umiera i kawałek matki…bardzo duży kawałek,który mimo może i późniejszych powodzeń-nigdy nie odżyje. A ból pogarsza to nie zrozumienie ludzi,to głupie gadanie,że to jeszcze nie było tak bardzo rozwinięte dziecko,że nie ma powodu do płaczu.. kur….! Czy miłość matki mierzy się w centymetrach dziecka??Czy prawo do cierpienia jest przeznaczone tylko dla matek,które dziecko było takiego,czy takiego wzrostu???
Wszystkim mamom życzę,żeby takie doświadczenia,ani żadne inne niepowodzenia nie dotknęły ani ich samych,ani tym bardziej ich pociech…
dobrze,że jest takie miejsce,gdzie razem możemy porozmawiać o tym co nas tak cholernie boli i pewnie nigdy nie przestanie,bo na zawsze zostało wyryte w sercu i pamięci;.( trzymajcie się i powodzenia w staraniach o szczęście-tym razem udane… ja też chcę nadal próbować za dwa miesiące,ale tak jak mówiłyście-to już będzie potężny lęk,a nawet jak się uda wspomnienia o aniołku nie miną i nic już mu życia nie przywrócić. Następne dziecko jest wielkim szczęściem,ale nie jest przywróceniem życia tego maleństwa,którego już z nami nie ma;.((

Agu

Witam was kochane!
Czytam posty i leją mi się łzy:( Ja straciłam mojego kochanego synka miesiąc temu. Mam 23 lata…Byłam w 34 tygodniu ciąży. Cały czas czułam się świetnie, synuś kopał mnie w brzuszku, wyniki badań idealne, ciśnienie jak w książce… Pewnej soboty przestał się ruszać, pobiegłam do szpitala się uspokoić, upewnić że wszystko jest wporządku.. ale już było za późno – lekarze stwierdzili całkowite odklejenie się łożyska. Przyczyny nie znam do dziś, usłyszałam tylko „tak się zdarza”, „przypadek jeden na milion”. Tak strasznie kochałam mojego synka, był moją nadzieją na lepsze jutro i odszedł:(
Minął miesiąc i nadal nie jestem w stanie opisać co czuje, nie chce mi się żyć, wszystko straciło sens, czuje się jakby nigdy już miało nie być uśmiechu na mojej twarzy.
To było najwspanialsze 8 miesięcy mojego życia z Tobą pod serduszkiem Synku [*]

Magda

Ja straciłam moją córeczkę kochaną AMELKE sześć miesięcy temu miała wadę serduszkę.. A kochanego synka straciłam półtora roku temu miał zespół Pottera III..Przypadki jeden na milion.. Jest mi bardzo ciężko.. Nie mogę się pogodzić ze stratą dzieci które nosiłam pod serduszkiem.. Najcudowniejsze 9 miesięcy… Zostały mi tylko dwa kocyki… Różowy i niebieski które uwielbiam… Przytulam się do nich do snu… Kocham moje aniołki z całego serca… To jest mój nr gg 10066015 gdyby ktoś chciał popisać..Pozdrawiam wszystkie aniołkowe mamusie…

Klarysa

Drogie Mamy Aniołków..
dzis mija rok od śmierci mojego synka, Fryderyka..urodzonego z wada wrodzona przepuklina przeponową,..
Niestety nie udało sie go uratowac..:(((
Był taki śliczny, miał 58cm i wazył 3440.
Kiedy na pogrzebie zobaczyłam biała trumienke..to chyba było najgorsze co przezyłam, ta mała istottka lezała w niej..spał tak spokojnie..i był tak sliczny…Dlaczego miłosc nie uzdarwia? A łzy nie potrafia wskrzeszac?
Tak bardzo go kocha;ismy, czekał na niego starszy 4 letni braciszek, który rownie mocno jak my przezył jego strate…
Rok minął..ale serce krwawi tak samo…tak sdamo boli…a łzy same ciekna..Chciałabym zeby był z nami..dlaczego tak sie dzieje? nie pije, nie pale? i dlaczego to spotkało własnie nas?

Nie potrafie zrozumiec dlaczego dobre mamy traca swoje dzieci..??
mam nadzieje ze moj synek ma dzis najpiekniejszy tort w niebie..i ze Anioły tulą go mocno ..tak jak gdybym to ja robiła……

:((((

by_dalej_iść

Prośba o wypełnienie ankiety

http://WWW.bydalejisc.org.pl/ankieta

Fundacja \"By dalej iść\" postawiła sobie za jeden z głównych celów, świadczenie nieodpłatnej pomocy Rodzinom po Stracie Dziecka. Zarówno w czasie indywidualnych konsultacji jak i podczas grup wsparcia. Nie chcemy, żeby rodzice ponosili jakiekolwiek koszty, co nie znaczy, że ta pomoc nie kosztuje. To jest praca wielu ludzi, koszty wynajmu sal i całej logistyki. M. in. dlatego, korzystając z pomocy partnerów i fundatora, chcemy zacząć pozyskiwać środki z Unii Europejskiej i samorządów.

W tym celu potrzebne nam są dane z ankiet, które znajdują się poniżej. Gwarantujemy, że wyniki będą używane tylko w formie statystycznej lub do formowania grup, które mogą być obejmowane pomocą w ramach projektów. Państwa email, będzie służył nam do informowania o działaniach Fundacji w Polsce na Państwa terenie.

Dziękujemy za poświęcenie nam kilku minut. Mamy nadzieję, że już wkrótce, otworzymy nowe grupy wsparcia w Państwa województwie.

Gina39

Kochana Córeczko pojawiłaś się w moim życiu na chwilę a zmieniłaś je na zawsze. Ale po mimo wszystko że nigdy Cię nie przytulę ani nie ucałuję na dobranoc- Wiem że każdego dnia i nocy będziesz ze mną- moja kochana córeczko. Nie powiesz do mnie
Mamusiu! ja nie powiem słucham cię kochanie?! tak bardzo Cię kocham i nigdy nie zapomnę moja kochana Aniu!

paula

Aniołkowa Mamusia

Mam 43 lata i jestem mamą dwóch dorosłych córeczek. Pierwszy raz poroniłam w wieku 17-tu lat, po dwóch latach urodziłam zdrową córeczkę, chociaż w 12-tym tygodniu zaczęłam mocno krwawić leki na podtrzymanie poskutkowały. Minęło 8 lat i kolejna ciąża, córeczkę urodziłam w 28-ym tygodniu i ważyła 1kg, dzięki opaczności córeczka wyrosła na piękną dziewczynę. Dziewiątego sierpnia 2011 zrobiłam sobie test ciążowy, wynik pozytywny, dwie kreseczki w piorunującym tempie,różne uczucia typu, co dalej- ciąża w tym wieku. 18 sierpień wizyta u gin. potwierdzenie ciąży, usg i widok bijącego serduszka- radość, kontrola 15-tego września. To był miesiąc pełen szczęścia i nadziei , zdrowy tryb życia, spacery , dieta bogata w witaminy( malinki. winogrona, warzywa prosto z ogrodu itp) plany na przyszłość związane z Naszą kruszynką. Nadszedł, czas kolejnego badania, już nie mogłam się doczekać widoku mojej perełki a tu koszmar widok mojej kruszynki spoczywającej w kąciku bez bijącego serduszka. Ból po utracie mojej kruszynki jest podwojony, ponieważ wrócił ból z przed 27-tu lat, choć wtedy było łatwiej ponieważ byłam nastolatką i żyła we mnie nadzieja że zostanę jeszcze mamą, teraz świadomie zajść w kolejną ciąże jest za późno. Ból , tęsknota i beznadzieja jest nie do wytrzymania ,największe ukojenie odnajduje w mężu, to on mnie wspiera i daje poczucie że serduszka naszych aniołków biją w nas. Wiem że muszę przestać płakać i pozwolić im odejść do świata gdzie będą szczęśliwe, a my musimy żyć dla naszych córeczek. Idąc na spacer spoglądam w niebo i ze łzami w oczach wyszukuje najładniejszych obłoczków na których bawią się moje Aniołki, żyjąc nadzieją że wraz z mężem gdy przyjdzie czas do Nich dołączymy. Walczcie o swoje maleństwa i domagajcie się od swoich lekarzy profesjonalnej opieki, bez względu na wiek ból jest ogromny, mój lekarz chyba sobie odpuścił a ja nie wierzyłam że coś złego może się stać i teraz nie mogę sobie tego darować że przy pierwszej wizycie nie domagałam się szczególnej opieki . Proszę o parę słów wsparcia bo łzy się leją a psychika kompletnie siada, nie jem ponieważ ubzdurałam sobie że nie mam kogo karmić i nie mogę patrzeć na to wszystko co starałam się dać mojemu szczęściu!!!! Pozdrawiam

Marzena

Paula napisz koniecznie, popłaczemy razem, to pomaga, ja wiem jaką radością jest wiadomość o Dziecku, te piorunujące dwie kreseczki jakby tak bardzo chciało żyć, żeby nie było wątpliwości że jest.
Ja mam świetnego lekarza, od 13 lat, od czasów pierwszego aniołka, prowadził moje 2 ciąże, teraz też, dostałam leki tak na wszelki wypadek, ze względu na wiek, ale to nic nie dało, nie pomogło został test z dwoma różowymi kreskami, 3 zdjęcia z USG i pamięć w sercu, chcę zamówić mszę tu w parafii gdzie chciałam ochrzcić moje maleństwo i pojechać 15 10 do Wrocławia na Dzień Dziecka Utraconego.
28 wyszłam ze szpitala i ciągle wydaje mi się, że ono jest, że to sen. 3 dzień jak jestem sama w domu siedzę w sieci i szukam, czego nie wiem, i płaczę, potem dziewczyny wracają ze szkoły i muszę wziąźć się w garść, mąż nie pozwala mi płakać…nie potrafi wyrażać uczuć, przytulić, pocieszyć, taki już jest. Kocha nasze dzieci, myślę, że wszystkie…
Pozdrawiam

ewka

Moje kochane tak bardzo bym chciała was wszystkie przytulić i otrzeć łzę z waszych oczu.Nie straciłam swoich dzieci ,ale byłam o milimetr od śmierci moich dzieci wiem jak boli,jakie są noce nie przespane ,jak serce krwawi wiem to wszystko tule moje serca kochane za to że Bóg trzyma nas w swojej opiece i nie pozwolił odejść moim dzieciom kochane łączę się z wami i pamiętajcie ,że jutro znów zaświeci słońce

MARZENA

też jestem mama aniołków
Mam 35 lat dwóch wspaniałych synów .
Bardzo pragnę miec jeszcze jedno dzieciatko .1kwietnia zobaczyłam dwie czerwone kreseczki po raz pierwszy ,byłam bardzo szczesliwa ,ale moje szczescie nie trwało długo po kilku dniach byłam w szpitalu .PORONIŁAM .
Lekarze kazali wstrzymac sie 6 miesiecy i tak tez zrobilismy .
Kiedy 29 pażdziernika zrobiłam test i wyszły dwie czerwone kreski możecie wiedziec jak bardzo się cieszyliśmy ,mowiłam sobie bedzie dobrze musi byc .Na pierwszej wizycie u lekarza wszystko było dobrze .27 listopada trafiłam do szpitala z krwawieniem diagnoza lekarza dzieciątku nie bije serduszko .
Ja jednak miałam nadzieje że moze jeszcze bedzie dobrze . Niestety w nocy dostałam krwotoku ,badania i zabieg .I nie ma już mojego ANIOŁKA
Cały czas zadaje sobie pytanie DLACZEGO
Mój ból jest ogromny .
Teraz juz niewiem czy dalej próbować czy nie !
Jezeli ktos chce ze mna ukoic swój bol chetnie po koresponduje

kami

Pod koniec listopada może tydzień , a może półtora po badaniu USG wstałam rano i świetnie się czułam, nie miałam zgagi, zniknęła opuchlizna nóg i tylko zmartwiło mnie to ,że nagle schudłam prawie 3 kg i że mój malutki synek przestał mnie kopać tylko czułam ,że się leniwie przesuwa w moim brzuchu (teraz już wiem, że moje dziecko już nie żyło i tylko poruszało się w wodach płodowych). Po tygodniu dziwnej mieszanki uczuć i obaw ,a jednocześnie świetnego samopoczucie no i stwierdzeń rodziny o poziomie mojego „przewrażliwienia” opowiedziałam o moich obawach położne na zajęciach w szkole rodzenia. Położna zbadała tętno po czym stwierdziła ,że ma zepsuty aparat i powiedział, że zaczyna za chwile dyżur w szpitalu , żebym z nią pojechała i tam mnie zbada. To był wieczór 5 grudnia, zaczęły się najgorsze dnia mojego życia, w nocy z wtorku na środę 7 grudnia urodził się mój mały syneczek. Sekcja wykazała,że był zupełnie zdrowy ,jeszcze czekam na wyniki badań łożyska. Mijają 2 tygodnia, a ja nadal nie rozumiem dlaczego mój mały i zdrowy syneczek już nie żyje. Byłam w 33 tygodniu ciąży…

Marta, mama Aniołka Aleksandra

Witam Wszystkie Mamy i przesyłam ciepłe myśli.
Moja ciąża była dla mnie \"niespodziewajką\". Na początku byłam zła na siebie i mojego partnera (obecnie mężą), że nie uważaliśmy, ale z dnia na dzień coraz bardziej cieszyłam się z Maleństwa, a jak się dowiedziałam, że to Chłopiec to mało się nie posikałam ze szczęścia. Wszystko było dobrze, ja byłam zdrowa, żadnych chorób ani infekcji, zdrowe odżywianie – Maluszek był równie zdrowy – wszystko miał na swoim miejscu, badania prenatalne ok, rósł sobie jak na drożdżach i z każdym kolejnym dniem dawał się we znaki – taki Kręciołek. Termin miałam na 19 grudnia 2011.
15 grudnia miałam wizytę u gin. – wszystko było ok, tętno miarowe, położenie główkowe do porodu SN – pomyślałam sobie, że czeka mnie nie lada wyzwanie. 16 grudnia o 12 w południe przyszła położna do domu, zrobiła ktg – wszystko w porządku. W nocy z 16 na 17 odeszły mi wody – wiedziałam, że coś może być nie tak, bo nie były czyste, ale jechałam do szpitala z myślą, że wszystko będzie ok. O 5:45 przyjął mnie lekarz – i jedyne co mi od tego momentu kołatało w głowie to zdanie lekarza \"mięsień sercowy uwidoczniony bez akcji\" wypowiedziane tak oschle, że miałam ochotę go zabić…o 12:55 przyszedł na świat Nasz Synek…Nasz Oluś. Nie widziałam Go, nie chciałam. Później zapytałam Mamę o to jak wyglądał, bo była przy porodzie i widziała ja Go ze mnie wyciągnęli…chciałam umrzeć razem z nim, bo co mi pozostało…świat bez Synka jest totalnie smutny 🙁
Przyczyny nie ma. Nie był owinięty pępowiną, łożysko zdrowe. Po sekcji powiedziano nam, że był zdrowy i nie wykryto żadnych wad, a mi lekarz na odchodne walnął \"przynajmniej wie Pani, że jest pani płodna\" – w nosie mam takie słowa otuchy!A od ordynatora usłyszeliśmy, że mogło to być niedotlenienie, ale od czego? tego się chyba nigdy nie dowiem…
Jak tu żyć dalej…najgorsza jest dla mnie niewiedza i to ciągłe pytanie w głowie DLACZEGO? Co się takiego stało…
Jedno wiem – niczego w życiu nie można być pewnym 🙁

anja89

Witam ja 24.03.2012 roku (2tyg.przed Wielkanocą)urodziłam synka w 22tygodniu ciąży- żył 3h53min
urodził się tak wcześnie bo miał wadę letalną- lustrzanego potworniaka okolicy krzyżowo-guzicznej penetrującego głównie do wewnątrz. Jego górny układ pokarmowy już nie funkcjonował, a dolny nie wiem, czy się wykształcił bo nie ma jeszcze wyników sekcji, nerki też nie funkcjonowały, już był sparaliżowany od pasa w dół i do paraliżu rączek nie dużo brakowało. Po porodzie serduszko pracowało tylko na jedną komorę, neonatolog powiedziała, moim rodzicom, że jeszcze \"chwila\" i guzy by go wchłonęły. Widziałam go przez ułamek sekundy był taki malutki, śliczny i siny był cały siny bo był niewydolny krążeniowo. Nasz synuś to klon mojego partnera, bardzo go kochaliśmy, czekaliśmy na niego, a jemu nie dane było żyć. Zamiast ciepłego łóżeczka i czułych rodziców nasz mały Aniołek wybrał chłód urny na zimnym wielkim cmentarzu. Na domiar złego wada naszego synka jest wadą rzadką występuje raz na 40tys i częściej dotyka dziewczynki niż chłopców 3:1 i oczywiście spotkało to naszego Aniołka.
Jak dalej żyć ze świadomością, że daliśmy życie, a los je zabrał. To jest niesprawiedliwe i takie bolesne…
A po Tobie Kochanie zostało mi jedno zdjęcie wspomnienia i ból, straszny ból, ale zawsze będziemy Cie kochać i o Tobie pamiętać- jesteś naszym pierwszym dzieckiem, ukochanym i wyczekiwanym, moim prezentem urodzinowym
Musimy się trzymać Aniołkowe mamusie

Marta, mama Aniołka Aleksandra

Witam wszystkie Aniołkowe Mamy. Jeśli Któraś z Was chciałaby pogadać lub popisać mejle to podaję swój adres. Z moich obserwacji zachowań ludzkich wynika, że nikt tak nas nie zrozumie jak my siebie same…dodam tylko, że minęło już 5 miesięcy odkąd urodziłam Olusia i z dnia na dzień jest coraz gorzej. A moją depresję potęguje fakt, że moje kuzynki urodziły właśnie zdrowe dzieci.
Podaję mejla [email protected]

Agnieszka

Nasza córka, Alicja, urodziła się 19 lat temu, żyła tylko tydzień… Dziś byłaby maturzystką…

anja89

smutna jutro będzie 4 miesiące jak mój synuś nie żyje, a ja ciągle mam lepsze i gorsze dni z przewagą tych gorszych, więc doskonale wiem jak się czujesz. jeśli Ty albo któraś z Was chce się wygadać, to możecie śmiało pisać mój mail – [email protected]
mi takie rozmawianie pomogło, zwłaszcza jak możesz porozmawiać z kimś kto wie co czujesz

Sylwia

Jestem po dwóch stratach… Pierwszego wyczekiwanego dzisiusia straciłam w 8 tc. Serducho przestało bić. To była moja pierwsza ciąża i nawet przez myśl mi nie przeszło, że może być coś nie tak. Przyczyny poronienia nie stwierdzono tylko standardowe „zdarza się”. Po pół roku podczas pierwszego miesiąca starań znów się udało ujrzeć dwie krechy… Radość wielka ale strach jeszcze większy. bałam się bardzo, dbałam o siebie, żadnego wysiłku, L4 od samego początku… nadszedł w końcu ten przerażający 8 tydzień… i… zdanie ” przykro mi, nie widać akcji serduszka”. Dokładnie to samo… dwa poronienia zatrzymane w 8 tc. Podczas żadnej ciąży nie widziałam nawet kropli krwi… brałam końskie dawki duphastonu, acard kwas foliowy. Już nawet nie mam siły płakać bo łez brakuje. Dwa Aniołki w kilka miesięcy… Żal, ból i pustka. teraz czekam na wyniki z badań genetycznych z nadzieją, że wszystko wyjdzie prawidłowo. Później szereg innych badań. Jeżeli nie będzie przyczyn tego podwójnego koszmaru… nie wiem czy będę miała siłę i odwagę na trzecie podejście. Może poprostu bycie mamą nie jest mi pisane 🙁 tylko dlaczego ;( Dla wszystkich Aniołków [*]

basia

mój synek umarł w 37 tygodniu ciąży .Poród dla mnie był koszmarem bo wiedziałam że nie będe go już miała te chwile po porodzie były najcenniejsze w moim życiu bo choć na chwile mogłam spojrzec na moje malenstwo.Jestem po pogrzebie mojego Emanuelka i nie moge sie z tym pogodzic .Dlaczego mój skarb odszedł .

Sylvia

Ja swojego Bartusia straciłam w 20tc to były najpiękniejsze tygodnie w moim życiu. Wymarzony synek ale niestety nie było mu dane zostać z nami. Ból i rozpacz są niewyobrażalne. Chęci do życia brak a przecież trzeba żyć dalej. Było mi dane pożegnać się z synkiem, ten jeden jedyny raz trzymałam go na rekach, przytulonego do piersi starając się zapamiętać jak wyglądał. Maleńkie rączki i stópki, paluszki, oczka zamknięte jakby spał, nosek i usteczka takie małe…. będę Go pamiętała już na zawsze. I nigdy nie pogodzę się z jego stratą 🙁

karcia

Zapomnialam dodac ze porod trwal chywile bo o 3.15 sie obudzilam a o 4.31 Michasia juz byla a w szpitalu bylam na izbie przyjec o 3.40 Michasia wazyla 3050 kg i miala 54 cm :(:(

agacius

Witam. Ja straciłam moją Zosię 5 tyg. temu.To był 34 tydzień ciąży. Moja malutka była okręcona pępowiną.Po porodzie nie chciałam jej zobaczyć bo wiedziałam że nie dam sobie z tym rady.Pożegnałam się z Nią dopiero dzień przed pogrzebem. Była taka śliczna.Taka malutka,taka bezbronna.Tak bardzo pragnęłam dzieciątka.Tak na Nią czekałam.A została mi zabrana.Nie mogę tego zrozumieć.

benia

Witam,ja jestem po stracie dwóch aniołków, w tamtym roku poroniłam w 17 tyg.ciąży to była córeczka Kinga, niestety w tym roku sytuacja sie powtórzyła poroniłam w 20 tyg. synka Mateusza. Obie ciąze były zagrożone, ale mój lekarz robił wszystko żeby utrzymać jak i jedną tak i drugą , ale niestety nie udało sie. Tak bardzo mi ich brakuje, pociesza mnie tylko fakt , że mam 2,5 letnią córeczkę Gabrysię i tylko ona trzyma mnie przy życiu. To tak bardzo boli i wiem , że już nigdy nie bede taka jak wcześniej 🙁 Widziałam moje dzięciątka po porodzie i na zawsze pozostaną w moim sercu, kocham was moje aniołki :*

lili

witam
ja straciłam dziecko w 17 tc,do dzis nie wiem dlaczego tak sie stało co zle zrobiłam,starałam sie o dziecko długo…cała ciaza przebiegał bez zadnych problemow czułam sie dobrze nic mi nie dolegało dziecko rozwijało sie dobrze. pod koniec sierpnia doktor powiedziałz ze dziecko nie zyje około kilku tygodni ,trafiłam do szpitala tam mnie przetrzymywali i meczyli pare dni,zakonczyło sie na zabiegu łyzeczkowania,wyszłam z szpitala i do dzis czuje pustke zal tęsknote…

Joasia94

A tak w ogóle, jeszcze słyszę cały czas słowa mojego ginekologa po zabiegu.. „Zabieg był ciężki, bo płód aż się przyczepił do macicy” Te słowa mnie dobijają.. Maleństwo nie chciało się ze mną rozstać. ;((

Daga

Witam Aniołkowe Mamy ,

Mój Aniołek przyszedł na świat 27.01.2014r po ciężkim porodzie utknął barkami miał niedotlenienie i trafił na obserwację na odział noworodkowy ale był tak silny i waleczny że już następnego dnia był ze mną , byłam najszczęśliwsza mamą na świecie, myślałam że już mam wszystko o czym tylko mogłam marzyć, do szczęścia już nic nie potrzebowałam, miałam mojego synka-Leosia. W drugiej dobie jego życia zaczęły się problemy jak pani doktór powiedziała pani syn ma problemy oddechowa-krążeniowe i zostanie przewieziony do innego bardziej specjalistycznego szpitala na obserwację.Ja w płacz i lęk o mojego synka.Mały został przewieziony do szpitala mnie wypisali do domu szybciutko. Mąż z mamą pojechał do tego szpitala gdzie mały był ja zostałam w domu bo jeszcze dochodziłam po porodzie do siebie. Lekarze przekazali mężowi że z to tylko rutynowo i że wszystko będzie dobrze ale już nie było. o 4 w nocy zadzwonili ze szpitala że mój synek przeszedł 2 zawały serca i chcą go chrzcić jakie imię mają mu dać i tylko że jest bardzo źle a także zapytali o której możemy być w tym szpitalu a że jest on oddalony od naszego miejsca zamieszkania o 80 km to powiedzieliśmy że za 1 godz. Przyjechaliśmy do szpitala i zobaczyłam mojego synka pod aparaturą i nie przytomnego. Lekarze powiedzieli że stan jest krytyczny i ze moje dziecko nie przeżyje.Z dnia na dzień było coraz gorzej nerki przestały pracować wiec podłączyli mu sztuczna ale po dwóch dniach zrobił się zakrzep i musieli ją odłączyć i już ordynator podjął decyzję i nie podłączaniu bo nie ma sensu bo mózg przestaje już nie pracować i wygląda jak gąbka. Po nie całych dwóch dobach przestało mu bić serduszko i odszedł 09.02.2014 pozostawiając nas swoich rodziców płaczących i tęskniących co dnia. A moje serce krwawi i razem z nim odeszła cześć mnie… Nie ma dnia bym nie była na cmentarzu i nie płakała a także pytała DLACZEGO?????
Trzy lata starania się o niego i diagnoza że jestem nie płodna okazuję ze dostaję CUD od życia i zachodzę w ciąże, tak bardzo na niego czekałam, wszystko już przygotowane i moje plany na jego przyszłość…zapisany do najlepszego żłobka i później przedszkola, pierwsze wakacje …
Lekarze w czasie tych prawie dwóch tygodni jego życia i miliona badań wykonanych stwierdzili chorobę metaboliczną nazwa jak wyrok i szukanie informacji na jej temat okazuję się że pod tą nazwą kryję się tysiące chorób i wszystko jest związane z przyswajaniem pokarmów przez nasz organizm. Jedne są śmiertelne inne nie i że tylko odpowiednia dieta i można prawie normalnie żyć. Wykonano wiele badań ale która dokładnie to dopiero wyjdzie po badaniach genetycznych i dokładnych badaniach po sekcji zwłok,gdyż żadna choroba nie pasuję ponieważ mały miał tak wiele nieprawidłowości że do niczego to nie pasowało i do tego zawał serdeszka. Może się okazać że nic nie wyjdzie i mój synuś odszedł bo taki był jego los. My z mężem musimy teraz się zbadać genetycznie bo może coś jest nie tak i my razem nie możemy mieć dzieci a może tylko los ze mnie zakpił…..
Moje życie już nigdy nie będzie takie same a ból nigdy nie ustanie tylko może się do niego przyzwyczaję starając się jakoś żyć…tylko jak????

lena87

Witajcie to chyba jedyne miejsce gdzie mogę nazwać się mamą 5.03 poroniłam 06.03 miałam łyżeczkowanie czuję w sobie wielki żal, ból i pustkę mimo że był to 9tc (w zasadzie to stwierdzone że zarodek zatrzymał się w 6tc w rozwoju) ja uważałam go za moje dziecko niestety ani w szpitalu a ani w rodzinie nikt nie podziela mojego zdania uważają że to jeszcze nie było dziecko i nic się takiego nie stało a ja mam ochotę wykrzyczeć żeby wszyscy dali mi spokojnie przeżyć śmierć mojego dziecka nie pytali ciągle czy wszystko ok wszyscy myślą ze jest ok bo fizycznie mi nic nie dolega ale ja już nie jestem tą samą osobą i nie będę wszystko się zmieniło nie wiem jak sobie z tym poradzić tym bardziej że naprawdę nie mam z kim o tym porozmawiać….wszystkie mamy Aniołków wiem co czujecie i łączę się z wami w bólu[*]

Agata

Witam wszystkich.
Ja straciłam córeczkę w 38 tygodniu ciąży:( w grudniu przed samymi świętami.Lekarze nie wiedzą co było jednoznaczną przyczyną.Mówili tylko,że mogła to być jakaś infekcja,ale jaka nie wiedzą.W 35 przestała się rozwijać…byłam w tym czasie na 2 usg i nic lekarze nie wykryli ,że jest coś nietak!ciąża była super,żadnych wymiotów,czułam się jak na ten stan naprawde dobrze…Miała być na święta a tu nagle dowiedziałam się 3 dni po usg,że nie żyje…na początku byłam w szoku, musiałam ją urodzić naturalnie.Widziałam ją,była taka malutka i taka śliczna:( nie mogłam się odnaleść z początku.Żyje jako tako dzięki tak naprawde wsparciu narzeczonego.I moją jedyną myślą aby się nie załamać była myśl,że muszę żyć aby spróbować jeszcze raz,muszę żyć jak najlepiej dla mojej nieżyjącej już córeczki…Że ona by tak na pewno chciała.Jest ze mną cały czas…w moich myślach,w moim sercu i zawsze tam pozostanie.Ale czasem dopada mnie taka tęsknota…tak chciałabym ją móc przytulić.Ale teraz po tych 4 miesiącach znów jestem w ciąży…I tak bardzo się boję…nie przezyje tego drugi raz jeśli bedzie tak samo…
jeśli chciałby ktoś się odezwać , ktoś kto przeżywa tak samo to bardzo proszę,[email protected] pozdrawiam.

gosia

Ja wczoraj w nocy straciłam moje maleństwo.Mam 38 lat i ciąża była dla mnie zaskoczeniem ale cieszyłam się ze znowu będę mama. Niestety los chciał inaczej. Jest mi strasznie źle. Caly czas płacze. Serce mi pęka. Tak bardzo chciałabym donosic i urodzic moje dziecko. Wierzę że nasz Aniołek będzie czuwał nad moja rodzina. Aniolkowe mamusie modlę się za Was i Wasze skarby.

Agnieszka i Michał

Witam jestem ojcem naszego synka Brayanka wiem ,ze mamy tutaj pisza o swych dzieciatkach ale moja kochana Narzeczona teraz spi odpoczywa bo tez stracilismy wczoraj naszego KOCHANEGO BRAYANKA zyl 3dni bylismy z naszym synkiem caly czas urodzil sie w Ustce waga 900gram moja ukochana urodzila po cesarce naprawde kochamy caly czas naszego synka ja jako Tata bylem przy nim gdy byl w inkubatorze siedzialem obok niego i plakalem po kilka godzin bo nasz synek taki byl dzielny chcial do nas wrucic i widzialem jak sam chcial oddychac odrzucal ta niechciana maszyne nawet teraz gdy tutaj pisze placze i serce mnie az boli z tego co Pan Bóg nam zrobil. nasz BRAYANEK urodził sie koniec 6 miesiaca ciazy. Prosilem Boga niech da ŻYCIE NASZEMU SYNKOWI i niech wezmie moje. I powiem jeszcze wrzystkim Tata Kochajcie swoje DZIECI bo to jest cos PIEKNEGO. BRAYANKU TATUS I MAMUSIA NA ZAWSZE BEDZIE Z TABA RAZEM BARDZO CIE KOCHAMY NASZ ANIOLKU.

Lusi

Właśnie dziś dowiedziałam się że moje słoneczko nie żyje…znowu…
1maja tego roku poroniłam w szpitalu Alexa…4,5mmm, 6,5 tygodnia, Od początku nie było dobrze, serduszka nigdy nie zobaczyłam, robiłam co mogłam ale wszystko się zatrzymało i poroniłam. Cierpiałam, cholernie mocno cierpiałam bo oboje z partnerem czekaliśmy na to dziecko, na owoc naszej wielkiej miłości. Odczekałam 2 miesiące, albo zrobię to od razu albo będę się bać. Zrobiliśmy, test 2 kreski, strach i radość, wizyta u lekarza jest! bąbelek, bardzo wcześnie. Kolejne badanie za 4 tygodnie. Poszliśmy, ciągle jest! widzę serduszko!!! jestem taka szczęśliwa! ale dalej się boję. 2,5mmm, serduszko, 4,5 tygodnia, kolejna wizyta za 4 tygodnie.Dodam ze pierwsze dziecko prowadził lekarz z przychodni teraz jesteśmy w prywatnej klinice. Mija 4 tygodnie, jadę, boję się cholernie! ale jestem dzielna bo bardzo Ją lub Go chcę! badanie ginekologiczne w porządku, macica rośnie, ujścia zamknięte, pięknie, wyniki wszystkich badań doskonałe, USG….nie żyje…zmarło 3 tygodnie temu…nie ma już skakającej kropeczki która była MOIM Dzieckiem! nie chcę do szpitala, chcę go w domu… nie wiem czy mam siłę dalej żyć, czy mam siłę walczyć o kolejne dziecko, czy mam na tyle odwagi. Czekam aż Cię stracę i tulę i strasznie Cię kocham choć już jesteś Aniołkiem …i płaczę, mam strasznie dużo łez w sobie…

niespelniona

6 dni temu zmarł w moim łonie mój synek Gucio. W ostatnim dniu 26 tygodnia przestał się ruszać. Pojechałam do szpitala na rutynowe sprawdzenie (sama lekarka mówiła, że 90 % takich sprawdzań kończy się odesłaniem uspokojonej mamy do domu). Niestety u mnie było inaczej. Do samego końca nie mogłam uwierzyć, że moje dziecko zmarło. Nie potrafię opisać szoku i bezdennej rozpaczy jakich doznałam, kiedy lekarka po USG wydała wyrok. Powiedziała, że dziecko było bardzo chore i nie przeżyłoby i tak. A od początku ciąży wszystko szło „książkowo”. Do USG w 20 tygodniu jeszcze miałam jakiś dystans do tej ciąży i zakładałam, że coś może pójść źle. Badania prenatalne robiłam na Felińskiego w Krakowie – nic nie wykryły. Lekarka zapewniała, że wszystko jest ok. No więc uwierzyłam i przez ostatnie tygodnie totalnie odpłynęłam: ciuszki, poradniki o pielęgnacji noworodków i … takie piękne plany jak już będziemy w trójkę. Dziecko rosło i było bardzo aktywne a ja cieszyłam się z każdego jego ruchu. Po raz pierwszy w życiu byłam naprawdę szczęśliwa a nasz związek także miał swój najlepszy czas. Było jak w bajce.

Kto w ogóle wymyślił porody martwych dzieci? Był straszny ból, skurcze i … cisza, ta przerażająca cisza. Gucio był prześliczny. Już miał 38 cm i wszystkie części ciała miał ładnie wykształcone. Dlaczego umarł? Czekam na wyniki sekcji i badań genetycznych.

Teraz jestem tak totalnie nieszczęśliwa. Życie straciło sens i blask. Nie wiem, jak się mam pozbierać, cały czas mam niekontrolowane wybuchy płaczu i ogarnia mnie fale beznadziejnego smutku. Mam wspaniałego partnera i wspierających przyjaciół, ale chyba nigdy nie pogodzę się z moją stratą. Chciałabym wrócić do stanu sprzed tego cudownego snu, ale jakoś wątpię, czy jest to możliwe.

Dodam jeszcze, że na Kopernika w Krakowie, gdzie się to wszystko działo, miałam profesjonalną i empatyczną opiekę. Dziękuję tamtejszym lekarzom i położnym za pomoc i zrozumienie.

Wszyscy osieroceniu rodzice, łączę się z Wami w bólu. Nie sądziłam, że tylu nas jest…

mamaZosi

Też jestem aniołkową mamą Zosi. Miesiąc temu urodziłam w 23 tygodniu. Malutka była śliczna mogłam ją przytulić. Wszystko dookoła straszne. Nasza córeczka była chora miała zespół Turnera i pomimo tego, że podejrzewali to dziadostwo u niej od 9 tygodnia to ja miałam nadzieje. Wcale nie było mi łatwiej niż Wam. Kochałam i kocham ją chyba jeszcze bardziej niż dwójkę pozostałych moich dzieci… Od 9 tygodnia cały czas płakałam i bałam się. Dwa moje wcześniejsze porody nie należały do łatwych.

Córka-od 2 w nocy w 37 tygodniu zaczęłam odczuwać skurcze. Z każdą godziną narastały. Koło 10 były dość silne i co minutę, jednak akcja porodowa nie postępowała. O 12 zjawił się lekarz i przebił pęcherz płodowy. Rozwarcie było, ale malutka nie chciała wstawić się w kanał. Wtedy straciła puls po raz pierwszy. Na szczęście po chwili go odzyskała. Po kolejnej godzinie sytuacja się powtórzyła. Były bóle parte i nadal nic. Zaczęłam krzyczeć z bólu. Na to wszedł lekarz i powiedział, żebym się tak nie darła, że skurcze na pewno nie są takie mocne, że wymyślam. Nie byłam wstanie mu nic nawet odpowiedzieć. Po kolejnej godzinie męczarni malutka kolejny raz straciła puls, ale tym razem nie wrócił. Wtedy to mój mąż zaczął krzyczeć i dziękuje mu za to, ja nie miałam sił. Przytomna położna, która pierwsza przybiegła wezwała lekarza z informacją, żeby szykował się na cesarkę. 5 minut minęło zanim podali znieczulenie i wyciągnęli małą. Ale kruszynka nie płakała. Nawet mi jej nie pokazali tylko szybko wybiegli z sali. Córeczka urodziła się z zamartwicą. Na szczęście odzyskała wszystkie parametry życiowe. Musiała przez kilka dni leżeć w inkubatorku pod tlenem. Nie zapomnę mojego strachu przed tą ciszą.

Syn-Nagle zaczęłam mocno krwawić. Telefon do mojej dr prowadzącej. Usłyszałam tylko „Bierz najpotrzebniejsze rzeczy i biegiem do szpitala.” Był 34 tydzień mojej drugiej ciąży. Spodziewaliśmy się chłopca. Ciąża do tej pory przebiegała bez większych problemów. W szpitalu powiedzieli, że prawdopodobnie zaczęło odklejać się łożysko i stąd krwawienie. Położyli mnie na sali i zakazali się ruszać. Pielęgniarka, przyszła założyć kroplówkę a mi tak poleciała krew, że pod łóżkiem stała kałuża i zaczęło mi się robić słabo. Przyjechał mąż ale wysłali go do domu bo i tak musimy czekać. Minęła godzina, kazali liczyć ruchy. Nagle poczułam, że coś jest nie tak. Przybiegła położna i zobaczyła pełno krwi na łóżku. Zawołała lekarza i zaznaczyła, żeby się w biegu przebierał. Przeprosili Panią, która miała mieć zrobioną cesarkę jako pierwsza, powiedzieli, że muszą nas ratować. Nie zdążyłam nawet zadzwonić do męża. W biegu na korytarzu miałam zakładany cewnik i podawane znieczulenie. Chciało mi się wymiotować. Na sali operacyjnej już na nas czekali. Przenieśli mnie na inne łóżko, przywiązali i zaczęli… Między czasie rozmawiali o wypadku, który miał wtedy miejsce. Pamiętam prawie każde ich słowo. Minęło może 5 minut. Usłyszałam, że go mają. Ale znowu ta potworna cisza. Nie pokazali mi go od razu. Nagle usłyszałam płacz. Powiedzieli, że wody były już krwiste ale wygląda na to, że będzie dobrze. Wtedy położna powiedziała, że mi go pokarze ale mam się nie przestraszyć bo malutki ma wadę. To brzmiało jak wyrok. Synek urodził się z jednostronnym rozszczepem wargi i podniebienia. Mój skarbek miał 34 tygodnie, 2450 g i rozszczep. Świat mi się zawalił. Nie wiedziałam co teraz będzie. Jak my sobie poradzimy. Brak komórki na sali pooperacyjnej to brak dostępu do wszystkiego, do męża, do wiadomości jak żyją takie dzieci. Nie mogłam wstać i iść do niego zobaczyć do inkubatora. Ta niemożność była straszna. W końcu przyszedł pediatra. Powiedział, że jest silny i duży jak na swój wiek, że jest karmiony sondą i leży na podgrzewanym materacyku. Sonda- brzmiało groźnie, nie wiedziałam jak dam rade w domu. Następnego dnia zostałam przeniesiona na salę mam z dziećmi, a mojego dziecka wtedy przy mnie nie było. Ledwo się ruszałam, ale musiałam iść zobaczyć. Po drodze zrobiło mi się słabo. W końcu zobaczyłam moją kruszynkę. Leżał pod kabelkami, z tlenem za szybką. Mogłam go tylko pogłaskać. Każdego dnia kabelków ubywało. Lekarze stwierdzili, że to ile będzie musiał leżeć w inkubatorze zależy od niego ile będzie chciał się wygrzewać w cieple. Był karmiony z butelki. W 4 dniu mogłam go wreszcie przytulić. Wybrał ciepło mamy zamiast sztucznego. Zaczęliśmy naukę karmienia. Wypijał 20 ml przez 1,5 h. Trwało to długo ale co się nie robi dla malucha. Bałam się strasznie, żeby się nie zakrztusił. Po 6 dniach mogliśmy wrócić do domu. Wtedy zaczęła się nasza walka o lepsze jutro dla naszego słońca. Szukaliśmy ośrodków, które go zoperują, metod karmienia, zapobiegania zakrztuszaniu. Łatwo nie było, ale nie ma co się uskarżać. Kiedy miał 9 miesięcy przeszedł pierwszą operację. Następna była w wieku 4 lat.

Ta 3 ciąża miała być spokojna. Rodziłam martwą córeczkę. Przyjechaliśmy do szpitala koło godz. 16. Zostałam przyjęta na oddział, wykonano usg potwierdzające. Dostałam salę na której byłam sama. Przyszła Pani psycholog. Młoda, blondynka o długich nogach starająca się być poważna, ale gdzieś tam dostrzegałam uśmiech na jej twarzy. Nie było to złośliwe, tylko uprzejmie ale mnie w tamtej chwili irytował. Nie tylko ona ale wszystko dookoła. Chciałam zostać sama żeby móc płakać i żeby mnie nikt nie widział. Na obchodzie powiedziano mi, że dopiero rano będą podejmować decyzje i żebym była bardziej wypoczęta. Kiedy w końcu zostałam sama pragnęłam zapomnieć o wszystkim. Przepłakałam całą noc, nie zmrużyłam oka. Rano ledwo miałam siły wstać. Kolejne usg i decyzja, że będę rodzić naturalnie. Tabletki na wywołanie porodu i czekanie co będzie dalej. Skurcze przyszły bardzo szybko. Po godzinie były na tyle silne, że poprosiłam o znieczulenie. Podziałało na trochę. W między czasie przyszedł mąż z moją mamą. Trzymali mnie za rękę, starali się mi ulżyć. Nie wiem co cierpiało bardziej psychika czy ciało. Skurcze były na prawdę silne i co minutę. W końcu zawieziono mnie na porodówkę. A tam ze względu na małe rozwarcie (1,5 cm) odesłano mnie z powrotem do sali. Nie zapomnę miłego lekarza, który obszedł się ze mną jak ze świnią. Badało mnie kilku ale ten był bardzo niedelikatny. Krzyczałam strasznie, miałam wrażenie że malutką zaraz wyjmie mi swoimi łapami. Tak, łapami bo takiego rzeźnika nie spotkałam. Usłyszałam jeszcze, że jak mnie tutaj zatrzyma to będę mu miejsce zabierać a to potrwa jeszcze z 10 godzin i co on tu będzie ze mną robił, że niepotrzebnie „ją” tutaj przywozili. Mówił jakby mnie tam nie było, a ja zwijałam się z bólu nie mając już siły. Wróciłam na sale, kolejne znieczulenie. Ulżyło na trochę. Zaczęłam zgłaszać bóle parte, na to usłyszałam że skąd mam wiedzieć jak nie rodziłam (pierwsza ciąża cc ale najpierw próba porodu naturalnego przez 10 h z bólami partymi). Doczołgałam się do wc bardzo krwawiąc. Bóle nie ustępowały. Mąż widząc co się dzieje poszedł po raz kolejny po położną. Wrócił i się zaczęło. Urodziłam malutką do połowy. Bez lekarza, bez położnej sama na sali. Była tylko moja mama, która widząc co się dzieje zaczęła krzyczeć ze mną. W końcu przyszły położne i teraz to one zaczęły panikować. Jak przez mgłę pamiętam jak mówiły, że nie tak miało być, że miałam być na porodówce piętro wyżej, że poród podwyższonego ryzyka a nie ma nikogo z kwalifikacjami. Wzięły moje łóżko i wyjechały z nim na korytarz zakrywając mnie kołdrą. Stały na tym korytarzu nie wiedząc co robić. Czy iść do góry ale na to było już trochę za późno, czy zostać i do zabiegowego. Trwało takie zastanawianie dość długo 3-4 minut? Nie wiem, wiem że leżałam zwijając się z bólu i patrząc na mojego do pół urodzonego skarba. Ponieważ mała była ułożona pośladkowo w pierwszej chwili położne nie wiedziały „co” wychodzi. Co, nie kto tylko w ich słowach co. W końcu trafiłam do pokoju zabiegowego. Zaczęły się urywać telefony i wzajemne wyzywanie, że tak się stało. W końcu przyszła jakaś pani i powiedziała, że teraz razem urodzimy, żebym się nie bała bo jest doświadczona. Malutka pojawiła się na świecie. Owiniętą w kocyk mogłam przytulić, pocałować… oczka miała zamknięte, ustka i nosek podobny do mojej starszej córki. Nie zapomnę jej widoku nigdy i dziękuje, że mam to wspomnienie bo chyba bym sobie nie wybaczyła.
Ciężko jest wrócić do życia.

asia

Ja też straciłam synka w 26 tygodniu. Prawdopodobnie było spowodowane to chorym łożyskiem. Trafiłam do szpitala z nadciśnieniem, cały czas wierzyłam, że będzie dobrze, modliłam się o cud. Ale niestety wszystko potoczyło się inaczej. W poniedziałek wielkanocny miałam cesarskie cięcie bo nie udało mi się urodzić naturalnie. Była to moja pierwsza ciąża, Szymuś miał się urodzić w lipcu. Dlaczego? Na to pytanie nikt nie umie odpowiedzieć.

Ewa Sakowska

Straciłam Synka będąc w szpitalu.. Pojechałam rodzic, odeszły wody.. Równo 12 godzin przy przyjęciu Olus nie żył.. Odklejenie łożyska, w trakcie ktg.. Patrzyłam na to, jak mój wyczekany od trzech lat synek odchodzi.. Widziałam to na ekranie 144, 94, 52, 0.. Mimo szybkiej pomocy ostra zamartwica, zero punktów, brak akcji serca, niedotlenienie, reanimacja przez piętnaście minut. Walka przez 2 godz i 39 min. Tyle mój Synek był z nami. Wczoraj minął równo miesiąc.. A ja jestem na dnie życia..